Άγιος Ιερομάρτυς Αθηνογένης, Επίσκοπος Πηδαχθόης και οι Άγιοι 10 μαθητές αυτού. Ημέρα Μνήμης: 16 Ιουλίου.
Ἀθηνογένης ἐκ ξίφους ἀνῃρέθη,
Ψευδῆ θέαιναν τὴν Ἀθηνᾶν οὐ σέβων.
Eις τους δέκα μαθητάς αυτού.
Xωρεί συνάθλων η δεκάς και προς ξίφος,
Tους σώματα κτείνοντας ου φοβουμένη.
Ἕκτῃ καὶ δεκάτῃ Ἀθηνογένη τάμε χαλκός.
Αυτός ο Άγιος Μάρτυρας Αθηνογένης ήταν από την Σεβάστεια της Καππαδοκίας στα χρόνια του Διοκλητιανού, κατά το έτος 290. Για την αρετή του όμως και την ταπείνωση έγινε Επίσκοπος Πηδαχθόης. Αφού συνελήφθη όμως από τον ηγεμόνα, Φιλόμαρχο ονόματι, μαζί με τους δέκα μαθητές του, τον Ριγίνο, τον Μαξιμίνο, τον Πατρόφιλο, τον Αθηνογένη, τον Αντίοχο, τον Άμμων, τον Θεόφραστο, τον Κλεόνικο, τον Πέτρο και τον Ησύχιο, συνελήφθη από τον ηγεμόνα Φηλίμαρχο, υπέμεινε ο αοίδιμος μαζί με αυτούς πολλά βάσανα. Τελευταία όμως όλοι, αφού αποκεφαλίστηκαν, έλαβαν από τον Κύριο της αθλήσεως τους στεφάνους. Υπάρχει δε και παράδοσις, σύμφωνα με την οποία, πριν να συλληφθή ο Άγιος, πήγε στο Μοναστήρι και δεν βρήκε τους μαθητές του, επειδή συνελήφθησαν πριν από αυτόν.
Αφού όμως συνάντησε το ελάφι, που ανάθρεψε στο Μοναστήρι, το ευλόγησε και του ευχήθηκε να μη θανατωθούν τα ελαφόπουλά του από κυνηγούς, αλλά κάθε χρόνο να φέρνει διαδοχικά και αυτό και όλα τα ελάφια, που θα γεννήσει, ένα ελαφόπουλο. Έτσι τελείωσε και εκπληρώθηκε η ευχή του Αγίου, γι’ αυτό και μέχρι σήμερα γίνεται ένα πράγμα παράδοξο και πολύ ευχάριστο συγχρόνως. Διότι κάθε χρόνο, στην εορτή του Αγίου, όταν γίνεται η ιερή Λειτουργία, αφού αναγνωσθεί το άγιο Ευαγγέλιο, έρχεται ένα ελάφι μαζί με ένα του ελαφόπουλο, και μπαίνοντας μέσα στην Εκκλησία, το αφιερώνει στον Άγιο και κατόπιν πάλι βγαίνει έξω. Το δε ελαφόπουλο, αφού το συλλάβουν οι εκεί συγκεντρωμένοι Χριστιανοί, το σφάζουν και το τρώνε «εις δόξαν Θεού και εις τιμήν» του Αγίου Αθηνογένη. Τελείται δε η Σύναξη και εορτή του στον Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που βρίσκεται στο Κυπαρίσσι (το οποίο, όπως λένε μερικοί, είναι Μοναστήρι και βρίσκεται κοντά στα Μουντανιά).
Αξίζει δε να αναφέρουμε, ότι στον Αθηνογένη οφείλουμε το γνωστό κατανυκτικό εσπερινό ύμνο, «Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν. Ἄξιον σὲ ἐν πάσι καιροὶς ὑμνείσθαι φωναὶς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδοὺς διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει». Που σημαίνει: Ιησού Χριστέ, συ που είσαι το χαρούμενο φως του Αθανάτου, Ουρανίου, Άγιου και μακαρίου Πατρός, αφού φθάσαμε στη δύση του ήλιου και είδαμε το εσπερινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή τον Τριαδικό Θεό. Είναι άξιο να σε υμνούμε σε κάθε ώρα με μελωδικές φωνές, Υιέ του Θεού, εσύ που δίνεις ζωή. Γι' αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Χρῖσμα ἀγιόν, εἰσδεδεγμένος, Μάρτυς ἔνθεος, τοῦ Λόγου ὤφθης, Ἀθηνόγενες ἀθλήσας στερρότατα, καὶ ὡς θυσίαν αὐτῶ προσενήνοχας τῶν φοιτητῶν σου δεκάδα τὴν πάνσεπτον μεθ' ὧν πρέσβευε, δοθήναι τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Ἀθηνογένη, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἀθηνογένης ἐκ ξίφους ἀνῃρέθη,
Ψευδῆ θέαιναν τὴν Ἀθηνᾶν οὐ σέβων.
Eις τους δέκα μαθητάς αυτού.
Xωρεί συνάθλων η δεκάς και προς ξίφος,
Tους σώματα κτείνοντας ου φοβουμένη.
Ἕκτῃ καὶ δεκάτῃ Ἀθηνογένη τάμε χαλκός.
Αυτός ο Άγιος Μάρτυρας Αθηνογένης ήταν από την Σεβάστεια της Καππαδοκίας στα χρόνια του Διοκλητιανού, κατά το έτος 290. Για την αρετή του όμως και την ταπείνωση έγινε Επίσκοπος Πηδαχθόης. Αφού συνελήφθη όμως από τον ηγεμόνα, Φιλόμαρχο ονόματι, μαζί με τους δέκα μαθητές του, τον Ριγίνο, τον Μαξιμίνο, τον Πατρόφιλο, τον Αθηνογένη, τον Αντίοχο, τον Άμμων, τον Θεόφραστο, τον Κλεόνικο, τον Πέτρο και τον Ησύχιο, συνελήφθη από τον ηγεμόνα Φηλίμαρχο, υπέμεινε ο αοίδιμος μαζί με αυτούς πολλά βάσανα. Τελευταία όμως όλοι, αφού αποκεφαλίστηκαν, έλαβαν από τον Κύριο της αθλήσεως τους στεφάνους. Υπάρχει δε και παράδοσις, σύμφωνα με την οποία, πριν να συλληφθή ο Άγιος, πήγε στο Μοναστήρι και δεν βρήκε τους μαθητές του, επειδή συνελήφθησαν πριν από αυτόν.
Αφού όμως συνάντησε το ελάφι, που ανάθρεψε στο Μοναστήρι, το ευλόγησε και του ευχήθηκε να μη θανατωθούν τα ελαφόπουλά του από κυνηγούς, αλλά κάθε χρόνο να φέρνει διαδοχικά και αυτό και όλα τα ελάφια, που θα γεννήσει, ένα ελαφόπουλο. Έτσι τελείωσε και εκπληρώθηκε η ευχή του Αγίου, γι’ αυτό και μέχρι σήμερα γίνεται ένα πράγμα παράδοξο και πολύ ευχάριστο συγχρόνως. Διότι κάθε χρόνο, στην εορτή του Αγίου, όταν γίνεται η ιερή Λειτουργία, αφού αναγνωσθεί το άγιο Ευαγγέλιο, έρχεται ένα ελάφι μαζί με ένα του ελαφόπουλο, και μπαίνοντας μέσα στην Εκκλησία, το αφιερώνει στον Άγιο και κατόπιν πάλι βγαίνει έξω. Το δε ελαφόπουλο, αφού το συλλάβουν οι εκεί συγκεντρωμένοι Χριστιανοί, το σφάζουν και το τρώνε «εις δόξαν Θεού και εις τιμήν» του Αγίου Αθηνογένη. Τελείται δε η Σύναξη και εορτή του στον Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που βρίσκεται στο Κυπαρίσσι (το οποίο, όπως λένε μερικοί, είναι Μοναστήρι και βρίσκεται κοντά στα Μουντανιά).
Αξίζει δε να αναφέρουμε, ότι στον Αθηνογένη οφείλουμε το γνωστό κατανυκτικό εσπερινό ύμνο, «Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν. Ἄξιον σὲ ἐν πάσι καιροὶς ὑμνείσθαι φωναὶς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδοὺς διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει». Που σημαίνει: Ιησού Χριστέ, συ που είσαι το χαρούμενο φως του Αθανάτου, Ουρανίου, Άγιου και μακαρίου Πατρός, αφού φθάσαμε στη δύση του ήλιου και είδαμε το εσπερινό φως, υμνούμε τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή τον Τριαδικό Θεό. Είναι άξιο να σε υμνούμε σε κάθε ώρα με μελωδικές φωνές, Υιέ του Θεού, εσύ που δίνεις ζωή. Γι' αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Χρῖσμα ἀγιόν, εἰσδεδεγμένος, Μάρτυς ἔνθεος, τοῦ Λόγου ὤφθης, Ἀθηνόγενες ἀθλήσας στερρότατα, καὶ ὡς θυσίαν αὐτῶ προσενήνοχας τῶν φοιτητῶν σου δεκάδα τὴν πάνσεπτον μεθ' ὧν πρέσβευε, δοθήναι τοὶς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Ἀθηνογένη, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου