Άγιος Ιωνάς της Μαντζουρίας επίσκοπος Χανκόου, ο στοργικός πατέρας των παιδιών. Ημέρα Μνήμης: 7/20 Οκτωβρίου.
«Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς. Αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού» (Σοφ. Σειρ. 4,13-14).
Ο Άγιος Ιωνάς της Μαντζουρίας, ήταν ένας θαυματουργός επίσκοπος. Γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1888 στην Καλούγκα της Ρωσίας. Έμεινε ορφανός μόλις ήταν οκτώ χρονών. Σπούδασε, με την βοήθεια ενός διακόνου. Πήγε στην Όπτινα κι εκεί έγινε μοναχός με το όνομα Ιωνάς.
Το 1918, συνελήφθηκε από τους κομμουνιστές και υπέστη φριχτούς ξυλοδαρμούς μέχρι σημείου απώλειας της συνείδησης του. Φυλακίστηκε, αλλά απελευθερώθηκε από τον Λευκό Στρατό. Έφυγε προς την Κίνα και μέσα από αφάνταστες ταλαιπωρίες έφτασε τελικά το 1922 στο Πεκίνο. Εκεί σύντομα χειροτονήθηκε επίσκοπος στη Ματζουρία.
Αναδείχτηκε ένας αληθινός αρχιερέας. Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και η αγάπη του απέραντη. Ο λόγος του είχε μεγάλη δύναμη, και κάθε λέξη του διείσδυε βαθειά στις καρδιές των ανθρώπων. Μάγευε τις ψυχές τους, τις έμπνεε και τις έπειθε.
Είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά. Μεγαλωμένος ο ίδιος χωρίς τη στοργή των γονιών του, ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος στις ανάγκες των φτωχών και ορφανών παιδιών. Ήταν “ο ιδανικός ποιμένας”. Το αγαπημένο του έργο ήταν η δημιουργία του ορφανοτροφείου. Μόνο με τη δύναμη της πίστης και της αγάπης του ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες που συνάντησε.
Ο θανάτος του ήρθε ξαφνικά. Είχε φροντίσει έναν ιερέα που έπασχε από τύφο και τελικά κοιμήθηκε. Ο ίδιος έπασχε από χρόνια αμυγδαλίτιδα και λόγω επιπλοκών δηλητηριάστηκε το αίμα του. Κατάλαβε ότι θα πέθαινε. Αφού εξομολογήθηκε και κοινώνησε πήγε στο γραφείο του και έγραψε την διαθήκη του: ‘’Αρχίζω με τα λόγια του αποστόλου της Αγάπης: Παιδιά μου, αγαπάτε αλλήλους… Και τελειώνω με τα ίδια λόγια: Αγαπάτε αλλήλους. Αυτή είναι η εντολή του αρχιερέα σας. Μην εγκαταλείψετε τα παιδιά … Συγχωρήσατε με για χάρη του Χριστού. Μην με ξεχάσετε στις άγιες προσευχές σας …’’
Εν τω μεταξύ στην εκκλησία γίνονταν δέηση για την υγεία του κι ο καθένας άκουγε τις φωνές των παιδιών: ‘’Θεέ μου, σε παρακαλούμε, μην πάρεις μακριά μας τον Αρχιεπίσκοπο μας!” Φόρεσε το πετραχήλι και τα επιμανικα του Αγίου Αμβροσίου της Όπτινα και ξεκίνησε δυνατά και με μικρές μετάνοιες να διαβάζει τον κανόνα σε ψυχορραγούντα. Αδύναμος πια έπεσε στο κρεβάτι λέγοντας: Γενηθήτω το θέλημα του Θεού! Τώρα θα πεθάνω. Παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Θεό στις 7/20 Οκτωβρίου του 1925, ήταν μόλις 36 χρονών και τρία χρόνια επίσκοπος. Τον θρήνησε ολόκληρος ο λαός της Ματζουρίας.
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς αναφέρει το πιο κάτω θαύμα του Αγίου Ιωνά σε ένα του κήρυγμα: Το ίδιο βράδυ, ένα δεκάχρονο αγόρι με το όνομα Νικόλαος Ντεργκάτσεφ, που ήταν ανάπηρο από μια φλεγμονή των αρθρώσεων των γονάτων του και δεν μπορούσε να περπατήσει, ούτε καν να σταθεί, είδε ένα όνειρο. ‘’Είδε έναν ιεράρχη σε λευκό φως να του λέει: ‘’Να, πάρε τα πόδια μου. Εγώ δεν τα χρειάζομαι πια, και δώσε μου τα δικά σου’’. Ξύπνησε και ως εκ θαύματος ήταν υγιής. Από μια φωτογραφία που είδε τυχαία αργότερα κατάλαβε ότι αυτός που πήγε στο όνειρο του ήταν ο επίσκοπος Ιωνάς, ο οποίος απεβίωσε το ίδιο βράδυ, στις 7/20 Οκτωβρίου το 1925.
(Από το βιβλίο «Τα κηρύγματα,” του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς)
Στην πόλη Μαντζουρία, στα σύνορα της ρωσικής Σιβηρίας και της Κίνας, όπου έζησε και πέθανε ο επίσκοπος Ιωνάς, ζούσε μία ρώσικη οικογένεια: Ο άντρας, που ήταν υπάλληλος στον ανατολικό σιδηρόδρομο, η γυναίκα του και ο γιός τους. Από τη στιγμή που ο πατέρας ήταν στη δούλεψη των κομμουνιστών, η οικογένεια αυτή δεν ενδιαφερόταν για την πίστη αλλά ούτε και για την εκκλησία. Όμως ο γιός τους αρρώστησε και ασθενούσε για πολλούς μήνες. Τα πόδια του είχαν παραλύσει και ήταν σαν κομμένα. Οι γονείς έκαναν ό,τι μπορούσαν, πληρώνοντας γιατρούς και χρησιμοποιώντας φάρμακα. Όμως τίποτα δεν βοήθησε. Τ’ αγόρι πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Κάλεσαν και Ρώσους και Ιάπωνες γιατρούς, χρησιμοποίησαν ακτίνες Χ και όλα τα μέσα που μπορούσαν, αλλά τίποτα δε βοήθησε. Οι γονείς Απελπισμένοι ανέμεναν το θάνατο του παιδιού τους.
Μέχρι την 7η Οκτωβρίου του έτους 1925. Εκείνη την ημέρα εκοιμήθη ο επίσκοπος Ιωνάς. Λόγω του θανάτου του πολυαγαπημένου της επισκόπου ολόκληρη η πόλη ήταν αναστατωμένη. Η μητέρα φρόντισε το άρρωστο παιδί της στο κρεβάτι, το σκέπασε και βγήκε για κάποια δουλειά στη πόλη. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, το παράλυτο αγόρι, ο γιός της, βγήκε χοροπηδώντας απ’ το δωμάτιό του φωνάζοντας χαρούμενα: «Μαμά, κοίτα, έγινα καλά!». Η μητέρα μόλις που μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Αγκάλιασε το γιό της, τον φίλησε κλαίγοντας από χαρά και τον ρώτησε, πώς έγινε καλά έτσι ξαφνικά; Το αγόρι της απάντησε: «Όταν βγήκες εσύ, εγώ κοιμήθηκα. Και στ’ όνειρο μου παρουσιάστηκε ένας καλός άνθρωπος με άμφια ιερέα και με ρώτησε: «Γιατί είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι;». Εγώ του απάντησα ότι τα πόδια μου δεν είναι καλά και ότι δεν μπορώ να κινηθώ. Τότε αυτός ο άνθρωπος μου είπε: «Ορίστε τα δικά μου πόδια, πάρ’ τα και πήγαινε, μια κι εγώ δεν τα χρειάζομαι πια». Η μητέρα ρώτησε λεπτομερώς το παιδί, πώς ήταν εκείνος ο άνθρωπος; Και το παιδί τον περιέγραψε. Την επόμενη μέρα, η μητέρα πήρε το παιδί και πήγε στην εξόδιο ακολουθία του μακαριστού επίσκοπου Ιωνά. Όταν το παιδί είδε το πρόσωπο του κεκοιμημένου δεσπότη, φώναξε: «Μαμά, αυτός είναι εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε στ’ όνειρό μου και μου έδωσε τα δικά του πόδια!».
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Εμμανουήλ», εκδ. Χρόες.)
«Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς. Αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού» (Σοφ. Σειρ. 4,13-14).
Ο Άγιος Ιωνάς της Μαντζουρίας, ήταν ένας θαυματουργός επίσκοπος. Γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1888 στην Καλούγκα της Ρωσίας. Έμεινε ορφανός μόλις ήταν οκτώ χρονών. Σπούδασε, με την βοήθεια ενός διακόνου. Πήγε στην Όπτινα κι εκεί έγινε μοναχός με το όνομα Ιωνάς.
Το 1918, συνελήφθηκε από τους κομμουνιστές και υπέστη φριχτούς ξυλοδαρμούς μέχρι σημείου απώλειας της συνείδησης του. Φυλακίστηκε, αλλά απελευθερώθηκε από τον Λευκό Στρατό. Έφυγε προς την Κίνα και μέσα από αφάνταστες ταλαιπωρίες έφτασε τελικά το 1922 στο Πεκίνο. Εκεί σύντομα χειροτονήθηκε επίσκοπος στη Ματζουρία.
Αναδείχτηκε ένας αληθινός αρχιερέας. Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και η αγάπη του απέραντη. Ο λόγος του είχε μεγάλη δύναμη, και κάθε λέξη του διείσδυε βαθειά στις καρδιές των ανθρώπων. Μάγευε τις ψυχές τους, τις έμπνεε και τις έπειθε.
Είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά. Μεγαλωμένος ο ίδιος χωρίς τη στοργή των γονιών του, ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος στις ανάγκες των φτωχών και ορφανών παιδιών. Ήταν “ο ιδανικός ποιμένας”. Το αγαπημένο του έργο ήταν η δημιουργία του ορφανοτροφείου. Μόνο με τη δύναμη της πίστης και της αγάπης του ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες που συνάντησε.
Ο θανάτος του ήρθε ξαφνικά. Είχε φροντίσει έναν ιερέα που έπασχε από τύφο και τελικά κοιμήθηκε. Ο ίδιος έπασχε από χρόνια αμυγδαλίτιδα και λόγω επιπλοκών δηλητηριάστηκε το αίμα του. Κατάλαβε ότι θα πέθαινε. Αφού εξομολογήθηκε και κοινώνησε πήγε στο γραφείο του και έγραψε την διαθήκη του: ‘’Αρχίζω με τα λόγια του αποστόλου της Αγάπης: Παιδιά μου, αγαπάτε αλλήλους… Και τελειώνω με τα ίδια λόγια: Αγαπάτε αλλήλους. Αυτή είναι η εντολή του αρχιερέα σας. Μην εγκαταλείψετε τα παιδιά … Συγχωρήσατε με για χάρη του Χριστού. Μην με ξεχάσετε στις άγιες προσευχές σας …’’
Εν τω μεταξύ στην εκκλησία γίνονταν δέηση για την υγεία του κι ο καθένας άκουγε τις φωνές των παιδιών: ‘’Θεέ μου, σε παρακαλούμε, μην πάρεις μακριά μας τον Αρχιεπίσκοπο μας!” Φόρεσε το πετραχήλι και τα επιμανικα του Αγίου Αμβροσίου της Όπτινα και ξεκίνησε δυνατά και με μικρές μετάνοιες να διαβάζει τον κανόνα σε ψυχορραγούντα. Αδύναμος πια έπεσε στο κρεβάτι λέγοντας: Γενηθήτω το θέλημα του Θεού! Τώρα θα πεθάνω. Παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Θεό στις 7/20 Οκτωβρίου του 1925, ήταν μόλις 36 χρονών και τρία χρόνια επίσκοπος. Τον θρήνησε ολόκληρος ο λαός της Ματζουρίας.
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς αναφέρει το πιο κάτω θαύμα του Αγίου Ιωνά σε ένα του κήρυγμα: Το ίδιο βράδυ, ένα δεκάχρονο αγόρι με το όνομα Νικόλαος Ντεργκάτσεφ, που ήταν ανάπηρο από μια φλεγμονή των αρθρώσεων των γονάτων του και δεν μπορούσε να περπατήσει, ούτε καν να σταθεί, είδε ένα όνειρο. ‘’Είδε έναν ιεράρχη σε λευκό φως να του λέει: ‘’Να, πάρε τα πόδια μου. Εγώ δεν τα χρειάζομαι πια, και δώσε μου τα δικά σου’’. Ξύπνησε και ως εκ θαύματος ήταν υγιής. Από μια φωτογραφία που είδε τυχαία αργότερα κατάλαβε ότι αυτός που πήγε στο όνειρο του ήταν ο επίσκοπος Ιωνάς, ο οποίος απεβίωσε το ίδιο βράδυ, στις 7/20 Οκτωβρίου το 1925.
(Από το βιβλίο «Τα κηρύγματα,” του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς)
Στην πόλη Μαντζουρία, στα σύνορα της ρωσικής Σιβηρίας και της Κίνας, όπου έζησε και πέθανε ο επίσκοπος Ιωνάς, ζούσε μία ρώσικη οικογένεια: Ο άντρας, που ήταν υπάλληλος στον ανατολικό σιδηρόδρομο, η γυναίκα του και ο γιός τους. Από τη στιγμή που ο πατέρας ήταν στη δούλεψη των κομμουνιστών, η οικογένεια αυτή δεν ενδιαφερόταν για την πίστη αλλά ούτε και για την εκκλησία. Όμως ο γιός τους αρρώστησε και ασθενούσε για πολλούς μήνες. Τα πόδια του είχαν παραλύσει και ήταν σαν κομμένα. Οι γονείς έκαναν ό,τι μπορούσαν, πληρώνοντας γιατρούς και χρησιμοποιώντας φάρμακα. Όμως τίποτα δεν βοήθησε. Τ’ αγόρι πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Κάλεσαν και Ρώσους και Ιάπωνες γιατρούς, χρησιμοποίησαν ακτίνες Χ και όλα τα μέσα που μπορούσαν, αλλά τίποτα δε βοήθησε. Οι γονείς Απελπισμένοι ανέμεναν το θάνατο του παιδιού τους.
Μέχρι την 7η Οκτωβρίου του έτους 1925. Εκείνη την ημέρα εκοιμήθη ο επίσκοπος Ιωνάς. Λόγω του θανάτου του πολυαγαπημένου της επισκόπου ολόκληρη η πόλη ήταν αναστατωμένη. Η μητέρα φρόντισε το άρρωστο παιδί της στο κρεβάτι, το σκέπασε και βγήκε για κάποια δουλειά στη πόλη. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, το παράλυτο αγόρι, ο γιός της, βγήκε χοροπηδώντας απ’ το δωμάτιό του φωνάζοντας χαρούμενα: «Μαμά, κοίτα, έγινα καλά!». Η μητέρα μόλις που μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Αγκάλιασε το γιό της, τον φίλησε κλαίγοντας από χαρά και τον ρώτησε, πώς έγινε καλά έτσι ξαφνικά; Το αγόρι της απάντησε: «Όταν βγήκες εσύ, εγώ κοιμήθηκα. Και στ’ όνειρο μου παρουσιάστηκε ένας καλός άνθρωπος με άμφια ιερέα και με ρώτησε: «Γιατί είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι;». Εγώ του απάντησα ότι τα πόδια μου δεν είναι καλά και ότι δεν μπορώ να κινηθώ. Τότε αυτός ο άνθρωπος μου είπε: «Ορίστε τα δικά μου πόδια, πάρ’ τα και πήγαινε, μια κι εγώ δεν τα χρειάζομαι πια». Η μητέρα ρώτησε λεπτομερώς το παιδί, πώς ήταν εκείνος ο άνθρωπος; Και το παιδί τον περιέγραψε. Την επόμενη μέρα, η μητέρα πήρε το παιδί και πήγε στην εξόδιο ακολουθία του μακαριστού επίσκοπου Ιωνά. Όταν το παιδί είδε το πρόσωπο του κεκοιμημένου δεσπότη, φώναξε: «Μαμά, αυτός είναι εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε στ’ όνειρό μου και μου έδωσε τα δικά του πόδια!».
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Εμμανουήλ», εκδ. Χρόες.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου