Άγιος Κόπρις ο Υποτακτικός του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου. Ημέρα Μνήμης: 24 Σεπτεμβρίου.

Άγιος Κόπρις ο Υποτακτικός του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου. Ημέρα Μνήμης: 24 Σεπτεμβρίου.

Οὐκ ἦν ὁ Κόπρις κόπρις, ἀλλ' ἄλλος βότρυς,

Καλὸν κυπρισμὸν προσφέρων τῷ Κυρίῳ.

Ο Όσιος Κόπρις επονομάσθηκε έτσι, διότι η μητέρα του σε καιρό διωγμού και επιδρομής βαρβάρων, ενώ έτρεχε και αυτή να φύγει, την έπιασαν οι πόνοι του τοκετού στο δρόμο και γέννησε τον όσιο πάνω σε κοπριά έξω από το μοναστήρι του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου.

Αφού έφυγαν οι Αγαρηνοί, βρήκαν οι μοναχοί το βρέφος πάνω στο σωρό της κοπριάς. Κατά προσταγή του Οσίου Θεοδοσίου το πήραν στο μοναστήρι τους.

Το μωρό αυτό τρεφόταν με το γάλα μιας κατσίκας, η οποία έβοσκε μαζί με τις άλλες κατσίκες σε ένα κοπάδι. Όταν όμως ερχόταν η ώρα του μωρού να θηλάσει, τότε από μόνη της έφευγε από το κοπάδι και κατέβαινε από το βουνό. Αφού πήγαινε και θήλαζε το παιδί, πάλι γυρνούσε στη βοσκή. Αυτό το έκανε μέχρι που μεγάλωσε το μωρό και άρχισε να τρώει στερεά τροφή.

Ο Όσιος Κόπρις ήταν υποτακτικός του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου (τιμάται 11 Ιανουαρίου) επί βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου. Διακρινόταν για την ευσέβεια του, την αγνότητα του και τη σωφροσύνη του. Επίσης ήταν τύπος μεγάλης προθυμίας και ταπεινοφροσύνης, και ένιωθε μεγάλη ευχαρίστηση όταν πρόσφερε τις υπηρεσίες του σε μικρούς και μεγάλους. Και όταν κανείς του έλεγε ότι ταπεινοφρονεί, αυτός απαντούσε: «Πράγματι, πώς να μη ταπεινοφρονώ; O τόπος που γεννήθηκα (δηλαδή η κοπριά) δείχνει την αξία μου».

Ο Άγιος Κόπρις ήταν στολισμένος με κάθε αρετή και μέχρι τα γεράματα δεν αμέλησε την άσκηση. Και παρ΄ ότι ήταν ενενήντα χρονών , πάντοτε στεκόταν σε ένα κρυφό μέρος και προσευχόταν. Αξιώθηκε να βλέπει το Οσιο Θεοδόσιο μετά τον θάνατό του και να συνομιλεί μαζί του. Άκουσε μάλιστα και την φωνή του Οσίου να του λέει: «αδελφέ Κόπρη, έφτασε ο καιρός του θανάτου σου έλα λοιπόν κοντά μου για να αναπαυθείς στον τόπο της αναπαύσεως που έχει ετοιμαστεί για εσένα».

Όταν ο Άγιος Κόπρις  έφτασε σε μεγαλύτερη ηλικία, έγινε πολύ αγαπητός από τον Όσιο Θεοδόσιο. Και επειδή εφύλαξε αμόλυντον  το κατ΄εικόναν, αξιώθηκε από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος να υποτάσσει και θηρία ακόμα.

Κάποτε βρήκε μια αρκούδα να τρώει τα μαρούλια του κήπου. Την έπιασε τότε από το αυτί και την έβγαλε έξω, επιτιμώντας την με την ευχή του Οσίου Θεοδοσίου να μην μπει ξανά μέσα στον κήπο.

Άλλη μια φορά, καθώς ανέβαινε στο βουνό με το γαϊδουράκι του μοναστηριού για να κόψει ξύλα, μια αρκούδα πλήγωσε το ζώο στο πόδι. Τότε την έπιασε ο Άγιος, φόρτωσε σε αυτή τα ξύλα και της είπε: «Δεν θα σε αφήσω, αλλά εσύ θα κάνεις την υπηρεσία του γαϊδάρου που πλήγωσες, μέχρι να γίνει καλά» Έτσι λοιπόν με την ευχή του Οσίου Θεοδοσίου υποτάχθηκε σε αυτόν η αρκούδα και έφερνε τα ξύλα στο μοναστήρι.

Μια φορά που υπηρετούσε στο μαγειρείο, βλέποντας ότι έβραζε το φαγητό στο καζάνι και τα όσπρια που βράζανε  χυνόταν έξω, επειδή δεν βρήκε την κουτάλα, έβαλε το χέρι του μέσα στο καζάνι και – ώ του θαύματος! - αμέσως σταμάτησε ο υπερβολικός βρασμός, χωρίς να πάθει τίποτα το χέρι του!

Έτσι έζησε και πέθανε, πιστός πάντοτε, ταπεινός υπηρέτης των συνανθρώπων του. Έτσι και ο Θεός τον ανύψωσε. Για την πίστη του, τη διακονία του, την ταπεινοφροσύνη του, δίκαια η Εκκλησία τον κατάταξε στο χορό των Αγίων της.