Άγιος Φαντίνος ο Παλαιός, ο Ιππονομεύς και Θαυματουργός, ο εν Καλαβρία. Ημέρα Μνήμης: 24 Ιουλίου.
Λίγο βορειότερα από το Ρήγιο στην ακτή του Τυρρηνικού Πελάγους, βρίσκεται η Ταυριανή η οποία ιδρύθηκε από κατοίκους του Ιονίου και υπήρξε ένα από τα πρώτα χριστιανικά κέντρα της Καλαβρίας, όπως δείχνουν αρχαιολογικές ανασκαφές σε κοιμητήρια αναγόμενα στον 4ο – 5ο μ. Χ. αιώνα . Κατά τον 6ο – 7ο μ. Χ. αιώνα η Ταυριανή ήταν έδρα επισκόπου με έντονη μοναχική παρουσία.
Ο Άγιος έζησε μεταξύ του δεύτερου μισού του 3ου αιώνα και το πρώτο μισό του 4ου, εποχή κατά την οποία επικρατούσε η ειδωλολατρία. Ο βίος του καταγράφηκε κατά τον 8ο – 9ο αιώνα από τον επίσκοπο Πέτρο με τη μορφή εγκωμίου και περιέχεται στον κώδικα Messinese 29 και στον Vaticano-Greco 1989, τιτλοφορείται δε ως εξής: “Πέτρου επισκόπου δυτικού (λόγος) εις τον βίον και εις τα θαύματα του αγίου ενδόξου θεράποντος του Χριστού Φαντίνου”. Λίγα ιστορικά στοιχεία από το βίο του είναι γνωστά και ο επίσκοπος Πέτρος καταγράφει ότι διέσωσε η προφορική παράδοση των πατέρων του.
Ο Άγιος Φαντίνος ήταν δούλος κάποιου Βαλσάμιου, ο οποίος του είχε αναθέσει να βόσκει τα άλογά του. Έτσι, ο άγιος μπορούσε να αφιερώνει το χρόνο του στην προσευχή, όμως δεν ξεχνούσε και την αγάπη προς τον πλησίον. Με τη βοήθεια των αλόγων του κυρίου του, αλώνιζε και μάζευε τα δεμάτια των φτωχών χωρικών. Κάποιοι, όμως, τον κατήγγειλαν στον Βαλσάμιο, ο οποίος έτρεξε αμέσως να τον προλάβει πάνω στην “παράνομη” πράξη του και να τον τιμωρήσει. Φθάνοντας, όμως, στο μέρος που του είχαν υποδείξει, έμεινε άναυδος βλέποντας τον άγιο να οδηγεί γρήγορα τα άλογα μέσα από τον ποταμό Metauro (Πετράκη) “ως επί ξηράς”, αφού τον είχε κάνει να χωριστεί στη μέση, χτυπώντας τον με τη βέργα του. Ο Βαλσάμιος αμέσως τον προσκύνησε και τον αναγνώρισε ως αληθινό δούλο του Θεού του Υψίστου. Ο Επίσκοπος Πέτρος στο σημείο αυτό, εγκωμιάζει τον άγιο και τον παρομοιάζει με τους Μωυσή, Ηλία και Ελισαίο, οι οποίοι τέλεσαν ανάλογα θαύματα.
Πότε και με πως εκοιμήθη ο άγιος δεν μας είναι γνωστό. Ο Επίσκοπος Πέτρος υποθέτει από το πλήθος των θαυμάτων του πως έτυχε μαρτυρικού τέλους. Πάνω στον τάφο του κτίσθηκε ναός και ο άγιος ήταν περιβόητος για τα πολλά θαύματα που επιτελούσαν τα λείψανά του. Στη συνέχεια, ο επίσκοπος διηγείται 19 θαύματα του αγίου σε κάποια εκ των οποίων ήταν και ο ίδιος παρών. Ο άγιος εμφανιζόταν στους ασθενείς ως νεαρός με μαύρα μαλλιά, φορώντας χλαμύδα και σανδάλια με κόκκινες λωρίδες, ωραίος στην όψη, κρατώντας ραβδί στο οποίο αναγραφόταν: «Ανάστηθι, Κύριε, βοήθησον ημίν ένεκεν της δόξης του ονόματός Σου». Από τη διήγηση των θαυμάτων μαθαίνουμε πως η εκκλησία του Αγίου είχε μετατραπεί σε γυναικείο μοναστήρι, οι μοναχές του οποίου τελούσαν τις ακολουθίες και διατηρούσαν ακοίμητο κανδήλα στον τάφο του Αγίου. Υπήρξαν δε και μάρτυρες των περισσοτέρων θαυμάτων του φωτός που εμφανιζόταν πάνω στον τάφο κατά την ώρα της ακολουθίας. Η μνήμη του Αγίου Φαντίνου εορταζόταν στις 24 Ιουλίου, υπάρχει δε και κανών του αγίου Ιωσήφ του Υμνογράφου προς τιμήν του.
Τελευταία μαρτυρία περί των λειψάνων του Αγίου είναι του Marcello Terracina το 1551 “...accesimus ad abbatiam sancti Fantini de Seminara, ubi invenimus corpus sancti Fantini sed ecclesiam destructam a Mauris vel Turcis...”. Όπως αναφέρεται, η Εκκλησία καταστράφηκε από κάποια επιδρομή «Τούρκων» (:Αράβων) και δεν ξαναχτίστηκε ποτέ. Σήμερα, υπάρχει μόνο η κρύπτη του Αγίου με τον άδειο τάφο του, κοντά στον οποίο ρέει αγίασμα.
Πηγή: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1893756240721210&set=pb.100002605583903.-2207520000.1553855844.&type=3&theater
Λίγο βορειότερα από το Ρήγιο στην ακτή του Τυρρηνικού Πελάγους, βρίσκεται η Ταυριανή η οποία ιδρύθηκε από κατοίκους του Ιονίου και υπήρξε ένα από τα πρώτα χριστιανικά κέντρα της Καλαβρίας, όπως δείχνουν αρχαιολογικές ανασκαφές σε κοιμητήρια αναγόμενα στον 4ο – 5ο μ. Χ. αιώνα . Κατά τον 6ο – 7ο μ. Χ. αιώνα η Ταυριανή ήταν έδρα επισκόπου με έντονη μοναχική παρουσία.
Ο Άγιος έζησε μεταξύ του δεύτερου μισού του 3ου αιώνα και το πρώτο μισό του 4ου, εποχή κατά την οποία επικρατούσε η ειδωλολατρία. Ο βίος του καταγράφηκε κατά τον 8ο – 9ο αιώνα από τον επίσκοπο Πέτρο με τη μορφή εγκωμίου και περιέχεται στον κώδικα Messinese 29 και στον Vaticano-Greco 1989, τιτλοφορείται δε ως εξής: “Πέτρου επισκόπου δυτικού (λόγος) εις τον βίον και εις τα θαύματα του αγίου ενδόξου θεράποντος του Χριστού Φαντίνου”. Λίγα ιστορικά στοιχεία από το βίο του είναι γνωστά και ο επίσκοπος Πέτρος καταγράφει ότι διέσωσε η προφορική παράδοση των πατέρων του.
Ο Άγιος Φαντίνος ήταν δούλος κάποιου Βαλσάμιου, ο οποίος του είχε αναθέσει να βόσκει τα άλογά του. Έτσι, ο άγιος μπορούσε να αφιερώνει το χρόνο του στην προσευχή, όμως δεν ξεχνούσε και την αγάπη προς τον πλησίον. Με τη βοήθεια των αλόγων του κυρίου του, αλώνιζε και μάζευε τα δεμάτια των φτωχών χωρικών. Κάποιοι, όμως, τον κατήγγειλαν στον Βαλσάμιο, ο οποίος έτρεξε αμέσως να τον προλάβει πάνω στην “παράνομη” πράξη του και να τον τιμωρήσει. Φθάνοντας, όμως, στο μέρος που του είχαν υποδείξει, έμεινε άναυδος βλέποντας τον άγιο να οδηγεί γρήγορα τα άλογα μέσα από τον ποταμό Metauro (Πετράκη) “ως επί ξηράς”, αφού τον είχε κάνει να χωριστεί στη μέση, χτυπώντας τον με τη βέργα του. Ο Βαλσάμιος αμέσως τον προσκύνησε και τον αναγνώρισε ως αληθινό δούλο του Θεού του Υψίστου. Ο Επίσκοπος Πέτρος στο σημείο αυτό, εγκωμιάζει τον άγιο και τον παρομοιάζει με τους Μωυσή, Ηλία και Ελισαίο, οι οποίοι τέλεσαν ανάλογα θαύματα.
Πότε και με πως εκοιμήθη ο άγιος δεν μας είναι γνωστό. Ο Επίσκοπος Πέτρος υποθέτει από το πλήθος των θαυμάτων του πως έτυχε μαρτυρικού τέλους. Πάνω στον τάφο του κτίσθηκε ναός και ο άγιος ήταν περιβόητος για τα πολλά θαύματα που επιτελούσαν τα λείψανά του. Στη συνέχεια, ο επίσκοπος διηγείται 19 θαύματα του αγίου σε κάποια εκ των οποίων ήταν και ο ίδιος παρών. Ο άγιος εμφανιζόταν στους ασθενείς ως νεαρός με μαύρα μαλλιά, φορώντας χλαμύδα και σανδάλια με κόκκινες λωρίδες, ωραίος στην όψη, κρατώντας ραβδί στο οποίο αναγραφόταν: «Ανάστηθι, Κύριε, βοήθησον ημίν ένεκεν της δόξης του ονόματός Σου». Από τη διήγηση των θαυμάτων μαθαίνουμε πως η εκκλησία του Αγίου είχε μετατραπεί σε γυναικείο μοναστήρι, οι μοναχές του οποίου τελούσαν τις ακολουθίες και διατηρούσαν ακοίμητο κανδήλα στον τάφο του Αγίου. Υπήρξαν δε και μάρτυρες των περισσοτέρων θαυμάτων του φωτός που εμφανιζόταν πάνω στον τάφο κατά την ώρα της ακολουθίας. Η μνήμη του Αγίου Φαντίνου εορταζόταν στις 24 Ιουλίου, υπάρχει δε και κανών του αγίου Ιωσήφ του Υμνογράφου προς τιμήν του.
Τελευταία μαρτυρία περί των λειψάνων του Αγίου είναι του Marcello Terracina το 1551 “...accesimus ad abbatiam sancti Fantini de Seminara, ubi invenimus corpus sancti Fantini sed ecclesiam destructam a Mauris vel Turcis...”. Όπως αναφέρεται, η Εκκλησία καταστράφηκε από κάποια επιδρομή «Τούρκων» (:Αράβων) και δεν ξαναχτίστηκε ποτέ. Σήμερα, υπάρχει μόνο η κρύπτη του Αγίου με τον άδειο τάφο του, κοντά στον οποίο ρέει αγίασμα.
Πηγή: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1893756240721210&set=pb.100002605583903.-2207520000.1553855844.&type=3&theater
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου