Ὅσιος Παῦλος Ἐπίσκοπος Λεόν, ἐν Βρετάνῃ. Ήμέρα Μνήμης: 12 Μαρτίου.
Ὁ Ὅσιος Παῦλος-Αὐρηλιανὸς τῆς Λεὸν (στὴν Βρετάνη τῆς Γαλλίας), γεννήθηκε κατὰ τὸ 490 στὸ Πὲν-Οχὲν (Pen Ohen, σημ. Μπόβερτον/Boverton), στὴν Οὐαλία τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Ἀπὸ τὴν πολυμελῆ εὐγενῆ οἰκογένειά του - εἶχε ἐννέα ἀδελφοὺς καὶ τρεῖς ἀδελφὲς - μία ἀπὸ τὶς ἀδελφές, Σικοφόλλα, ἔγινε Μοναχὴ καὶ Ἡγουμένη. Εἰσῆλθε ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας στὴν Μοναστικὴ Σχολή, τὴν ὁποίαν εἶχε ἱδρύσει ὁ Ὅσιος Ἰλτοῦνδος (τιμάται 6 Νοεμβρίου), μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ τῆς Ὠξὲρ (τιμάται 31 Ἰουλίου), στὴν Νῆσο Πύρου (σημ. Κάλδεϋ). Ἐκεῖ συνδέθηκε ἐν Χριστῷ μὲ θεοφόρους ἄνδρες, ὅπως ὁ Ἅγιος Δαβὶδ (τιμάται 1η Μαρτίου) καὶ ἄλλοι Βρετόνοι Ἅγιοι: Σαμψὼν (τιμάται 28 Ἰουλίου), Γιλδάσιος (τιμάται 29 Ἰανουαρίου), Μαλὸ (τιμάται 15 Νοεμβρίου) καὶ Βριόκο (τιμάται 1η Μαΐου).
Ἐκ νεότητος ἔδειξε μία ἰδιαίτερη κλῆσι γιὰ τὴν ἐρημικὴ ζωή. Ἡ δὲ ἁγνὴ ψυχή του εἵλκυσε πλουσίως τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία ἐνεργοῦσε θαύματα διὰ μέσου τοῦ νεωτάτου μαθητοῦ Αὐτοῦ. Σὲ ἡλικία μόλις δεκαέξι ἐτῶν, ὁ Ἀββᾶς τοῦ ἔδωσε εὐλογία νὰ ἀποσυρθῆ σὲ τόπο ἔρημο, ὁ ὁποῖος ἀνῆκε στὴν οἰκογένειά του. Ἐκεῖ τὸν ἀκολούθησαν δώδεκα συμμαθητές του ἀπὸ τὴν Σχολὴ τοῦ Ὁσίου Ἰλτούνδου. Ἕξι χρόνια ἀργότερα, ἐχειροτονήθη Ἱερομόναχος. Παρέμεινε πέντε χρόνια στὴν Μονὴ τῆς ἀδελφῆς του Σικοφόλλα, ὅπου ἐδίδασκε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο.
Ὁ Μᾶρκος, Βασιλεὺς ἑνὸς ἀπὸ τὰ Βασίλεια τῆς Ἑπταρχίας, παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο νὰ γίνη Ἐπίσκοπος τοῦ λαοῦ του. Ὁ ἱερὸς Παῦλος ὅμως ἐκλήθη διὰ θείας ἀποκάλυψεως νὰ μεταβῆ στὴν Ἀρμορικὴ (Βρετάνη τῆς Γαλλίας) γιὰ νὰ εὐαγγελίση τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ 517, μὲ συντρόφους τοὺς δώδεκα συνασκητὲς καὶ συμπρεσβυτέρους του, ὡς καὶ δώδεκα συγγενεῖς του ἔφθασε στὴν νῆσο Οὐεσσὰν καὶ ἔπειτα στὴν στεριά. Διέμειναν διαδοχικὰ σὲ διάφορα μέρη, τὰ ὁποῖα ὁ Παῦλος καθηγίαζε μὲ τὰ θαύματά του, καὶ τελικὰ ἐγκαταστάθηκαν στὴν χώρα τῆς Λεόν.
Στὴν νῆσο Μπὰτζ (Batz), τὴν ὁποίαν εἶχε
λυτρώσει μὲ τὴν προσευχή του ἀπὸ ἕναν φοβερὸ δράκοντα, ἵδρυσε Μονή, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἔστελνε Ἱερεῖς σὲ ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες, ὥστε νὰ ἐκριζωθῆ ἀπὸ τὴν χώρα ἡ εἰδωλολατρία, ἀλλὰ καὶ ἡ αἵρεσις τοῦ Πελαγιανισμοῦ.
Ὁ Κόμης Βίθουρ, Ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς,
συγγενὴς καὶ θερμὸς θαυμαστὴς τοῦ Ἁγίου, ἐπέτυχε μὲ τὴν συνέργεια τοῦ Βασιλέως Χιλδεβέρτου νὰ προβιβάση τὸν ἐραστὴ τῆς
Ἐρήμου στὸ ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου, μὲ δικαιοδοσία σὲ ὁλόκληρη τὴν χώρα τῆς Λεόν.
Ἀφοῦ ἐγκατέστησε τὴν Ἐπισκοπική του Ἕδρα στὴν Μονή, τὴν ὁποίαν εἶχε ἱδρύσει στὴν ξηρά, ἡ ὁποία ἀπέβη ἡ πόλη Σαὶντ Πὼλ ντὲ Λεὸν (St. Pol de Léon), ἀφιερώθηκε μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο καὶ αὐτοθυσία στὴν κατάλυσι τῶν εἰδωλολατρικῶν θυσιαστηρίων καὶ στὴν ἵδρυσι πολλῶν Ναῶν καὶ Μονῶν σὲ ὁλόκληρο ἐκεῖνο
τὸ τμῆμα τῆς Βρετάνης. Προσέλαβε ὡς βοηθὸ καὶ ὁμότροπό του τὸν Ἐρημίτη, Θαυματουργὸ καὶ Ἱεραπόστολο Ἅγιο Γκιρὲκ (τιμάται 16η Φεβρουαρίου 547).
Κατὰ τὸ ἔτος 553, ὁ Ὅσιος Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ ὥρισε ἕναν ἀπὸ τοὺς μαθητές του, τὸν Ἱάουα, συνεχιστὴ τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου, ἀποσύρθηκε στὸ Μοναστήρι τῆς νήσου Μπάτζ. Ἐκεῖ διῆλθε τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του ἐπιδιδόμενος, μὲ ζῆλο ὅμοιο μὲ ἐκεῖνον τῆς νεότητός του, στὶς νηστεῖες, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὴν προσευχή.
Ἐκοιμήθη ἐκεῖ ἐν εἰρήνῃ τὸ 572 καὶ ἐτάφη
στὴν Μονή του. Τὸ 954, κατὰ τὶς ἐπιδρομὲς τῶν Βίκινγκς, τὰ τίμια αὐτοῦ Λείψανα μετεφέρθησαν στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Φλωρεντίου στὸ Φλερι-σιρ-Λοάρ. Φανατικοὶ Διαμαρτυρόμενοι (Οὑγενότοι) τὰ κατέστρεψαν κατὰ τὸ 1567. Διεσώθη μόνο ἕνα ὀστοῦν τοῦ βραχίονός του, τὸ ὁποῖο διαφυλάσσεται στὸν καθεδρικὸ Ναὸ στὴν
πόλι Σαὶντ Πὼλ ντὲ Λεόν.
Ὁ Ἅγιος Παῦλος-Αὐρηλιανὸς τιμᾶται ἰδιαιτέρως στὴν Βρετάνη, ὡς ἕνας ἐκ τῶν ἑπτὰ μεγαλυτέρων Ἁγίων της, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται καὶ ὀνομάζονται Κτήτορες τῆς Βρετανίας (πρώην Ἀρμορικῆς), ὅλοι Ἐπίσκοποι ὁρμώμενοι ἀπὸ τὴν Μεγάλη Βρετανία.
Οἱ ὑπόλοιποι Κτήτορες εἶναι οἱ Ἅγιοι Μαλό, Σαμψών, Βριόκο, Τούγδουαλ (τιμάται 30 Νοεμβρίου), Κορεντῖνος (τιμάται 12 Δεκεμβρίου) καὶ Πατέρνιος (τιμάται 15 Ἀπριλίου).
Ὁ Ὅσιος Παῦλος-Αὐρηλιανὸς τῆς Λεὸν (στὴν Βρετάνη τῆς Γαλλίας), γεννήθηκε κατὰ τὸ 490 στὸ Πὲν-Οχὲν (Pen Ohen, σημ. Μπόβερτον/Boverton), στὴν Οὐαλία τῆς Μεγάλης Βρετανίας. Ἀπὸ τὴν πολυμελῆ εὐγενῆ οἰκογένειά του - εἶχε ἐννέα ἀδελφοὺς καὶ τρεῖς ἀδελφὲς - μία ἀπὸ τὶς ἀδελφές, Σικοφόλλα, ἔγινε Μοναχὴ καὶ Ἡγουμένη. Εἰσῆλθε ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας στὴν Μοναστικὴ Σχολή, τὴν ὁποίαν εἶχε ἱδρύσει ὁ Ὅσιος Ἰλτοῦνδος (τιμάται 6 Νοεμβρίου), μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ τῆς Ὠξὲρ (τιμάται 31 Ἰουλίου), στὴν Νῆσο Πύρου (σημ. Κάλδεϋ). Ἐκεῖ συνδέθηκε ἐν Χριστῷ μὲ θεοφόρους ἄνδρες, ὅπως ὁ Ἅγιος Δαβὶδ (τιμάται 1η Μαρτίου) καὶ ἄλλοι Βρετόνοι Ἅγιοι: Σαμψὼν (τιμάται 28 Ἰουλίου), Γιλδάσιος (τιμάται 29 Ἰανουαρίου), Μαλὸ (τιμάται 15 Νοεμβρίου) καὶ Βριόκο (τιμάται 1η Μαΐου).
Ἐκ νεότητος ἔδειξε μία ἰδιαίτερη κλῆσι γιὰ τὴν ἐρημικὴ ζωή. Ἡ δὲ ἁγνὴ ψυχή του εἵλκυσε πλουσίως τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία ἐνεργοῦσε θαύματα διὰ μέσου τοῦ νεωτάτου μαθητοῦ Αὐτοῦ. Σὲ ἡλικία μόλις δεκαέξι ἐτῶν, ὁ Ἀββᾶς τοῦ ἔδωσε εὐλογία νὰ ἀποσυρθῆ σὲ τόπο ἔρημο, ὁ ὁποῖος ἀνῆκε στὴν οἰκογένειά του. Ἐκεῖ τὸν ἀκολούθησαν δώδεκα συμμαθητές του ἀπὸ τὴν Σχολὴ τοῦ Ὁσίου Ἰλτούνδου. Ἕξι χρόνια ἀργότερα, ἐχειροτονήθη Ἱερομόναχος. Παρέμεινε πέντε χρόνια στὴν Μονὴ τῆς ἀδελφῆς του Σικοφόλλα, ὅπου ἐδίδασκε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο.
Ὁ Μᾶρκος, Βασιλεὺς ἑνὸς ἀπὸ τὰ Βασίλεια τῆς Ἑπταρχίας, παρακαλοῦσε τὸν Ἅγιο νὰ γίνη Ἐπίσκοπος τοῦ λαοῦ του. Ὁ ἱερὸς Παῦλος ὅμως ἐκλήθη διὰ θείας ἀποκάλυψεως νὰ μεταβῆ στὴν Ἀρμορικὴ (Βρετάνη τῆς Γαλλίας) γιὰ νὰ εὐαγγελίση τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ 517, μὲ συντρόφους τοὺς δώδεκα συνασκητὲς καὶ συμπρεσβυτέρους του, ὡς καὶ δώδεκα συγγενεῖς του ἔφθασε στὴν νῆσο Οὐεσσὰν καὶ ἔπειτα στὴν στεριά. Διέμειναν διαδοχικὰ σὲ διάφορα μέρη, τὰ ὁποῖα ὁ Παῦλος καθηγίαζε μὲ τὰ θαύματά του, καὶ τελικὰ ἐγκαταστάθηκαν στὴν χώρα τῆς Λεόν.
Στὴν νῆσο Μπὰτζ (Batz), τὴν ὁποίαν εἶχε
λυτρώσει μὲ τὴν προσευχή του ἀπὸ ἕναν φοβερὸ δράκοντα, ἵδρυσε Μονή, ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἔστελνε Ἱερεῖς σὲ ἱεραποστολικὲς περιοδεῖες, ὥστε νὰ ἐκριζωθῆ ἀπὸ τὴν χώρα ἡ εἰδωλολατρία, ἀλλὰ καὶ ἡ αἵρεσις τοῦ Πελαγιανισμοῦ.
Ὁ Κόμης Βίθουρ, Ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς,
συγγενὴς καὶ θερμὸς θαυμαστὴς τοῦ Ἁγίου, ἐπέτυχε μὲ τὴν συνέργεια τοῦ Βασιλέως Χιλδεβέρτου νὰ προβιβάση τὸν ἐραστὴ τῆς
Ἐρήμου στὸ ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου, μὲ δικαιοδοσία σὲ ὁλόκληρη τὴν χώρα τῆς Λεόν.
Ἀφοῦ ἐγκατέστησε τὴν Ἐπισκοπική του Ἕδρα στὴν Μονή, τὴν ὁποίαν εἶχε ἱδρύσει στὴν ξηρά, ἡ ὁποία ἀπέβη ἡ πόλη Σαὶντ Πὼλ ντὲ Λεὸν (St. Pol de Léon), ἀφιερώθηκε μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο καὶ αὐτοθυσία στὴν κατάλυσι τῶν εἰδωλολατρικῶν θυσιαστηρίων καὶ στὴν ἵδρυσι πολλῶν Ναῶν καὶ Μονῶν σὲ ὁλόκληρο ἐκεῖνο
τὸ τμῆμα τῆς Βρετάνης. Προσέλαβε ὡς βοηθὸ καὶ ὁμότροπό του τὸν Ἐρημίτη, Θαυματουργὸ καὶ Ἱεραπόστολο Ἅγιο Γκιρὲκ (τιμάται 16η Φεβρουαρίου 547).
Κατὰ τὸ ἔτος 553, ὁ Ὅσιος Ἐπίσκοπος, ἀφοῦ ὥρισε ἕναν ἀπὸ τοὺς μαθητές του, τὸν Ἱάουα, συνεχιστὴ τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου, ἀποσύρθηκε στὸ Μοναστήρι τῆς νήσου Μπάτζ. Ἐκεῖ διῆλθε τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς του ἐπιδιδόμενος, μὲ ζῆλο ὅμοιο μὲ ἐκεῖνον τῆς νεότητός του, στὶς νηστεῖες, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τὴν προσευχή.
Ἐκοιμήθη ἐκεῖ ἐν εἰρήνῃ τὸ 572 καὶ ἐτάφη
στὴν Μονή του. Τὸ 954, κατὰ τὶς ἐπιδρομὲς τῶν Βίκινγκς, τὰ τίμια αὐτοῦ Λείψανα μετεφέρθησαν στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Φλωρεντίου στὸ Φλερι-σιρ-Λοάρ. Φανατικοὶ Διαμαρτυρόμενοι (Οὑγενότοι) τὰ κατέστρεψαν κατὰ τὸ 1567. Διεσώθη μόνο ἕνα ὀστοῦν τοῦ βραχίονός του, τὸ ὁποῖο διαφυλάσσεται στὸν καθεδρικὸ Ναὸ στὴν
πόλι Σαὶντ Πὼλ ντὲ Λεόν.
Ὁ Ἅγιος Παῦλος-Αὐρηλιανὸς τιμᾶται ἰδιαιτέρως στὴν Βρετάνη, ὡς ἕνας ἐκ τῶν ἑπτὰ μεγαλυτέρων Ἁγίων της, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται καὶ ὀνομάζονται Κτήτορες τῆς Βρετανίας (πρώην Ἀρμορικῆς), ὅλοι Ἐπίσκοποι ὁρμώμενοι ἀπὸ τὴν Μεγάλη Βρετανία.
Οἱ ὑπόλοιποι Κτήτορες εἶναι οἱ Ἅγιοι Μαλό, Σαμψών, Βριόκο, Τούγδουαλ (τιμάται 30 Νοεμβρίου), Κορεντῖνος (τιμάται 12 Δεκεμβρίου) καὶ Πατέρνιος (τιμάται 15 Ἀπριλίου).
Ἅγιος Μαλό
Ἅγιος Σαμψών
Ἅγιος Βριόκο
Ἅγιος Τούγδουαλ
Ἅγιος Κορεντῖνος
Ἅγιος Πατέρνιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου