Άγιος Ιερομάρτυς Ιωάσαφ Σάχωφ. Ημέρα Μνήμης: 22 Μαρτίου.
Γιος του αγρότη Ιβάν Σάχωφ, ο ιερομάρτυς Ιωάσαφ γεννήθηκε το 1870 στο χωριό Ιλίνσκι και κατά τη βάπτισή του ονομάστηκε Νικόλαος. Τελειώνοντας το Εκκλησιαστικό Σχολείο της ενορίας του, αποφάσισε να αφιερωθεί ολόψυχα στον Κύριο, ακολουθώντας τον δρόμο των μοναχών. Έτσι, σε ηλικία είκοσι έξι ετών πήγε στη Μονή Αγίου Νικολάου Πεσνόσκι, στην επαρχία της Μόσχας, και σύντομα συναριθμήθηκε στους δόκιμους μοναχούς της.
Το 1904, όταν άρχισε ο Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος, ο Νικόλαος επιστρατεύθηκε. Ενάμιση χρόνο αργότερα, μετά τη σύναψη ειρήνης, επέστρεψε στο μοναστήρι του και στις 12 Νοεμβρίου του 1906 εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ. Από την ημέρα εκείνη επιδόθηκε με περισσότερη αυταπάρνηση στους κόπους της μοναχικής ζωής. Γι’ αυτό, το επόμενο έτος χειροτονήθηκε διάκονος και αργότερα, το 1910, πρεσβύτερος.
Το 1915, έναν χρόνο μετά την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ηγούμενος της Μονής του Αγίου Νικολάου γέροντας Ιουβενάλιος έστειλε τον π. Ιωάσαφ στο μέτωπο, προκειμένου να διακονήσει ως στρατιωτικός ιερέας. Τοποθετήθηκε στο 461ο Σύνταγμα, στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπου οι κακουχίες, οι τραυματισμοί, οι ακρωτηριασμοί και οι θάνατοι ήταν καθημερινά φαινόμενα. Σ’ όλες τις μάχες ο π. Ιωάσαφ ήταν παρών. Αψηφώντας τον κίνδυνο, εμψύχωνε τους πολεμιστές, μετέφερε τους τραυματίες, εξομολογούσε και κοινωνούσε τους ετοιμοθανάτους, κήδευε τους νεκρούς.
Την άνοιξη του 1917 η μπολσεβικική προπαγάνδα, που είχε ήδη διαβρώσει τα μετόπισθεν, έφτασε και στα χαρακώματα του μετώπου. Οι στρατιώτες όλο και συχνότεροι ρωτούσαν με αδημονία τον π. Ιωάσαφ:
– Παππούλη, πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος; Ποιον ωφελεί; Για πόσο ακόμα θα υποφέρουμε; Και γιατί;
Ο ιερέας, με σφιγμένη την καρδιά, απαντούσε έτσι όπως του υπαγόρευε η συνείδησή του:
– Υποφέρουμε, παιδιά μου, για τα κοινά μας ιδανικά: την πίστη και την πατρίδα μας. Αυτά τα ιδανικά οφείλουμε να τα υπερασπιζόμαστε δίχως να λογαριάζουμε τη ζωή μας.
Το καλοκαίρι του 1917 ο π. Ιωάσαφ μετακλήθηκε στη μονή του, όπου αφοσιώθηκε και πάλι στα μοναχικά του καθήκοντα. Η Μονή του Αγίου Νικολάου, παρά την καθεστωτική αλλαγή και τον διωγμό της Εκκλησίας, παρέμεινε σε λειτουργία για έντεκα ακόμα χρόνια. Κλείστηκε το 1928 από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες έδιωξαν τους πατέρες, αναγκάζοντάς τους να σκορπιστούν σ’ όλη τη Ρωσία.
Ο π. Ιωάσαφ πήγε τότε στην Κολόμνα και ζήτησε καταφύγιο στη Μονή Γκολουτβίνσκι. Ο ηγούμενος Νίκων, ωστόσο, γνωρίζοντας ότι το κλείσιμο της μονής ήταν κοντά, του σύστησε να διακονήσει ως εφημέριος σε ενορία. Έτσι, ο επίσκοπος Εγκόριεφ Παύλος (Γκαλκόφσκι), βοηθός επίσκοπος της επαρχίας Μόσχας, τον τοποθέτησε στον Ναό της Αγίας Τριάδος του χωριού Ποπώφ της Κολόμνα.
Στην ενορία αυτή ανήκαν τότε τριάντα χωριά της περιοχής. Εκεί ο π. Ιωάσαφ αναλώθηκε με ζήλο στη διακονία του λαού του Θεού για δέκα περίπου χρόνια. Στο διάστημα αυτό και ενώ το άθεο κράτος καταδίωκε σκληρά την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο ευσεβής ιερομόναχος επιτέλεσε ένα λαμπρό ιεραποστολικό έργο. Κατόρθωσε, μάλιστα, να μεταστρέψει στην ορθή πίστη πολυάριθμες ψυχές, που είχαν παρασυρθεί από διάφορους αιρετικούς.
Η δράση του, όμως, αυτή ενόχλησε πολύ τους μπολσεβίκους, γι’ αυτό στις 8 Μαρτίου του 1938 ο π. Ιωάσαφ συνελήφθη και κλείστηκε στις φυλακές της Κολόμνα. Κατά τις αλλεπάλληλες ανακρίσεις του επαναλάμβανε με σταθερότητα και παρρησία πως το ιερατικό σχήμα του και η χριστιανική συνείδησή του δεν του επέτρεπαν να υιοθετήσει τις αρχές της σοβιετικής εξουσίας.
– Αντί για το νέο έμβλημα του κράτους, είπε, το σφυροδρέπανο, θα ήθελα να βλέπω στις σημαίες και τα λάβαρά μας τη μορφή του Σωτήρα Χριστού, του οποίου ακόλουθος ήμουνα πριν από την επανάσταση και παραμένω μετά την επανάσταση.
– Κατηγορείστε, του είπε ο ανακριτής, ότι πολλές φορές καλέσατε τους κολχόζνικους να υπερασπίσουν την πίστη.
– Μάλιστα. Ζητούσα από τους πιστούς να εκκλησιάζονται, να προσεύχονται και να υπερασπίζουν την πίστη μας από τον χλευασμό.
– Είναι αλήθεια ότι στο κήρυγμα, που κάνατε τα Χριστούγεννα, μιλήσατε για έλευση του Χριστού, που θα κατατροπώσει τους εχθρούς Του;
– Μάλιστα. Αναφέρθηκα στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και σύστησα στους πιστούς να είναι πάντοτε έτοιμοι για τη συνάντησή τους μ’ Εκείνον. Έκανα λόγο, επίσης, για τη φοβερή Κρίση Του.
Στις 13 Μαρτίου του 1938 η τρόικα της ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε τον π. Ιωάσαφ σε θάνατο με τουφεκισμό. Ο εξηνταοκτάχρονος ιερομόναχος εκτελέστηκε στις 22 Μαρτίου και παρέδωσε την ευλογημένη του ψυχή στα χέρια του Κυρίου, τον οποίο αγάπησε και υπηρέτησε από τα νεανικά του χρόνια. Τάφηκε σε άγνωστο κοινοτάφιο στην περιοχή του Μπούτοβο, κοντά στη Μόσχα.
Πηγή: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ού αιώνα. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 275.
Γιος του αγρότη Ιβάν Σάχωφ, ο ιερομάρτυς Ιωάσαφ γεννήθηκε το 1870 στο χωριό Ιλίνσκι και κατά τη βάπτισή του ονομάστηκε Νικόλαος. Τελειώνοντας το Εκκλησιαστικό Σχολείο της ενορίας του, αποφάσισε να αφιερωθεί ολόψυχα στον Κύριο, ακολουθώντας τον δρόμο των μοναχών. Έτσι, σε ηλικία είκοσι έξι ετών πήγε στη Μονή Αγίου Νικολάου Πεσνόσκι, στην επαρχία της Μόσχας, και σύντομα συναριθμήθηκε στους δόκιμους μοναχούς της.
Το 1904, όταν άρχισε ο Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος, ο Νικόλαος επιστρατεύθηκε. Ενάμιση χρόνο αργότερα, μετά τη σύναψη ειρήνης, επέστρεψε στο μοναστήρι του και στις 12 Νοεμβρίου του 1906 εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ. Από την ημέρα εκείνη επιδόθηκε με περισσότερη αυταπάρνηση στους κόπους της μοναχικής ζωής. Γι’ αυτό, το επόμενο έτος χειροτονήθηκε διάκονος και αργότερα, το 1910, πρεσβύτερος.
Το 1915, έναν χρόνο μετά την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ηγούμενος της Μονής του Αγίου Νικολάου γέροντας Ιουβενάλιος έστειλε τον π. Ιωάσαφ στο μέτωπο, προκειμένου να διακονήσει ως στρατιωτικός ιερέας. Τοποθετήθηκε στο 461ο Σύνταγμα, στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπου οι κακουχίες, οι τραυματισμοί, οι ακρωτηριασμοί και οι θάνατοι ήταν καθημερινά φαινόμενα. Σ’ όλες τις μάχες ο π. Ιωάσαφ ήταν παρών. Αψηφώντας τον κίνδυνο, εμψύχωνε τους πολεμιστές, μετέφερε τους τραυματίες, εξομολογούσε και κοινωνούσε τους ετοιμοθανάτους, κήδευε τους νεκρούς.
Την άνοιξη του 1917 η μπολσεβικική προπαγάνδα, που είχε ήδη διαβρώσει τα μετόπισθεν, έφτασε και στα χαρακώματα του μετώπου. Οι στρατιώτες όλο και συχνότεροι ρωτούσαν με αδημονία τον π. Ιωάσαφ:
– Παππούλη, πότε επιτέλους θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος; Ποιον ωφελεί; Για πόσο ακόμα θα υποφέρουμε; Και γιατί;
Ο ιερέας, με σφιγμένη την καρδιά, απαντούσε έτσι όπως του υπαγόρευε η συνείδησή του:
– Υποφέρουμε, παιδιά μου, για τα κοινά μας ιδανικά: την πίστη και την πατρίδα μας. Αυτά τα ιδανικά οφείλουμε να τα υπερασπιζόμαστε δίχως να λογαριάζουμε τη ζωή μας.
Το καλοκαίρι του 1917 ο π. Ιωάσαφ μετακλήθηκε στη μονή του, όπου αφοσιώθηκε και πάλι στα μοναχικά του καθήκοντα. Η Μονή του Αγίου Νικολάου, παρά την καθεστωτική αλλαγή και τον διωγμό της Εκκλησίας, παρέμεινε σε λειτουργία για έντεκα ακόμα χρόνια. Κλείστηκε το 1928 από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες έδιωξαν τους πατέρες, αναγκάζοντάς τους να σκορπιστούν σ’ όλη τη Ρωσία.
Ο π. Ιωάσαφ πήγε τότε στην Κολόμνα και ζήτησε καταφύγιο στη Μονή Γκολουτβίνσκι. Ο ηγούμενος Νίκων, ωστόσο, γνωρίζοντας ότι το κλείσιμο της μονής ήταν κοντά, του σύστησε να διακονήσει ως εφημέριος σε ενορία. Έτσι, ο επίσκοπος Εγκόριεφ Παύλος (Γκαλκόφσκι), βοηθός επίσκοπος της επαρχίας Μόσχας, τον τοποθέτησε στον Ναό της Αγίας Τριάδος του χωριού Ποπώφ της Κολόμνα.
Στην ενορία αυτή ανήκαν τότε τριάντα χωριά της περιοχής. Εκεί ο π. Ιωάσαφ αναλώθηκε με ζήλο στη διακονία του λαού του Θεού για δέκα περίπου χρόνια. Στο διάστημα αυτό και ενώ το άθεο κράτος καταδίωκε σκληρά την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο ευσεβής ιερομόναχος επιτέλεσε ένα λαμπρό ιεραποστολικό έργο. Κατόρθωσε, μάλιστα, να μεταστρέψει στην ορθή πίστη πολυάριθμες ψυχές, που είχαν παρασυρθεί από διάφορους αιρετικούς.
Η δράση του, όμως, αυτή ενόχλησε πολύ τους μπολσεβίκους, γι’ αυτό στις 8 Μαρτίου του 1938 ο π. Ιωάσαφ συνελήφθη και κλείστηκε στις φυλακές της Κολόμνα. Κατά τις αλλεπάλληλες ανακρίσεις του επαναλάμβανε με σταθερότητα και παρρησία πως το ιερατικό σχήμα του και η χριστιανική συνείδησή του δεν του επέτρεπαν να υιοθετήσει τις αρχές της σοβιετικής εξουσίας.
– Αντί για το νέο έμβλημα του κράτους, είπε, το σφυροδρέπανο, θα ήθελα να βλέπω στις σημαίες και τα λάβαρά μας τη μορφή του Σωτήρα Χριστού, του οποίου ακόλουθος ήμουνα πριν από την επανάσταση και παραμένω μετά την επανάσταση.
– Κατηγορείστε, του είπε ο ανακριτής, ότι πολλές φορές καλέσατε τους κολχόζνικους να υπερασπίσουν την πίστη.
– Μάλιστα. Ζητούσα από τους πιστούς να εκκλησιάζονται, να προσεύχονται και να υπερασπίζουν την πίστη μας από τον χλευασμό.
– Είναι αλήθεια ότι στο κήρυγμα, που κάνατε τα Χριστούγεννα, μιλήσατε για έλευση του Χριστού, που θα κατατροπώσει τους εχθρούς Του;
– Μάλιστα. Αναφέρθηκα στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και σύστησα στους πιστούς να είναι πάντοτε έτοιμοι για τη συνάντησή τους μ’ Εκείνον. Έκανα λόγο, επίσης, για τη φοβερή Κρίση Του.
Στις 13 Μαρτίου του 1938 η τρόικα της ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε τον π. Ιωάσαφ σε θάνατο με τουφεκισμό. Ο εξηνταοκτάχρονος ιερομόναχος εκτελέστηκε στις 22 Μαρτίου και παρέδωσε την ευλογημένη του ψυχή στα χέρια του Κυρίου, τον οποίο αγάπησε και υπηρέτησε από τα νεανικά του χρόνια. Τάφηκε σε άγνωστο κοινοτάφιο στην περιοχή του Μπούτοβο, κοντά στη Μόσχα.
Πηγή: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. Ρώσοι ιερομάρτυρες και ομολογητές του 20ού αιώνα. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 275.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου