Άγιος Όσιος Επίσκοπος Κορδούης Ισπανίας. Ημέρα Μνήμης: 27 Αυγούστου.
Τὴν κλῆσιν εἰπὼν Ὅσιε τὴν σὴν μόνην
Πληρῶ θανόντι ἔπαινὸν σοι τὸ χρέος.
Βρισκόμαστε στο β’ μισό του Γ’ μ.Χ. αιώνα. Οι διωγμοί κατά των οπαδών της θρησκείας του Ιησού βρίσκονταν στο απόγειο τους. Ο Διοκλητιανός, επικεφαλής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εξουσίαζε όλο το γνωστό τότε κόσμο, προσπαθούσε, μάταια, να πνίξει αυτούς που αρνούνταν τη θεότητα της Ρώμης και των αυτοκρατόρων της. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο μελλοντικός επίσκοπος της σπουδαίας πόλεως της Ισπανίας που λεγόταν Κορδούη (σημερινή Κόρδοβα).
Ο άγιος Όσιος είδε το φως το 256 μ.Χ. στην πόλη αυτή. Ήταν χριστιανός. Διέπρεπε στη γνώση, στην αρετή και στην άσκηση, όντας το ζωντανό ευαγγέλιο για τους συμπολίτες του. Στο σώμα του έφερε ορατά τα σημεία της καλής ομολογίας του. Ουλές και σημάδια από βασανιστήρια κατά τους διωγμούς. Το έτος 300 με την αυγή του τόσο σημαντικού για την Εκκλησία αιώνα ο Όσιος έγινε κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας, δηλαδή επίσκοπος της Κόρδοβας. Η φήμη και η αγιότητα της ζωής του ταξίδεψαν μακρυά, σ’ όλη την αυτοκρατορία. Έγινε φίλος και έμπιστος ενός άλλου Μεγάλου, του άγιου Κωνσταντίνου, ο οποίος και τον επιφόρτισε να βρει λύση στα νέα προβλήματα της νόμιμης πια Εκκλησίας που ήταν οι αιρέσεις και κυρίως ο αρειανισμός. Με αυτή την ιδιότητα ο άγιος Όσιος προέδρευσε στην τοπική σύνοδο της Αντιοχείας το 324 και το 325 όταν συνήλθε στη Νίκαια η Α’ Αγία Οικουμενική Σύνοδος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο.
Μετά την κοίμηση του αγίου Κωνσταντίνου, νέες τρικυμίες εμφανίστηκαν στο σκάφος της Εκκλησίας. Οι διάδοχοι Κώνστας και Κωνσταντίνος δεν ακολούθησαν την πίστη του προκατόχου τους. Ο Άγιος της Κορδούης παρά τις έντονες αυτοκρατορικές πιέσεις, προάσπισε γενναίως την Ορθοδοξία της Εκκλησίας ειδικά όταν έλαβε πάλι μέρος στη Σύνοδο της Σαρδικής το 343, πλάι στον τοπικό επίσκοπο Πρωτογενή. Γι’ αυτή την αιτία ο Όσιος εξορίστηκε μαζί με πολλούς ορθοδόξους επισκόπους και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μεγάλο Αθανάσιο. Υπέφεραν πολλά δεινά και κακουχίες αλλά υπέμειναν. Όπως οι μάρτυρες στους πρωτινούς διωγμούς. Διωγμοί και τούτοι. Ο Μέγας Αθανάσιος επαινεί το γέροντα επίσκοπο της Κορδούης αποκαλώντας τον «Πατέρα των επισκόπων», όχι μόνον βέβαια για την πολύ προχωρημένη του ηλικία.
Ο άγιος Όσιος έζησε έτσι αγωνιζόμενος και αντιστεκόμενος στις αιρετικές δοξασίες που μάχονταν την ορθόδοξη πίστη. Σχεδόν εκατοντούτης έλαβε μέρος σε μια τελευταία γι’ αυτόν Σύνοδο, του Σιρμίου, που διατύπωνε πιο μαλακά τις ορθόδοξες θέσεις, αποτελώντας ένα προτελικό και ενδιάμεσο σταθμό οικειοποιήσεως του δόγματος της Νικαίας έως ότου, χάρις στο έργο των μεγάλων Καππαδοκών πατέρων, βρεθεί η πλήρης και σαφέστατη διατύπωση της Β’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου.
Λίγο μετά τη Σύνοδο του Σιρμίου ο γέροντας επίσκοπος και πατήρ της Εκκλησίας, Όσιος της Κορδούης, άφηνε τους αγώνες της στρατευόμενης για να αναπαυθεί αιώνια στους κόλπους της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Εκδιώχτηκε από τον αρειανό αυτοκράτορα Κωνστάντιο και υπέφερε πολλές δύσκολες καταστάσεις εξαιτίας της υποστηρικτικής του στάσης απέναντι στον Μέγα Αθανάσιο και τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
O Άγιος Όσιος αγνοούσε την ελληνική γλώσσα. Το συγγραφικό του έργο δεν είναι εκτενές. Περιορίζεται στη δημοσίευση κηρυγμάτων, τη συγγραφή επιστολών, όπως: α) Epistula ad Iulium papam. Έχει συνταχθεί μαζί με τον Πρωτογένη Σαρδικής με παραλήπτη τον επίσκοπο Ρώμης για να τον πληροφορήσει περί της Συνόδου της Σαρδικής (343). β) Επιστολή προς Κωνστάντιον. Γράφτηκε το 356 και σώζεται από τον Μέγα Αθανάσιο, στο έργο του "Περί των γεγενημένων παρ΄Αρειανών". Την συντάσσει την περίοδο που ο αυτοκράτορας τον πίεζε φορτικά να καταδικάσει τον Μέγα Αθανάσιο. Εκείνος του αποκρίνεται με θάρρος και τον καλεί να μην αναμιγνύεται στα εσωτερικά πράγματα της Εκκλησίας. Επίσης συμμετέχει στην σύνταξη των κανόνων της συνόδου της Σαρδικής (340):Osii sententiae sive Canones Patrum qui Serdicae convenerant. Έχει και χαμένα έργα τα οποία μας αναφέρει ο Ισίδωρος Σεβίλλης: De laude virginitatis και De imterpretatione vestium sacerdotalium.
Άγιε Όσιε, επίσκοπε Κορδούης της Ισπανίας πρέσβευε υπέρ της εν τω κόσμω δοκιμαζόμενης Εκκλησίας του Χριστού. Αμήν.
Μεγαλυνάριον
Άνθραξ ώφθης Όσιε νοητός, ύλην καταφλέγων, των αιρέσεων την σαθράν στερρός δογμάτων στύλος, έλεγχων τους άθεους. Και της Κορδούης μέγας, ποιμήν και πρόεδρος.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρετῶν ταῖς ἀκτῖσι καταλαμπόμενος, θεοειδὴς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἀνεδείχθης ἀληθῶς Ὅσιε ἔνδοξε, καὶ τοῦ Ἀρείου καθελών, αἵρεσιν τὴν δυσσεβῆ, ἀξίως ἐστεφανώθης, παρὰ τοῦ πάντων Δεσπότου· ὃν ἐκδυσώπει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ἐν Ἱεράρχαις περίβλεπτος πέφηνας, καὶ τῆς Κορδούης ποιμὴν ὤφθης ἔνθεος, σοφίᾳ τῇ θείᾳ κοσμούμενος, καὶ ἀρετῶν τῷ φωτὶ Πάτερ Ὅσιε· διὸ οἱ πιστοὶ εὐφημοῦμέν σε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν ποιμένων ἡ καλλονή, καὶ ἀρχιερέων, ἐγκαλλώπισμα ἱερόν· χαίροις εὐσεβείας, ὁ θεῖος ὑποφήτης, Ὅσιε Ἱεράρχα, Πάτερ θεόσοφε.
Τὴν κλῆσιν εἰπὼν Ὅσιε τὴν σὴν μόνην
Πληρῶ θανόντι ἔπαινὸν σοι τὸ χρέος.
Βρισκόμαστε στο β’ μισό του Γ’ μ.Χ. αιώνα. Οι διωγμοί κατά των οπαδών της θρησκείας του Ιησού βρίσκονταν στο απόγειο τους. Ο Διοκλητιανός, επικεφαλής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εξουσίαζε όλο το γνωστό τότε κόσμο, προσπαθούσε, μάταια, να πνίξει αυτούς που αρνούνταν τη θεότητα της Ρώμης και των αυτοκρατόρων της. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο μελλοντικός επίσκοπος της σπουδαίας πόλεως της Ισπανίας που λεγόταν Κορδούη (σημερινή Κόρδοβα).
Ο άγιος Όσιος είδε το φως το 256 μ.Χ. στην πόλη αυτή. Ήταν χριστιανός. Διέπρεπε στη γνώση, στην αρετή και στην άσκηση, όντας το ζωντανό ευαγγέλιο για τους συμπολίτες του. Στο σώμα του έφερε ορατά τα σημεία της καλής ομολογίας του. Ουλές και σημάδια από βασανιστήρια κατά τους διωγμούς. Το έτος 300 με την αυγή του τόσο σημαντικού για την Εκκλησία αιώνα ο Όσιος έγινε κεφαλή της τοπικής Εκκλησίας, δηλαδή επίσκοπος της Κόρδοβας. Η φήμη και η αγιότητα της ζωής του ταξίδεψαν μακρυά, σ’ όλη την αυτοκρατορία. Έγινε φίλος και έμπιστος ενός άλλου Μεγάλου, του άγιου Κωνσταντίνου, ο οποίος και τον επιφόρτισε να βρει λύση στα νέα προβλήματα της νόμιμης πια Εκκλησίας που ήταν οι αιρέσεις και κυρίως ο αρειανισμός. Με αυτή την ιδιότητα ο άγιος Όσιος προέδρευσε στην τοπική σύνοδο της Αντιοχείας το 324 και το 325 όταν συνήλθε στη Νίκαια η Α’ Αγία Οικουμενική Σύνοδος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο.
Μετά την κοίμηση του αγίου Κωνσταντίνου, νέες τρικυμίες εμφανίστηκαν στο σκάφος της Εκκλησίας. Οι διάδοχοι Κώνστας και Κωνσταντίνος δεν ακολούθησαν την πίστη του προκατόχου τους. Ο Άγιος της Κορδούης παρά τις έντονες αυτοκρατορικές πιέσεις, προάσπισε γενναίως την Ορθοδοξία της Εκκλησίας ειδικά όταν έλαβε πάλι μέρος στη Σύνοδο της Σαρδικής το 343, πλάι στον τοπικό επίσκοπο Πρωτογενή. Γι’ αυτή την αιτία ο Όσιος εξορίστηκε μαζί με πολλούς ορθοδόξους επισκόπους και τον πατριάρχη Αλεξανδρείας, Μεγάλο Αθανάσιο. Υπέφεραν πολλά δεινά και κακουχίες αλλά υπέμειναν. Όπως οι μάρτυρες στους πρωτινούς διωγμούς. Διωγμοί και τούτοι. Ο Μέγας Αθανάσιος επαινεί το γέροντα επίσκοπο της Κορδούης αποκαλώντας τον «Πατέρα των επισκόπων», όχι μόνον βέβαια για την πολύ προχωρημένη του ηλικία.
Ο άγιος Όσιος έζησε έτσι αγωνιζόμενος και αντιστεκόμενος στις αιρετικές δοξασίες που μάχονταν την ορθόδοξη πίστη. Σχεδόν εκατοντούτης έλαβε μέρος σε μια τελευταία γι’ αυτόν Σύνοδο, του Σιρμίου, που διατύπωνε πιο μαλακά τις ορθόδοξες θέσεις, αποτελώντας ένα προτελικό και ενδιάμεσο σταθμό οικειοποιήσεως του δόγματος της Νικαίας έως ότου, χάρις στο έργο των μεγάλων Καππαδοκών πατέρων, βρεθεί η πλήρης και σαφέστατη διατύπωση της Β’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου.
Λίγο μετά τη Σύνοδο του Σιρμίου ο γέροντας επίσκοπος και πατήρ της Εκκλησίας, Όσιος της Κορδούης, άφηνε τους αγώνες της στρατευόμενης για να αναπαυθεί αιώνια στους κόλπους της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
Εκδιώχτηκε από τον αρειανό αυτοκράτορα Κωνστάντιο και υπέφερε πολλές δύσκολες καταστάσεις εξαιτίας της υποστηρικτικής του στάσης απέναντι στον Μέγα Αθανάσιο και τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
O Άγιος Όσιος αγνοούσε την ελληνική γλώσσα. Το συγγραφικό του έργο δεν είναι εκτενές. Περιορίζεται στη δημοσίευση κηρυγμάτων, τη συγγραφή επιστολών, όπως: α) Epistula ad Iulium papam. Έχει συνταχθεί μαζί με τον Πρωτογένη Σαρδικής με παραλήπτη τον επίσκοπο Ρώμης για να τον πληροφορήσει περί της Συνόδου της Σαρδικής (343). β) Επιστολή προς Κωνστάντιον. Γράφτηκε το 356 και σώζεται από τον Μέγα Αθανάσιο, στο έργο του "Περί των γεγενημένων παρ΄Αρειανών". Την συντάσσει την περίοδο που ο αυτοκράτορας τον πίεζε φορτικά να καταδικάσει τον Μέγα Αθανάσιο. Εκείνος του αποκρίνεται με θάρρος και τον καλεί να μην αναμιγνύεται στα εσωτερικά πράγματα της Εκκλησίας. Επίσης συμμετέχει στην σύνταξη των κανόνων της συνόδου της Σαρδικής (340):Osii sententiae sive Canones Patrum qui Serdicae convenerant. Έχει και χαμένα έργα τα οποία μας αναφέρει ο Ισίδωρος Σεβίλλης: De laude virginitatis και De imterpretatione vestium sacerdotalium.
Άγιε Όσιε, επίσκοπε Κορδούης της Ισπανίας πρέσβευε υπέρ της εν τω κόσμω δοκιμαζόμενης Εκκλησίας του Χριστού. Αμήν.
Μεγαλυνάριον
Άνθραξ ώφθης Όσιε νοητός, ύλην καταφλέγων, των αιρέσεων την σαθράν στερρός δογμάτων στύλος, έλεγχων τους άθεους. Και της Κορδούης μέγας, ποιμήν και πρόεδρος.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρετῶν ταῖς ἀκτῖσι καταλαμπόμενος, θεοειδὴς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἀνεδείχθης ἀληθῶς Ὅσιε ἔνδοξε, καὶ τοῦ Ἀρείου καθελών, αἵρεσιν τὴν δυσσεβῆ, ἀξίως ἐστεφανώθης, παρὰ τοῦ πάντων Δεσπότου· ὃν ἐκδυσώπει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Κοντάκιον.
Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ἐν Ἱεράρχαις περίβλεπτος πέφηνας, καὶ τῆς Κορδούης ποιμὴν ὤφθης ἔνθεος, σοφίᾳ τῇ θείᾳ κοσμούμενος, καὶ ἀρετῶν τῷ φωτὶ Πάτερ Ὅσιε· διὸ οἱ πιστοὶ εὐφημοῦμέν σε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν ποιμένων ἡ καλλονή, καὶ ἀρχιερέων, ἐγκαλλώπισμα ἱερόν· χαίροις εὐσεβείας, ὁ θεῖος ὑποφήτης, Ὅσιε Ἱεράρχα, Πάτερ θεόσοφε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου