Περί του ζητήματος της λατρείας της Ιεράς Καρδιάς του Ιερομονάχου Άινταν Κέλλερ.
Αδελφοί μου πολλοί όταν βάζουν μία ανάρτηση συνήθως αυτή συνοδεύεται από την εικόνα του Χριστού ή/και της Παναγίας που κρατάει μία ματωμένη καρδιά. Με αφορμή αυτό αναρτώ ένα κείμενο που αφορά την συγκεκριμένη εικόνα η οποία είναι αιρετική και βλάσθημη και καλό είναι να προσέχουμε διότι πολλές εικόνες είναι αιρετικές και δυστυχώς απεικονίζουν πράγματα που έχει καταδικάσει η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Πατέρες.
Μεγάλο μέρος της ανάλυσης και πολλές απ’τις παραπομπές έγιναν αρχικά σ’ένα άρθρο από το Ρώσο Ορθόδοξο ιερομόναχο Vladimir Guettee (Βλαδίμηρος Γκετέ), έναν πολύ αξιοσέβαστο Ρωμαιοκαθολικό ιστορικό κι ιερέα γνωστό ως ο “Αββάς Γκετέ” πριν τη μεταστροφή του στην Αγία Ορθοδοξία στα τέλη του 19ου αιώνα.
ΤΑ ΟΣΑ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Η λατρεία στην Ιερά Καρδία του Ιησού είναι κάτι δημοφιλές στη σημερινή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Συχνά βλέπωμε απεικονίσεις της Καρδιάς, και στα ρωμαιοκαθολικά προσευχητάρια υπάρχουν προσευχές προς αυτήν, και καθιερώσεις ανθρώπων και τόπων στην Καρδιά. Ονομάζεται το “Δώρο του Θεού για την εποχή μας.”
Τι είναι αυτό το δώρο;
Η λατρεία στην Καρδιά πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του 1600 μ.Χ. υπό την αιγίδα του τάγματος των Ιησουιτών το οποίο επιζητούσε να τονίσει την ανθρωπότητα του Χριστού. Αυτό αποτελούσε μέρος της εκστρατείας τους να κάνουν τον Χριστιανισμό λιγότερο απαιτητικό, λιγότερο ‹άλλον›, περισσότερο προσιτό. Για να χαλκεύσουν τον καινούριο τους ‘’ελάχιστο Χριστιανισμό’’, Ιησουΐτες θεολόγοι, για παράδειγμα, προσπάθησαν ν’αποδείξουν πως για να λάβει άφεση ένας αμαρτωλός, αρκεί μόνο να φοβάται την κόλαση ή να μετανιώνει για τις συνέπειες των αμαρτιών του.
Οι επονομαζόμενοι Γιανσενιστές, απ’την άλλη, με άλλους που υποστήριζαν την Καθολική πρακτική, αντέκρουσαν την ιησουϊτική διδασκαλία, λέγοντας ότι είναι η αγάπη του Θεού που πρέπει να ωθεί τους μετανοούντες να έλθουν στην εξομολόγηση. Ενώ οι Ιησουΐτες δάσκαλοι συζητούσαν πόσο συχνά είναι απαραίτητο ν’ αγαπάς το Θεό, ένας ιησουΐτης θεολόγος της εποχής κατέληξε ότι είναι αρκετό εάν ένα πρόσωπο αγαπήσει το Θεό μια φορά πριν πεθάνει, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός αφορά την πληρότητα της ζωής εν Χριστώ και σπανίως ενδιαφέρεται για τοποιο θα ήταν το απόλυτο ελάχιστο για να κατορθώσεις τη σωτηρία. Η φόρμα (τύπος) που προέκυψε από την προσφάτως χαλκευμένη λατρεία στην ανθρωπινότητα του Ιησού έτσι όπως κατέστη δημοφιλής από τους Ιησουΐτες επίσης εξετράπη των ορίων του Ορθοδόξου δόγματος.
Γνωρίζωμε ότι υπήρξαν επτά Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας, απ’των οποίων τη δογματική διδασκαλία δεν γίνεται ν’απομακρυνθείς. Η Σύνοδος της Εφέσου (431μ.Χ.), απαντώντας στις διδασκαλίες του Νεστόριου, του αιρετικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, δίδαξε ότι ο Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Τριάδος, ενανθρώπησε - ότι έλαβε ανθρώπινο σώμα κι ανθρώπινη ψυχή - ότι εμφανίστηκε στον κόσμο με το όνομα “Ιησούς”, κι υπό τον τίτλο “Χριστός”. Έτσι, υπάρχει μόνο ένα Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, κι αυτό το Πρόσωπο πρέπει να προσκυνείται λατρευτικά, έτσι όπως αποδίδεται λατρεία στον παντοδύναμο Θεό (σ’αντίθεση με τους αγίους στους οποίους αποδίδεται τιμητική προσκύνηση κι όχι λατρευτική που είναι μόνο για το Θεό).
Ο Νεστόριος, εντούτοις, επιχείρησε να διαχωρίσει την τιμή που αποδίδεται στην ανθρωπότητα του Χριστού απ’ αυτή που αποδίδονταν στην Θεότητά Του. Έτσι, ο Νεστόριος είχε πει σ’ένα χριστουγεννιάτικο κήρυγμα στην Κωνσταντινούπολη ότι ήταν υποτιμητικό γι’αυτόν να λατρεύει ένα μωρό.
Ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας επισήμανε τη σφαλερότητα της λατρείας του σώματος του Χριστού χωριστά, μ’αυτές τις λέξεις: “Δεν λατρεύουμε ένα κτιστό πράγμα, αλλά τον Άρχοντα των κτιστών πραγμάτων, το Λόγο του Θεού που ενσαρκώθηκε. Αν κι η σάρκα αυτή καθεαυτή, θεωρούμενη ξεχωριστά, αποτελεί μέρος των κτιστών πραγμάτων, όμως έχει γίνει το σώμα του Θεού. Δεν λατρεύωμε αυτό το σώμα έχοντάς το ξεχωρίσει απ’ το Λόγο. Ομοίως, δεν διαχωρίζουμε το Λόγο απ’το σώμα όταν επιθυμούμε να Τον λατρεύσουμε. Αλλά ξέροντας πως ‹‹ο Λόγος σαρξ εγένετο››, αναγνωρίζουμε το Λόγο υπάρχοντα εν σαρκί ως Θεό.” (Επιστολή προς Αδέλφιο,παράγρ.3).
Όσοι λατρεύουν την Ιερά Καρδία λατρεύουν με μια μοναδική λατρεία ολόκληρο το Πρόσωπο του Χριστού, ή πραγματικά λατρεύουν το σώμα Του ξεχωριστά; Πώς προέκυψε αυτή η λατρευτική πρακτική;
Ο πρώτος θεολόγος που δίδαξε αυτή τη λατρευτική πρακτική ήταν ο Ιησουΐτης ιερέας Λα Κολομπιέρ (La Colombiere-πέθανε το 1682μ.Χ). Ήταν ο εξομολόγος μιας αδελφής του τάγματος της Επίσκεψης [το Τάγμα της Επίσκεψης της Παναγίας ιδρύθηκε το 1610μ.Χ. στη Γαλλία από τον “άγιο” Φράνσις ντε Σαλ (Francis de Sales) και την “αγία” Ζαν Φράνσις ντε Σαντάλ (Jeanne Francis de Chantal). Είναι γυναικείο. Επίσης ονομάζονται Σιλεσιανές Αδελφές απ ’το όνομα του ενός απ’τους ιδρυτές] που ονομάζονταν Μαρί Αλακόκ (+1690), η οποία, είπε αυτός, τον είχε ενημερώσει για μια σειρά αποκαλύψεων που είχε λάβει, αποκαλύψεις που πέρασαν απ ’τα γραπτά του σε Ιησουιτικές εκδόσεις και στο βίο της αδελφής Μαρίας που εκδόθηκε απ’ τον Λανγκέ (Languet), ιησουΐτη επίσκοπο της Σουασόνης (Soissons).
Όταν ο Λανγκέ εξέδωσε το Βίο της, προκάλεσε τέτοια αναστάτωση και σκάνδαλο που αυτός κι ο αδελφός του προσπάθησαν να κρύψουν όλα τ’αντίγραφα. Αλλά ήταν πολύ αργά· κάποια είχαν ήδη πουληθεί και βγήκε και μια ιταλική μετάφραση. Ο πάπας Κλήμης 14οςτην καταδίκασε το 1772.
Τι ήταν αυτά τα οράματα που τόσο σκανδάλισαν τον ρωμαιοκαθολικό κλήρο και τους πιστούς το 18ο αιώνα;
Η Μαρία Αλακόκ ισχυρίστηκε ότι η λατρεία στην ιερή καρδιά της αποκαλύφθηκε απ’ τον ίδιο τον Ιησού Χριστό κατά τον ακόλουθο τρόπο. Μια μέρα καθώς βρισκόταν εν προσευχή ενώπιον του Ευλογημένου Μυστηρίου (το “σώμα κι αίμα Κυρίου” των παπικών), ήρθε ο Ιησούς και της έδειξε την καρδιά Του, κι είπε πως επιθυμούσε η Παρασκευή μετά την εορτή του Corpus Christi [(=σώμα Χριστού)-παπική γιορτή όπου λιτανεύονται και προσκυνούνται το σώμα κι αίμα Κυρίου, ονομάζεται και γιορτή της Αγίας Δωρεάς, ξεκίνησε το 13οαιώνα μ.Χ.] ν’αφιερωθεί στη λατρεία της καρδιάς Του, “για την αγάπη που μου είχε δώσει”. “Απευθύνσου”, μου είπε, “στον δούλο Μου, τον ιησουΐτη πατέρα Λα Κολομπιέρ πες του να εργαστεί για Μένα όσο σκληρότερα μπορεί ώστε να εγκαθιδρύσει αυτή τη γιορτή, για να δώσει ευχαρίστηση στην καρδιά μου. “Η Μαρί παρέδωσε αυτό το μήνυμα προσθέτοντας,” Ο Ιησούς Χριστός τρέφει μεγάλες ελπίδες για την Εταιρία σας (των Ιησουιτών δηλαδή).”
Έπειτα οι αποκαλύψεις αυξήθηκαν. Η αδελφή Μαρί πέρασε ολόκληρες νύχτες με “ερωτικές συνομιλίες με τον αγαπημένο της Ιησού.” Μια μέρα, της επέτρεψε να γείρει το κεφάλι της πάνω στο στήθος Του και ζήτησε την καρδιά της. Αυτή αποδέχτηκε. Αυτός αφαίρεσε την καρδιά της απ’το στήθος της, την τοποθέτησε πάνω στη δική Του και μετά την ξανάβαλε στο στήθος της. Από τότε ένιωθε έναν συνεχή πόνο από εκείνη την πλευρά, απ’ όπου είχε αφαιρεθεί η καρδιά της και ξανατοποθετηθεί. Ο Ιησούς της είπε να αιμορραγεί (να κάνει φλεβοτομία δηλαδή) όταν ο πόνος γίνονταν υπερβολικά μεγάλος. Η Μαρί Αλακόκ έδωσε την καρδιά της στον Ιησού μ’ ένα υλικό έγγραφο, μια πράξη (συμφωνητικό), την οποία υπέγραψε με το ίδιο της το αίμα. Σ’αντάλλαγμα, ο Ιησούς της έδωσε μια πράξη (έγγραφο) που την διόριζε ως την κληρονόμο της καρδιάς του από το παρόν μέχρι την αιωνιότητα (αν είναι δυνατόν να ορίζει ο Θεάνθρωπος Κύριος Μας Ιησούς Χριστός έναν άνθρωπο ως κληρονόμο συγκεκριμένου σημείου του σώματος Του! Δεν της αρκούσε η μετάληψη του ίδιου του Ιησού Χριστού ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ στην θεία κοινωνία, αφού κι οι πλανεμένοι ρωμαιοκαθολικοί δέχονται πως στη θεία κοινωνία υπάρχει πραγματικά ο Ιησούς Χριστός; Αντιφατικά πράγματα σκοτισμένων νόων!). “Μην είσαι τσιγγούνα μ’αυτή (την καρδιά δηλαδή),” της είπε, “Σου επιτρέπω να τη διαθέσεις όπως επιθυμείς, και θα είσαι άθυρμα (παιχνίδι) για την καλή μου ευχαρίστηση.” Με το που άκουσε αυτά τα λόγια, η αδελφή Μαρί πήρε ένα σουγιά και χάραξε το όνομα του Ιησού στην σάρκα του στήθους της “με μεγάλα και βαθιά γράμματα”.
Ο βίος (της Μαρί Αλακόκ) του επισκόπου Λανγκέ εδράζεται πάνω στην “υπόσχεση γάμου” που έγινε μεταξύ Ιησού και της αδελφής Μαρίας , πάνω “στους αρραβώνες τους και στους γάμους τους”. (Στην πραγματικότητα, οι όροι που χρησιμοποιεί είναι υπερβολικά παραστατικοί για να τυπωθούν σ'ένα άρθρο που πρόκειται να διαβαστεί από χριστιανούς.)
Ο Λανγκέ επίσης αναφέρει πως την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα οι πόνοι στην πλευρά της αδελφής Μαρίας (Αλακόκ) ήταν τόσο οξείς που έβαζε και της έκαναν φλεβοτομή (για να αιμορραγήσει και να βγει το αίμα). Από τότε που συνέβη αυτό από το 1674μ.Χ. έως το 1690 μ.Χ., είχε αιμορραγήσει 192 φορές προς τιμήν της Ιερής Καρδιάς, πιστεύοντας πως υπάκουε στις ρητές διαταγές του Χριστού.
Οι Ιησουΐτες χρησιμοποίησαν την εκστρατεία τους διάδοσης της γιορτής της ιερής καρδιάς ως ένα μέσο για να διαδώσουν κι άλλες από τις διδασκαλίες τους, συμπεριλαμβανομένης της Άσπιλης Σύλληψης της Παρθένου Μαρίας. Η αδελφή Μαρία Αλακόκ φιλοδοξούσε επίσης να σπείρει τους σπόρους αυτής της δοξασίας: ότι η Θεομήτωρ συνελήφθη μ’έναν τρόπο πέρα απ’ την ανθρώπινη εμπειρία. Επίσης επέμενε αυτοί που ήταν εντός του κύκλου επιρροής της να καταπίνουν μικρές λωρίδες χαρτιού με σχετικά μηνύματα γραμμένα πάνω τους.
“Υποσχέθηκες,” έγραψε στον αδερφό της, έναν ιερέα, “πως θα παίρνεις τα σημειώματα που σου στέλνω, ένα κάθε μέρα, με άδειο στομάχι, κι ότι θα λες εννιά λειτουργίες, σ’εννιά Κυριακές, προς τιμήν της Ασπίλου Συλλήψεως (της Παρθένου Μαρίας) και όσο το δυνατόν περισσότερες λειτουργίες του Πάθους (δεν κατάφερα να βρω τι εννοεί “λειτουργία του Πάθους”, αλλά εικάζω πως έτσι ονόμαζαν τις λειτουργίες που τελούνταν Παρασκευή), σ’εννιά Παρασκευές, προς τιμήν της Ιεράς Καρδίας. Πιστεύω πως κανείς απ’ αυτούς που θα είναι ιδιαίτερα αφιερωμένοι σ’ αυτήν δεν θα χαθεί.”
Μετά απ’αυτές τις δυνατές διαφημιστικές εκστρατείες, ζητήθηκε από τη Σύναξη Ιεροτελεστιών της Ρώμης (ασχολούνταν με λειτουργικά θέματα κι αγιοκατατάξεις) να καθιερώσει μια εορτή της Ιερής Καρδίας, αίτηση η οποία απερρίφθει το 1697 (υπήρχαν σ’ αυτή την επιτροπή και λογικοί άνθρωποι και μόλις εξέτασαν όλη αυτή την αρρωστημένη υπόθεση την απέρριψαν). Τριάντα χρόνια το Τάγμα (ιησουιτών) περίμενε, χρησιμοποιώντας εικόνες, μετάλια, βιβλιαράκια, απεικονίσεις, ιστορίες, κηρύγματα, αδελφότητες και παραινέσεις στην εξομολόγηση για να προωθήσουν την ευλάβεια στην Ιερή Καρδιά.
Το 1727 και το 1729, δύο επιπλέον αιτήσεις για μια γιορτή της Ιεράς Καρδίας υπεβλήθησαν. Ο Προωθητής της Πίστης (γνωστός κι ως “συνήγορος του διαβόλου”, αξίωμα στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία, εξέταζε τα στοιχεία σχετικά με τις αγιοποιήσεις κι ήταν συχνά αρνητικός) για την Σύναξη (τη σχετική με αγιοποιήσεις) εκείνη την εποχή ονομάζονταν Πρόσπερο Λαμπερτίνι (Prospero Lambertini).
Ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος και δεν πολύ υποστήριζε τα Ιησουιτικά προγράμματα κι απέρριψε τις αιτήσεις. Στο έργο του “Περί αγιοκατατάξεων”, ο Λαμπερτίνι μας άφησε μια διήγηση της υπόθεσης. “Εάν κάποιος απαιτεί μια γιορτή για την Ιερή Καρδιά του Ιησού,” απορεί, “γιατί να μη ζητήσει επίσης και μία για την Ιερή Πλευρά ή τα Ιερά Μάτια του Ιησού; Ή ακόμα και για την Καρδιά της Ευλογημένης Παρθένου!;” Ο Πρόσπερο Λαμπερτίνι έγινε αργότερα ο λόγιος Πάπας Βενέδικτος 16ος. Λίγο θα μπορούσε να προβλέψει πως αυτό που γνώριζε πως ήταν τόσο παράλογο, θα επηρέαζε μετά απ’αυτόν ολόκληρη τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Τον 19ο αιώνα, η Ρωμαϊκή εκκλησία καθιέρωσε μια ευλάβεια στην Ιερή Καρδιά της Μαρίας κι ακόμη θέσπισε μια εόρτιο ημέρα προς τιμήν της.
Παρατηρήθηκε πως η καινούρια ευλάβεια στην ιερή καρδιά δεν ευνοήθηκε απ’τη Ρώμη κι απορρίφθηκε απ’ τον Βενέδικτο 16ο. Αλλά στο τέλος του 18ου αιώνος ο Πάπας Κλήμης 13ος, φίλος των ιησουιτών, προσπάθησε ν’αντιστρέψει την αρνητική στάση της Ρώμης με τ’ακόλουθα μέσα. Έβαλε κάποιους Πολωνούς επισκόπους να του γράψουν μερικές επιστολές που τον εκλιπαρούσαν να εγκρίνει τη γιορτή κι ισχυρίστηκε ότι είχε λάβει μια επιστολή της ίδιας σπουδαιότητας από τον Φίλιππο 5ο, το βασιλιά της Ισπανίας. Ωστόσο, ο βασιλιάς προειδοποιήθηκε κι έκανε δημοσίως γνωστό πως η επιστολή του ήταν εντελώς πλαστή. Οι Ιησουΐτες, ο Πάπας κι ο υπουργός του Πάπα, ο Τορρετζιάνι ενεπλάκησαν σ’αυτή την πρόστυχη υπόθεση. Ως αποτέλεσμα, το 1765, ο Κλήμης 13ος ενέκρινε μια εόρτιο ημέρα προς τιμή της καρδιάς του Ιησού.
Δεν τόλμησε να εγκρίνει γιορτή της σωματικής (υλικής) καρδιάς, αλλά της συμβολικής καρδιάς του Ιησού, ως συμβόλου της αγάπης του Σωτήρα για την ανθρωπότητα (στην Ορθόδοξη Εκκλησία όλα είναι υποστατικά, δεν νοείται γιορτή αφιερωμένη σε σύμβολα ή σε ξέχωρες ιδιότητες του Θεού, π.χ. την αγάπη Του κλπ., γιορτάζουμε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, γι’αυτό και δεν έχουμε για παράδειγμα γιορτή αφιερωμένη στον Θεό-Πατέρα). Όντως, σύντομα μετά, όταν κάποιος Γάλλος επίσκοπος ερμήνευσε τη γιορτή ως τιμή στην υλική (βιολογική) καρδιά του Ιησού, η Ρώμη επενέβη. Ο κανονολόγος Μπλάζι (Blasi) δημοσίευσε μια διατριβή το 1771 για ν’αποδείξει ότι η λατρεία της σωματικής καρδιάς δεν ήταν εγκεκριμένη κι ο Πάπας Πίος 6ος δήλωσε το ίδιο.
Η σιωπηλότητα της Παπικής αυλής στη Ρώμη ήταν τελικά αδύναμη ενάντια στην παλίρροια της λαϊκής ρωμαιοκαθολικής ευλάβειας. Η πλειοψηφία των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων εξέδωσε ποιμαντικές επιστολές για να καθιερώσει τη λατρεία της Ιερής Καρδιάς, κατονομάζοντας τη σωματική καρδιά ως το αντικείμενο της λατρείας. Συνετέθησαν ακολουθίες κι εισήχθησαν στα ευχολόγια και τις ιερές συνόψεις κι ευλάβειες με προσευχητάρια αφθονούσαν. Οι απολογητές της γιορτής προσπάθησαν να την απαλλάξουν απ’τις κατηγορίες για Νεστοριανισμό (ο Νεστόριος τιμούσε τον Ιησού ως άνθρωπο μ’ ένα τρόπο και τον Ιησού ως Θεό μ’ έναν άλλο η Πίστη μας διδάσκει πως πρέπει να λατρεύουμε τον Ιησού Χριστό ως ένα Πρόσωπο μαζί ανθρώπινο και θεϊκό, όχι ως το ένα ή το άλλο ξεχωριστά).
Οι απολογητές υποστήριζαν ότι λάτρευαν την καρδιά για χάρη της ένωσής της με τη Θεότητα. Αυτό που ξέχασαν ήταν ότι ο Νεστόριος ο ίδιος, όταν στριμώχτηκε στη Σύνοδο της Εφέσου, επίσης ισχυρίστηκε ότι “λάτρευε αυτό που ήταν ορατό για χάρη εκείνου που ήταν κρυμμένο.”
Τέτοιες λεπτολογίες δεν μπορούσαν ν’αποκρύψουν πως η αρχική ευλάβεια ήταν μια πραγματική λατρεία της σωματικής καρδιάς. Ο ιησουΐτης π. Γκαλιφέ (Galifet) έγραψε: “Είναι ζήτημα της καρδιάς του Ιησού Χριστού στην κύρια και σαφή έννοια της και δεν είναι με κανένα τρόπο μεταφορική. Ο Ιησούς Χριστός μιλάει για την κυριολεκτική καρδιά Του (στις ‘αποκαλύψεις’ της Αδελφής Μαργαρίτας Μαίρης) αυτό φαίνεται από την πράξη Του να αποκαλύψει την καρδιά Του και να τη δείξει… Να λοιπόν το χειροπιαστό αντικείμενο της λατρείας…” Προσπάθησε να νομιμοποιήσει τη λατρεία της καρδιάς αναζητώντας ένα προηγούμενο στη γιορτή του Σώματος του Χριστού (Corpus Christi).΄Το μόνο και κύριο αντικείμενο της Εορτής του Σώματος Χριστού είναι η σάρκα του Ιησού Χριστού απ’ αυτό πρέπει να συναχθεί το συμπέρασμα ότι η γιορτή δεν συνεστήθη στην πραγματικότητα για τιμήσει το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αλλά για να τιμήσει τη σάρκα Του, το σώμα Του, το αίμα Του, αφού ούτε η Θεότητά Του ούτε το Πρόσωπό Του είναι το επίσημο αντικείμενο αυτής της γιορτής.΄
Στο τέλος, αυτοί οι ενδοιασμοί κι αντεπιθέσεις σε (ρωμαιο)καθολικούς κύκλους κατεστάθησαν ουσιαστικώς απηρχαιομένες από μια απλή πράξη του Βατικανού. Ο Πάπας Πίος 9ος αγιοποίησε την Αδελφή Μαργαρίτα Μαρία Αλακόκ. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία στο πως προτίθονταν να τιμάει την Καρδιά, έτσι δεν υπήρχε πλέον καμιά σκέψη ότι η Ιερή Καρδιά θα μπορούσε να περιοριστεί σ’ ένα σύμβολο της αγάπης του Θεού. Οι ΄παλμοί΄ της, οι ΄διαστολές΄ της, οι ΄χτύποι της στα ουράνια, λατρεύονταν, όπως και σήμερα από τους ρωμαιοκαθολικούς. Ο ιστορικός πατήρ Ρενέ Φρανσουά Γκεττέ, στο απολογητικό (πολεμικό) έργο του “Η Αιρετική Παπωσύνη”, παρατηρεί πως ξεχωρίζοντας για λατρεία όχι μόνο το ανθρώπινο σώμα του Χριστού εν αντιθέσει μ’ολόκληρο το Πρόσωπό Του, αλλά την καρδιά σ’ αντίθεση με το υπόλοιπο του σώματός Του, μια πλάνη ακόμα χειρότερη κι απ’ αυτή του Νεστόριου επινοήθηκε.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ήταν ο ίδιος ο Πίος 9ος που εξέδωσε κι άλλους επίσημους ρωμαιοκαθολικούς κανόνες (φόρμουλες-τύπους) που αντιμάχονται τις Ορθόδοξες Χριστιανικές παραδόσεις Ανατολής και Δύσης. Αυτός επίσημα δίδαξε α) την Άσπιλη Σύλληψη Μαρίας β) το θείο δίκαιο της Ρωμαϊκής εκκλησίας να χρησιμοποιεί ένοπλη βία και γ) το Παπικό αλάθητο.
Πολλοί στην Αμερική είναι προσήλυτοι στην Ορθόδοξη Πίστη και μπορεί να διατηρούν εικόνες της Ιεράς Καρδίας στα σπίτια τους, κυριολεκτικά ως αποσκευές από τις μέρες πριν γίνουν Ορθόδοξοι. Επίσης, καλοπροαίρετοι φίλοι μπορεί να δίνουν προσευχητικά φυλλάδια κι εικόνες της Ιεράς Καρδίας ως δώρα. Οι πιστοί θα πρέπει ν’αντικαταστήσουν όλες αυτές τις απεικονίσεις με γνήσιες Ορθόδοξες εικόνες. Δεν θα πρέπει να τοποθετούν εικόνες της Ιεράς Καρδίας ή οποιεσδήποτε άλλες μη-ορθόδοξες εικόνες στα εικονοστάσια τους.
(Για ν’αποφύγουμε παρεξηγήσεις και πλάνες ν’αναφέρουμε εδώ πως η (συμβολική) ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας με τα 7 σπαθιά δεν έχει ουδεμία σχέση με την παπική εικόνα της Καρδιάς της Θεοτόκου, αλλά σχετίζεται με την προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου που καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς (2:35):‹ καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία…› και αναφέρεται στον πόνο που θα ένοιωθε η Παναγία κατά τη στιγμή του χωρισμού από τον αγαπημένο της Υιό, όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν.)
Για την καλύτερη κατανόηση του παρόντος άρθρου σας συμβουλεύουμε να διαβάσετε και το άλλο προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο ‘’Οράματα εκτός Εκκλησίας”, (http://www.egolpion.com/8avmata_ektos_ekklhsias.el.aspx) στο οποίο περιέχονται παρατηρήσεις θεολογικοδογματικού κι ιστορικού περιεχομένου, που ισχύουν και για το παρόν.
(TO BIBΛΙΟ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΓΚΕΤΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΕΔΩ: http://orthodoxinfo.com/inquirers/Guettee_ThePapacy.pdf%29.
Αδελφοί μου πολλοί όταν βάζουν μία ανάρτηση συνήθως αυτή συνοδεύεται από την εικόνα του Χριστού ή/και της Παναγίας που κρατάει μία ματωμένη καρδιά. Με αφορμή αυτό αναρτώ ένα κείμενο που αφορά την συγκεκριμένη εικόνα η οποία είναι αιρετική και βλάσθημη και καλό είναι να προσέχουμε διότι πολλές εικόνες είναι αιρετικές και δυστυχώς απεικονίζουν πράγματα που έχει καταδικάσει η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Πατέρες.
Μεγάλο μέρος της ανάλυσης και πολλές απ’τις παραπομπές έγιναν αρχικά σ’ένα άρθρο από το Ρώσο Ορθόδοξο ιερομόναχο Vladimir Guettee (Βλαδίμηρος Γκετέ), έναν πολύ αξιοσέβαστο Ρωμαιοκαθολικό ιστορικό κι ιερέα γνωστό ως ο “Αββάς Γκετέ” πριν τη μεταστροφή του στην Αγία Ορθοδοξία στα τέλη του 19ου αιώνα.
ΤΑ ΟΣΑ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΑ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
Η λατρεία στην Ιερά Καρδία του Ιησού είναι κάτι δημοφιλές στη σημερινή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Συχνά βλέπωμε απεικονίσεις της Καρδιάς, και στα ρωμαιοκαθολικά προσευχητάρια υπάρχουν προσευχές προς αυτήν, και καθιερώσεις ανθρώπων και τόπων στην Καρδιά. Ονομάζεται το “Δώρο του Θεού για την εποχή μας.”
Τι είναι αυτό το δώρο;
Η λατρεία στην Καρδιά πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του 1600 μ.Χ. υπό την αιγίδα του τάγματος των Ιησουιτών το οποίο επιζητούσε να τονίσει την ανθρωπότητα του Χριστού. Αυτό αποτελούσε μέρος της εκστρατείας τους να κάνουν τον Χριστιανισμό λιγότερο απαιτητικό, λιγότερο ‹άλλον›, περισσότερο προσιτό. Για να χαλκεύσουν τον καινούριο τους ‘’ελάχιστο Χριστιανισμό’’, Ιησουΐτες θεολόγοι, για παράδειγμα, προσπάθησαν ν’αποδείξουν πως για να λάβει άφεση ένας αμαρτωλός, αρκεί μόνο να φοβάται την κόλαση ή να μετανιώνει για τις συνέπειες των αμαρτιών του.
Οι επονομαζόμενοι Γιανσενιστές, απ’την άλλη, με άλλους που υποστήριζαν την Καθολική πρακτική, αντέκρουσαν την ιησουϊτική διδασκαλία, λέγοντας ότι είναι η αγάπη του Θεού που πρέπει να ωθεί τους μετανοούντες να έλθουν στην εξομολόγηση. Ενώ οι Ιησουΐτες δάσκαλοι συζητούσαν πόσο συχνά είναι απαραίτητο ν’ αγαπάς το Θεό, ένας ιησουΐτης θεολόγος της εποχής κατέληξε ότι είναι αρκετό εάν ένα πρόσωπο αγαπήσει το Θεό μια φορά πριν πεθάνει, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός αφορά την πληρότητα της ζωής εν Χριστώ και σπανίως ενδιαφέρεται για τοποιο θα ήταν το απόλυτο ελάχιστο για να κατορθώσεις τη σωτηρία. Η φόρμα (τύπος) που προέκυψε από την προσφάτως χαλκευμένη λατρεία στην ανθρωπινότητα του Ιησού έτσι όπως κατέστη δημοφιλής από τους Ιησουΐτες επίσης εξετράπη των ορίων του Ορθοδόξου δόγματος.
Γνωρίζωμε ότι υπήρξαν επτά Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας, απ’των οποίων τη δογματική διδασκαλία δεν γίνεται ν’απομακρυνθείς. Η Σύνοδος της Εφέσου (431μ.Χ.), απαντώντας στις διδασκαλίες του Νεστόριου, του αιρετικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, δίδαξε ότι ο Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Τριάδος, ενανθρώπησε - ότι έλαβε ανθρώπινο σώμα κι ανθρώπινη ψυχή - ότι εμφανίστηκε στον κόσμο με το όνομα “Ιησούς”, κι υπό τον τίτλο “Χριστός”. Έτσι, υπάρχει μόνο ένα Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, κι αυτό το Πρόσωπο πρέπει να προσκυνείται λατρευτικά, έτσι όπως αποδίδεται λατρεία στον παντοδύναμο Θεό (σ’αντίθεση με τους αγίους στους οποίους αποδίδεται τιμητική προσκύνηση κι όχι λατρευτική που είναι μόνο για το Θεό).
Ο Νεστόριος, εντούτοις, επιχείρησε να διαχωρίσει την τιμή που αποδίδεται στην ανθρωπότητα του Χριστού απ’ αυτή που αποδίδονταν στην Θεότητά Του. Έτσι, ο Νεστόριος είχε πει σ’ένα χριστουγεννιάτικο κήρυγμα στην Κωνσταντινούπολη ότι ήταν υποτιμητικό γι’αυτόν να λατρεύει ένα μωρό.
Ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας επισήμανε τη σφαλερότητα της λατρείας του σώματος του Χριστού χωριστά, μ’αυτές τις λέξεις: “Δεν λατρεύουμε ένα κτιστό πράγμα, αλλά τον Άρχοντα των κτιστών πραγμάτων, το Λόγο του Θεού που ενσαρκώθηκε. Αν κι η σάρκα αυτή καθεαυτή, θεωρούμενη ξεχωριστά, αποτελεί μέρος των κτιστών πραγμάτων, όμως έχει γίνει το σώμα του Θεού. Δεν λατρεύωμε αυτό το σώμα έχοντάς το ξεχωρίσει απ’ το Λόγο. Ομοίως, δεν διαχωρίζουμε το Λόγο απ’το σώμα όταν επιθυμούμε να Τον λατρεύσουμε. Αλλά ξέροντας πως ‹‹ο Λόγος σαρξ εγένετο››, αναγνωρίζουμε το Λόγο υπάρχοντα εν σαρκί ως Θεό.” (Επιστολή προς Αδέλφιο,παράγρ.3).
Όσοι λατρεύουν την Ιερά Καρδία λατρεύουν με μια μοναδική λατρεία ολόκληρο το Πρόσωπο του Χριστού, ή πραγματικά λατρεύουν το σώμα Του ξεχωριστά; Πώς προέκυψε αυτή η λατρευτική πρακτική;
Ο πρώτος θεολόγος που δίδαξε αυτή τη λατρευτική πρακτική ήταν ο Ιησουΐτης ιερέας Λα Κολομπιέρ (La Colombiere-πέθανε το 1682μ.Χ). Ήταν ο εξομολόγος μιας αδελφής του τάγματος της Επίσκεψης [το Τάγμα της Επίσκεψης της Παναγίας ιδρύθηκε το 1610μ.Χ. στη Γαλλία από τον “άγιο” Φράνσις ντε Σαλ (Francis de Sales) και την “αγία” Ζαν Φράνσις ντε Σαντάλ (Jeanne Francis de Chantal). Είναι γυναικείο. Επίσης ονομάζονται Σιλεσιανές Αδελφές απ ’το όνομα του ενός απ’τους ιδρυτές] που ονομάζονταν Μαρί Αλακόκ (+1690), η οποία, είπε αυτός, τον είχε ενημερώσει για μια σειρά αποκαλύψεων που είχε λάβει, αποκαλύψεις που πέρασαν απ ’τα γραπτά του σε Ιησουιτικές εκδόσεις και στο βίο της αδελφής Μαρίας που εκδόθηκε απ’ τον Λανγκέ (Languet), ιησουΐτη επίσκοπο της Σουασόνης (Soissons).
Όταν ο Λανγκέ εξέδωσε το Βίο της, προκάλεσε τέτοια αναστάτωση και σκάνδαλο που αυτός κι ο αδελφός του προσπάθησαν να κρύψουν όλα τ’αντίγραφα. Αλλά ήταν πολύ αργά· κάποια είχαν ήδη πουληθεί και βγήκε και μια ιταλική μετάφραση. Ο πάπας Κλήμης 14οςτην καταδίκασε το 1772.
Τι ήταν αυτά τα οράματα που τόσο σκανδάλισαν τον ρωμαιοκαθολικό κλήρο και τους πιστούς το 18ο αιώνα;
Η Μαρία Αλακόκ ισχυρίστηκε ότι η λατρεία στην ιερή καρδιά της αποκαλύφθηκε απ’ τον ίδιο τον Ιησού Χριστό κατά τον ακόλουθο τρόπο. Μια μέρα καθώς βρισκόταν εν προσευχή ενώπιον του Ευλογημένου Μυστηρίου (το “σώμα κι αίμα Κυρίου” των παπικών), ήρθε ο Ιησούς και της έδειξε την καρδιά Του, κι είπε πως επιθυμούσε η Παρασκευή μετά την εορτή του Corpus Christi [(=σώμα Χριστού)-παπική γιορτή όπου λιτανεύονται και προσκυνούνται το σώμα κι αίμα Κυρίου, ονομάζεται και γιορτή της Αγίας Δωρεάς, ξεκίνησε το 13οαιώνα μ.Χ.] ν’αφιερωθεί στη λατρεία της καρδιάς Του, “για την αγάπη που μου είχε δώσει”. “Απευθύνσου”, μου είπε, “στον δούλο Μου, τον ιησουΐτη πατέρα Λα Κολομπιέρ πες του να εργαστεί για Μένα όσο σκληρότερα μπορεί ώστε να εγκαθιδρύσει αυτή τη γιορτή, για να δώσει ευχαρίστηση στην καρδιά μου. “Η Μαρί παρέδωσε αυτό το μήνυμα προσθέτοντας,” Ο Ιησούς Χριστός τρέφει μεγάλες ελπίδες για την Εταιρία σας (των Ιησουιτών δηλαδή).”
Έπειτα οι αποκαλύψεις αυξήθηκαν. Η αδελφή Μαρί πέρασε ολόκληρες νύχτες με “ερωτικές συνομιλίες με τον αγαπημένο της Ιησού.” Μια μέρα, της επέτρεψε να γείρει το κεφάλι της πάνω στο στήθος Του και ζήτησε την καρδιά της. Αυτή αποδέχτηκε. Αυτός αφαίρεσε την καρδιά της απ’το στήθος της, την τοποθέτησε πάνω στη δική Του και μετά την ξανάβαλε στο στήθος της. Από τότε ένιωθε έναν συνεχή πόνο από εκείνη την πλευρά, απ’ όπου είχε αφαιρεθεί η καρδιά της και ξανατοποθετηθεί. Ο Ιησούς της είπε να αιμορραγεί (να κάνει φλεβοτομία δηλαδή) όταν ο πόνος γίνονταν υπερβολικά μεγάλος. Η Μαρί Αλακόκ έδωσε την καρδιά της στον Ιησού μ’ ένα υλικό έγγραφο, μια πράξη (συμφωνητικό), την οποία υπέγραψε με το ίδιο της το αίμα. Σ’αντάλλαγμα, ο Ιησούς της έδωσε μια πράξη (έγγραφο) που την διόριζε ως την κληρονόμο της καρδιάς του από το παρόν μέχρι την αιωνιότητα (αν είναι δυνατόν να ορίζει ο Θεάνθρωπος Κύριος Μας Ιησούς Χριστός έναν άνθρωπο ως κληρονόμο συγκεκριμένου σημείου του σώματος Του! Δεν της αρκούσε η μετάληψη του ίδιου του Ιησού Χριστού ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ στην θεία κοινωνία, αφού κι οι πλανεμένοι ρωμαιοκαθολικοί δέχονται πως στη θεία κοινωνία υπάρχει πραγματικά ο Ιησούς Χριστός; Αντιφατικά πράγματα σκοτισμένων νόων!). “Μην είσαι τσιγγούνα μ’αυτή (την καρδιά δηλαδή),” της είπε, “Σου επιτρέπω να τη διαθέσεις όπως επιθυμείς, και θα είσαι άθυρμα (παιχνίδι) για την καλή μου ευχαρίστηση.” Με το που άκουσε αυτά τα λόγια, η αδελφή Μαρί πήρε ένα σουγιά και χάραξε το όνομα του Ιησού στην σάρκα του στήθους της “με μεγάλα και βαθιά γράμματα”.
Ο βίος (της Μαρί Αλακόκ) του επισκόπου Λανγκέ εδράζεται πάνω στην “υπόσχεση γάμου” που έγινε μεταξύ Ιησού και της αδελφής Μαρίας , πάνω “στους αρραβώνες τους και στους γάμους τους”. (Στην πραγματικότητα, οι όροι που χρησιμοποιεί είναι υπερβολικά παραστατικοί για να τυπωθούν σ'ένα άρθρο που πρόκειται να διαβαστεί από χριστιανούς.)
Ο Λανγκέ επίσης αναφέρει πως την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα οι πόνοι στην πλευρά της αδελφής Μαρίας (Αλακόκ) ήταν τόσο οξείς που έβαζε και της έκαναν φλεβοτομή (για να αιμορραγήσει και να βγει το αίμα). Από τότε που συνέβη αυτό από το 1674μ.Χ. έως το 1690 μ.Χ., είχε αιμορραγήσει 192 φορές προς τιμήν της Ιερής Καρδιάς, πιστεύοντας πως υπάκουε στις ρητές διαταγές του Χριστού.
Οι Ιησουΐτες χρησιμοποίησαν την εκστρατεία τους διάδοσης της γιορτής της ιερής καρδιάς ως ένα μέσο για να διαδώσουν κι άλλες από τις διδασκαλίες τους, συμπεριλαμβανομένης της Άσπιλης Σύλληψης της Παρθένου Μαρίας. Η αδελφή Μαρία Αλακόκ φιλοδοξούσε επίσης να σπείρει τους σπόρους αυτής της δοξασίας: ότι η Θεομήτωρ συνελήφθη μ’έναν τρόπο πέρα απ’ την ανθρώπινη εμπειρία. Επίσης επέμενε αυτοί που ήταν εντός του κύκλου επιρροής της να καταπίνουν μικρές λωρίδες χαρτιού με σχετικά μηνύματα γραμμένα πάνω τους.
“Υποσχέθηκες,” έγραψε στον αδερφό της, έναν ιερέα, “πως θα παίρνεις τα σημειώματα που σου στέλνω, ένα κάθε μέρα, με άδειο στομάχι, κι ότι θα λες εννιά λειτουργίες, σ’εννιά Κυριακές, προς τιμήν της Ασπίλου Συλλήψεως (της Παρθένου Μαρίας) και όσο το δυνατόν περισσότερες λειτουργίες του Πάθους (δεν κατάφερα να βρω τι εννοεί “λειτουργία του Πάθους”, αλλά εικάζω πως έτσι ονόμαζαν τις λειτουργίες που τελούνταν Παρασκευή), σ’εννιά Παρασκευές, προς τιμήν της Ιεράς Καρδίας. Πιστεύω πως κανείς απ’ αυτούς που θα είναι ιδιαίτερα αφιερωμένοι σ’ αυτήν δεν θα χαθεί.”
Μετά απ’αυτές τις δυνατές διαφημιστικές εκστρατείες, ζητήθηκε από τη Σύναξη Ιεροτελεστιών της Ρώμης (ασχολούνταν με λειτουργικά θέματα κι αγιοκατατάξεις) να καθιερώσει μια εορτή της Ιερής Καρδίας, αίτηση η οποία απερρίφθει το 1697 (υπήρχαν σ’ αυτή την επιτροπή και λογικοί άνθρωποι και μόλις εξέτασαν όλη αυτή την αρρωστημένη υπόθεση την απέρριψαν). Τριάντα χρόνια το Τάγμα (ιησουιτών) περίμενε, χρησιμοποιώντας εικόνες, μετάλια, βιβλιαράκια, απεικονίσεις, ιστορίες, κηρύγματα, αδελφότητες και παραινέσεις στην εξομολόγηση για να προωθήσουν την ευλάβεια στην Ιερή Καρδιά.
Το 1727 και το 1729, δύο επιπλέον αιτήσεις για μια γιορτή της Ιεράς Καρδίας υπεβλήθησαν. Ο Προωθητής της Πίστης (γνωστός κι ως “συνήγορος του διαβόλου”, αξίωμα στην ρωμαιοκαθολική εκκλησία, εξέταζε τα στοιχεία σχετικά με τις αγιοποιήσεις κι ήταν συχνά αρνητικός) για την Σύναξη (τη σχετική με αγιοποιήσεις) εκείνη την εποχή ονομάζονταν Πρόσπερο Λαμπερτίνι (Prospero Lambertini).
Ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος και δεν πολύ υποστήριζε τα Ιησουιτικά προγράμματα κι απέρριψε τις αιτήσεις. Στο έργο του “Περί αγιοκατατάξεων”, ο Λαμπερτίνι μας άφησε μια διήγηση της υπόθεσης. “Εάν κάποιος απαιτεί μια γιορτή για την Ιερή Καρδιά του Ιησού,” απορεί, “γιατί να μη ζητήσει επίσης και μία για την Ιερή Πλευρά ή τα Ιερά Μάτια του Ιησού; Ή ακόμα και για την Καρδιά της Ευλογημένης Παρθένου!;” Ο Πρόσπερο Λαμπερτίνι έγινε αργότερα ο λόγιος Πάπας Βενέδικτος 16ος. Λίγο θα μπορούσε να προβλέψει πως αυτό που γνώριζε πως ήταν τόσο παράλογο, θα επηρέαζε μετά απ’αυτόν ολόκληρη τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Τον 19ο αιώνα, η Ρωμαϊκή εκκλησία καθιέρωσε μια ευλάβεια στην Ιερή Καρδιά της Μαρίας κι ακόμη θέσπισε μια εόρτιο ημέρα προς τιμήν της.
Παρατηρήθηκε πως η καινούρια ευλάβεια στην ιερή καρδιά δεν ευνοήθηκε απ’τη Ρώμη κι απορρίφθηκε απ’ τον Βενέδικτο 16ο. Αλλά στο τέλος του 18ου αιώνος ο Πάπας Κλήμης 13ος, φίλος των ιησουιτών, προσπάθησε ν’αντιστρέψει την αρνητική στάση της Ρώμης με τ’ακόλουθα μέσα. Έβαλε κάποιους Πολωνούς επισκόπους να του γράψουν μερικές επιστολές που τον εκλιπαρούσαν να εγκρίνει τη γιορτή κι ισχυρίστηκε ότι είχε λάβει μια επιστολή της ίδιας σπουδαιότητας από τον Φίλιππο 5ο, το βασιλιά της Ισπανίας. Ωστόσο, ο βασιλιάς προειδοποιήθηκε κι έκανε δημοσίως γνωστό πως η επιστολή του ήταν εντελώς πλαστή. Οι Ιησουΐτες, ο Πάπας κι ο υπουργός του Πάπα, ο Τορρετζιάνι ενεπλάκησαν σ’αυτή την πρόστυχη υπόθεση. Ως αποτέλεσμα, το 1765, ο Κλήμης 13ος ενέκρινε μια εόρτιο ημέρα προς τιμή της καρδιάς του Ιησού.
Δεν τόλμησε να εγκρίνει γιορτή της σωματικής (υλικής) καρδιάς, αλλά της συμβολικής καρδιάς του Ιησού, ως συμβόλου της αγάπης του Σωτήρα για την ανθρωπότητα (στην Ορθόδοξη Εκκλησία όλα είναι υποστατικά, δεν νοείται γιορτή αφιερωμένη σε σύμβολα ή σε ξέχωρες ιδιότητες του Θεού, π.χ. την αγάπη Του κλπ., γιορτάζουμε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, γι’αυτό και δεν έχουμε για παράδειγμα γιορτή αφιερωμένη στον Θεό-Πατέρα). Όντως, σύντομα μετά, όταν κάποιος Γάλλος επίσκοπος ερμήνευσε τη γιορτή ως τιμή στην υλική (βιολογική) καρδιά του Ιησού, η Ρώμη επενέβη. Ο κανονολόγος Μπλάζι (Blasi) δημοσίευσε μια διατριβή το 1771 για ν’αποδείξει ότι η λατρεία της σωματικής καρδιάς δεν ήταν εγκεκριμένη κι ο Πάπας Πίος 6ος δήλωσε το ίδιο.
Η σιωπηλότητα της Παπικής αυλής στη Ρώμη ήταν τελικά αδύναμη ενάντια στην παλίρροια της λαϊκής ρωμαιοκαθολικής ευλάβειας. Η πλειοψηφία των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων εξέδωσε ποιμαντικές επιστολές για να καθιερώσει τη λατρεία της Ιερής Καρδιάς, κατονομάζοντας τη σωματική καρδιά ως το αντικείμενο της λατρείας. Συνετέθησαν ακολουθίες κι εισήχθησαν στα ευχολόγια και τις ιερές συνόψεις κι ευλάβειες με προσευχητάρια αφθονούσαν. Οι απολογητές της γιορτής προσπάθησαν να την απαλλάξουν απ’τις κατηγορίες για Νεστοριανισμό (ο Νεστόριος τιμούσε τον Ιησού ως άνθρωπο μ’ ένα τρόπο και τον Ιησού ως Θεό μ’ έναν άλλο η Πίστη μας διδάσκει πως πρέπει να λατρεύουμε τον Ιησού Χριστό ως ένα Πρόσωπο μαζί ανθρώπινο και θεϊκό, όχι ως το ένα ή το άλλο ξεχωριστά).
Οι απολογητές υποστήριζαν ότι λάτρευαν την καρδιά για χάρη της ένωσής της με τη Θεότητα. Αυτό που ξέχασαν ήταν ότι ο Νεστόριος ο ίδιος, όταν στριμώχτηκε στη Σύνοδο της Εφέσου, επίσης ισχυρίστηκε ότι “λάτρευε αυτό που ήταν ορατό για χάρη εκείνου που ήταν κρυμμένο.”
Τέτοιες λεπτολογίες δεν μπορούσαν ν’αποκρύψουν πως η αρχική ευλάβεια ήταν μια πραγματική λατρεία της σωματικής καρδιάς. Ο ιησουΐτης π. Γκαλιφέ (Galifet) έγραψε: “Είναι ζήτημα της καρδιάς του Ιησού Χριστού στην κύρια και σαφή έννοια της και δεν είναι με κανένα τρόπο μεταφορική. Ο Ιησούς Χριστός μιλάει για την κυριολεκτική καρδιά Του (στις ‘αποκαλύψεις’ της Αδελφής Μαργαρίτας Μαίρης) αυτό φαίνεται από την πράξη Του να αποκαλύψει την καρδιά Του και να τη δείξει… Να λοιπόν το χειροπιαστό αντικείμενο της λατρείας…” Προσπάθησε να νομιμοποιήσει τη λατρεία της καρδιάς αναζητώντας ένα προηγούμενο στη γιορτή του Σώματος του Χριστού (Corpus Christi).΄Το μόνο και κύριο αντικείμενο της Εορτής του Σώματος Χριστού είναι η σάρκα του Ιησού Χριστού απ’ αυτό πρέπει να συναχθεί το συμπέρασμα ότι η γιορτή δεν συνεστήθη στην πραγματικότητα για τιμήσει το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αλλά για να τιμήσει τη σάρκα Του, το σώμα Του, το αίμα Του, αφού ούτε η Θεότητά Του ούτε το Πρόσωπό Του είναι το επίσημο αντικείμενο αυτής της γιορτής.΄
Στο τέλος, αυτοί οι ενδοιασμοί κι αντεπιθέσεις σε (ρωμαιο)καθολικούς κύκλους κατεστάθησαν ουσιαστικώς απηρχαιομένες από μια απλή πράξη του Βατικανού. Ο Πάπας Πίος 9ος αγιοποίησε την Αδελφή Μαργαρίτα Μαρία Αλακόκ. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία στο πως προτίθονταν να τιμάει την Καρδιά, έτσι δεν υπήρχε πλέον καμιά σκέψη ότι η Ιερή Καρδιά θα μπορούσε να περιοριστεί σ’ ένα σύμβολο της αγάπης του Θεού. Οι ΄παλμοί΄ της, οι ΄διαστολές΄ της, οι ΄χτύποι της στα ουράνια, λατρεύονταν, όπως και σήμερα από τους ρωμαιοκαθολικούς. Ο ιστορικός πατήρ Ρενέ Φρανσουά Γκεττέ, στο απολογητικό (πολεμικό) έργο του “Η Αιρετική Παπωσύνη”, παρατηρεί πως ξεχωρίζοντας για λατρεία όχι μόνο το ανθρώπινο σώμα του Χριστού εν αντιθέσει μ’ολόκληρο το Πρόσωπό Του, αλλά την καρδιά σ’ αντίθεση με το υπόλοιπο του σώματός Του, μια πλάνη ακόμα χειρότερη κι απ’ αυτή του Νεστόριου επινοήθηκε.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ήταν ο ίδιος ο Πίος 9ος που εξέδωσε κι άλλους επίσημους ρωμαιοκαθολικούς κανόνες (φόρμουλες-τύπους) που αντιμάχονται τις Ορθόδοξες Χριστιανικές παραδόσεις Ανατολής και Δύσης. Αυτός επίσημα δίδαξε α) την Άσπιλη Σύλληψη Μαρίας β) το θείο δίκαιο της Ρωμαϊκής εκκλησίας να χρησιμοποιεί ένοπλη βία και γ) το Παπικό αλάθητο.
Πολλοί στην Αμερική είναι προσήλυτοι στην Ορθόδοξη Πίστη και μπορεί να διατηρούν εικόνες της Ιεράς Καρδίας στα σπίτια τους, κυριολεκτικά ως αποσκευές από τις μέρες πριν γίνουν Ορθόδοξοι. Επίσης, καλοπροαίρετοι φίλοι μπορεί να δίνουν προσευχητικά φυλλάδια κι εικόνες της Ιεράς Καρδίας ως δώρα. Οι πιστοί θα πρέπει ν’αντικαταστήσουν όλες αυτές τις απεικονίσεις με γνήσιες Ορθόδοξες εικόνες. Δεν θα πρέπει να τοποθετούν εικόνες της Ιεράς Καρδίας ή οποιεσδήποτε άλλες μη-ορθόδοξες εικόνες στα εικονοστάσια τους.
(Για ν’αποφύγουμε παρεξηγήσεις και πλάνες ν’αναφέρουμε εδώ πως η (συμβολική) ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας με τα 7 σπαθιά δεν έχει ουδεμία σχέση με την παπική εικόνα της Καρδιάς της Θεοτόκου, αλλά σχετίζεται με την προφητεία του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου που καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς (2:35):‹ καί σού δέ αυτής τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία…› και αναφέρεται στον πόνο που θα ένοιωθε η Παναγία κατά τη στιγμή του χωρισμού από τον αγαπημένο της Υιό, όταν μπροστά στα μάτια της Τον εσταύρωσαν.)
Για την καλύτερη κατανόηση του παρόντος άρθρου σας συμβουλεύουμε να διαβάσετε και το άλλο προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο ‘’Οράματα εκτός Εκκλησίας”, (http://www.egolpion.com/8avmata_ektos_ekklhsias.el.aspx) στο οποίο περιέχονται παρατηρήσεις θεολογικοδογματικού κι ιστορικού περιεχομένου, που ισχύουν και για το παρόν.
(TO BIBΛΙΟ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΓΚΕΤΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΕΔΩ: http://orthodoxinfo.com/inquirers/Guettee_ThePapacy.pdf%29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου