Θαύματα των Χαιρετισμών της Παναγίας - Β' Μέρος
Ο ΚΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ο μακαριστός μοναχός Αγάπιος συνέταξε το γνωστό σε όλους μας βιβλίο “Αμαρτωλών Σωτηρία” στο οποίο και διασώζεται μια υπέροχη διήγηση αναφορικά με την προσευχητική αξία των Χαιρετισμών, και συγκεκριμένα του θεομητορικού Χαιρετισμού, “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετα Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί, κι ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών”.
Μια σύντομη παράφραση αυτης της υπέροχης διήγησης θα παραθεσουμε στην αγάπη σας.
Η διήγηση αυτή θα μας μεταφέρει στην Ρώμη, εις την εποχή εκείνη όπου τα σχίσματα, οι αιρέσεις και οι κακοδοξίες των Παπικών, δεν είχαν διαρρήξει την ενότητα της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας μας. Εκεί λοιπόν ζούσε ένας ευσεβής Χριστιανός, που ονομαζόταν Ιωάννης. Ηταν πολύ πλούσιος, αλλά αργόστροφος και παρότι προσπαθούσε να μάθει προσευχές κατα το τυπικό της Εκκλησίας, δεν μπορούσε να απομνημονεύσει καμία.
Με τα πολλά, και παρότι προσπάθησε ματαια για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να μάθει κάποια προσευχή , αποφάσισε να μονάσει για να σώσει την ψυχή του. Μάλιστα στην Μονή που εγκαταβίωσε προσέφερε όλη την περιουσία του, με την επιθυμία να διατεθεί προκειμένου οι αδελφοί της Μονής και όσοι κατέφευγαν σε αυτην για βοήθεια, να μπορούν να μάθουν γράμματα.
Οι αδελφοί της Μονής προσπάθησαν να τον διδάξουν γράμματα, ή έστω να τον βοηθήσουν να απομνημονέυσει κάποια αποσπάσματα από τους Ψαλμούς ή και άλλες από τις ενδιάτακτες προσευχές, αλλά ματαιοπονούσαν, γιατί ο καλός αδελφός Ιωάννης, αργός στον νου, αδυνατούσε να τα καταφέρει. Τότε ένας από τους πιο έμπειρους Πνευματικούς της Μονής τον προσέγγισε και του απήγγειλε μερικές σύντομες προσευχές, ρωτώντας τον, ποιά από αυτές τον αναπάυει, ώστε αυτός ως πιο έμπειρος και υπομονετικός, να τον διδάξει για να την μάθει.
Ο Αρχαγγελικός Χαιρετισμός της Θεοτόκου, το γνωστό σε όλους μας “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία” τόσο πολύ τον σαγήνευσε και τον ανάπαυσε, ώστε επιδόθηκε με ζήλο να την απομνημονέυσει. Με την βοήθεια του καλου Γέροντα τα κατάφερε, και τόση χαρά είχε που συνέχεια, στην κυριολεξία ακατάπαυστα, απήγγειλε τον Αρχαγγελικό αυτό Χαιρετισμό στην Παναγία μας.
Στο διακόνημα, στο Κελλί του, στους περιπάτους του, συνέχεια αυτόν τον Χαιρετισμό είχε στο στόμα και στον νού του, ώστε οι άλλοι αδελφοί της Μονής, με αγάπη να τον αποκαλούν πλέον όχι με το όνομα του Ιωάννη, αλλά ως “Χαίρε Μαρία”.
Ο καιρός πέρασε και ο μακάριος Ιωάννης εκοιμήθη εν Κυρίω. Από την πρώτη στιγμή της κοίμησης του, το σκήνωμα του παρουσίασε σημεία αγιότητος, και ανέδυε μια υπερκόσμια ευωδία.
Για τον λόγο αυτό και ο Ηγούμενος αποφάσισε μετα την νεκρώσιμη Ακολουθία να τον ενταφιάσει σε ένα ξεχωριστό σημείο του Κοιμητηρίου της Μονής της μετανοίας του. Η ευωδία συνέχιζε να αναδύεται και τις επόμενες ημέρες και όχι μάλιστα δεν ελαττωνόντανε, αλλά τουναντίον αύξανε, ώστε όλοι οι αδελφοί της Μονής, που προσέγγιζαν τον τάφο του, αισθάνονταν την ουράνια αυτή ευωδία, ως ένα θυμίαμα. Την ένατη ημέρα οι μοναχοί που πήγαν στον τάφο του , αντίκρυσαν ένα μοναδικό θέαμα. Στο πάνω μέρος του τάφου είχε φυτρώσει ένας εξαίσιος κρίνος. Δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους κρίνους που γνώριζαν. Και δεν ήταν μόνο η εξαίσια, ουράνια ευωδία που ανέδυε, όσο το γεγονός ότι στα φύλλα του ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα το “Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία”. Αντικρίζοντας το θαύμα ο Ηγούμενος έδωσε εντολή να σκάψουν με προσοχή γύρω από τον κρίνο, προκειμένου να διαπιστώσουν από που φυτρώνει. Και ω του θαύματος!! Οι ρίζες του υπέροχου αυτού κρίνου ήταν στο στόμα, στην γλώσσα του Αγίου αυτού μοναχού, που σε όλη του την επίγειο ζωή, επαναλάμβανε το Πανυπερευλογημένο Όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ο Ηγουμενος, προφανως από θείο ζήλο και θεία παραίνεση εμφορούμενος, διέταξε να ανοίξουν το σεπτό σκήνωμα του μακαρίου Ιωάννη και το θέαμα τους εξέπληξε. Στην καρδιά του ήταν ιστορημένη η θεία μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προφανώς η Παναγία θέλησε να δείξει σε όλους τους μοναχούς, το πόσο πολύ ευαρεστήθηκε με την ευλογημένη αυτή άσκηση του μοναχού, ώστε να τον χαριτώσει με τέτοιο εξαίσιο τρόπο. Ο Ηγούμενος και οι μοναχοί, ελαβαν τον κρίνο και τον έθεσαν μαζί με τα άλλα άγια λείψανα , ώστε να παραμείνει εις απόδειξη του πόσο η Παναγία μας θα ανταμείψει όσους Την χαιρετίζουν με τον Αρχαγγελικό αυτό Χαιρετισμό.
Αυτή η υπέροχη διήγηση, όπως και άλλες που έχουμε δημοσιεύσει, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η καθημερινή, κατά δύναμιν και με ευλογία του Πνευματικού μας, απαγγελία ή ανάγνωση των Χαιρετισμών της Παναγίας, μας χαριτώνει και μας ενισχύει στον πνευματικό μας αγώνα. Ευχόμεθα ολόψυχα – δι ευχών του οσίου αυτού μοναχού Ιωάννη – όλοι μας να αξιωθούμε της δωρεάς αυτής της Υπεραγίας Θεοτόκου ώστε το Πάντιμο Όνομα Της να μην λείπει στιγμή από τα χείλη, τον νού και την καρδιά μας. Αμήν!! Γένοιτο!!
ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΑΓΙΑΣ
Η προσφάτως ανακηρυχθείσα Αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η Αγία Σοφία, η ασκήτρια της Κλεισούρας, είχε σε πολύ μεγάλη ευλάβεια την Υπεραγία Θεοτόκο. Μόλο που κατα την θύραθεν παιδεία ήταν αγράμματη, ήταν πλούσια στην παδεία του Κυρίου, και γνώριζε από καρδίας πολλές προσευχές εκ των οποίων ιδιαίτερα αγαπούσε τους Χαιρετισμους της Παναγιας μας. Όσοι την γνώρισαν αναφέρουν ότι συχνά την άκουγαν να σιγοψιθυρίζει κάτι, και όσοι με παρρησία ή και με άδολη αφέλεια την ρωτούσαν τι λέει, η Γερόντισσα με χαρά τους απαντούσε: “Τους Χαιρετισμούς, παιδία, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας!”
Ένα από τα διακονήματα της ήταν και το ανάβει τα καντήλια στα ξωκκλήσια πέριξ της Ιεράς Μονής όπου εγκαταβίωνε. Μία ημέρα λοιπόν ξεκίνησε με μία ευλαβή πνευματική της θυγατέρα και ανέβηκαν 300 μέτρα σε μία απότομη πλαγία πάνω από την Μονή, για να ανάψουν τα καντήλια στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος. Αφού λοιπόν άναψαν τα καντήλια, σκούπισαν το ξωκκλήσι και θυμίασαν πήραν βιαστικά το δρόμο της επιστροφής μιας και τα απειλητικά μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα προμήνυαν σφοδρή καταιγίδα. Με το που βγηκαν από το Παρεκκλήσιο η Αγία Σοφία της Κλεισούρας ξεκίνησε να απαγγέλει – όπως ήταν εξάλλου η συνήθεια της - τους Χαιρετισμους της Θεοτοκου. Η καταιγίδα δεν άργησε να ξεσπάσει !και ήταν όντως σφοδρή, νεροποντή με χοντρό χαλάζι. Και όμως οι Χαιρετισμοι της Παναγιας μας έκαναν πάλι το θαύμα τους. Η καταρρακτώδης βροχή και το χαλάζι δεν άγγιξαν την Αγία Σοφία της Κλεισούρας και την κοπέλα που την συνόδευε.
Ούτε μία σταγόνα δεν έπεσε πάνω τους. Και ενώ γύρω τους εμαίνετο η καταιγίδα, η Αγία Σοφία και η κοπέλα επέστρεψαν στεγνές στο Μοναστήρι, απαγγέλοντας με το στόμα τους τους Χαιρετισμους της Παναγιας μας.
Έτσι το νέο αυτό θαύμα έρχεται να προστεθεί στην πλειάδα των θαυμάτων που καταδεικνύουν την ανυπέρβλητη προσευχητική αξία των Χαιρετισμών της Παναγίας μας.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΧΟΣΕ ΚΟΡΤΕΖ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΕΝΟΣΩ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Ο Ιωσήφ γεννήθηκε το 1950 στην Χιλή από Ρωμαιοκαθολικούς γονείς. Στα 21 του είχε την τύχη να γνωρίσει τον Ορθόδοξο Επίσκοπο Χιλής Λέοντιο, ο οποίο τον κατήχησε και τον βάπτισε Ορθόδοξο μετά από δύο χρόνια το 1973. Διαβάζοντας για τον μοναστικό βίο τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε που θέλησε να μιμηθεί την ζωή των ασκητών μέσα στον κόσμο. Εγκρατευόταν, νήστευε και αγρυπνούσε ακόμη και όταν βρέθηκε στον Καναδά για να εργαστεί ωε δάσκαλος Ζωγραφικής στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ
Εκεί ξεκίνησε να μαθαίνει και Βυζαντινή Αγιογραφία. Το 1982 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Αγιο Όρος στο πλαίσιο της σπουδής του στην Αγιογραφία. Σε μία Σκήτη εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από ένα αντίγραφο της Παναγίας της Πορταΐτισσας που ζήτησε να το αγοράσει. Οι μοναχοί του είπαν ότι δεν είναι προς πωληση , αλλά φεύγοντας ο Δικαίος της Σκήτης του χάρισε την Εικόνα, κάτι που ο καλός Χοσέ το απέδωσε σε θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Προφανώς εκεί στο Αγιο Όρος θα άκουσε και για την προσευχητική αξία των Χαιρετισμών που πολλοί φωτισμένοι Γέροντες τους συνιστούν σαν μία εξαιρετικά δυνατή προσευχή, μιας και η άσκηση της νοεράς προσευχής ενέχει κινδύνους αν δεν γίνεται με την καθοδήγηση έμπειρου πνευματικού οδηγού. Επιστρέφοντας λοιπόν στο Μόντρεαλ επιδόθηκε στην απαγγελλια των Χαιρετισμών ενώπιον της Εικόνας που του είχε δωρηθεί στο Αγιο Όρος. Μετά από μερικές εβδομάδες καθημερινής απαγγελίας των Χαιρετισμών, ένα βράδυ ενώ απήγγειλε τους Χαιρετισμούς, αισθάνθηκε μία άρρητη ευωδία.
Παρατήρησε την Εικόνα και είδε έκπληκτος ότι σταγόνες έτρεχαν από τα χέρια της Θεοτόκου. Ηταν μύρο που άρχισε να ρέει άφθονο από την Αγία Εικόνα. Ήταν ένα ακόμη θαύμα των Χαιρετισμών της Θεοτόκου. Με την Αγία Εικόνα στα χέρια γύρναγε για τα 15 χρόνια ολόκληρο τον κόσμο διακηρύσσοντας το θαύμα της Θεοτόκου. 31 Οκτωβρίου του 1997 και ενώ βρισκόταν με την Αγία Εικόνα στην Αθήνα έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου και διέμενε. Η Αστυνομία έκανε λόγο για φόνο από σατανιστές που δεν μπορούσαν να αντέξουν να δοξάζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστος και υμνολογείταιη Υπεραγία Θεοτόκος. Οι δολοφόνοι εξαφάνισαν την Εικόνα. Η σωρός του Χοσέ μεταφέρθηκε στο Μόντρεάλ όπου και ετάφη. Περίλυποι οι πιστοί τόσο για τον χαμό του Χοσε, που στη συνείδηση τους ήταν Νεομάρτυρας, αλλά και για την απώλεια της Εικόνας προσεύχονταν με πόθο στην Θεοτόκ , με τις πρεσβείες του νεοφανούς Μάρτυρα, να μην τους εγκαταλείψει και να χαρίσει την χάρη Της στον ευσεβή λαό. Και ω του θαύματος! Ένα ακριβές αντίγραφο της πρώτης θαυματουργής εκείνης Αγίας Εικονας που αγιογράφησαν άρχισε και πάλι να μυροβλύζει.
Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ
Το πόσο ευαρεστούν οι Χαιρετισμοί την Παναγία, αυτό το έχει φανερώσει η ίδια εν οράματι πλειστάκις σε άγιες ψυχές.
Ίσως κάποιοι να μην γνωρίζουν όμως ότι η Αγία και θαυματουργή Εικόνα της Παναγιάς της Μαλεβής ξεκίνησε να μυροβλύζει την 17 Απριλίου 1964 την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών.
Εκείνο το οποίον έχει βαθύτατα συγκινήσει την ψυχή μου και με έχει κυριολεκτικά ταράξη είναι το ουράνιον, το θείον Μύρο, το υπέρκόσμιον τούτο Μύρο το οποίον αναβλύζει εκ της θαυματουργού ταύτης εικόνος. Πόσοι και πόσοι αλήθεια δεν ηθέλησαν να εξετάσουν και να βρουν την σύνθεσίν του στο τέλος έμειναν άφωνοι και κατησχημένοι διότι όσες προσπάθειες και αν έκαμαν έμειναν άπρακτοι. Το Μύρον τούτο δεν έχει όμοιόν του επί της γης. Το Μύρον αυτό δεν ομοιάζει με το Μύρον το οποίον αναβλύζουν διάφοροι Άγιοι. Eίναι πρωτοφανές Μύρον το οποίον ο γλυκύς μας Ιησούς εχάρισε ως πολυτιμώτατον δώρον εις την Αειπάρθενον Μητέρα Του.
Και ακούσατε πώς ενεφανίσθη. Το 1964 πριν ακόμα τρέξη το Άγιον Μύρον στην εικόνα της Θεοτόκου 20 ημέρας ευωδίαζε εξαίσια και υπερβολικά σε όλο το Μοναστήρι. Η εικόνα ευωδίαζε αλλά στην αρχή δεν καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος και η μία ερωτούσε την άλλη «ερίξατε αρώματα στις εικόνες;». αλλά καμμιά δεν ήξερε τίποτα. Ερωτήσαμε και τον Πατέρα Στυλιανό «τι σας μυρίζει Πάτερ;» «Τι μου μυρίζει: τα αρώματα που έχετε βάλει». «Πάτερ -είπαμε- δεν εβάλαμε τίποτα». Ο Δημήτριος Καλίτσης που είχε έρθη από τον Άγιο Πέτρο μας είπε «η Παναγία μυρίζει». Η ευωδία συνεχιζόταν ήταν τόσο δυνατή που ήμουν ένα βράδυ έξω στην ταράτσα που είπα, «Παναγία μου τι είναι αυτό το πράγμα θά ανοίξη κανένα ποτάμι να μας πνίξη».
Την Παρασκενή των τελευταίων Χαιρετισμών 17 Απριλίου 1964 είχαν έρθει και προσκυνηταί για την Αγρυπνία. Ενεφανίσθησαν oι πρώτες σταγόνες. Η αδελφή Θεονύμφη τις είδε πρώτη, έτρεξαν και oι Προσκυνηταί και τις είδαν. Την Κυριακή Ε' τών νηστειών μετά τον εσπερινό ήρθε η αδελφή Θεοδούλη κάπως ταραγμένη και εκάθησε σε μια πολυθρόνα στο χειμωνιάτικο καί είπε «αδελφή Μαριάμ για πήγαινε στην εκκλησία στην Παναγία, κάπως σαν οφθαλμαπάτη μου φάνηκε, να δης τι είναι».
Εγώ δεν είχα πάει στον Εσπερινό λόγω υπηρεσίας. Ετρέξαμε στην εκκλησία, εγώ επήρα μια λαμπάδα και κύταγα την εικόνα και είδα την Παναγία να ανοιγοκλείνη το στόμα της και να τρέχη όπως τρέχει η βρύση μπούρπουλας. Όταν άνοιγε το στόμα της έτρεχε προς τα επάνω πολύ όπως τρέχει η βρύση και όταν έκλεινε το στόμα της εκοβόταν. Και όταν ξανάνοιγε το στόμα της έτρεχε πάλι σαν βρύση αλλά προς τα επάνω. Και το χρώμα του νερού ετρύπαγε το τζάμι σαν να μην ήτανε τίποτα καί έτρεχε κάτω. Το προσκυνητάρι είχε γεμίση αλλά έξω από το τζάμι που έτρεχε ήταν το χρώμα σάν γάλα. Εταραχθήκαμε, εφοβηθήκαμε και είπαμε τι είναι αυτό το πράγμα, και δεν κοιμηθήκαμε τη βραδυά εκείνη. Την Δευτέρα το πρωί ήρθε ο Παναγιώτης Κολοβός Αγροφύλακας από τον Άγιο Πέτρο. Επήγε να προσκυνήση την Παναγία και ήρθε και μας είπε πως η Παναγία έχει σταγόνες έξω από το τζάμι. Επήγαμε οι αδελφές και είδαμε μερικές σταγόνες απ' έξω από το τζάμι και το χρώμα ήταν το χρώμα του ουρανού, γαλάζιο, αλλά η ευωδία μία ευωδία ήταν πολύ δυνατή. Το απόγευμα ήρθε και η γερόντισσα Παρθενία που έλειπε και της διηγηθήκαμε τι είδαμε και έμεινε έκπληκτη, δεν ήξερε τι να μας πη. Τι ήταν αυτό το θαύμα; Διότι στα θαύματα της Παναγίας που έχουμε διαβάσει παρόμοιο θαύμα δεν είχαμε δει.
Την άλλη ημέρα πάλι έτρεξε η εικόνα μερικές σταγόνες που τις εβλέπαμε που έρχονταν από μέσα προς τα έξω. Δεν τις εμπόδιζε το τζάμι και έτρεχαν κάτω στο προσκυνητάρι. Το χρώμα ήταν σαν το κατακάθαρο διαμάντι και η ευωδία μία. Την άλλη μέρα την Τετάρτη αρχίζει συνέχεια να τρέχη κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το χρώμα ήταν σαν την χρυσή τη λίρα κίτρινο όπως είναι σήμερα κίτρινο σαν λάδι, έτρεχε πολλές φορές και πολύ τόσο που εβάλαμε σε ένα φιαλίδιο μέχρι μισό, το εσφραγίσαμε και την άλλη μέρα δεν είχε τίποτα το φιαλίδιο. Στο πρωτοφανές τούτο θαύμα ετρομοκρατηθήκαμε και εκλαίγαμε. Δεν ηξέραμε τι σημείον ήταν αυτό και τι έννοια είχε; Καλό θά ήταν; Καταστροφή; τι να λέγαμε.
Η έκτη εβδομάς των Νηστειών η εβδομάς των Βαΐων ήταν για εμάς ημέρες θρήνων και κλαυθμών.
Μιά ημέρα εκτυπάγαμε τις καμπάνες όλη την ημέρα αλλά κανείς δεν ήρθε. Τις άκουγαν τις καμπάνες όπως μας είπαν αργότερα αλλά δεν ήρθαν. Είμαστε μόνες. Ειδοποιήσαμε την Μητρόπολη ήρθαν οι Ιερείς της Μητροπόλεως, έβγαλαν την εικόνα από το Προσκυνητάρι, την εσκούπησαν, την επιθεώρησαν και πληροφορήθηκαν οι ίδιοι με τα μάτια τους το θαύμα της Παναγίας. Ήρθε η αστυνομία, ήρθε κόσμος, άρχισαν από τα χωριά να έρχονται κούρσες, μοτοσυκλέτες, άλλοι με ζώα, άλλοι πεζοί και προσκυνούσαν την Παναγία. Η αστυνομία έβγαλε τον κόσμο έξω, έμεινε μόνη, έκλεισαν την εκκλησία, εμείς δεν είδαμε τι έκαμαν, ο ίδιος ο αστυνόμος μας επληροφόρησε ότι όταν την εσκούπισε την εικόνα του πέταξε η Παναγία το Μύρο στο πρόσωπό του καί είπε «πιστεύω Παναγία μου». Εμύρισαν oι εικόνες, εμύρισαν τα στασίδια, ολόκληρη η εκκλησία, ολόκληρο το Μοναστήρι. Τα αυτοκίνητα που έπαιρναν Άγιο Μύρο, ο κόσμος όλος ευωδίασε που έπαιρνε το Μύρο που τους δίναμε με βαμβάκι.
Η ευωδία έφθανε ως το δρόμο κάτω, πολύ δυνατή ευωδία. Ο τρόπος που έτρεχε η εικόνα πρώτα ήταν κατακάθαρο το τζάμι, συνέφιαζε μέσα από το τζάμι. Το βλέπαμε εγινόταν ύστερα σταγόνες μεγάλες, επέρναγε το τζάμι σαν να μην ήταν το τζάμι τίποτα και έτρεχε έξω. Έτρεχε κάτω στο προσκυνητάρι και πολλές φορές την ημέρα έφτανε κάτω στο δάπεδο και το εμαζεύαμε στα βαμβάκια και το έπαιρνε ο κόσμος. Ήταν μεγάλη η συγκίνησίς μας, διαβάζαμε συνέχεια Χαιρετισμούς της Παναγίας και Παρακλήσεις. Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα και εδιαβάζαμε Χαιρετισμούς. Ελέγαμε «δεν χαιρετίζουν την Παναγία Μεγάλη Εβδομάδα» αλλά τόση μεγάλη ήταν η συγκίνησίς μας που εδιαβάζαμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα. Έτρεχε η εικόνα κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το Άγιον Πάσχα εσταμάτησε να τρέχη. Την διακαινήσιμο εβδομάδα δεν έτρεχε, άρχισε και πάλι την εβδομάδα του Θωμά κατά τον ίδιο τρόπο.
Χρώματα μας άλλαζε τέσσερα, όπως είπα προηγουμένως, χρώμα σαν γάλα, χρώμα γαλάζιο, χρώμα σαν διαμάντι και το χρώμα το κίτρινο που έμεινε σταθερό, δεν ξανάλλαξε. Μια φορά είδα εγώ - έμεινα έως τα μεσάνυχτα στην Παναγία - εβγήκε μέσα από την εικόνα μια σταγόνα μεγάλη σαν αίμα κόκκινη και επέρασε το τζάμι σαν να μην ήταν τίποτα και εβγήκε απέξω, έμεινε εκεί, δεν την πείραξα το πρωί εσηκώθηκα πιο πρώτα από τις αδελφές, επήγα στήν εκκλησία η σταγόνα απέξω στην εικόνα ήταν ξερή. Μετά την Ακολουθία την εξύσαμε και εβγήκε ξερή σαν αίμα αλλά η ευωδία πάντα ίδια. Όταν έτρεχε η εικόνα έως κάτω στο δάπεδο πολλές φορές μου ερχόταν σαν ξίφος και μου έσκιζε τα μέσα μου. Έτρεχα και πήγαινα και προσκυνούσα την Παναγία τότε όπου και αν ευρισκόμουν αλλιώς δεν μπορούσα. Το Μύρο το μαζεύαμε από το έδαφος. Άλλοτε η ευωδία του Μύρου ερχόταν με άλλον τρόπο, ερχόταν κύματα-κύματα, το αισθανόσουν ότι δεν ήταν κάτι το φυσικό. Μια άλλη μυρωδιά φυσική είτε αρώματα ή ότι άλλο μυρίζει σταματά. Αυτή η ευωδία του Μύρου της Παναγίας δεν ήταν σαν και αυτές, δεν την εμπόδιζαν τα ντουβάρια να έβγη έξω είτε έξω να έρθη μέσα. Όπως ο Κύριος δεν τον εμπόδισαν oι σφραγίδες και ο λίθος του μνήματος. Το ίδιο δεν εμπόδισε την ευωδία και το Μύρο να έλθη από έξω προς τα μέσα ούτε από την εικόνα που την βλέπαμε που έβγαινε το Μύρο δεν το εμπόδισε το τζάμι και ο τρόπος της ευωδίας του Μύρου δεν ήταν φυσική ερχόταν κύματα-κύματα για να μην αφήση την παραμικρή αμφιβολία και στον πιο άπιστο.
Ασυγκίνητος δεν έμεινε κανείς, προσευχές και δεήσεις και ικεσίες και δάκρυα στην Παναγία σχεδόν όλοι oι προσκυνηταί, όλος ο κόσμος. Τοποτηρητής ήταν ο Χρυσόστομος Ναυπλίου μετά τον θάνατον του Δεσπότη Γερμανού Ρουμπάνη. Λίγο εκάθησε τοποτηρητής ο Δεσπότης Ναυπλίου και ήρθε τοποτηρητής ο Δεσπότης Σπάρτης Κυπριανός. Ήλθε εδώ στη Μονή μας, επιθεώρησε την εικόνα, επληροφορήθη ο ίδιος το θαύμα και είπε «ευλογημένον το όνομα της Θεοτόκου. Το θαύμα της Θεοτόκου να διαδίδεται».
Αστυνομικοί και Χημικοί σπεύδουν να διαπιστώσουν την προέλευσιν του Αγίου Μύρου
Το 1969 ήρθε ο ανώτατος διοικητής χωροφυλακής Τριπόλεως με τον διοικητή του Άστρους, επιθεώρησαν την εικόνα και όπως είπε στους Αγιοπετρίτες ο διοικητής ότι ουδεμία νοθεία υπάρχει δεν ήταν και αυτός θεοφοβούμενος προηγουμένως αλλά όταν είδε ο ίδιος το θαύμα με τα δικά του μάτια είπε: «Μεγάλος Θεός υπάρχει». Και ένας Χημικός Τριπόλεως επήρε να κάμη χημική ανάλυση στο Μύρο της Παναγίας είδε θαυματουργική δύναμη δεν είδε τίποτα το φυσικό ανεβόησε «Μέγας Θεός υπάρχει».
Το Μύρον της Παναγίας λίγα χρόνια ήταν κατ' αυτόν τον τρόπον όπως είπα παραπάνω. Όπως ήταν κατακάθαρο το τζάμι εσυνέφιαζε μέσα από το τζάμι εγινόταν σταγόνες μεγάλες και έβγαινε από το τζάμι, το ετρύπαγε, το βλέπαμε που έβγαινε και έτρεχε κάτω. Το μαζεύαμε με βαμβάκια και το δίναμε για ευλογία στον κόσμο ύστερα από λίγα χρόνια έγινε ένας μεγάλος σεισμός και από τότε τρέχει διαρκώς το τζάμι, είναι διαρκώς βρεμένο, δεν στεγνώνει, το σκουπίζουμε και σε λίγες ώρες πάλι γεμίζει.
Το θαύμα της Παναγίας δεν ήταν διαδεδομένο πολύ μακρυά. Η περιοχή γύρω το εγνώριζε και λίγο μακρύτερα. Ύστερα από 6 χρόνια ήλθε ο Δημήτριος Παναγόπουλος το 1970, Ιούλιον μήνα από τας Αθήνας άνθρωπος ευσεβής και κήρυξ του θείου λόγου. Ο πολύς κόσμος τον γνωρίζεt από τα κηρύγματά του και από την σεμνότητα του βίου του. Αυτός ο κήρυξ του Θείου λόγου διέδωσε το θαύμα της Θεοτόκου σε ολόκληρο τον κόσμο σε φυλλάδιον που εκδίδει μία φορά το μήνα «Αγία Μαρίνα». Αρχίζουν πλέον να έρχωνται προσκυνηταί από την πρωτεύουσα, από ολόκληρη την Ελλάδα και από το εξωτερικό και όσοι δεν μπορούν να έλθουν μας στέλνουν γράμματα και ζητούν το Άγιον Μύρο της Παναγίας. Το Άγιο Μύρο θαυματουργεί, πολλοί ασθενείς θεραπεύονται.
Πηγή: http://xairetismoi.blogspot.com/2013/10/ola-ta-thaumata-twn-xairetismwn-tis-panagias-mas.html
Ο ΚΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ο μακαριστός μοναχός Αγάπιος συνέταξε το γνωστό σε όλους μας βιβλίο “Αμαρτωλών Σωτηρία” στο οποίο και διασώζεται μια υπέροχη διήγηση αναφορικά με την προσευχητική αξία των Χαιρετισμών, και συγκεκριμένα του θεομητορικού Χαιρετισμού, “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετα Σου, ευλογημένη Συ εν γυναιξί, κι ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών”.
Μια σύντομη παράφραση αυτης της υπέροχης διήγησης θα παραθεσουμε στην αγάπη σας.
Η διήγηση αυτή θα μας μεταφέρει στην Ρώμη, εις την εποχή εκείνη όπου τα σχίσματα, οι αιρέσεις και οι κακοδοξίες των Παπικών, δεν είχαν διαρρήξει την ενότητα της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας μας. Εκεί λοιπόν ζούσε ένας ευσεβής Χριστιανός, που ονομαζόταν Ιωάννης. Ηταν πολύ πλούσιος, αλλά αργόστροφος και παρότι προσπαθούσε να μάθει προσευχές κατα το τυπικό της Εκκλησίας, δεν μπορούσε να απομνημονεύσει καμία.
Με τα πολλά, και παρότι προσπάθησε ματαια για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να μάθει κάποια προσευχή , αποφάσισε να μονάσει για να σώσει την ψυχή του. Μάλιστα στην Μονή που εγκαταβίωσε προσέφερε όλη την περιουσία του, με την επιθυμία να διατεθεί προκειμένου οι αδελφοί της Μονής και όσοι κατέφευγαν σε αυτην για βοήθεια, να μπορούν να μάθουν γράμματα.
Οι αδελφοί της Μονής προσπάθησαν να τον διδάξουν γράμματα, ή έστω να τον βοηθήσουν να απομνημονέυσει κάποια αποσπάσματα από τους Ψαλμούς ή και άλλες από τις ενδιάτακτες προσευχές, αλλά ματαιοπονούσαν, γιατί ο καλός αδελφός Ιωάννης, αργός στον νου, αδυνατούσε να τα καταφέρει. Τότε ένας από τους πιο έμπειρους Πνευματικούς της Μονής τον προσέγγισε και του απήγγειλε μερικές σύντομες προσευχές, ρωτώντας τον, ποιά από αυτές τον αναπάυει, ώστε αυτός ως πιο έμπειρος και υπομονετικός, να τον διδάξει για να την μάθει.
Ο Αρχαγγελικός Χαιρετισμός της Θεοτόκου, το γνωστό σε όλους μας “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία” τόσο πολύ τον σαγήνευσε και τον ανάπαυσε, ώστε επιδόθηκε με ζήλο να την απομνημονέυσει. Με την βοήθεια του καλου Γέροντα τα κατάφερε, και τόση χαρά είχε που συνέχεια, στην κυριολεξία ακατάπαυστα, απήγγειλε τον Αρχαγγελικό αυτό Χαιρετισμό στην Παναγία μας.
Στο διακόνημα, στο Κελλί του, στους περιπάτους του, συνέχεια αυτόν τον Χαιρετισμό είχε στο στόμα και στον νού του, ώστε οι άλλοι αδελφοί της Μονής, με αγάπη να τον αποκαλούν πλέον όχι με το όνομα του Ιωάννη, αλλά ως “Χαίρε Μαρία”.
Ο καιρός πέρασε και ο μακάριος Ιωάννης εκοιμήθη εν Κυρίω. Από την πρώτη στιγμή της κοίμησης του, το σκήνωμα του παρουσίασε σημεία αγιότητος, και ανέδυε μια υπερκόσμια ευωδία.
Για τον λόγο αυτό και ο Ηγούμενος αποφάσισε μετα την νεκρώσιμη Ακολουθία να τον ενταφιάσει σε ένα ξεχωριστό σημείο του Κοιμητηρίου της Μονής της μετανοίας του. Η ευωδία συνέχιζε να αναδύεται και τις επόμενες ημέρες και όχι μάλιστα δεν ελαττωνόντανε, αλλά τουναντίον αύξανε, ώστε όλοι οι αδελφοί της Μονής, που προσέγγιζαν τον τάφο του, αισθάνονταν την ουράνια αυτή ευωδία, ως ένα θυμίαμα. Την ένατη ημέρα οι μοναχοί που πήγαν στον τάφο του , αντίκρυσαν ένα μοναδικό θέαμα. Στο πάνω μέρος του τάφου είχε φυτρώσει ένας εξαίσιος κρίνος. Δεν έμοιαζε σε τίποτα με τους κρίνους που γνώριζαν. Και δεν ήταν μόνο η εξαίσια, ουράνια ευωδία που ανέδυε, όσο το γεγονός ότι στα φύλλα του ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα το “Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία”. Αντικρίζοντας το θαύμα ο Ηγούμενος έδωσε εντολή να σκάψουν με προσοχή γύρω από τον κρίνο, προκειμένου να διαπιστώσουν από που φυτρώνει. Και ω του θαύματος!! Οι ρίζες του υπέροχου αυτού κρίνου ήταν στο στόμα, στην γλώσσα του Αγίου αυτού μοναχού, που σε όλη του την επίγειο ζωή, επαναλάμβανε το Πανυπερευλογημένο Όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ο Ηγουμενος, προφανως από θείο ζήλο και θεία παραίνεση εμφορούμενος, διέταξε να ανοίξουν το σεπτό σκήνωμα του μακαρίου Ιωάννη και το θέαμα τους εξέπληξε. Στην καρδιά του ήταν ιστορημένη η θεία μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου. Προφανώς η Παναγία θέλησε να δείξει σε όλους τους μοναχούς, το πόσο πολύ ευαρεστήθηκε με την ευλογημένη αυτή άσκηση του μοναχού, ώστε να τον χαριτώσει με τέτοιο εξαίσιο τρόπο. Ο Ηγούμενος και οι μοναχοί, ελαβαν τον κρίνο και τον έθεσαν μαζί με τα άλλα άγια λείψανα , ώστε να παραμείνει εις απόδειξη του πόσο η Παναγία μας θα ανταμείψει όσους Την χαιρετίζουν με τον Αρχαγγελικό αυτό Χαιρετισμό.
Αυτή η υπέροχη διήγηση, όπως και άλλες που έχουμε δημοσιεύσει, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η καθημερινή, κατά δύναμιν και με ευλογία του Πνευματικού μας, απαγγελία ή ανάγνωση των Χαιρετισμών της Παναγίας, μας χαριτώνει και μας ενισχύει στον πνευματικό μας αγώνα. Ευχόμεθα ολόψυχα – δι ευχών του οσίου αυτού μοναχού Ιωάννη – όλοι μας να αξιωθούμε της δωρεάς αυτής της Υπεραγίας Θεοτόκου ώστε το Πάντιμο Όνομα Της να μην λείπει στιγμή από τα χείλη, τον νού και την καρδιά μας. Αμήν!! Γένοιτο!!
ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ - ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΑΓΙΑΣ
Η προσφάτως ανακηρυχθείσα Αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η Αγία Σοφία, η ασκήτρια της Κλεισούρας, είχε σε πολύ μεγάλη ευλάβεια την Υπεραγία Θεοτόκο. Μόλο που κατα την θύραθεν παιδεία ήταν αγράμματη, ήταν πλούσια στην παδεία του Κυρίου, και γνώριζε από καρδίας πολλές προσευχές εκ των οποίων ιδιαίτερα αγαπούσε τους Χαιρετισμους της Παναγιας μας. Όσοι την γνώρισαν αναφέρουν ότι συχνά την άκουγαν να σιγοψιθυρίζει κάτι, και όσοι με παρρησία ή και με άδολη αφέλεια την ρωτούσαν τι λέει, η Γερόντισσα με χαρά τους απαντούσε: “Τους Χαιρετισμούς, παιδία, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας!”
Ένα από τα διακονήματα της ήταν και το ανάβει τα καντήλια στα ξωκκλήσια πέριξ της Ιεράς Μονής όπου εγκαταβίωνε. Μία ημέρα λοιπόν ξεκίνησε με μία ευλαβή πνευματική της θυγατέρα και ανέβηκαν 300 μέτρα σε μία απότομη πλαγία πάνω από την Μονή, για να ανάψουν τα καντήλια στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Αγίας Τριάδος. Αφού λοιπόν άναψαν τα καντήλια, σκούπισαν το ξωκκλήσι και θυμίασαν πήραν βιαστικά το δρόμο της επιστροφής μιας και τα απειλητικά μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα προμήνυαν σφοδρή καταιγίδα. Με το που βγηκαν από το Παρεκκλήσιο η Αγία Σοφία της Κλεισούρας ξεκίνησε να απαγγέλει – όπως ήταν εξάλλου η συνήθεια της - τους Χαιρετισμους της Θεοτοκου. Η καταιγίδα δεν άργησε να ξεσπάσει !και ήταν όντως σφοδρή, νεροποντή με χοντρό χαλάζι. Και όμως οι Χαιρετισμοι της Παναγιας μας έκαναν πάλι το θαύμα τους. Η καταρρακτώδης βροχή και το χαλάζι δεν άγγιξαν την Αγία Σοφία της Κλεισούρας και την κοπέλα που την συνόδευε.
Ούτε μία σταγόνα δεν έπεσε πάνω τους. Και ενώ γύρω τους εμαίνετο η καταιγίδα, η Αγία Σοφία και η κοπέλα επέστρεψαν στεγνές στο Μοναστήρι, απαγγέλοντας με το στόμα τους τους Χαιρετισμους της Παναγιας μας.
Έτσι το νέο αυτό θαύμα έρχεται να προστεθεί στην πλειάδα των θαυμάτων που καταδεικνύουν την ανυπέρβλητη προσευχητική αξία των Χαιρετισμών της Παναγίας μας.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΧΟΣΕ ΚΟΡΤΕΖ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΕΝΟΣΩ ΑΠΑΓΓΕΛΕΙ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ
Ο Ιωσήφ γεννήθηκε το 1950 στην Χιλή από Ρωμαιοκαθολικούς γονείς. Στα 21 του είχε την τύχη να γνωρίσει τον Ορθόδοξο Επίσκοπο Χιλής Λέοντιο, ο οποίο τον κατήχησε και τον βάπτισε Ορθόδοξο μετά από δύο χρόνια το 1973. Διαβάζοντας για τον μοναστικό βίο τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε που θέλησε να μιμηθεί την ζωή των ασκητών μέσα στον κόσμο. Εγκρατευόταν, νήστευε και αγρυπνούσε ακόμη και όταν βρέθηκε στον Καναδά για να εργαστεί ωε δάσκαλος Ζωγραφικής στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ
Εκεί ξεκίνησε να μαθαίνει και Βυζαντινή Αγιογραφία. Το 1982 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Αγιο Όρος στο πλαίσιο της σπουδής του στην Αγιογραφία. Σε μία Σκήτη εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από ένα αντίγραφο της Παναγίας της Πορταΐτισσας που ζήτησε να το αγοράσει. Οι μοναχοί του είπαν ότι δεν είναι προς πωληση , αλλά φεύγοντας ο Δικαίος της Σκήτης του χάρισε την Εικόνα, κάτι που ο καλός Χοσέ το απέδωσε σε θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Προφανώς εκεί στο Αγιο Όρος θα άκουσε και για την προσευχητική αξία των Χαιρετισμών που πολλοί φωτισμένοι Γέροντες τους συνιστούν σαν μία εξαιρετικά δυνατή προσευχή, μιας και η άσκηση της νοεράς προσευχής ενέχει κινδύνους αν δεν γίνεται με την καθοδήγηση έμπειρου πνευματικού οδηγού. Επιστρέφοντας λοιπόν στο Μόντρεαλ επιδόθηκε στην απαγγελλια των Χαιρετισμών ενώπιον της Εικόνας που του είχε δωρηθεί στο Αγιο Όρος. Μετά από μερικές εβδομάδες καθημερινής απαγγελίας των Χαιρετισμών, ένα βράδυ ενώ απήγγειλε τους Χαιρετισμούς, αισθάνθηκε μία άρρητη ευωδία.
Παρατήρησε την Εικόνα και είδε έκπληκτος ότι σταγόνες έτρεχαν από τα χέρια της Θεοτόκου. Ηταν μύρο που άρχισε να ρέει άφθονο από την Αγία Εικόνα. Ήταν ένα ακόμη θαύμα των Χαιρετισμών της Θεοτόκου. Με την Αγία Εικόνα στα χέρια γύρναγε για τα 15 χρόνια ολόκληρο τον κόσμο διακηρύσσοντας το θαύμα της Θεοτόκου. 31 Οκτωβρίου του 1997 και ενώ βρισκόταν με την Αγία Εικόνα στην Αθήνα έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου και διέμενε. Η Αστυνομία έκανε λόγο για φόνο από σατανιστές που δεν μπορούσαν να αντέξουν να δοξάζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστος και υμνολογείταιη Υπεραγία Θεοτόκος. Οι δολοφόνοι εξαφάνισαν την Εικόνα. Η σωρός του Χοσέ μεταφέρθηκε στο Μόντρεάλ όπου και ετάφη. Περίλυποι οι πιστοί τόσο για τον χαμό του Χοσε, που στη συνείδηση τους ήταν Νεομάρτυρας, αλλά και για την απώλεια της Εικόνας προσεύχονταν με πόθο στην Θεοτόκ , με τις πρεσβείες του νεοφανούς Μάρτυρα, να μην τους εγκαταλείψει και να χαρίσει την χάρη Της στον ευσεβή λαό. Και ω του θαύματος! Ένα ακριβές αντίγραφο της πρώτης θαυματουργής εκείνης Αγίας Εικονας που αγιογράφησαν άρχισε και πάλι να μυροβλύζει.
Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ
Το πόσο ευαρεστούν οι Χαιρετισμοί την Παναγία, αυτό το έχει φανερώσει η ίδια εν οράματι πλειστάκις σε άγιες ψυχές.
Ίσως κάποιοι να μην γνωρίζουν όμως ότι η Αγία και θαυματουργή Εικόνα της Παναγιάς της Μαλεβής ξεκίνησε να μυροβλύζει την 17 Απριλίου 1964 την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών.
Εκείνο το οποίον έχει βαθύτατα συγκινήσει την ψυχή μου και με έχει κυριολεκτικά ταράξη είναι το ουράνιον, το θείον Μύρο, το υπέρκόσμιον τούτο Μύρο το οποίον αναβλύζει εκ της θαυματουργού ταύτης εικόνος. Πόσοι και πόσοι αλήθεια δεν ηθέλησαν να εξετάσουν και να βρουν την σύνθεσίν του στο τέλος έμειναν άφωνοι και κατησχημένοι διότι όσες προσπάθειες και αν έκαμαν έμειναν άπρακτοι. Το Μύρον τούτο δεν έχει όμοιόν του επί της γης. Το Μύρον αυτό δεν ομοιάζει με το Μύρον το οποίον αναβλύζουν διάφοροι Άγιοι. Eίναι πρωτοφανές Μύρον το οποίον ο γλυκύς μας Ιησούς εχάρισε ως πολυτιμώτατον δώρον εις την Αειπάρθενον Μητέρα Του.
Και ακούσατε πώς ενεφανίσθη. Το 1964 πριν ακόμα τρέξη το Άγιον Μύρον στην εικόνα της Θεοτόκου 20 ημέρας ευωδίαζε εξαίσια και υπερβολικά σε όλο το Μοναστήρι. Η εικόνα ευωδίαζε αλλά στην αρχή δεν καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος και η μία ερωτούσε την άλλη «ερίξατε αρώματα στις εικόνες;». αλλά καμμιά δεν ήξερε τίποτα. Ερωτήσαμε και τον Πατέρα Στυλιανό «τι σας μυρίζει Πάτερ;» «Τι μου μυρίζει: τα αρώματα που έχετε βάλει». «Πάτερ -είπαμε- δεν εβάλαμε τίποτα». Ο Δημήτριος Καλίτσης που είχε έρθη από τον Άγιο Πέτρο μας είπε «η Παναγία μυρίζει». Η ευωδία συνεχιζόταν ήταν τόσο δυνατή που ήμουν ένα βράδυ έξω στην ταράτσα που είπα, «Παναγία μου τι είναι αυτό το πράγμα θά ανοίξη κανένα ποτάμι να μας πνίξη».
Την Παρασκενή των τελευταίων Χαιρετισμών 17 Απριλίου 1964 είχαν έρθει και προσκυνηταί για την Αγρυπνία. Ενεφανίσθησαν oι πρώτες σταγόνες. Η αδελφή Θεονύμφη τις είδε πρώτη, έτρεξαν και oι Προσκυνηταί και τις είδαν. Την Κυριακή Ε' τών νηστειών μετά τον εσπερινό ήρθε η αδελφή Θεοδούλη κάπως ταραγμένη και εκάθησε σε μια πολυθρόνα στο χειμωνιάτικο καί είπε «αδελφή Μαριάμ για πήγαινε στην εκκλησία στην Παναγία, κάπως σαν οφθαλμαπάτη μου φάνηκε, να δης τι είναι».
Εγώ δεν είχα πάει στον Εσπερινό λόγω υπηρεσίας. Ετρέξαμε στην εκκλησία, εγώ επήρα μια λαμπάδα και κύταγα την εικόνα και είδα την Παναγία να ανοιγοκλείνη το στόμα της και να τρέχη όπως τρέχει η βρύση μπούρπουλας. Όταν άνοιγε το στόμα της έτρεχε προς τα επάνω πολύ όπως τρέχει η βρύση και όταν έκλεινε το στόμα της εκοβόταν. Και όταν ξανάνοιγε το στόμα της έτρεχε πάλι σαν βρύση αλλά προς τα επάνω. Και το χρώμα του νερού ετρύπαγε το τζάμι σαν να μην ήτανε τίποτα καί έτρεχε κάτω. Το προσκυνητάρι είχε γεμίση αλλά έξω από το τζάμι που έτρεχε ήταν το χρώμα σάν γάλα. Εταραχθήκαμε, εφοβηθήκαμε και είπαμε τι είναι αυτό το πράγμα, και δεν κοιμηθήκαμε τη βραδυά εκείνη. Την Δευτέρα το πρωί ήρθε ο Παναγιώτης Κολοβός Αγροφύλακας από τον Άγιο Πέτρο. Επήγε να προσκυνήση την Παναγία και ήρθε και μας είπε πως η Παναγία έχει σταγόνες έξω από το τζάμι. Επήγαμε οι αδελφές και είδαμε μερικές σταγόνες απ' έξω από το τζάμι και το χρώμα ήταν το χρώμα του ουρανού, γαλάζιο, αλλά η ευωδία μία ευωδία ήταν πολύ δυνατή. Το απόγευμα ήρθε και η γερόντισσα Παρθενία που έλειπε και της διηγηθήκαμε τι είδαμε και έμεινε έκπληκτη, δεν ήξερε τι να μας πη. Τι ήταν αυτό το θαύμα; Διότι στα θαύματα της Παναγίας που έχουμε διαβάσει παρόμοιο θαύμα δεν είχαμε δει.
Την άλλη ημέρα πάλι έτρεξε η εικόνα μερικές σταγόνες που τις εβλέπαμε που έρχονταν από μέσα προς τα έξω. Δεν τις εμπόδιζε το τζάμι και έτρεχαν κάτω στο προσκυνητάρι. Το χρώμα ήταν σαν το κατακάθαρο διαμάντι και η ευωδία μία. Την άλλη μέρα την Τετάρτη αρχίζει συνέχεια να τρέχη κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το χρώμα ήταν σαν την χρυσή τη λίρα κίτρινο όπως είναι σήμερα κίτρινο σαν λάδι, έτρεχε πολλές φορές και πολύ τόσο που εβάλαμε σε ένα φιαλίδιο μέχρι μισό, το εσφραγίσαμε και την άλλη μέρα δεν είχε τίποτα το φιαλίδιο. Στο πρωτοφανές τούτο θαύμα ετρομοκρατηθήκαμε και εκλαίγαμε. Δεν ηξέραμε τι σημείον ήταν αυτό και τι έννοια είχε; Καλό θά ήταν; Καταστροφή; τι να λέγαμε.
Η έκτη εβδομάς των Νηστειών η εβδομάς των Βαΐων ήταν για εμάς ημέρες θρήνων και κλαυθμών.
Μιά ημέρα εκτυπάγαμε τις καμπάνες όλη την ημέρα αλλά κανείς δεν ήρθε. Τις άκουγαν τις καμπάνες όπως μας είπαν αργότερα αλλά δεν ήρθαν. Είμαστε μόνες. Ειδοποιήσαμε την Μητρόπολη ήρθαν οι Ιερείς της Μητροπόλεως, έβγαλαν την εικόνα από το Προσκυνητάρι, την εσκούπησαν, την επιθεώρησαν και πληροφορήθηκαν οι ίδιοι με τα μάτια τους το θαύμα της Παναγίας. Ήρθε η αστυνομία, ήρθε κόσμος, άρχισαν από τα χωριά να έρχονται κούρσες, μοτοσυκλέτες, άλλοι με ζώα, άλλοι πεζοί και προσκυνούσαν την Παναγία. Η αστυνομία έβγαλε τον κόσμο έξω, έμεινε μόνη, έκλεισαν την εκκλησία, εμείς δεν είδαμε τι έκαμαν, ο ίδιος ο αστυνόμος μας επληροφόρησε ότι όταν την εσκούπισε την εικόνα του πέταξε η Παναγία το Μύρο στο πρόσωπό του καί είπε «πιστεύω Παναγία μου». Εμύρισαν oι εικόνες, εμύρισαν τα στασίδια, ολόκληρη η εκκλησία, ολόκληρο το Μοναστήρι. Τα αυτοκίνητα που έπαιρναν Άγιο Μύρο, ο κόσμος όλος ευωδίασε που έπαιρνε το Μύρο που τους δίναμε με βαμβάκι.
Η ευωδία έφθανε ως το δρόμο κάτω, πολύ δυνατή ευωδία. Ο τρόπος που έτρεχε η εικόνα πρώτα ήταν κατακάθαρο το τζάμι, συνέφιαζε μέσα από το τζάμι. Το βλέπαμε εγινόταν ύστερα σταγόνες μεγάλες, επέρναγε το τζάμι σαν να μην ήταν το τζάμι τίποτα και έτρεχε έξω. Έτρεχε κάτω στο προσκυνητάρι και πολλές φορές την ημέρα έφτανε κάτω στο δάπεδο και το εμαζεύαμε στα βαμβάκια και το έπαιρνε ο κόσμος. Ήταν μεγάλη η συγκίνησίς μας, διαβάζαμε συνέχεια Χαιρετισμούς της Παναγίας και Παρακλήσεις. Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα και εδιαβάζαμε Χαιρετισμούς. Ελέγαμε «δεν χαιρετίζουν την Παναγία Μεγάλη Εβδομάδα» αλλά τόση μεγάλη ήταν η συγκίνησίς μας που εδιαβάζαμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα. Έτρεχε η εικόνα κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το Άγιον Πάσχα εσταμάτησε να τρέχη. Την διακαινήσιμο εβδομάδα δεν έτρεχε, άρχισε και πάλι την εβδομάδα του Θωμά κατά τον ίδιο τρόπο.
Χρώματα μας άλλαζε τέσσερα, όπως είπα προηγουμένως, χρώμα σαν γάλα, χρώμα γαλάζιο, χρώμα σαν διαμάντι και το χρώμα το κίτρινο που έμεινε σταθερό, δεν ξανάλλαξε. Μια φορά είδα εγώ - έμεινα έως τα μεσάνυχτα στην Παναγία - εβγήκε μέσα από την εικόνα μια σταγόνα μεγάλη σαν αίμα κόκκινη και επέρασε το τζάμι σαν να μην ήταν τίποτα και εβγήκε απέξω, έμεινε εκεί, δεν την πείραξα το πρωί εσηκώθηκα πιο πρώτα από τις αδελφές, επήγα στήν εκκλησία η σταγόνα απέξω στην εικόνα ήταν ξερή. Μετά την Ακολουθία την εξύσαμε και εβγήκε ξερή σαν αίμα αλλά η ευωδία πάντα ίδια. Όταν έτρεχε η εικόνα έως κάτω στο δάπεδο πολλές φορές μου ερχόταν σαν ξίφος και μου έσκιζε τα μέσα μου. Έτρεχα και πήγαινα και προσκυνούσα την Παναγία τότε όπου και αν ευρισκόμουν αλλιώς δεν μπορούσα. Το Μύρο το μαζεύαμε από το έδαφος. Άλλοτε η ευωδία του Μύρου ερχόταν με άλλον τρόπο, ερχόταν κύματα-κύματα, το αισθανόσουν ότι δεν ήταν κάτι το φυσικό. Μια άλλη μυρωδιά φυσική είτε αρώματα ή ότι άλλο μυρίζει σταματά. Αυτή η ευωδία του Μύρου της Παναγίας δεν ήταν σαν και αυτές, δεν την εμπόδιζαν τα ντουβάρια να έβγη έξω είτε έξω να έρθη μέσα. Όπως ο Κύριος δεν τον εμπόδισαν oι σφραγίδες και ο λίθος του μνήματος. Το ίδιο δεν εμπόδισε την ευωδία και το Μύρο να έλθη από έξω προς τα μέσα ούτε από την εικόνα που την βλέπαμε που έβγαινε το Μύρο δεν το εμπόδισε το τζάμι και ο τρόπος της ευωδίας του Μύρου δεν ήταν φυσική ερχόταν κύματα-κύματα για να μην αφήση την παραμικρή αμφιβολία και στον πιο άπιστο.
Ασυγκίνητος δεν έμεινε κανείς, προσευχές και δεήσεις και ικεσίες και δάκρυα στην Παναγία σχεδόν όλοι oι προσκυνηταί, όλος ο κόσμος. Τοποτηρητής ήταν ο Χρυσόστομος Ναυπλίου μετά τον θάνατον του Δεσπότη Γερμανού Ρουμπάνη. Λίγο εκάθησε τοποτηρητής ο Δεσπότης Ναυπλίου και ήρθε τοποτηρητής ο Δεσπότης Σπάρτης Κυπριανός. Ήλθε εδώ στη Μονή μας, επιθεώρησε την εικόνα, επληροφορήθη ο ίδιος το θαύμα και είπε «ευλογημένον το όνομα της Θεοτόκου. Το θαύμα της Θεοτόκου να διαδίδεται».
Αστυνομικοί και Χημικοί σπεύδουν να διαπιστώσουν την προέλευσιν του Αγίου Μύρου
Το 1969 ήρθε ο ανώτατος διοικητής χωροφυλακής Τριπόλεως με τον διοικητή του Άστρους, επιθεώρησαν την εικόνα και όπως είπε στους Αγιοπετρίτες ο διοικητής ότι ουδεμία νοθεία υπάρχει δεν ήταν και αυτός θεοφοβούμενος προηγουμένως αλλά όταν είδε ο ίδιος το θαύμα με τα δικά του μάτια είπε: «Μεγάλος Θεός υπάρχει». Και ένας Χημικός Τριπόλεως επήρε να κάμη χημική ανάλυση στο Μύρο της Παναγίας είδε θαυματουργική δύναμη δεν είδε τίποτα το φυσικό ανεβόησε «Μέγας Θεός υπάρχει».
Το Μύρον της Παναγίας λίγα χρόνια ήταν κατ' αυτόν τον τρόπον όπως είπα παραπάνω. Όπως ήταν κατακάθαρο το τζάμι εσυνέφιαζε μέσα από το τζάμι εγινόταν σταγόνες μεγάλες και έβγαινε από το τζάμι, το ετρύπαγε, το βλέπαμε που έβγαινε και έτρεχε κάτω. Το μαζεύαμε με βαμβάκια και το δίναμε για ευλογία στον κόσμο ύστερα από λίγα χρόνια έγινε ένας μεγάλος σεισμός και από τότε τρέχει διαρκώς το τζάμι, είναι διαρκώς βρεμένο, δεν στεγνώνει, το σκουπίζουμε και σε λίγες ώρες πάλι γεμίζει.
Το θαύμα της Παναγίας δεν ήταν διαδεδομένο πολύ μακρυά. Η περιοχή γύρω το εγνώριζε και λίγο μακρύτερα. Ύστερα από 6 χρόνια ήλθε ο Δημήτριος Παναγόπουλος το 1970, Ιούλιον μήνα από τας Αθήνας άνθρωπος ευσεβής και κήρυξ του θείου λόγου. Ο πολύς κόσμος τον γνωρίζεt από τα κηρύγματά του και από την σεμνότητα του βίου του. Αυτός ο κήρυξ του Θείου λόγου διέδωσε το θαύμα της Θεοτόκου σε ολόκληρο τον κόσμο σε φυλλάδιον που εκδίδει μία φορά το μήνα «Αγία Μαρίνα». Αρχίζουν πλέον να έρχωνται προσκυνηταί από την πρωτεύουσα, από ολόκληρη την Ελλάδα και από το εξωτερικό και όσοι δεν μπορούν να έλθουν μας στέλνουν γράμματα και ζητούν το Άγιον Μύρο της Παναγίας. Το Άγιο Μύρο θαυματουργεί, πολλοί ασθενείς θεραπεύονται.
Πηγή: http://xairetismoi.blogspot.com/2013/10/ola-ta-thaumata-twn-xairetismwn-tis-panagias-mas.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου