Άγιος Ιερομάρτυς Αλφέζ ή Ελφέγος (Alphege), Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας. Ημέρα Μνήμης: 19 Απριλίου.

Άγιος Ιερομάρτυς Αλφέζ ή Ελφέγος (Alphege), Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας. Ημέρα Μνήμης: 19 Απριλίου.

Ο Άγιος Αλφέζ ή Ελφέγος (Alphege), ή πιο σωστά Aelfheah, γεννήθηκε σύμφωνα με την παράδοση σε μία αριστοκρατική οικογένεια στο Ουίνστον (Weston) κοντά στο Μπαθ (Bath)(Σόμερσετ/Somerset), γύρω στο έτος 953. Όταν ήταν ακόμη πολύ νέος, απαρνήθηκε τον κόσμο και παρά τα δάκρυα και τις παρακλήσεις της χήρας μητέρας του, πήγε στο μοναστήρι του Ντίρχαρστ (Deerhurst), στο (Γκλόστερσάιρ) Gloucestershire, όπου υπηρέτησε τον Θεό με μεγάλη αφοσίωση για πολλά χρόνια. Μετά από λίγο καιρό, πήγε στο Γκλάστονμπερι (Glastonbury). Έπειτα, επιθυμώντας να ζήσει μία ζωή με περισσότερη ησυχία και αυστηρότητα, έζησε σαν αναχωρητής κοντά στις θερμές πηγές στο Μπαθ. Εκεί, τον ακολούθησαν πολλοί παλιοί υποτακτικοί του ώσπου ο Άγιος Δουνστάνος/Dunstan (τιμάται 19 Μαΐου), ο οποίος ήταν Αρχιεπίσκοπος όλης της Αγγλίας, τον έπεισε να γίνει Ηγούμενος ζώντας εκεί κοντά. Μετά τον θάνατο του Αγίου Έθελγουλντ (Aethelwold), επισκόπου του Ουίντσεστερ (Winchester) (τιμάται 1η Αυγούστου), το 984, ο Άγιος Δουνστάνος κάλεσε τον Άγιο Ελφέγο να γίνει επίσκοπος στο Ουίντσεστερ.

Η Αγγλία εκείνο τον καιρό, αποτελούσε θήραμα για τους Βίκινγκς. Ο βασιλιάς Έθελρεντ (Aethelred) ο Ανέτοιμος προσπαθούσε να αποτρέψει τις επιθέσεις των Βίκινγκς δωροδοκώντας τους, όμως ο Αγιος Ελφέγος προσπάθησε να τους κερδίσει με τη δύναμη του Ευαγγελίου. Το 994, ο Όλαφ Τρίγκβασον (Olaf Tryggyeson), βασιλιάς της Νορβηγίας και οι άνδρες του επιτέθηκαν στο Λονδίνο. Οι πολίτες τον νίκησαν με γενναιότητα και πήγε να λεηλατήσει τις νότιες ακτές ξεχειμωνιάζοντας στο Southampton. Ο βασιλιάς Έθελρεντ έστειλε τον Άγιο Ελφέγο και τον Έθελβαρντ (Ethelward) να επισκεφτούν τον Όλαφ εκεί και να του ζητήσουν να διαπραγματευτεί με τον Άγγλο βασιλιά και αυτοί έφεραν τους Νορβηγούς στο Andover όπου κατοικούσε τότε ο Έθελρεντ. Ο Όλαφ ήταν Χριστιανός και έτσι ο Άγιος Ελφέγος τον έπεισε να κάνει ειρήνη και ο Έθελρεντ τον υιοθέτησε σαν γιο του. Σε αντάλλαγμα, ο Όλαφ υποσχέθηκε πως δεν θα εισβάλει στην Αγγλία ξανά και κράτησε την υπόσχεση του με πίστη.

Αφού διοίκησε την Επισκοπή του Ουίντσεστερ για είκοσι δύο χρόνια, ο Άγιος Ελφέγος μεταφέρθηκε στην Επισκοπή της Καντερβουρίας (Canterbury), όταν κοιμήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Άγιος Αλφρίκιος (Aelfric) το 1005 (τιμάται 16 Νοεμβρίου). Ήταν παρών στην Σύνοδο του Ένχαμ (Enham), όπου έδωσε συμβουλές για την άμυνα της χώρας. Μόλις δύο χρόνια αφότου ανέλαβε την επισκοπή οι επιδρομές των Βίκινγκς άρχισαν ξανά. Ένας Δανέζικος στόλος ήρθε στην Αγγλία, με δύο διοικήσεις. Η πρώτη στρατιά διοικούταν από τον Κόμη Ερλ Θόρκελ (Earl Thorkell), η δεύτερη από τους αδερφούς του Χέμινγκ (Heming) και Έγκλαφ (Eglaf). Από εκείνη τη στιγμή μέχρι το τέλος της βασιλείας του Έθελρεντ, οι Δανέζικες λεηλασίες ήταν ασταμάτητες. Το 1011, οι Δανοί πήραν την Καντερβουρία, η οποία προδόθηκε σε αυτούς από τον Άλφμαρ (Alfmar), τον ηγούμενο του μοναστηριού του Αγίου Αυγουστίνου, του οποίου η ζωή είχε κάποτε σωθεί από τον Άγιο Ελφέγο. Λέγεται πως οι Δανοί έπραξαν κάθε είδους βαρβαρότητες, η πόλη λεηλατήθηκε και ο καθεδρικός κάηκε. Πήραν πολλούς αιχμαλώτους για να τους πουλήσουν σαν σκλάβους. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Άγιος Ελφέγος, που παρέμεινε στη θέση του για να ενθαρρύνει τους ανθρώπους του. Τον κράτησαν αιχμάλωτο, στην Δανέζικη βάση στο Γκρίνουιτς (Greenwich), για εφτά μήνες με την ελπίδα πως θα πλήρωναν για την απελευθέρωσή του.

Τον Απρίλιο του επόμενου χρόνου, ένα συμβούλιο συγκεντρώθηκε στο Λονδίνο και συμφώνησε να πληρώσει στους Δανούς £84,000 στο Danegeld προκειμένου να τους πείσει να φύγουν. Παρόλα αυτά, ο Αρχιεπίσκοπος Ελφέγος αρνήθηκε να επιβαρύνει την χώρα περισσότερο με το να τους αφήσει να πληρώσουν το επιπλέον ποσό των £3,000 για την απελευθέρωσή του. Οι Δανοί μέθυσαν μία νύχτα και θυμωμένοι με την άρνηση του χτύπησαν τον Αρχιεπίσκοπο με κόκαλα βοδιού. Ο αρχηγός τους, ο Κόμης Θόρκελ, προσπάθησε να τον σώσει, αλλά οι άνδρες του ήταν ανεξέλεγκτοι. Ο ετοιμοθάνατος Αρχιεπίσκοπος «απελευθερώθηκε» από την μιζέρια του με το χτύπημα ενός τσεκουριού το οποίο κράδαινε ένας συμπονετικός Δανός, ονόματι Θραμ (Thrum), τον οποίο είχε φέρει στην αληθινή πίστη όταν ήταν αιχμάλωτος.

Η δολοφονία συνέβη εκεί όπου σήμερα στέκεται η εκκλησία του Αγίου Ελφρέγου στο Γκρίνουιτς. Το σώμα του έμεινε εκεί για αρκετές ημέρες καθώς οι πολεμιστές Βίκινγκς αρνούνταν να επιτρέψουν ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος να ταφεί με μία αξιοπρεπή τελετή. Παρόλα αυτά, όταν ένα νεκρό κλαδί, το οποίο είχε βαφτεί με το αίμα του Αγίου, έγινε πράσινο ξανά και άρχισε να ανθίζει - ένα γεγονός που οι παγανιστές το απέδωσαν στην παγανιστική θεά, Dia Feronia - υποχώρησαν και μετέφεραν το σώμα του Αγίου Ελφέγου στο Λονδίνο. Εκεί, οι Επίσκοποι Άγιος Εντνοθ (Ednoth) του Ντόρτσεστερ (Dorchester) και Έλφχαν (Elfhun) του Λονδίνου τον έθαψαν στον καθεδρικό του Αποστόλου Παύλου. Οι συμπατριώτες του τον τίμησαν σαν μάρτυρα και πολλοί προσκυνητές μαζεύτηκαν γύρω του. Το 1023 το Λονδίνο έχασε τα άγια λείψανα του. Ο βασιλιάς Κνούτος (Canute) ο Δανός πείστηκε από την ευλαβή βασίλισσα του, την Έμμα (Emma), να δώσει αποζημιώσεις για τις βαρβαρότητες και τις ιεροσυλίες τις οποίες οι ακόλουθοι του πατέρα του είχαν διαπράξει στην Αγγλία. Μετέφερε το σώμα του αγίου Ελφέγου στον καθεδρικό της Καντερβουρίας, όπου τοποθετήθηκε σε έναν αριστοκρατικό τάφο, δίπλα στο ιερό και ο καθεδρικός πλουτίστηκε από πολλά ακριβά δώρα από τον βασιλιά και την βασίλισσα.

Η μνήμη του τιμάται την ημέρα του θανάτου του, στις 19 Απριλίου και η μετακομιδή των ιερών λειψάνων του στις 8 Ιουνίου.

Σύντομος βίος.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ελφέγος από μικρή ηλικία ακολούθησε τον μοναχικό βίο και έγινε μοναχός στη μονή του Μπαθ της Αγγλίας. Αργότερα διετέλεσε ηγούμενος της μονής και διακρίθηκε για την αυστηρότητα του βίου του και τους ασκητικούς του αγώνες. Το έτος 984 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος του Ουίντσεστερ, όπου απέσπασε τον σεβασμό για τις πολλές αρετές του, ιδιαίτερα δε για την αγάπη και την φιλανθρωπία του προς τους φτωχούς και τους ενδεείς. Τόσο πολύ φρόντισε για τους φτωχούς, ώστε επί των ημερών του κανένας επαίτης δεν βρισκόταν στην επαρχία του. Μετά από είκοσι δύο έτη αρχιερατείας, ανέλαβε, χωρίς να το επιθυμεί, το θρόνο της Καντερβουρίας κατά τους δυσχειμέρους χρόνους των Δανικών και Νορβηγικών επιδρομών. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να προσφέρει εκουσίως τον εαυτό του ως όμηρο στους κατακτητές, για να σώσει το ποίμνιό του. Υπέστη πολλά βασανιστήρια και τέλος αποκεφαλίσθηκε το έτος 1012 μ.Χ.