Ὁσία Ἀναστασία, ἡ Ἀναχωρήτρια τοῦ Παντὰν. Ήμέρα Μνήμης: 11 Ἰουλίου.
Η πρώτη Ἡγουμένη ὅλων τῶν Μοναχῶν, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἀποτελεῖ τὴν ἐνσάρκωσι τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τὸ ἰδιαίτερο πρότυπο τῶν ὁσίων γυναικῶν. Ἡ πνευματικὴ εὐωδία αὐτῆς τῆς εὐλογημένης ἀρετῆς ἦταν πάντοτε τὸ κύριο γνώρισμά τους. Αὐτὸ ἐπαληθεύεται ἰδιαίτερα στὶς ὅσιες γυναῖκες τῆς Ἁγίας Ρωσίας, ποὺ εἶχαν τόσο ἐμποτισθῆ ἀπὸ τὴν γαλήνια αὐτή, ἐκλεπτυσμένη καὶ ἁγνὴ ἀρετή, ὥστε ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό, ἀμυδρὲς μόνο πληροφορίες ἔχουν φθάσει σὲ μᾶς γιὰ τὸν Βίο τους. Στὸ κατανυκτικὸ αὐτὸ «κλῖμα» ἔζησε καὶ μία μεγάλη Ἀσκήτρια τοῦ ΙΘ´ αἰῶνος, ἡ Ὁσία Ἀναστασία.
Γεννήθηκε τὸ 1819 στὴν ἐπαρχία Κάρκωφ (σημερινὴ Ἀνατολικὴ Οὐκρανία). Τὸ ἀρχικό της ὄνομα ἦταν Ἄννα. Οἱ συγγενεῖς της ἦσαν ἁπλοῖ, εὐσεβεῖς ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ Κίεβο. Ὅταν ἡ Ἄννα ἦταν ἑνὸς ἔτους, ἡ μητέρα της κοιμήθηκε καὶ τὴν ἀνέλαβε ἡ ἐνάρετη γιαγιά της Εὐφροσύνη, ἡ ὁποία ἔζησε 114 χρόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 84 σὲ ἁγνὴ χηρεία.
Ἡ Εὐφροσύνη ἦταν αὐστηρὴ νηστεύτρια. Τὶς Παρασκευὲς δὲν ἔτρωγε ἀπολύτως τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ λίγο ψωμὶ καὶ νερὸ μετὰ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου. Δύο φορὲς τὸν χρόνο πήγαινε γιὰ Προσκύνημα στὸ Κίεβο καὶ τὴν εὐλαβῆ αὐτὴ συνήθειά της ἐσταμάτησε μόνο ὅταν ἦταν πλέον 111 ἐτῶν!...
Ἡ μικρὴ Ἄννα, ὡς ἀγαθὴ γῆ, δέχθηκε βαθειὰ τὴν ἐπίδρασι τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς τῆς γιαγιᾶς της καὶ προσανατολίσθηκε σταθερὰ πρὸς τὸν Ἀναχωρητισμό, μὲ πρότυπο τὴν Ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, τῆς ὁποίας ὁ Βίος τῆς ἄρεσε ἰδιαίτερα...
Στὰ δεκαεπτά της, ὅταν ἐκοιμήθησαν ὁ πατέρας της καὶ ἡ γιαγιά της, ἐμοίρασε τὴν μικρὴ περιουσία τῶν γονέων της στοὺς πτωχοὺς καὶ εἰσῆλθε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ γυναικεῖα Μοναστήρια τῆς περιοχῆς τοῦ Κιέβου γιὰ νὰ ἀποκτήση τὶς βάσεις τοῦ Μοναχικοῦ Βίου.
Ἡ κλίσις της ὅμως πρὸς τὴν ἡσυχαστικὴ ζωὴ τῆς ἐρήμου ἦταν μεγάλη. Προσευχήθηκε θερμὰ στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὴν καθοδηγήση στὸ θεῖο θέλημα. Στὸ ὄνειρό της, ἡ Παναγία τὴν ἐπληροφόρησε, ὅτι ἦταν θεάρεστη ἡ ἐπιθυμία της. Ἀπὸ τότε ἡ Θεοτόκος ἄρχισε νὰ τὴν βοηθῆ φανερά...
Μὲ τὴν βοήθεια ἀρχικὰ ἑνὸς μεγάλου Ἀσκητοῦ, τοῦ Ἱερέως Θεοδοσίου Λεβίτσκυ, ὁ ὁποῖος ζοῦσε στὸν κόσμο Μοναχικὴ Ζωή, καὶ ὕστερα τοῦ μεγάλου καὶ ἁγίου Γέροντος Ἰγνατίου, μυήθηκε στὸν Ἀναχωρητισμό.
Συνασκήτριά της τὰ πρῶτα χρόνια ἦταν ἡ πολὺ ἐνάρετη καὶ γενναία Ἐρημίτισσα Μαρία, ἡ μετέπειτα Ὁσία Μαρία τοῦ Ὄλονετς († 19.2.1860)...
Ἔζησαν κρυμμένες στὸ δάδος περίπου ὣς τὸ 1852 μὲ ἀπερίγραπτη στέρησι καὶ κακουχία, ἀντιμετωπίζοντας πολλοὺς φυσικοὺς καὶ πνευματικοὺς κινδύνους. Ὅμως, ὁ Κύριός μας καὶ ἡ Μητέρα Του ἦσαν μαζί τους, τὶς προστάτευαν καὶ παρηγοροῦσαν ποικιλοτρόπως...
Κάποτε, ἡ Ἀναστασία εἶδε στὸν ὕπνο της
ἕνα πονηρὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἔγραφε σὲ ἕνα βιβλίο καὶ ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα
νὰ καταστρέψη ὅλα τὰ Μοναστήρια... Ξαφνικά, ὅταν ἡ Ὁσία ἄρχισε να ὑπερασπίζεται τὰ Μοναστήρια, ἐφ᾿ ὅσον σὲ αὐτὰ γίνονται προσευχὲς γιὰ τὸν κόσμο, ὁ σατανᾶς τῆς ἐπιτέθηκε μὲ μῖσος.
«Ἀκόμη καὶ γιὰ σᾶς προσεύχονται...», εἶπε ἡ Ἀναστασία. Αὐτὸ προεκάλεσε νέα φοβερὴ ἔκρηξι θυμοῦ στὸν πονηρό!... Μία ὅμως ἀόρατη δύναμι τὴν ἔσωσε ἀπὸ τὴν μανία τοῦ ἐχθροῦ...
Ἄλλη φορά, εἶδε μέσα σὲ ἀνέκφραστη ὀμορφιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὅπως ἀπεικονίζεται στὴν ἱερὰ Εἰκόνα Της «Πάντων θλιβομένων ἡ Χαρά»... Ἀμέσως μετὰ τὸ ὅραμα αὐτὸ αἰσθάνθηκε θεραπευμένη ἀπὸ μιὰ βαρειὰ ἀρρώστια ποὺ ὑπέφερε...
Τὸ Ἐρημητήριο τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στὸ Παντάν, στὴν περιοχὴ τοῦ Ὄλονετς, ἦταν, ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ ἕνα Μοναστήρι ποὺ εἶχε ἱδρυθῆ τὸ 1543 ἀπὸ τὸν Ὅσιο Κορνήλιο τοῦ Παντάν, μαθητὴ τοῦ Ὁσίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβίρ, τὸ ὁποῖο κλείσθηκε τὸ 1764.
Στὴν περιοχὴ αὐτή, ὁ ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, συγκινημένος βαθύτατα ἀπὸ τὴν ἀσκητική της ζωή,
ἐπέτρεψε στὴν Ἀναστασία νὰ ἐγκατασταθῆ κατὰ τὸ 1870.
Μὲ τὸν καιρό, ἄρχισε νὰ σχηματίζεται μία ἀρκετὰ μεγάλη γυναικεία Ἀδελφότητα καὶ ἐτέθησαν οἱ βάσεις τῆς ἀνανεώσεως
τῆς παλαιᾶς Μονῆς.
Ἡ Ὁσία ὅμως παρέμεινε μέχρι τέλους πιστὴ στὴν ἀγάπη της γιὰ τὴν ἐρημιτικὴ ζωή. Ἦταν κάτοχος τῆς Προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ καὶ δίδαξε τὶς συνασκήτριές της τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἐργασία, ἡ ὁποία καὶ καθιστᾶ τὴν καρδιὰ τόπο συναντήσεως καὶ ἑνώσεως Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Μετὰ ἀπὸ μία περίοδο ἀσθενείας, ἡ μακαρία Ἀναστασία ἀναπαύθηκε ἥσυχα τὴν 11η Ἰουλίου 1901. Ὁ τάφος της, δίπλα στὴν Λειψανοθήκη τοῦ Κτίτορος Ὁσίου Κορνηλίου, ἦταν ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Θεοτόκου.
Η πρώτη Ἡγουμένη ὅλων τῶν Μοναχῶν, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἀποτελεῖ τὴν ἐνσάρκωσι τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τὸ ἰδιαίτερο πρότυπο τῶν ὁσίων γυναικῶν. Ἡ πνευματικὴ εὐωδία αὐτῆς τῆς εὐλογημένης ἀρετῆς ἦταν πάντοτε τὸ κύριο γνώρισμά τους. Αὐτὸ ἐπαληθεύεται ἰδιαίτερα στὶς ὅσιες γυναῖκες τῆς Ἁγίας Ρωσίας, ποὺ εἶχαν τόσο ἐμποτισθῆ ἀπὸ τὴν γαλήνια αὐτή, ἐκλεπτυσμένη καὶ ἁγνὴ ἀρετή, ὥστε ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό, ἀμυδρὲς μόνο πληροφορίες ἔχουν φθάσει σὲ μᾶς γιὰ τὸν Βίο τους. Στὸ κατανυκτικὸ αὐτὸ «κλῖμα» ἔζησε καὶ μία μεγάλη Ἀσκήτρια τοῦ ΙΘ´ αἰῶνος, ἡ Ὁσία Ἀναστασία.
Γεννήθηκε τὸ 1819 στὴν ἐπαρχία Κάρκωφ (σημερινὴ Ἀνατολικὴ Οὐκρανία). Τὸ ἀρχικό της ὄνομα ἦταν Ἄννα. Οἱ συγγενεῖς της ἦσαν ἁπλοῖ, εὐσεβεῖς ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ Κίεβο. Ὅταν ἡ Ἄννα ἦταν ἑνὸς ἔτους, ἡ μητέρα της κοιμήθηκε καὶ τὴν ἀνέλαβε ἡ ἐνάρετη γιαγιά της Εὐφροσύνη, ἡ ὁποία ἔζησε 114 χρόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 84 σὲ ἁγνὴ χηρεία.
Ἡ Εὐφροσύνη ἦταν αὐστηρὴ νηστεύτρια. Τὶς Παρασκευὲς δὲν ἔτρωγε ἀπολύτως τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ λίγο ψωμὶ καὶ νερὸ μετὰ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου. Δύο φορὲς τὸν χρόνο πήγαινε γιὰ Προσκύνημα στὸ Κίεβο καὶ τὴν εὐλαβῆ αὐτὴ συνήθειά της ἐσταμάτησε μόνο ὅταν ἦταν πλέον 111 ἐτῶν!...
Ἡ μικρὴ Ἄννα, ὡς ἀγαθὴ γῆ, δέχθηκε βαθειὰ τὴν ἐπίδρασι τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς τῆς γιαγιᾶς της καὶ προσανατολίσθηκε σταθερὰ πρὸς τὸν Ἀναχωρητισμό, μὲ πρότυπο τὴν Ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, τῆς ὁποίας ὁ Βίος τῆς ἄρεσε ἰδιαίτερα...
Στὰ δεκαεπτά της, ὅταν ἐκοιμήθησαν ὁ πατέρας της καὶ ἡ γιαγιά της, ἐμοίρασε τὴν μικρὴ περιουσία τῶν γονέων της στοὺς πτωχοὺς καὶ εἰσῆλθε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ γυναικεῖα Μοναστήρια τῆς περιοχῆς τοῦ Κιέβου γιὰ νὰ ἀποκτήση τὶς βάσεις τοῦ Μοναχικοῦ Βίου.
Ἡ κλίσις της ὅμως πρὸς τὴν ἡσυχαστικὴ ζωὴ τῆς ἐρήμου ἦταν μεγάλη. Προσευχήθηκε θερμὰ στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τὴν καθοδηγήση στὸ θεῖο θέλημα. Στὸ ὄνειρό της, ἡ Παναγία τὴν ἐπληροφόρησε, ὅτι ἦταν θεάρεστη ἡ ἐπιθυμία της. Ἀπὸ τότε ἡ Θεοτόκος ἄρχισε νὰ τὴν βοηθῆ φανερά...
Μὲ τὴν βοήθεια ἀρχικὰ ἑνὸς μεγάλου Ἀσκητοῦ, τοῦ Ἱερέως Θεοδοσίου Λεβίτσκυ, ὁ ὁποῖος ζοῦσε στὸν κόσμο Μοναχικὴ Ζωή, καὶ ὕστερα τοῦ μεγάλου καὶ ἁγίου Γέροντος Ἰγνατίου, μυήθηκε στὸν Ἀναχωρητισμό.
Συνασκήτριά της τὰ πρῶτα χρόνια ἦταν ἡ πολὺ ἐνάρετη καὶ γενναία Ἐρημίτισσα Μαρία, ἡ μετέπειτα Ὁσία Μαρία τοῦ Ὄλονετς († 19.2.1860)...
Ἔζησαν κρυμμένες στὸ δάδος περίπου ὣς τὸ 1852 μὲ ἀπερίγραπτη στέρησι καὶ κακουχία, ἀντιμετωπίζοντας πολλοὺς φυσικοὺς καὶ πνευματικοὺς κινδύνους. Ὅμως, ὁ Κύριός μας καὶ ἡ Μητέρα Του ἦσαν μαζί τους, τὶς προστάτευαν καὶ παρηγοροῦσαν ποικιλοτρόπως...
Κάποτε, ἡ Ἀναστασία εἶδε στὸν ὕπνο της
ἕνα πονηρὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἔγραφε σὲ ἕνα βιβλίο καὶ ὡμιλοῦσε γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα
νὰ καταστρέψη ὅλα τὰ Μοναστήρια... Ξαφνικά, ὅταν ἡ Ὁσία ἄρχισε να ὑπερασπίζεται τὰ Μοναστήρια, ἐφ᾿ ὅσον σὲ αὐτὰ γίνονται προσευχὲς γιὰ τὸν κόσμο, ὁ σατανᾶς τῆς ἐπιτέθηκε μὲ μῖσος.
«Ἀκόμη καὶ γιὰ σᾶς προσεύχονται...», εἶπε ἡ Ἀναστασία. Αὐτὸ προεκάλεσε νέα φοβερὴ ἔκρηξι θυμοῦ στὸν πονηρό!... Μία ὅμως ἀόρατη δύναμι τὴν ἔσωσε ἀπὸ τὴν μανία τοῦ ἐχθροῦ...
Ἄλλη φορά, εἶδε μέσα σὲ ἀνέκφραστη ὀμορφιὰ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὅπως ἀπεικονίζεται στὴν ἱερὰ Εἰκόνα Της «Πάντων θλιβομένων ἡ Χαρά»... Ἀμέσως μετὰ τὸ ὅραμα αὐτὸ αἰσθάνθηκε θεραπευμένη ἀπὸ μιὰ βαρειὰ ἀρρώστια ποὺ ὑπέφερε...
Τὸ Ἐρημητήριο τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στὸ Παντάν, στὴν περιοχὴ τοῦ Ὄλονετς, ἦταν, ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ ἕνα Μοναστήρι ποὺ εἶχε ἱδρυθῆ τὸ 1543 ἀπὸ τὸν Ὅσιο Κορνήλιο τοῦ Παντάν, μαθητὴ τοῦ Ὁσίου Ἀλεξάνδρου τοῦ Σβίρ, τὸ ὁποῖο κλείσθηκε τὸ 1764.
Στὴν περιοχὴ αὐτή, ὁ ἁγιώτατος Ἐπίσκοπος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, συγκινημένος βαθύτατα ἀπὸ τὴν ἀσκητική της ζωή,
ἐπέτρεψε στὴν Ἀναστασία νὰ ἐγκατασταθῆ κατὰ τὸ 1870.
Μὲ τὸν καιρό, ἄρχισε νὰ σχηματίζεται μία ἀρκετὰ μεγάλη γυναικεία Ἀδελφότητα καὶ ἐτέθησαν οἱ βάσεις τῆς ἀνανεώσεως
τῆς παλαιᾶς Μονῆς.
Ἡ Ὁσία ὅμως παρέμεινε μέχρι τέλους πιστὴ στὴν ἀγάπη της γιὰ τὴν ἐρημιτικὴ ζωή. Ἦταν κάτοχος τῆς Προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ καὶ δίδαξε τὶς συνασκήτριές της τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ἐργασία, ἡ ὁποία καὶ καθιστᾶ τὴν καρδιὰ τόπο συναντήσεως καὶ ἑνώσεως Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Μετὰ ἀπὸ μία περίοδο ἀσθενείας, ἡ μακαρία Ἀναστασία ἀναπαύθηκε ἥσυχα τὴν 11η Ἰουλίου 1901. Ὁ τάφος της, δίπλα στὴν Λειψανοθήκη τοῦ Κτίτορος Ὁσίου Κορνηλίου, ἦταν ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Θεοτόκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου