Άγιος Γκεόργκε Κάλτσίου - Ντουμιτρεάσα, ο μεγαλύτερος Ομολογητής του 20ου αιώνα. Ημέρα Μνήμης: 21 Νοεμβρίου.
Ο π. Γκεόργκε Κάλτσίου - Ντουμιτρεάσα γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1925. Ήταν ο μικρότερος από τα 11 παιδιά της οικογένειας Κάλτσιου και καταγόταν από το χωριό Μαχμουντία νομός Tulcea.
Από μικρό παιδί οι γονείς του, του εμφύσησαν την αγάπη για το Θεό. «Μεγάλωσα σε μια απλή αλλά θρησκευόμενη οικογένεια, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου σε μια εκκλησία κοντά σ’ έναν ιερέα. Νέος είχε σκέψεις να γίνει μοναχός. Τελικά αποφάσισε να υπηρετήσει τους ανθρώπους με άλλον τρόπο. Το 1945 γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου. Το 1948 οι κομμουνιστές φυλάκισαν όλη την αφρόκρεμα της ρουμανικής διανόησης αλλά και τους φοιτητές αλλά και όσους αντιτείνονταν ή νόμιζαν οι κομμουνιστές ότι αντιτείνονταν στην ιδεολογία τους, είτε για πολιτικούς είτε για θρησκευτικούς λόγους. Έτσι συνελήφθη και ο φοιτητής Γκεργκε Κάλτσιου με την κατηγορία της «υπονόμευσης της ασφάλειας του κράτους».
Σχολή Πιτέστι.
Για τον νεαρό Γκεοργκέ το στρατόπεδο εξόντωσης του Πιτεστι γίνεται ένα νέο σχολείο. Από τον αφελή με τα γαλάζια μάτια μετατρέπεται σε «ατρόμητο μαχητή» για το Χριστό και την πατρίδα Σ’ αυτή τη φυλακή έπεσε στην πιο μεγάλη αμαρτία της ζωής του (απαρνήθηκε το Χριστό) αλλά και τις πιο μεγάλες αρετές (αγάπη για τον εχθρό και το θάρρος της ομολογίας) που τον βοήθησε πολύ να ξαναναστηθεί ψυχικά. Στο Πιτεστι ..ήταν οι πιο καθαροί κρατούμενοι. Αυτοί δε ήταν μπλεγμένοι σε πολιτικά ρεύματα και δράσεις. Η μεγάλη αντοχή που έδειξαν οφειλόταν στην προσευχή και την απόκτηση των αρετών. Στη φυλακή είχε δημιουργηθεί ένα μυστικιστικό ρεύμα, δύσκολα κατανοητό από τους δήμιους. Εκεί ήταν ένα κέντρο πνευματικότητας «έχοντας από μικρός μεγαλώσει με την προσευχή ενσωματώθηκα εύκολα σ’ αυτήν την πνευματική κίνηση». Στο Πιτέστι η προσευχή δε σταμάτησε μέρα-νύχτα. Το κάθε κελί είχε ώρα προσευχής. Όταν το ένα κελί τελείωνε την προσευχή χτυπούσε τοίχο και άρχιζε η προσευχή στο άλλο κελί. Όταν άρχισε η «επαναδιαπαιδαγώγηση» στο Πιτέστι, υπήρχε ήδη ένα κέντρο προσευχής & πνευματικότητας.
(σημ π. Γεωργ. Τη διετία 1949-1951 στις φυλακές του Πιτεστι έλαβε μέρος το πιο φριχτό και σατανικό πείραμα των κομμουνιστικών φυλακών. Η προσπάθεια «επαναδιαπαιδαγώγησης» των κρατουμένων και η δημιουργία ενός νέου, κομμουνιστικού ανθρώπου, μέσα από απάνθρωπα βασανιστήρια).
Πτώση και ανύψωση.
Ο πιο φοβερός βασανιστής ήταν ο Εουτζέν Τσουρκάνου. Αυτός, όπως διηγούνται όσοι κατάφεραν να επιζήσουν από τα χέρια του, «ήταν γεμάτος από μανία και οργή» μια μανία δαιμονική. Στις ανακρίσεις όταν τελείωνε τα βασανιστήρια έλεγε: « Αν ο Χριστός ζούσε στον καιρό μου, δε θα έφτανε καν στο Σταυρό».
Λέει ο π. Γκεοργκε: «Ο Τσουρκάνου είχε επάνω του κάτι το δαιμονικό. Αυτός ήταν ο ανώτατος δαίμονας της επιχείρησης Πιτεστι. Είχε μια δύναμη επιβολής φοβερή. Όταν έμπαινε στο κελί έσπερνε τον τρόμο. ¨ολη η φυλακή τον έτρεμε. Έπαιρνε τους καλύτερους από εμάς και τους ,κτυπούσε, τους βασάνιζε τους άλλαζε κυριολεκτικά. Ακόμη κι αν δεν άλλαζε κάτι στη ψυχή τους, ο τρόμος ήταν τόσο μεγάλος που μερικοί γίνονταν από μονή τους καταδότες.
Έτσι εισήγαγε την έλλειψη εμπιστοσύνης, τον τρόμο και την απελπισία σε πολλούς από εμάς. Μερικοί άντεξαν, άλλοι όχι. Άλλοι πέθαναν την ώρα των βασανιστηρίων και άλλοι αυτοκτόνησαν. Λίγοι άντεξαν μέχρι τέλους. Κάποιοι απ’ αυτούς που έπεσαν, ξανασηκώθηκαν. Νωρίτερα η αργότερα επειδή η επανόρθωση της ψυχής δεν είναι σαν την επανόρθωση του σώματος. Η ψυχή έχει πιο μυστηριακούς νόμους, επανέρχεται δυσκολότερα.
Η δική μου επανόρθωση ήταν δυσκολότερη γιατί το ρήγμα ήταν μεγαλύτερο. Ήμουν 25 ετών, αρκετά αφελής, ένα παιδί από χωριό με δυνατή πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Ήθελα ν’αυτοκτονήσω μαζί με τον Πουιου Ντόμπρε. Του έγραψα τη σκέψη μου σ’ ένα σαπούνι Ο Τσουρκάνου με είδε όταν το πέταξα. Μ’ έλιωσε στο ξύλο. Δεν ήξερα πια να διαβάζω, δε γνώριζα τα γράμματα, ξέχασα ακόμη και το ¨ Πάτερ ημών¨ Χωρίς καμιά διανοητική προσπάθεια αισθανόμουν από την καρδία να αχνοφέγγει η προσευχή του Ιησού. Σ’ εκείνη την απελπισία υποσχέθηκα στο Θεό όταν βγω από τη φυλακή να γίνω ιερέας. Οι άλλοι κρατούμενοι με θεωρούσαν άγγελο….. ναι, έναν άγγελο. Ναι αλλά ένας άγγελος ξεπεσμένος.
Συνήλθα τη στιγμή που βρέθηκα μπροστά σε κάποιες τρομαχτικές ενέργειες οι οποίες αποσκοπούσαν στο να μετατραπούν τα θύματα σε θύτες. Τότε ξύπνησε μέσα μου το πνεύμα δικαιοσύνης και ο φύλακας άγγελος μου με βοήθησε ρισκάροντας τη ζωή μου να λάβω θέση βάζοντας στοπ σ’ αυτά τα σχέδια. Μου ζήτησαν να πω ότι συνωμότησα μαζί με κάποιους άλλους σε πολιτικές υποθέσεις, αλλά εγώ ούτε καν τους γνώριζα.
Αργότερα ο νεαρός Γκεόργκε Καλτσίου οδηγήθηκε σ’ ‘άλλες τρομακτικές φυλακές όπως η Ζίλαβα, στη Ζάρκα στο Αιουντ και στη Γκέρλα. Το 1964 δόθηκε γενική αμνηστία. Μετά από 16 χρόνια ήταν ελεύθερος. «Το 1964 μας απελευθέρωσαν, μετά τις πιέσεις της Δύσης αλλά και επειδή οι κομμουνιστές θεωρούσαν ότι τώρα πια ήταν κυρίαρχοι στη χώρα, αλλά και τις ψυχές μας.
¨Στρατιώτης¨ με ράσα.
Όταν βγήκα από τη φυλακή θέλησα να συνεχίσω στην Ιατρική Σχολή αλλά δε με δέχτηκαν. Έτσι σπούδασα γαλλική φιλολογία. Μετά θέλησα να γραφώ στη Θεολογική σχολή για να εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στο Θεό όταν ήμουν φυλακή. Αρχικά με απέρριψαν, λόγω του φακέλου μου.
«Πήγα στον Πατριάρχη Ιουστίνιάν. Προς μεγάλη μου έκπληξη δέχτηκε αν και του είπα για τα χρόνια της κράτησής μου. Μ’ έστειλε στον γραμματέα της σχολής μοναχό Αντώνιο Πλαμαντεάλα(μετέπειτα μητροπολίτης Τρανσυλβανίας) ο οποίος μου είπε να μη βάλω στο βιογραφικό μου τα χρόνια της φυλακής» Το 1971 τελείωσε την Θεολογική σχολή και τον δέχτηκαν ως καθηγητή γαλλικής στο εκκλησιαστικό λύκειο. Εν τω μεταξύ παντρεύτηκε την κόρη ενός πρώην κρατουμένου και χειροτονήθηκε ιερέας.
Όταν οι κομμουνιστές γκρέμισαν την εκκλησία Ένει, κτίσμα του 17ου αιώνα, η φωνή του π.Γκεοργκε αντήχησε σαν ένας κεραυνός στην έρημο της αδιαφορίας και του συμβιβασμού,
αυτή τη φορά κάνοντας αντανάκλαση και στην οικογένειά του.
Λειτουργώντας στην εκκλησία Ράντου Βόντα εκφώνησε 7 ομιλίες, τις περίφημες «7 ομιλίες για νέους». Αυτές οι ομιλίες, όπως και άλλα θαραλλέα άρθρα, καταδίκαζαν το γκρέμισμα εκκλησιών και τον αθεϊσμό και γινόταν μπρος σ’ έναν μεγάλο αριθμό θεολόγων φοιτητών αλλά και φοιτητών από άλλες σχολές. « Τις εκφώνησα τη στιγμή που η ρουμανική συνείδηση ήταν έτοιμη να τις ακούσει. Αυτές οι ομιλίες δημιούργησαν ένα υπόγειο ρεύμα αντίστασης μεταξύ κυρίως των θεολόγων φοιτητών. Ζητούσα ελευθερία πίστεως και να σταματήσει η κατάχρηση εξουσίας. Από την πρώτη κιόλας ομιλία με παρακολουθούσαν αλλά δε μπορούσαν να με συλλάβουν. Είχα προσευχηθεί στο Θεό να μη με συλλάβουν μέχρι να εκφωνήσω και τις επτά. Δεν κατάφερα να εκφωνήσω όγδοη επειδή με συνέλαβαν».
Καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλακή αλλά εξέτισε τα 5. Συνολικά πλήρωσε την αντικομουνιστική του δράση με 21 χρόνια φυλάκιση. Παρόλα αυτά στη δίκη - παρωδία ξεσκέπασε τους πραγματικούς αυτουργούς των εγκλημάτων της «επαναδιαπαιδαγώγησης». Μετά τη δεύτερη σύλληψή του οι εξόριστοι Ρουμάνοι μ’ επικεφαλής τον Μιρτσεα Ελιάντε και τον Εουτζέν Ιονέσκου έκαναν εκκλησεις στη Δύση για την απελευθέρωση του. Πάντα το θέμα των πολιτικών κρατουμένων τίθονταν από τις δυτικές κυβερνήσεις στις συναντήσεις τους με τον Τσαουσέσκου. Μετά από έντονες πιέσεις κυρίως της αμερικανικής κυβέρνησης Τελικά απελευθερώθηκε το 1984. Το 1985 ζήτησε πολιτικό άσυλο στις Η.Π.Α. Εγκαταστάθηκε στην Ουάσινγκτον όπου δημιούργησε μια ρουμανική Ορθόδοξη ενορία.
Το 1987 το FBI τον πληροφορεί ότι η ρουμανική σεκιουριτάτε σχεδιάζει να τον δολοφονήσει. Ο π. Γκέοργκε έλεγε ότι αισθανόταν πάντοτε ότι τον παρακολουθούν, κυρίως όταν ερχόταν στην Ευρώπη, αλλά μετά το 1989 όταν ερχόταν στην Ρουμανία.
Παρόλα αυτά δε φοβήθηκε και συνέχισε να έχει επαφή με τη Ρουμανία να γράφει βιβλία και άρθρα όπως και να μιλάει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η "φωνή της Αμερικής" και "Ελεύθερη Ευρώπη". Μετά το 1989 γνώρισε προσωπικά τον Λίβιου Τούρκου τον αρχηγό της Ρουμανικής κατασκοπείας στις Η.Π.Α. «ΟΤούρκου μου είπε ότι πράγματι σχεδίαζαν την δολοφονία μου από έναν Κουβανό, αλλά παραιτήθηκαν από το σχέδιο εξαιτίας των συνεπειών που θα είχε στις Ρουμανο - Αμερικανικές σχέσεις.
Ο π. Γκεόργκε πέθανε στις 21 Νοεμβρίου 2007 αφού τον κοινώνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου ένας άλλος πρώην κρατούμενος, των κομμουνιστικών φυλακών ο επίσκοπος Κλουζ Βαρθολομαίος Ανανία.
● Ο μέγας ομολογητής π.Γκεόργκε Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα μιλάει για την αίρεση του Οικουμενισμού.
Μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Ρουμανία ο π. Γκεόργκε μιλούσε για έναν άλλο κίνδυνο, τον καπιταλισμό: «Τουλάχιστο οι κομμουνιστές ήταν φανεροί εχθροί. Οι καπιταλιστές μιλούν για το Θεό αλλά σταδιακά τον διώχνουν από την κοινωνία, τα σχολεία, την οικογένεια και κυρίως από την ψυχή του ανθρώπου».
Στα άρθρα του και στις ομιλίες του ανα τη χώρα, αν και σε προχωρημένη ηλικία μιλούσε για την πιο μεγάλη αίρεση του αιώνα, τον οικουμενισμό. Γι’ αυτή την αίρεση έλεγε πως πίσω από τις λεγόμενες «καλές προθέσεις» κρύβονται όχι η ειλικρινής επιθυμία για μια πίστη, αλλά τα δαιμονικά συμφέροντα της παγκόσμιας κυβέρνησης. Η επιθυμία κάποιων να κυριαρχήσουν στους λαούς. Η ορθοδοξία δεν έχει τίποτα να διαπραγματευτεί σε θέματα πίστεως, αυτή ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Η αλήθεια δε διαπραγματεύεται.
Μπορούμε να έχουμε καλές σχέσεις με οποιοδήποτε θρήσκευμα, αλλά όχι στα πλαίσια μιας οικουμενικής κίνησης . Εμείς έχουμε την πίστη μας, τις παραδόσεις μας, την κουλτούρα μας το παρελθόν μας. Γιατί να παραιτηθούμε απ’ αυτά για κάτι ξένο και χωρίς ιερότητα; Η Εκκλησία πρέπει να παλέψει.
Ο εικοστός αιώνας άνοιξε πάλι την περίοδο των μαρτύρων και του μαρτυρίου. Όλα τα σημεία του αιώνα δηλώνουν την αγιοσύνη. Διά μιας μυστικής, κατ’ οίκονομίαν Θεού ανακατάταξης τής ιστορίας, ύστερα από μιά πικρή και μακρόχρονη περιπλάνηση, μέσα από φρικτά βάσανα, η ανθρωπότητα ξαναγυρίζει στον Χριστό.
Έχει αποδειχτεί η αποτυχία του ανθρωποκεντρισμού να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς αγιότητα και χωρίς την προοπτική τής αιωνιότητας. Όλες οι πολιτικές, υλιστικές, αθεϊστικές, οικονομικές, πανσεξουαλικές, φιλοσοφικές, πανθεϊστικές καταστροφές, πού αποκορυφώθηκαν με την πανωλεθρία τής αλλοτρίωσης και αποστασίας -όλες προήλθαν από την κακή χρήση τής ελευθερίας τής ανθρωπότητας και αναγγέλλουν το τέλος μιας εποχής, αναγκάζοντας τούς ανθρώπους να ξαναβρούν τον Θεό, να βρουν τον ίδιο τον εαυτό τους και να προσανατολιστούν στην αληθινή χριστιανική εμπειρία.
Οι πράξεις των ανθρώπων, χωρίς τον Θεό, φέρουν από τη γένεση τους, δηλαδή από την ίδια τη φύση τους, την αρχή τής πτώσης. ο άνθρωπος, έχει χτίσει έναν εγωιστικό πολιτισμό, υλιστικό και αξιοκαταφρόνητο, πού οδήγησε την ανθρωπότητα στο μηδέν.
Ο αθεϊστικός-ύλιστικός εξτρεμισμός είναι ο πιό οδυνηρός και φοβερός από όλους. ο άνθρωπος έγινε ενα νούμερο, ένα τηλεκατευθυνόμενο εργαλείο, ένα τιθασευμένο θηρίο. Φτάσαμε στην απόλυτη σκλαβιά, η οποία υποτάσσεται στην παντοκρατορική και πολυε-πιστημονική εξουσία τόσο στη συνείδηση, όσο και στη ζωή, τόσο στην κοινωνία, όσο και στο άτομο. Αυτός είναι ο αμίαντος σατανισμός: η επιστήμη του ύλισμού, η οποία προσδιορίζει την ιστορία και τίς συνειδήσεις των ανθρώπων και δεν επιτρέπει καμιά εξαίρεση και καμιά επιφύλαξη.
Σέ πολιτικό επίπεδο η κομμουνιστική εξουσία είναι τρομερή. Είναι τόσο βάρβαρη και θηριώδης, πού δεν υπάρχουν όρια να προσδιοριστεί… Είναι σαφές για τούς κατοίκους του χώρου του σοσιαλιστικού μαρξισμού ότι καλύτερα να είσαι νεκρός παρά να είσαι κομμουνιστής!
Εν ονόματι του λαού, του άνθρωπου, ο κομμουνισμός προσδιορίζει νομικά, επιστημονικά τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών· και σ’ αυτό έγκειται η τρέλα τής ιδεολογίας τους. Καλό είναι μόνο αυτό πού κραταιώνει την κομμουνιστική εξουσία. Τώρα, όσο για τίς ιδεολογικές δικαιολογίες, είναι μόνο μεγάλα ψέματα, τόσο διαλεκτικά, όσο και επιστημονικά.
Οι κομμουνιστές πιστεύουν μόνο στο σύστημα τής κομμουνιστικής εξουσίας. Όσο περισσότερα δαιμονικά ψέματα λένε και τρομοκρατούν το σύνολο του λαού, τόσο η εξουσία τους είναι πιό δυναμωμένη. Έκτος απ’ αυτό, δεν τούς ενδιαφέρει τίποτε: ουτε η ανθρωπιά, ουτε η πρόοδος, ούτε η οικονομία, ούτε η επιστήμη. Καλό είναι αυτό πού προσφέρει εξουσία.
Ο υλιστικός αθεϊσμός είναι η βάση της πιο οδυνηρής τυραννίας τής ιστορίας. Στον κομμουνισμό μιά επιτροπή θα καθορίσει τόσο την ικανότητα κάθε άνθρωπου, όσο και τίς ανάγκες του· γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μήν έχει Θεό, να παραιτηθεί από την ελευθερία του και να υπακούει στους κομμουνιστικούς νόμους. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται ολοκληρωτικά δούλος.
Δέν ορίζεται μόνο το καθημερινό του ψωμί, αλλά και η συνείδηση του. οι κομμουνιστές δεν έχουν τη σιγουριά τής εξουσίας τους, μέχρις ότου κυριαρχήσουν στίς συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν αποδέχονται την πνευματική ελευθερία του θρησκευτικού άνθρωπου. Γι’ αυτό το λόγο μισούν περισσότερο από καθετί τον Θεάνθρωπο Χριστό, ο όποιος ανορθώνει και αγιάζει την ανθρώπινη φύση και τη συνείδηση.
Σχετικά με όλα αυτά είναι η «αναμόρφωση» από το Πιτέστι, η όποια όμως άρχισε από τη Ρωσσία. Η «αναμόρφωση» εκπονήθηκε με βάση τη σκέψη του Μάρξ. Ο Μαρξ είναι ο φιλόσοφος πού θέλησε να ανατρέψει τον προορισμό του ανθρώπου, να καταστρέψει τον άνθρωπο και να τον μεταβάλει σέ τέρας. Ο Μάρξ είναι εκείνος πού θέλησε να αναποδογυρίσει το Χριστιανισμό. Είναι ένας ψεύτικος χριστός, ένας αντίχριστος, πρίν από το μεγάλο Αντίχριστο.
Οι κομμουνιστές δεν ντρέπονται να δηλώνουν σέ όλο τον κόσμο ότι θέλουν να τροποποιήσουν δομικά τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα μέσω τής «αποκάλυψης» του ίστορικού ύλισμού. Και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το τερατούργημα πού του ετοιμάζεται, διότι δεν έχει πιά τον Θεό στο πηδάλιο του.
Η «αναμόρφωση» σήμαινε τρομοκράτηση των φυλακισμένων από άλλους φυλακισμένους, μέχρι το επαναστατικό σόκ, διά του οποίου το θύμα ελάμβανε την κομμουνιστική συνείδηση. Τα βάσανα ήταν συνεχή, απαίσια, χωρίς διέξοδο. δεν υπήρχε δικαίωμα θανάτου, μόνο τερατώδης ζωή. Μερικοί κρατούμενοι δέχθηκαν να συμβιβαστούν με την εξουσία, ύστερα όμως η χιονοστιβάδα μεγάλωσε και το κάθε θύμα γινόταν δολοφόνος των φίλων του.
Ήταν μιά τρέλα από την οποία κανένας δεν μπορούσε να εξαιρεθεί. Ο καθένας εξαναγκαζόταν μέχρι θανάτου να δεχθεί τίς δήθεν σειρές τής «αναμόρφωσης». Εκεί έξευτελίσθηκε η πίστη, τα ιδανικά, το έθνος, η οικογένεια, η αρετή, η τιμή, ο ηρωισμός καί, τελικά, η ανθρωπιά. Όλοι είχαν γίνει πειραματόζωα. Άλλοι υπέκυπταν ευκολότερα, ενώ άλλοι μετά από απίστευτα βάσανα.
Εκεί, στο Πιτέστι, βασανίσθηκε και ο φοιτητής Γεώργιος Κάλτσιου. Ήταν ένας όμορφος εξωτερικά και εσωτερικά νεαρός, ο όποιος έβλεπε τον κόσμο με εφηβικά μάτια, στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και όταν αντιλήφθηκε τον κομμουνιστικό κίνδυνο για την ανθρωπότητα, προσκολλήθηκε σέ μιά άντικομμουνιστική πολιτική, την οποία υποστήριζε με τα φτωχά του μέσα. Όταν τελείωσε το Λύκειο, διάλεξε να πάει στην ιατρική, η οποία ανταποκρινόταν στη γενική του δομή και στον εξαιρετικό του νου. Το 1948 ο Γεώργιος προφυλακίστηκε και ύστερα καταδικάστηκε σάν αμερικανός πράκτορας και φασίστας αντεπαναστάτης.
Στή φυλακή μπήκε στη σειρά της μαρξιστικής «αναμόρφωσης». Τα προσωρινά αποτελέσματα ήταν η ολοκληρωτική συντριβή του, αλλά τα αντίστοιχα μακροπρόθεσμα αναποδογύρισαν την κατάσταση. Λόγω των σωματικών και ψυχικών βασάνων, πού πέρασε, ύστερα από την αποφυλάκιση του, ο Γεώργιος Κάλτσιου σπούδασε θεολογία και έγινε ιερέας. Είναι μιά ψυχική διαδικασία πολύ πιό τραγική από εκείνη του Αποστόλου Παύλου, ο όποιος είχε συντελέσει στη θανάτωση του πρώτου χριστιανού μάρτυρα, του αγίου Στεφάνου. Η περίπτωση του πατρός Γεωργίου δεν είναι μοναδική, αλλά κι άν ήταν, θα έφτανε για να ανατρέψει και να ρεζιλέψει για πάντα τίς αρχές του αθεϊστικού ύλισμού.
Εμείς γνωρίζουμε την πνευματική πορεία αυτού του ανθρώπου, καθώς και τα φρικτά μαρτύρια, και με ταπείνωση ασπαζόμαστε τίς πληγές τής ψυχής και του σώματος του· διότι αυτός ο άνθρωπος έζησε την κόλαση, βασανίσθηκε από το σατανά και αντιστάθηκε εναντίον του αντιχρίστου.
Πέρα από τίς θηριωδίες τής φυλακής πρέπει να βλέπουμε και το δαιμονικό πνεύμα πού κυβερνούσε την «αναμόρφωση». Τα ατέλειωτα και σκληρότατα βάσανα, στα όποια υποβάλλονταν οι κρατούμενοι, ήταν μόνο η ορατή πλευρά αύτού του πνεύματος. Το σατανικό πνεύμα ήταν ορατό και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Όλο το περιβάλλον ήταν φορτωμένο με σατανικές δυνάμεις, οι όποιες εκδηλώνονταν με πράξεις, χειρονομίες η λόγια, επιβεβαιώνοντας έτσι μιά κρύα, φρικτή, γεμάτη μίσος και σκοτάδι κατάσταση.
Εκεί οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σάν δαίμονες. Έβγαλαν τον Θεό από τον άνθρωπο και τον αντικατέστησαν με το σατανά. Εκεί η ίδια η ανθρώπινη φύση σακατεύτηκε τελείως και ανατράπηκε. Ο νους εκείνων των κρατουμένων στην άρχή ήταν ταραγμένος, ύστερα ζούσαν τον τρόμο διά των βασάνων και κατόπιν ζούσαν μέσα στην απελπισία. Εκεί δεν υπήρχε ούτε έξοδος, ούτε τέλος. Εκεί οι ψυχικοί πόνοι ήταν ψηλαφητοί και η τρομάρα απεριόριστη. Σ’ αυτές τίς συνθήκες επιβαλλόταν με βασανιστικά μέσα η αλλαγή των συνειδήσεων.
Η κόλαση βρήκε έτσι την πραγματοποίηση της στη μαρξιστική - λενινιστική «αναμόρφωση», αποδεικνύοντας την προοπτική πού προσφέρει η επανάσταση του ιστορικού υλισμού για όλη την ανθρωπότητα· δηλαδή ένα κομμουνιστικό σατανισμό μεταμφιεσμένο από τον αθεϊσμό, πού μπαίνει στον κόσμο στη θέση τής βασιλείας του Θεού.
Στήν πρώτη περίοδο τής φυλάκισης του, ο Γεώργιος Κάλτσιου, νεαρός τότε είκοσι ετών, βασανίστηκε μέχρι τελικής ψυχικής και σωματικής καταστροφής, ώστε κατήντησε σάν μιά πατσαβούρα, σάν ένα ρομπότ, σάν ένα τιθασευμένο ζώο, σάν ένας τρομαγμένος τρελός, σάν ένας ζωάνθρωπος, κάτι απόλυτα αντίθετο απ’ αυτό πού ήταν μέχρι τότε. Δηλαδή του διέστρεψαν όλη την προσωπικότητα για να μισήσει ό,τι ήταν μέχρι τότε, να περιγελά ό,τι ήταν πιό ιερό μέσα του και να γίνει ένα θηρίο, σύμφωνα με την επιστήμη του ύλισμού.
Ο φοιτητής Κάλτσιου ζούσε αυτή την ανισορροπία, πού φαινόταν μπροστά στον κόσμο σάν σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά μέσα στο σκοτάδι των σκοταδιών αυτός είδε το φώς του Χριστού και αποφάσισε να υποταχθεί σ’ Αυτόν. Άν και βασανισμένος τόσο πολύ, μετά την αποφυλάκιση του, αποφάσισε να γίνει ιερέας. Και σάν ιερέας, να λέει την αλήθεια.
Αυτός, και άλλοι, κατάλαβε την πνευματική βάση τής διαμάχης αύτού του κόσμου. Αυτός, και άλλοι, αφιέρωσαν όλη την υπόλοιπη ζωή τους στον Χριστό, πεπεισμένοι λόγω τής εμπειρίας τους, ότι Αυτός είναι ζών και είναι η μοναδική απολύτρωση. Αυτός λοιπόν ο φοιτητής βγήκε από την κόλαση και είχε το θάρρος να αντικρίσει ξανά την κόλαση. Ήξερε, μετά πού έγινε ιερέας, ότι θα ακολουθήσουν και πάλι βάσανα, αλλά έλπιζε στον Χριστό. Δέχθηκε τον ισχυρό Χριστό ζωντανό στη θεϊκή του διάσταση, και έτσι μπόρεσε να υποτάξει το φόβο, πού ήδη είχε χαραχθεί στην ψυχή του.
Μετά από την πρώτη του φυλάκιση (1948-1964), ο Γεώργιος Κάλτσιου σπούδασε Φιλολογία και Θεολογία και έγινε ιερέας και καθηγητής τής Καινής Διαθήκης και τής γαλλικής γλώσσας στο θεολογικό ορθόδοξο σεμινάριο του Βουκουρεστίου. Παρότι είχε περάσει μέσα από τη φωτιά τής κολάσεως στίς φυλακές τής πόλεως Πιτέστι και γνώριζε τίς διαβολικές μεθόδους εξόντωσης των εχθρών του κομμουνιστικού καθεστώτος, εν τούτοις είχε το κουράγιο να ομολογεί φανερά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, μαζεύοντας γύρω του νεαρούς μαθητές και φοιτητές πού αναπτερώνονταν από τα χριστιανικά και εθνικά συναισθήματα. Μετά την εκφώνηση των επτά Λόγων πρός τούς νέους, τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1978, στον ιερό Ναό Ράδου-Βόντα, ο πατήρ Κάλτσιου προφυλακίζεται πάλι και καταδικάζεται σέ 10 χρόνια φυλάκιση, από τα όποια κάνει πέντε (1979-1984). Αποφυλακίσθηκε, λόγω των διεθνών πιέσεων και αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και να πάει μόνιμα στην Αμερική.
Ο Κάλτσιου είδε το σατανά μέσω τής «αναμόρφωσης», αλλά και τον Χριστό διά τής πίστεως. Όλα τα βάσανα πού προξενήθηκαν από τούς άθεους κομμουνιστές γέννησαν το μαρτύριο και την αγιότητα των πιστών χριστιανών.
Διά του ιερέως Κάλτσιου μιλάει ο Χριστός. Ο ίδιος είναι νεκρός έν Χριστώ μέσω μιας βαθειάς μετάνοιας και ταπείνωσης, αλλά είναι και ζωντανός διά τής χάριτος και τής αληθείας. Δεν μπόρεσε να σιωπήσει. Είχε υποχρέωση να ομολογεί στους ανθρώπους τη σατανική αηδία του άθεϊσμού και το μεγαλείο τής πίστεως.
Ο Κάλτσιου δεν έλεγε θεωρίες, αλλά είχε βιώματα. Ζούσε και αγωνιζόταν μέχρι να γίνει στάκτη ο αθεϊσμός και να ανάψει στίς καρδιές των ανθρώπων η πίστη. Σκλαβώθηκε με την τρομοκρατία, αλλά ελευθερώθηκε με τη δύναμη τής πίστεως. Η αγάπη νίκησε το μίσος. Στη ζωή του Κάλτσιου η ύλη έδειξε το σιχαμερό προσωπείο της και αυτός είδε μέσω αυτής τον σατανά, αλλά και τον Θεό.
Ο Κάλτσιου περιφρουρεί τον άνθρωπο, τη ζωή και τον κόσμο, όπως ο ίδιος ο Υίός του Θεού τον έχει δημιουργήσει. Γι’ αυτόν η ζωή είναι ένα μυστήριο, ο άνθρωπος είναι βασιλεύς, ο κόσμος είναι ελευθερία. Η εμπειρία του είναι ταυτόχρονα μυστική, λογική, ανθρώπινη, ιστορική και υλική. Αλλά ο σατανάς δεν αντέχει τέτοιους ανθρώπους. Ο ιερέας Κάλτσιου αρνείται τίς βάσεις του άθεϊστικού ύλισμού και άρα πρέπει να εξοντωθεί. Δεν είναι φαυλόβιος, αλλά καταδικάζει την κομμουνιστική πολιτική. Δεν είναι οικονομολόγος, και όμως καταστρέφει το μύθο τής κομμουνιστικής νοοτροπίας και ζωής. Δεν είναι ιδεολόγος, αλλά η πίστη του άθετεί την κομμουνιστική ιδεολογία. Και αυτό δεν μπορεί να του συγχωρεθεί.
Πνευματικοί αδελφοί του, ιερείς, τον κατήγγειλαν στο Κόμμα, όπως ο Άννας και ο Καϊάφας τον Χριστό, και τον έστειλαν για εκδίκαση στον Πιλάτο αύτού του αιώνα. Η αντίδραση των κομμουνιστών εναντίον του ήταν άγρια και ανελέητη. Δε θέλουν να του πάρουν τη ζωή, αλλά θέλουν να τον σκοτώσουν πνευματικά, ηθικά, ψυχικά. Θέλουν να αναγνωρίσει ειλικρινά ότι η «αναμόρφωση» είναι έργο των Λεγεωνάριων και όχι των κομμουνιστών και ότι ο ίδιος είναι μόνο ο αντιδραστικός. Θέλουν να τον πείσουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να πει ότι δεν είναι ιερέας του Χρίστου αλλά εχθρός του λαού. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να το κάνει ο π. Γεώργιος Κάλτσιου. Δεν το έκανε ελεύθερος, θα το κάνει αναγκασμένος;
Πολλές φορές τον βασάνισαν μέχρι θανάτου και πάλι τον επανέφεραν στη ζωή, με μιά απαίτηση: να πει ότι είναι ένοχος. Είναι ένα θαύμα πού τώρα έχει τρία χρόνια και αντέχει στη δεύτερη περίοδο τής «αναμόρφωσης». ο άνθρωπος έχει περιορισμένες δυνάμεις αντοχής και η βία πού τον τυραννεί είναι πολύ μεγάλη. Αλλά στο κρατητήριο ζει μέσα στη Χάρη του αγίου Πνεύματος. Υπάρχει μέσα του τόση αγάπη, ώστε λιώνει όλες τίς έχθρες. Και για να φανεί πόση καλοσύνη έχει, οι εχθροί τον χτυπάνε, ενώ αυτός τούς δείχνει αγάπη.
Ο ιερέας Κάλτσιου προσεύχεται για τούς εχθρούς του και η προσευχή του τούς καίει. Η πίστη του αφανίζει κάθε πονηρό πνεύμα και η ζωή του είναι μιά μαρτυρική παρουσία. Ο πατήρ Κάλτσιου συγχωρεί για όλα τα βάσανα πού προσωπικά πέρασε, αλλά καυτηριάζει τούς εχθρούς των ανθρώπων, τούς εχθρούς τής αλήθειας και του Χρίστου. Θεωρούμε ότι είναι μιά από εκείνες τίς πνευματικές κορυφές, λίγες στον κόσμο, με τίς όποιες ο Θεός ενεργεί στον κόσμο για να τον σώσει.
Οι κομμουνιστές βλέπουν στον ιερέα Κάλτσιου την απόδειξη τής αδυναμίας τους, γιατί είναι ένα βαρύ πρόβλημα του διεθνούς κομμουνισμού κι ένα λαμπρό παράδειγμα τής χριστιανικής πίστεως. Όλοι οι κομμουνιστές του κόσμου φταίνε για τα βάσανα του Κάλτσιου, καθώς και όλοι οι πιστοί και οι άνθρωποι του Θεού οφείλουν ευγνωμοσύνη στη χάρη και στο μαρτύριο του.
Γιά τούς κομμουνιστές ο Κάλτσιου είναι ένας κίνδυνος, είτε είναι ζωντανός, είτε νεκρός. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν τί να κάνουν: να τον σκοτώσουν, να τον αναμορφώσουν η να τον ελευθερώσουν. Φοβούνται την αποφυλάκιση του, αλλά θα έπρεπε να φοβούνται περισσότερο το μαρτύριο του. Ό,τι κι άν έγινε με τον Κάλτσιου, αυτός θα παραμένει ένας μάρτυρας του Χριστιανισμού και μιά προσωπικότητα-σύμβολο τής ανθρωπότητας.
Ο ιερέας Κάλτσιου είναι και ένα συγκλονιστικό παράδειγμα διχασμού δύο κόσμων. Άφησε στο σπίτι του μιά σύζυγο και παιδιά, οι όποιοι κάνουν κι αυτοί μαρτυρική ζωή. Άφησε ένα κενό στο χριστιανικό Κλήρο και στην αρετή τής ανθρωπιάς, αλλά όλα αυτά είναι ελάχιστα σέ σύγκριση με την προσωπική του ταλαιπωρία. Διάλεξε ν’ ακολουθήσει το δρόμο τής πιο ιερής τρέλας, πού εμφανίσθηκε ποτέ στην ιστορία και πού χωρίς αυτήν δεν θα ήταν δυνατή η αναβίωση του Χριστιανισμού. Όμοιοι του ήταν πολλοί άνθρωποι, άλλ’ όμως δεν είχαν τη δύναμη τής πίστεως του και περίμεναν θαυματουργικά τη σωτηρία.
Δυστυχώς οι χριστιανοί έχασαν το νόημα του Σταύρου και δεν είναι αλληλέγγυοι με τούς μάρτυρες τους. Αυτοί οι χριστιανοί εγκατέλειψαν την πίστη, τον ηρωισμό, την τιμή, αλλά άν δεν ξυπνήσουν, θα πάθουν χειρότερα από τον Κάλτσιου. Αν οι χριστιανοί γνώριζαν ότι και οι ίδιοι κάποτε θα φτάσουν στην «αναμόρφωση», θα εισέβαλλαν στη φυλακή πού βασανιζόταν ο ιερέας Γεώργιος Κάλτσιου και θα τον απελευθέρωναν.
Η ανθρωπότητα θα έπρεπε να μήν πανικοβάλλεται λόγω του καρκίνου, τής πείνας, τής μόλυνσης, του πολέμου η ακόμη και τής υποταγής, αλλά να φρίττει και να ριψοκινδυνεύει το παν για να μη φτάσει στην κατευθυνόμενη από τούς νόμους του υλισμού συνείδηση. Όταν η ανθρωπότητα καταλάβει ότι ο κομμουνισμός είναι αληθινός σατανισμός, τότε θα μπορέσει να τον καταστρέψει.
Αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν, έστω και περιορισμένα, την αγιότητα και τη σημασία ενός άνθρωπου σάν τον ιερέα Κάλτσιου, θα έκαναν τίς απαραίτητες παραστάσεις για να σώσουν τη ζωή του. Αλλά οι χριστιανοί τον υπερασπίσθηκαν μόνο πλατωνικά, ενώ οι άλλοι άνθρωποι δεν πιστεύουν αυτά πού γίνονται. Αλλά ο ιερέας Κάλτσιου εξυψώθηκε πιό πολύ, άφ’ ότου εγκαταλείφθηκε από όλους.
Αυτός ο εμπνευσμένος ιερέας του Χριστού, ο όποιος είχε το χάρισμα του λόγου και μιά βαθειά ιεραποστολική συνείδηση, είναι σύμβολο του μαρτυρίου, απόδειξη τής ανθρωπιάς και νίκη τής ελευθερίας διά τής θυσίας. Δεν είναι θύμα μόνο των κομμουνιστών, αλλά και των υπηρετών τους, πού ήταν ο υψηλός ρουμανικός Κλήρος. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν μιά ευθύνη, η οποία δεν μπορεί εύκολα να συγχωρεθεί.
Σήμερα πήγα στο Πατριαρχείο για τη Θεία Λειτουργία. Εκεί συντελείται ένα θαύμα και γι’ αυτό το λόγο πάω συχνά εκεί και βλέπω πολλούς ανθρώπους πού είναι εμπνευσμένοι από τα πιό ιερά συναισθήματα και πόθους. Πέρα από τίς ιερές Ακολουθίες, οι άνθρωποι πού είναι ντυμένοι με αρχιερατικά άμφια, δεν αξίζουν ούτε την εμπιστοσύνη, ούτε το σεβασμό, ούτε το χρήμα πού τούς προσφέρουν οι χριστιανοί. Και δεν πηγαίνει το μυαλό μου στίς προσωπικές τους αμαρτίες, αλλά στο θλιβερό γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι εφαρμόζουν στην Εκκλησία τίς αθεϊστικές διαταγές του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Οι ναοί παρέμειναν ανοιχτοί, αλλά ένας μεγάλος αριθμός ιερέων και μοναχών είναι ήδη φυλακισμένοι, βασανισμένοι και εμπαιγμένοι. Ο Χριστιανισμός υπάρχει μόνο εντός του ναού και ο ιερέας επιτρέπεται να ενεργεί μόνο στο ιερό βήμα. Δεν επιτρέπεται καμιά πνευματική, μορφωτική, κοινωνική δράση από την Εκκλησία, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές δραστηριότητες ανήκουν απόλυτα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Δε γίνονται εμπνευσμένες ομιλίες παρά μόνο συνηθισμένες και ευκαιριακές. Δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία των χριστιανών κάτι πού θα τρομοκρατήσει τούς άθεους άρχοντες. Για την οργάνωση των ενοριών δεν τολμά κανείς ουτε να σκεφθεί. οι ιερείς πού τολμούν να κατηχήσουν τα παιδιά κινδυνεύουν να διωχθούν πρώτα από τούς επισκόπους και ύστερα από την Ασφάλεια του Κράτους. Άλλοι ιερείς, πού δοκίμασαν μιά παρόμοια δραστηριότητα με τη Χριστιανική Κίνηση «Ο στρατός του Κυρίου», με χριστιανικά τραγούδια και μικρές συνάξεις, κατηγορήθηκαν ως ηλίθιοι και συνελήφθησαν.
Οί ίερές μονές χτυπήθηκαν ανελέητα. Οι περισσότεροι καλόγεροι διώχθηκαν και απαγορευόταν ο ερχομός άλλων νεωτέρων. Παρέμειναν μόνο μερικοί ηλικιωμένοι καλόγεροι, έτσι πού σέ 30-40 χρόνια οι μονές να ερημώνονται. Μερικές έγιναν ιστορικά μνη μεΐα και δαπανήθηκαν από το κράτος πάρα πολλά χρήματα για να παλινορθωθούν. Έτσι τοίχοι κτίζονται και ανακαινίζονται, αλλά οι μοναχοί διώκονται ή όσοι μένουν περιορίζονται μόνο στίς ακολουθίες τους.
Ο σκοπός των μοναστηριών ως εστιών ορθοδόξου πνευματικότητας απαγορεύθηκε. Εάν στο παρελθόν η Εκκλησία είχε συνολικά το φορτίο τής ευθύνης για τον πνευματικό πολιτισμό, τώρα οι εκτυπώσεις παλαιών βιβλίων είναι λίγες και δεν επιτρέπεται να τα μοιράζει δημόσια στα σχολεία ή να τα παρουσιάζει στην τηλεόραση, ούτε σέ μιά θεατρική παράσταση, ούτε δημοσιεύσεις σέ μιά εφημερίδα. Μερικά θεολογικά περιοδικά δεν έχουν μεγάλη κυκλοφορία παρά μόνο στον κύκλο των ιερέων. Ενώ τα βιβλία, όπως Φιλοκαλία, Δογματική, Χριστιανική Ηθική, κυκλοφορούν ελάχιστα και στα κρυφά.
Οί άνθρωποι γνωρίζουν όλο και λιγότερα περί τής πίστεως και έν τούτοις οι ναοί γεμίζουν από πιστούς οι όποιοι, παρακινούμενοι από τα βαθειά ελατήρια τής ψυχής, νιώθουν τη Χάρη του θεού· διότι στο ιερό Βήμα ομιλείται ακόμη μιά διαφορετική γλώσσα από την επίσημη άθεϊστική. Λοιπόν, οι άνθρωποι ψάχνουν, αλλά οι ιερείς δυστυχώς δεν είναι αντάξιοι των περιστάσεων.
Όπως δεν είναι δυνατή η σωτηρία του άνθρωπου χωρίς τη θεϊκή χάρη και τη συνεργεία του άνθρωπου, έτσι και η Εκκλησία δεν μπορεί να ευλογεί μόνο, χωρίς να δίνει στον χριστιανό αγιασμό. Αυτή η αδυναμία είναι παλαιά στην Ορθοδοξία, και στον αιώνα μας εκδηλώθηκε άμεσα.
Σήμερα θα πρέπει όλος ο κόσμος να τιμά και να προσκυνεί τούς αγίους μάρτυρες και όμολογητές πού τούς ανέδειξε ο μαρξιστικός-λενινιστικός διωγμός. Κανένας διωγμός μέσα στην ιστορία δεν παρουσίασε την ένταση, το μίσος και την τρομοκρατία του μαρξιστικού διωγμού. Εδώ ο ψυχικός και κοινωνικός θάνατος εφαρμόζονται μηχανικά και επιστημονικά. Τίποτε, ούτε ο θάνατος, δεν είναι χειρότερος από την αθεϊστική-μαρξιστική σκλαβιά. Αν καταλάβαινε η ανθρωπότητα ότι αυτό το κακό είναι πελώριο, θα είχε τη δύναμη να το καταστρέψει.
Όταν ο π. Κάλτσιου αποφυλακίσθηκε, αναγκάσθηκε από το καθεστώς να εγκαταλείψει τη Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στην Αμερική. Εκεί, υγιής στο νού και στο σώμα, αλλά και πλήρης Πνεύματος Αγίου, απολύμανε τη ρουμανική ενορία του Τιμίου Σταύρου, κοντά στην Ουάσιγκτον. Το Σεπτέμβριο του 2006 επανήλθε στη Ρουμανία με ειρηνική συνείδηση, όπου και τον υποδέχθηκαν οι άνθρωποι. Ήλθε στον τόπο, όπου ήταν θαμμένοι οι άνθρωποι-θησαυροί εξήντα χρόνων με βάσανα και πνευματικές δραστηριότητες. Δύο μήνες αργότερα, από την ήμερα τής επιστροφής του, μετά από μία δοκιμασία, η Κυρία Θεοτόκος τον πήρε στους ουρανούς, την ήμερα τής εορτής των Είσοδίων της, την 21η Νοεμβρίου. το πολύπαθο σώμα του ενταφιάσθηκε, όπως το έπιθυμούσε και ο ίδιος, στο κοιμητήριο τής Μονής Πέτρου Βόδα του νομού Νεάμτς. Ο Θεός να τον αναπαύσει μαζί με τούς αγίους του κι εμάς να μας ελεήσει με τίς ευχές του.
Ο πατήρ Γεώργιος Κάλτσιου είναι εκείνος πού ομολόγησε ελεύθερα τον Χριστό και παρέμεινε ο μεγαλύτερος και ο πιό ακαταμάχητος μάρτυρας του συγχρόνου Ορθοδόξου Χριστιανισμού.
● π. Γεώργιος Κάλτσιου: Ο άνθρωπος με το άφθαρτο σκήνωμα, μιλά για την Μασωνία, τα Έθνη και τον Οικουμενισμό!
Η μασωνία υποκίνησε την Γαλλική επανάσταση όπως και την Ρωσική…
Αποσπάσματα μίας συνέντευξης του π. Γεωργίου Κάλτσιου, τον ομολογητή του 20ου αιώνα με το άφθαρτο σκήνωμα, για επίκαιρα θέματα που μας αφορούν.
Ερ.: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός που αντιμετωπίζει σήμερα ένας πιστός Ορθόδοξος;
π. Κάλτσιου: Ο οικουμενισμός.
Ερ.: Η επόμενη ερώτησή μου ήταν αν συμφωνείτε με τον οικουμενικό διάλογο αλλά…
π. Κάλτσιου: Όχι. Απολύτως όχι. Διότι ο οικουμενισμός είναι μία πιο απαλή μορφή της μασωνίας. Η μασωνία προσπαθεί να καταργήσει την Ορθόδοξη πίστη και τον Χριστιανισμό γενικά. Ο οικουμενισμός προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα από κάποια ιδανικά τα οποία μπορεί να φαίνονται πολύ γενναιόδωρα: ‘Γιατί να έχουμε διαφωνίες αναμεταξύ μας;’ ‘Ας ζήσουμε σαν αδέλφια’, ‘Ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον’, ‘Μπορούμε να λατρεύουμε μαζί και να προσευχόμαστε μαζί’. Πράγματα τα οποία δεν επιτρέπονται στην Ορθοδοξία. Όλες οι 7 Οικουμενικές Σύνοδοι απαγορεύουν την συμπροσευχή με εκείνους που βρίσκονται έξω από την Ορθόδοξη πίστη. Εάν δεν υπακούσουμε σε αυτούς τους Κανόνες, εάν υποταχθούμε στον οικουμενισμό, στις πιέσεις και στις υποσχέσεις της Δύσης που είναι όλα μάταια ψέματα σημαίνει ότι παραβαίνουμε όλους τους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της πραγματικής Οικουμενικής Εκκλησίας.
Ερ.: Πάτερ, είπατε ότι η μασωνία δεν έπαιξε ρόλο. Σημαντικό να πω;
π. Κάλτσιου: Όχι. Διότι πάντοτε διαστρέβλωνε την αλήθεια…
Ερ.: …έπαιξε όμως κάποιο ρόλο στην ιστορία…
π. Κάλτσιου: Δηλαδή;
Ερ.: Στην ανεξαρτησία των εθνών!
π. Κάλτσιου: Τα κράτη δημιουργήθηκαν, καθορίστηκαν, βάσει των δικών τους αρχών / αξιών. Η μασωνία δημιούργησε την Γαλλική επανάσταση όπως και την Ρωσσική επανάσταση αλλά κατά τη διάρκεια όλης αυτής της ιστορικής περιόδου όταν η μασωνία χρειαζόταν να εκλέξει κάποιον στην εξουσία. Στην αρχή υποστήριζε τους βασιλιάδες αλλά αργότερα τους εκθρόνισε με σκοπό να δημιουργήσει τα κράτη για να συντελέσει αργότερα στην πτώση τους. Και τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει μία ενιαία Αυτοκρατορία όπου λίγοι ‘χρισμένοι’, από ποιόν δεν ξέρω, θα πρέπει να είναι οι ηγέτες του κόσμου.
Ερ.: Και αναφέρατε ότι η μασωνία έχει σχέδιο.
π. Κάλτσιου: Οπωσδήποτε έχει, και το σχέδιό τους είναι να υποδουλώσουνε όλον τον κόσμο.
Ερ.: Λέγεται ότι οι ΗΠΑ είναι δημιουργία της μασωνίας.
π. Κάλτσιου: Πολύ πιθανό να είναι αλήθεια.
Ερ.: Πως νοιώθετε για την ανάμειξη των ΗΠΑ σε αυτό;
π. Κάλτσιου: Η Αμερική είναι πολύ αναμεμειγμένη διότι οι περισσότεροι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν μασώνοι. Ο Μπους ανήκει στο αποακαλούμενο ‘Κρανίο και Οστά’ και μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό.
Ερ.: Αλλά και ο πατέρας του ήταν αναμεμειγμένος…
π. Κάλτσιου: Ναι ήταν.
Ερ.: Και ποια ήταν η εμπειρία σας όταν τον συναντήσατε; [τον Μπους τον πρεσβύτερο]
π. Κάλτσιου: Ήταν στην πτώση του κομμουνισμού, στην ‘επανάσταση’ (απ’ τον Δεκ. του ’89) όταν με κάλεσαν στον Λευκό Οίκο. Με είχε καλέσει και ο Ρέιγκαν παρεμπιπτόντως. Ο Μπους δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο. Για τον Ρέιγκαν ένοιωσα ότι δεν ήταν μασώνος. Είχε ένα χάρισμα το οποίο μπορεί να ήταν αποτέλεσμα των ρόλων που έπαιζε (ηθοποιός) αλλά αναλύοντας τα πράγματα εκ των υστέρων πιστεύω ότι ο Θεός είχε επενδύσει κάτι στον Ρέιγκαν. Ο Μπους (ο πρεσβύτερος) δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ο γιός του όμως έχει αλλά από την κακή πλευρά. Οι Αμερικανοί έχουν μεγάλο ζήλο για την χώρα τους, υπερβολικό ορισμένες φορές.
Ερ.: Έχει γίνει δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης;
π. Κάλτσιου: Σίγουρα, αυτή η αρετή έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο Μπους ταΐζει την Αμερική με το γνωστό σλόγκαν ότι η Αμερική είναι η καλύτερη χώρα, η πιο δυνατή, η πιο σωστή, η πιο δημοκρατική και ότι η αποστολή είναι να διαδώσει την δημοκρατία σε όλον τον κόσμο. Η ψυχή έχει σημασία, όχι η δημοκρατία.
*
Ομιλία του π. Γεώργιου Κάλτσιου
Ένα πνεύμα προβάλλει στην Ευρώπη και γενικά στον κόσμο. Ένα νεοεποχίτικο πνεύμα το οποίο αλλάζει συχνά την μορφή του και την ρητορεία του, χτυπώντας τον Χριστιανικό κόσμο απ’ όλες τις πλευρές. Έχει ευγενή εικόνα και λόγο ελκυστικό αλλά ύπουλο σκοπό.
Αυτό το πνεύμα μπορεί να μιλήσει με όμορφα λόγια για την οικογένεια αλλά ο σκοπός του είναι να την εξοντώσει. Μπορεί επίσης να μιλήσει για την Εκκλησία με ‘αγάπη’ για όλους, ένα είδος θρησκευτικού συγκρητισμού, αλλά το βασικό κίνητρο είναι να διασπάσει την Ορθοδοξία. Μπορεί να μιλήσει για τα έθνη και τις πατρίδες τους, σα να είναι κάτι που θέλει να στηρίξει, αλλά σκοπός του είναι να καταστρέψει και την Εκκλησία και τα έθνη. Αυτό το πνεύμα ονομάζεται οικουμενισμός.
Και όλο αυτό το ‘όμορφο’ κήρυγμα, το οποίο παίρνει πολλές μορφές, έχει έναν μοναδικό σκοπό: την καταστροφή όλων των εθνών, την διάλυση κυρίως της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση μίας ομάδας ηγετών, χρισμένοι από δεν ξέρω ποιον, για να υποτάξουν όλα τα έθνη στο πνεύμα τους, να τα μυήσουν σε καθορισμένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Αδελφοί. Ας μην απατώμεθα. Ζω ανάμεσα σε αυτούς που διαδίδουν αυτές τις νεοεποχίτικες ιδέες που έχουν σκεπάσει τον κόσμο και αισθάνομαι την καρδιά τους. Δεν έχουν καλό σκοπό για την Εκκλησία μας. Κάτω από το πρόσχημα της Χριστιανικής αγάπης, της Χριστιανικής ειρήνης, κρύβουν τις ύπουλες προθέσεις τους.
Ήρθα εδώ να σας πω να μην παρασυρθείτε. Παρατηρώ μία έντονη οικουμενική τάση εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόσο δυνατή που επηρεάζει κληρικούς και πιστούς.
Έχετε ακούσει για το Ταϊζέ; Το Ταϊζέ ήταν το κέντρο αυτής της καταστροφικής οικουμενικής κίνησης. Ήταν το κέντρο της νέας εποχής όπου σε ένα μυστικιστικό περιβάλλον ο αδελφός Roger εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά όπως ο πάπας ή ο Χριστός και παιδιά έκατσαν κάτω με σταυρωμένα πόδια ενώ λικνίζονταν στον ρυθμό μιας απόκρυφης τελετουργίας. Δεν υπήρχε καμμία ιερότητα σ’ εκείνο το μέρος. Ήταν μία ιεροσυλία.
Σε αυτό το νεοεποχίτικο πνεύμα που αναφέρομαι δεν υπάρχει τίποτα ως απόλυτη αξία. Διότι σκοπός τους είναι να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία της Πίστεως, τα ευγενή κοινά στοιχεία πάνω στα οποία βασιζόμαστε. [Αυτό γίνεται] από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αξία. Η αλήθεια κατά την άποψή τους είναι αυτό που εγώ κατέχω [υποκειμενική αλήθεια]. Συνεπώς, όταν ο γείτονάς μου είναι λάθος εγώ δεν μπορώ να του πω ότι πλανάται ούτε κι εκείνος μπορεί να μου πει ότι λανθάνω, διότι είμαστε αυθύπαρκτες οντότητες. Έχουμε τις απόψεις μας οι οποίες είναι μεν [για εμάς] αδιαμφισβήτητες αλλά μπροστά στους άλλους δεν έχουν καμμία αξία. Αυτό το παιχνίδι με το κρυφτούλι της αλήθειας είναι πονηρή επινόηση του Σατανά. Στους καιρούς μας οι δόλιες σκοπιμότητες αποκρύπτονται.
Τονίζουν την ιδέα της ‘παγκόσμιας αγάπης’. Προσφέρουν υποτροφίες στη θεολογία. Σπουδάζεις στη Δύση και επιστρέφεις με οικουμενι(στι)κές αρχές. Χρηματοδοτούν Εκκλησίες. Και είσαι έτοιμος για οποιονδήποτε συμβιβασμό διότι σε εκπαιδεύουν σε αυτό το πνεύμα του συμβιβασμού που έχει πολλά πρόσωπα, σαν έναν δράκο που αλλάζει συνέχεια μορφές για να αποπλανήσει. Γι’ αυτό λέω, να λυπάστε εκείνους που θα παρασυρθούν από τον οικουμενισμό και να τιμάτε εκείνους που θα κρατηθούν (στην ορθή πίστη) ως το τέλος.
● Βρέθηκε άφθαρτο το λείψανο του ομολογητού π.Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα!
Στην Μονή Πέτρου Βόντα της Ρουμανίας, κατά το ειδικό τυπικό που τηρεί η Εκκλησία μας έγινε η ακολουθία για την εκταφή του π. Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα,με την συμπλήρωση επτά ετών από την κοίμησή του (+21 Νοεμβρίου 2006). Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο επιβεβαιώνοντας έτσι την αγιότητα του βίου του.
Έζησε τον κομμουνισμό στο απόγειο της κτηνωδίας του,όταν φυλάκιζε και βασάνιζε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους χριστιανούς. Πέρασε βασανιστήρια που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους. Τον βασάνισαν φριχτά, τον κράτησαν στο κρύο και στο σκοτάδι, τον χλεύασαν, τον τρομοκράτησαν, είδε τους συντρόφους του να πεθαίνουν ένας - ένας.
Έδειξε όμως ένα απιστευτο θάρρος, θάρρος που συνορεύει με την σαλότητα,την δια Χριστόν σαλότητα. Είχε καταλάβει πως πρόκειται για μια μάχη του Θεού με τον σατανά και αυτός πάλευε για αυτά που θεωρούσε ουσιώδη: Την Εκκλησία, την πίστη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Ο π. Γκεόργκε Κάλτσίου - Ντουμιτρεάσα γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1925. Ήταν ο μικρότερος από τα 11 παιδιά της οικογένειας Κάλτσιου και καταγόταν από το χωριό Μαχμουντία νομός Tulcea.
Από μικρό παιδί οι γονείς του, του εμφύσησαν την αγάπη για το Θεό. «Μεγάλωσα σε μια απλή αλλά θρησκευόμενη οικογένεια, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου σε μια εκκλησία κοντά σ’ έναν ιερέα. Νέος είχε σκέψεις να γίνει μοναχός. Τελικά αποφάσισε να υπηρετήσει τους ανθρώπους με άλλον τρόπο. Το 1945 γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου. Το 1948 οι κομμουνιστές φυλάκισαν όλη την αφρόκρεμα της ρουμανικής διανόησης αλλά και τους φοιτητές αλλά και όσους αντιτείνονταν ή νόμιζαν οι κομμουνιστές ότι αντιτείνονταν στην ιδεολογία τους, είτε για πολιτικούς είτε για θρησκευτικούς λόγους. Έτσι συνελήφθη και ο φοιτητής Γκεργκε Κάλτσιου με την κατηγορία της «υπονόμευσης της ασφάλειας του κράτους».
Σχολή Πιτέστι.
Για τον νεαρό Γκεοργκέ το στρατόπεδο εξόντωσης του Πιτεστι γίνεται ένα νέο σχολείο. Από τον αφελή με τα γαλάζια μάτια μετατρέπεται σε «ατρόμητο μαχητή» για το Χριστό και την πατρίδα Σ’ αυτή τη φυλακή έπεσε στην πιο μεγάλη αμαρτία της ζωής του (απαρνήθηκε το Χριστό) αλλά και τις πιο μεγάλες αρετές (αγάπη για τον εχθρό και το θάρρος της ομολογίας) που τον βοήθησε πολύ να ξαναναστηθεί ψυχικά. Στο Πιτεστι ..ήταν οι πιο καθαροί κρατούμενοι. Αυτοί δε ήταν μπλεγμένοι σε πολιτικά ρεύματα και δράσεις. Η μεγάλη αντοχή που έδειξαν οφειλόταν στην προσευχή και την απόκτηση των αρετών. Στη φυλακή είχε δημιουργηθεί ένα μυστικιστικό ρεύμα, δύσκολα κατανοητό από τους δήμιους. Εκεί ήταν ένα κέντρο πνευματικότητας «έχοντας από μικρός μεγαλώσει με την προσευχή ενσωματώθηκα εύκολα σ’ αυτήν την πνευματική κίνηση». Στο Πιτέστι η προσευχή δε σταμάτησε μέρα-νύχτα. Το κάθε κελί είχε ώρα προσευχής. Όταν το ένα κελί τελείωνε την προσευχή χτυπούσε τοίχο και άρχιζε η προσευχή στο άλλο κελί. Όταν άρχισε η «επαναδιαπαιδαγώγηση» στο Πιτέστι, υπήρχε ήδη ένα κέντρο προσευχής & πνευματικότητας.
(σημ π. Γεωργ. Τη διετία 1949-1951 στις φυλακές του Πιτεστι έλαβε μέρος το πιο φριχτό και σατανικό πείραμα των κομμουνιστικών φυλακών. Η προσπάθεια «επαναδιαπαιδαγώγησης» των κρατουμένων και η δημιουργία ενός νέου, κομμουνιστικού ανθρώπου, μέσα από απάνθρωπα βασανιστήρια).
Πτώση και ανύψωση.
Ο πιο φοβερός βασανιστής ήταν ο Εουτζέν Τσουρκάνου. Αυτός, όπως διηγούνται όσοι κατάφεραν να επιζήσουν από τα χέρια του, «ήταν γεμάτος από μανία και οργή» μια μανία δαιμονική. Στις ανακρίσεις όταν τελείωνε τα βασανιστήρια έλεγε: « Αν ο Χριστός ζούσε στον καιρό μου, δε θα έφτανε καν στο Σταυρό».
Λέει ο π. Γκεοργκε: «Ο Τσουρκάνου είχε επάνω του κάτι το δαιμονικό. Αυτός ήταν ο ανώτατος δαίμονας της επιχείρησης Πιτεστι. Είχε μια δύναμη επιβολής φοβερή. Όταν έμπαινε στο κελί έσπερνε τον τρόμο. ¨ολη η φυλακή τον έτρεμε. Έπαιρνε τους καλύτερους από εμάς και τους ,κτυπούσε, τους βασάνιζε τους άλλαζε κυριολεκτικά. Ακόμη κι αν δεν άλλαζε κάτι στη ψυχή τους, ο τρόμος ήταν τόσο μεγάλος που μερικοί γίνονταν από μονή τους καταδότες.
Έτσι εισήγαγε την έλλειψη εμπιστοσύνης, τον τρόμο και την απελπισία σε πολλούς από εμάς. Μερικοί άντεξαν, άλλοι όχι. Άλλοι πέθαναν την ώρα των βασανιστηρίων και άλλοι αυτοκτόνησαν. Λίγοι άντεξαν μέχρι τέλους. Κάποιοι απ’ αυτούς που έπεσαν, ξανασηκώθηκαν. Νωρίτερα η αργότερα επειδή η επανόρθωση της ψυχής δεν είναι σαν την επανόρθωση του σώματος. Η ψυχή έχει πιο μυστηριακούς νόμους, επανέρχεται δυσκολότερα.
Η δική μου επανόρθωση ήταν δυσκολότερη γιατί το ρήγμα ήταν μεγαλύτερο. Ήμουν 25 ετών, αρκετά αφελής, ένα παιδί από χωριό με δυνατή πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Ήθελα ν’αυτοκτονήσω μαζί με τον Πουιου Ντόμπρε. Του έγραψα τη σκέψη μου σ’ ένα σαπούνι Ο Τσουρκάνου με είδε όταν το πέταξα. Μ’ έλιωσε στο ξύλο. Δεν ήξερα πια να διαβάζω, δε γνώριζα τα γράμματα, ξέχασα ακόμη και το ¨ Πάτερ ημών¨ Χωρίς καμιά διανοητική προσπάθεια αισθανόμουν από την καρδία να αχνοφέγγει η προσευχή του Ιησού. Σ’ εκείνη την απελπισία υποσχέθηκα στο Θεό όταν βγω από τη φυλακή να γίνω ιερέας. Οι άλλοι κρατούμενοι με θεωρούσαν άγγελο….. ναι, έναν άγγελο. Ναι αλλά ένας άγγελος ξεπεσμένος.
Συνήλθα τη στιγμή που βρέθηκα μπροστά σε κάποιες τρομαχτικές ενέργειες οι οποίες αποσκοπούσαν στο να μετατραπούν τα θύματα σε θύτες. Τότε ξύπνησε μέσα μου το πνεύμα δικαιοσύνης και ο φύλακας άγγελος μου με βοήθησε ρισκάροντας τη ζωή μου να λάβω θέση βάζοντας στοπ σ’ αυτά τα σχέδια. Μου ζήτησαν να πω ότι συνωμότησα μαζί με κάποιους άλλους σε πολιτικές υποθέσεις, αλλά εγώ ούτε καν τους γνώριζα.
Αργότερα ο νεαρός Γκεόργκε Καλτσίου οδηγήθηκε σ’ ‘άλλες τρομακτικές φυλακές όπως η Ζίλαβα, στη Ζάρκα στο Αιουντ και στη Γκέρλα. Το 1964 δόθηκε γενική αμνηστία. Μετά από 16 χρόνια ήταν ελεύθερος. «Το 1964 μας απελευθέρωσαν, μετά τις πιέσεις της Δύσης αλλά και επειδή οι κομμουνιστές θεωρούσαν ότι τώρα πια ήταν κυρίαρχοι στη χώρα, αλλά και τις ψυχές μας.
¨Στρατιώτης¨ με ράσα.
Όταν βγήκα από τη φυλακή θέλησα να συνεχίσω στην Ιατρική Σχολή αλλά δε με δέχτηκαν. Έτσι σπούδασα γαλλική φιλολογία. Μετά θέλησα να γραφώ στη Θεολογική σχολή για να εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στο Θεό όταν ήμουν φυλακή. Αρχικά με απέρριψαν, λόγω του φακέλου μου.
«Πήγα στον Πατριάρχη Ιουστίνιάν. Προς μεγάλη μου έκπληξη δέχτηκε αν και του είπα για τα χρόνια της κράτησής μου. Μ’ έστειλε στον γραμματέα της σχολής μοναχό Αντώνιο Πλαμαντεάλα(μετέπειτα μητροπολίτης Τρανσυλβανίας) ο οποίος μου είπε να μη βάλω στο βιογραφικό μου τα χρόνια της φυλακής» Το 1971 τελείωσε την Θεολογική σχολή και τον δέχτηκαν ως καθηγητή γαλλικής στο εκκλησιαστικό λύκειο. Εν τω μεταξύ παντρεύτηκε την κόρη ενός πρώην κρατουμένου και χειροτονήθηκε ιερέας.
Όταν οι κομμουνιστές γκρέμισαν την εκκλησία Ένει, κτίσμα του 17ου αιώνα, η φωνή του π.Γκεοργκε αντήχησε σαν ένας κεραυνός στην έρημο της αδιαφορίας και του συμβιβασμού,
αυτή τη φορά κάνοντας αντανάκλαση και στην οικογένειά του.
Λειτουργώντας στην εκκλησία Ράντου Βόντα εκφώνησε 7 ομιλίες, τις περίφημες «7 ομιλίες για νέους». Αυτές οι ομιλίες, όπως και άλλα θαραλλέα άρθρα, καταδίκαζαν το γκρέμισμα εκκλησιών και τον αθεϊσμό και γινόταν μπρος σ’ έναν μεγάλο αριθμό θεολόγων φοιτητών αλλά και φοιτητών από άλλες σχολές. « Τις εκφώνησα τη στιγμή που η ρουμανική συνείδηση ήταν έτοιμη να τις ακούσει. Αυτές οι ομιλίες δημιούργησαν ένα υπόγειο ρεύμα αντίστασης μεταξύ κυρίως των θεολόγων φοιτητών. Ζητούσα ελευθερία πίστεως και να σταματήσει η κατάχρηση εξουσίας. Από την πρώτη κιόλας ομιλία με παρακολουθούσαν αλλά δε μπορούσαν να με συλλάβουν. Είχα προσευχηθεί στο Θεό να μη με συλλάβουν μέχρι να εκφωνήσω και τις επτά. Δεν κατάφερα να εκφωνήσω όγδοη επειδή με συνέλαβαν».
Καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλακή αλλά εξέτισε τα 5. Συνολικά πλήρωσε την αντικομουνιστική του δράση με 21 χρόνια φυλάκιση. Παρόλα αυτά στη δίκη - παρωδία ξεσκέπασε τους πραγματικούς αυτουργούς των εγκλημάτων της «επαναδιαπαιδαγώγησης». Μετά τη δεύτερη σύλληψή του οι εξόριστοι Ρουμάνοι μ’ επικεφαλής τον Μιρτσεα Ελιάντε και τον Εουτζέν Ιονέσκου έκαναν εκκλησεις στη Δύση για την απελευθέρωση του. Πάντα το θέμα των πολιτικών κρατουμένων τίθονταν από τις δυτικές κυβερνήσεις στις συναντήσεις τους με τον Τσαουσέσκου. Μετά από έντονες πιέσεις κυρίως της αμερικανικής κυβέρνησης Τελικά απελευθερώθηκε το 1984. Το 1985 ζήτησε πολιτικό άσυλο στις Η.Π.Α. Εγκαταστάθηκε στην Ουάσινγκτον όπου δημιούργησε μια ρουμανική Ορθόδοξη ενορία.
Το 1987 το FBI τον πληροφορεί ότι η ρουμανική σεκιουριτάτε σχεδιάζει να τον δολοφονήσει. Ο π. Γκέοργκε έλεγε ότι αισθανόταν πάντοτε ότι τον παρακολουθούν, κυρίως όταν ερχόταν στην Ευρώπη, αλλά μετά το 1989 όταν ερχόταν στην Ρουμανία.
Παρόλα αυτά δε φοβήθηκε και συνέχισε να έχει επαφή με τη Ρουμανία να γράφει βιβλία και άρθρα όπως και να μιλάει στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η "φωνή της Αμερικής" και "Ελεύθερη Ευρώπη". Μετά το 1989 γνώρισε προσωπικά τον Λίβιου Τούρκου τον αρχηγό της Ρουμανικής κατασκοπείας στις Η.Π.Α. «ΟΤούρκου μου είπε ότι πράγματι σχεδίαζαν την δολοφονία μου από έναν Κουβανό, αλλά παραιτήθηκαν από το σχέδιο εξαιτίας των συνεπειών που θα είχε στις Ρουμανο - Αμερικανικές σχέσεις.
Ο π. Γκεόργκε πέθανε στις 21 Νοεμβρίου 2007 αφού τον κοινώνησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου ένας άλλος πρώην κρατούμενος, των κομμουνιστικών φυλακών ο επίσκοπος Κλουζ Βαρθολομαίος Ανανία.
● Ο μέγας ομολογητής π.Γκεόργκε Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα μιλάει για την αίρεση του Οικουμενισμού.
Μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Ρουμανία ο π. Γκεόργκε μιλούσε για έναν άλλο κίνδυνο, τον καπιταλισμό: «Τουλάχιστο οι κομμουνιστές ήταν φανεροί εχθροί. Οι καπιταλιστές μιλούν για το Θεό αλλά σταδιακά τον διώχνουν από την κοινωνία, τα σχολεία, την οικογένεια και κυρίως από την ψυχή του ανθρώπου».
Στα άρθρα του και στις ομιλίες του ανα τη χώρα, αν και σε προχωρημένη ηλικία μιλούσε για την πιο μεγάλη αίρεση του αιώνα, τον οικουμενισμό. Γι’ αυτή την αίρεση έλεγε πως πίσω από τις λεγόμενες «καλές προθέσεις» κρύβονται όχι η ειλικρινής επιθυμία για μια πίστη, αλλά τα δαιμονικά συμφέροντα της παγκόσμιας κυβέρνησης. Η επιθυμία κάποιων να κυριαρχήσουν στους λαούς. Η ορθοδοξία δεν έχει τίποτα να διαπραγματευτεί σε θέματα πίστεως, αυτή ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Η αλήθεια δε διαπραγματεύεται.
Μπορούμε να έχουμε καλές σχέσεις με οποιοδήποτε θρήσκευμα, αλλά όχι στα πλαίσια μιας οικουμενικής κίνησης . Εμείς έχουμε την πίστη μας, τις παραδόσεις μας, την κουλτούρα μας το παρελθόν μας. Γιατί να παραιτηθούμε απ’ αυτά για κάτι ξένο και χωρίς ιερότητα; Η Εκκλησία πρέπει να παλέψει.
Ο εικοστός αιώνας άνοιξε πάλι την περίοδο των μαρτύρων και του μαρτυρίου. Όλα τα σημεία του αιώνα δηλώνουν την αγιοσύνη. Διά μιας μυστικής, κατ’ οίκονομίαν Θεού ανακατάταξης τής ιστορίας, ύστερα από μιά πικρή και μακρόχρονη περιπλάνηση, μέσα από φρικτά βάσανα, η ανθρωπότητα ξαναγυρίζει στον Χριστό.
Έχει αποδειχτεί η αποτυχία του ανθρωποκεντρισμού να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς Θεό, χωρίς αγιότητα και χωρίς την προοπτική τής αιωνιότητας. Όλες οι πολιτικές, υλιστικές, αθεϊστικές, οικονομικές, πανσεξουαλικές, φιλοσοφικές, πανθεϊστικές καταστροφές, πού αποκορυφώθηκαν με την πανωλεθρία τής αλλοτρίωσης και αποστασίας -όλες προήλθαν από την κακή χρήση τής ελευθερίας τής ανθρωπότητας και αναγγέλλουν το τέλος μιας εποχής, αναγκάζοντας τούς ανθρώπους να ξαναβρούν τον Θεό, να βρουν τον ίδιο τον εαυτό τους και να προσανατολιστούν στην αληθινή χριστιανική εμπειρία.
Οι πράξεις των ανθρώπων, χωρίς τον Θεό, φέρουν από τη γένεση τους, δηλαδή από την ίδια τη φύση τους, την αρχή τής πτώσης. ο άνθρωπος, έχει χτίσει έναν εγωιστικό πολιτισμό, υλιστικό και αξιοκαταφρόνητο, πού οδήγησε την ανθρωπότητα στο μηδέν.
Ο αθεϊστικός-ύλιστικός εξτρεμισμός είναι ο πιό οδυνηρός και φοβερός από όλους. ο άνθρωπος έγινε ενα νούμερο, ένα τηλεκατευθυνόμενο εργαλείο, ένα τιθασευμένο θηρίο. Φτάσαμε στην απόλυτη σκλαβιά, η οποία υποτάσσεται στην παντοκρατορική και πολυε-πιστημονική εξουσία τόσο στη συνείδηση, όσο και στη ζωή, τόσο στην κοινωνία, όσο και στο άτομο. Αυτός είναι ο αμίαντος σατανισμός: η επιστήμη του ύλισμού, η οποία προσδιορίζει την ιστορία και τίς συνειδήσεις των ανθρώπων και δεν επιτρέπει καμιά εξαίρεση και καμιά επιφύλαξη.
Σέ πολιτικό επίπεδο η κομμουνιστική εξουσία είναι τρομερή. Είναι τόσο βάρβαρη και θηριώδης, πού δεν υπάρχουν όρια να προσδιοριστεί… Είναι σαφές για τούς κατοίκους του χώρου του σοσιαλιστικού μαρξισμού ότι καλύτερα να είσαι νεκρός παρά να είσαι κομμουνιστής!
Εν ονόματι του λαού, του άνθρωπου, ο κομμουνισμός προσδιορίζει νομικά, επιστημονικά τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών· και σ’ αυτό έγκειται η τρέλα τής ιδεολογίας τους. Καλό είναι μόνο αυτό πού κραταιώνει την κομμουνιστική εξουσία. Τώρα, όσο για τίς ιδεολογικές δικαιολογίες, είναι μόνο μεγάλα ψέματα, τόσο διαλεκτικά, όσο και επιστημονικά.
Οι κομμουνιστές πιστεύουν μόνο στο σύστημα τής κομμουνιστικής εξουσίας. Όσο περισσότερα δαιμονικά ψέματα λένε και τρομοκρατούν το σύνολο του λαού, τόσο η εξουσία τους είναι πιό δυναμωμένη. Έκτος απ’ αυτό, δεν τούς ενδιαφέρει τίποτε: ουτε η ανθρωπιά, ουτε η πρόοδος, ούτε η οικονομία, ούτε η επιστήμη. Καλό είναι αυτό πού προσφέρει εξουσία.
Ο υλιστικός αθεϊσμός είναι η βάση της πιο οδυνηρής τυραννίας τής ιστορίας. Στον κομμουνισμό μιά επιτροπή θα καθορίσει τόσο την ικανότητα κάθε άνθρωπου, όσο και τίς ανάγκες του· γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μήν έχει Θεό, να παραιτηθεί από την ελευθερία του και να υπακούει στους κομμουνιστικούς νόμους. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται ολοκληρωτικά δούλος.
Δέν ορίζεται μόνο το καθημερινό του ψωμί, αλλά και η συνείδηση του. οι κομμουνιστές δεν έχουν τη σιγουριά τής εξουσίας τους, μέχρις ότου κυριαρχήσουν στίς συνειδήσεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν αποδέχονται την πνευματική ελευθερία του θρησκευτικού άνθρωπου. Γι’ αυτό το λόγο μισούν περισσότερο από καθετί τον Θεάνθρωπο Χριστό, ο όποιος ανορθώνει και αγιάζει την ανθρώπινη φύση και τη συνείδηση.
Σχετικά με όλα αυτά είναι η «αναμόρφωση» από το Πιτέστι, η όποια όμως άρχισε από τη Ρωσσία. Η «αναμόρφωση» εκπονήθηκε με βάση τη σκέψη του Μάρξ. Ο Μαρξ είναι ο φιλόσοφος πού θέλησε να ανατρέψει τον προορισμό του ανθρώπου, να καταστρέψει τον άνθρωπο και να τον μεταβάλει σέ τέρας. Ο Μάρξ είναι εκείνος πού θέλησε να αναποδογυρίσει το Χριστιανισμό. Είναι ένας ψεύτικος χριστός, ένας αντίχριστος, πρίν από το μεγάλο Αντίχριστο.
Οι κομμουνιστές δεν ντρέπονται να δηλώνουν σέ όλο τον κόσμο ότι θέλουν να τροποποιήσουν δομικά τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα μέσω τής «αποκάλυψης» του ίστορικού ύλισμού. Και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το τερατούργημα πού του ετοιμάζεται, διότι δεν έχει πιά τον Θεό στο πηδάλιο του.
Η «αναμόρφωση» σήμαινε τρομοκράτηση των φυλακισμένων από άλλους φυλακισμένους, μέχρι το επαναστατικό σόκ, διά του οποίου το θύμα ελάμβανε την κομμουνιστική συνείδηση. Τα βάσανα ήταν συνεχή, απαίσια, χωρίς διέξοδο. δεν υπήρχε δικαίωμα θανάτου, μόνο τερατώδης ζωή. Μερικοί κρατούμενοι δέχθηκαν να συμβιβαστούν με την εξουσία, ύστερα όμως η χιονοστιβάδα μεγάλωσε και το κάθε θύμα γινόταν δολοφόνος των φίλων του.
Ήταν μιά τρέλα από την οποία κανένας δεν μπορούσε να εξαιρεθεί. Ο καθένας εξαναγκαζόταν μέχρι θανάτου να δεχθεί τίς δήθεν σειρές τής «αναμόρφωσης». Εκεί έξευτελίσθηκε η πίστη, τα ιδανικά, το έθνος, η οικογένεια, η αρετή, η τιμή, ο ηρωισμός καί, τελικά, η ανθρωπιά. Όλοι είχαν γίνει πειραματόζωα. Άλλοι υπέκυπταν ευκολότερα, ενώ άλλοι μετά από απίστευτα βάσανα.
Εκεί, στο Πιτέστι, βασανίσθηκε και ο φοιτητής Γεώργιος Κάλτσιου. Ήταν ένας όμορφος εξωτερικά και εσωτερικά νεαρός, ο όποιος έβλεπε τον κόσμο με εφηβικά μάτια, στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και όταν αντιλήφθηκε τον κομμουνιστικό κίνδυνο για την ανθρωπότητα, προσκολλήθηκε σέ μιά άντικομμουνιστική πολιτική, την οποία υποστήριζε με τα φτωχά του μέσα. Όταν τελείωσε το Λύκειο, διάλεξε να πάει στην ιατρική, η οποία ανταποκρινόταν στη γενική του δομή και στον εξαιρετικό του νου. Το 1948 ο Γεώργιος προφυλακίστηκε και ύστερα καταδικάστηκε σάν αμερικανός πράκτορας και φασίστας αντεπαναστάτης.
Στή φυλακή μπήκε στη σειρά της μαρξιστικής «αναμόρφωσης». Τα προσωρινά αποτελέσματα ήταν η ολοκληρωτική συντριβή του, αλλά τα αντίστοιχα μακροπρόθεσμα αναποδογύρισαν την κατάσταση. Λόγω των σωματικών και ψυχικών βασάνων, πού πέρασε, ύστερα από την αποφυλάκιση του, ο Γεώργιος Κάλτσιου σπούδασε θεολογία και έγινε ιερέας. Είναι μιά ψυχική διαδικασία πολύ πιό τραγική από εκείνη του Αποστόλου Παύλου, ο όποιος είχε συντελέσει στη θανάτωση του πρώτου χριστιανού μάρτυρα, του αγίου Στεφάνου. Η περίπτωση του πατρός Γεωργίου δεν είναι μοναδική, αλλά κι άν ήταν, θα έφτανε για να ανατρέψει και να ρεζιλέψει για πάντα τίς αρχές του αθεϊστικού ύλισμού.
Εμείς γνωρίζουμε την πνευματική πορεία αυτού του ανθρώπου, καθώς και τα φρικτά μαρτύρια, και με ταπείνωση ασπαζόμαστε τίς πληγές τής ψυχής και του σώματος του· διότι αυτός ο άνθρωπος έζησε την κόλαση, βασανίσθηκε από το σατανά και αντιστάθηκε εναντίον του αντιχρίστου.
Πέρα από τίς θηριωδίες τής φυλακής πρέπει να βλέπουμε και το δαιμονικό πνεύμα πού κυβερνούσε την «αναμόρφωση». Τα ατέλειωτα και σκληρότατα βάσανα, στα όποια υποβάλλονταν οι κρατούμενοι, ήταν μόνο η ορατή πλευρά αύτού του πνεύματος. Το σατανικό πνεύμα ήταν ορατό και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Όλο το περιβάλλον ήταν φορτωμένο με σατανικές δυνάμεις, οι όποιες εκδηλώνονταν με πράξεις, χειρονομίες η λόγια, επιβεβαιώνοντας έτσι μιά κρύα, φρικτή, γεμάτη μίσος και σκοτάδι κατάσταση.
Εκεί οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν σάν δαίμονες. Έβγαλαν τον Θεό από τον άνθρωπο και τον αντικατέστησαν με το σατανά. Εκεί η ίδια η ανθρώπινη φύση σακατεύτηκε τελείως και ανατράπηκε. Ο νους εκείνων των κρατουμένων στην άρχή ήταν ταραγμένος, ύστερα ζούσαν τον τρόμο διά των βασάνων και κατόπιν ζούσαν μέσα στην απελπισία. Εκεί δεν υπήρχε ούτε έξοδος, ούτε τέλος. Εκεί οι ψυχικοί πόνοι ήταν ψηλαφητοί και η τρομάρα απεριόριστη. Σ’ αυτές τίς συνθήκες επιβαλλόταν με βασανιστικά μέσα η αλλαγή των συνειδήσεων.
Η κόλαση βρήκε έτσι την πραγματοποίηση της στη μαρξιστική - λενινιστική «αναμόρφωση», αποδεικνύοντας την προοπτική πού προσφέρει η επανάσταση του ιστορικού υλισμού για όλη την ανθρωπότητα· δηλαδή ένα κομμουνιστικό σατανισμό μεταμφιεσμένο από τον αθεϊσμό, πού μπαίνει στον κόσμο στη θέση τής βασιλείας του Θεού.
Στήν πρώτη περίοδο τής φυλάκισης του, ο Γεώργιος Κάλτσιου, νεαρός τότε είκοσι ετών, βασανίστηκε μέχρι τελικής ψυχικής και σωματικής καταστροφής, ώστε κατήντησε σάν μιά πατσαβούρα, σάν ένα ρομπότ, σάν ένα τιθασευμένο ζώο, σάν ένας τρομαγμένος τρελός, σάν ένας ζωάνθρωπος, κάτι απόλυτα αντίθετο απ’ αυτό πού ήταν μέχρι τότε. Δηλαδή του διέστρεψαν όλη την προσωπικότητα για να μισήσει ό,τι ήταν μέχρι τότε, να περιγελά ό,τι ήταν πιό ιερό μέσα του και να γίνει ένα θηρίο, σύμφωνα με την επιστήμη του ύλισμού.
Ο φοιτητής Κάλτσιου ζούσε αυτή την ανισορροπία, πού φαινόταν μπροστά στον κόσμο σάν σοσιαλιστική επανάσταση. Αλλά μέσα στο σκοτάδι των σκοταδιών αυτός είδε το φώς του Χριστού και αποφάσισε να υποταχθεί σ’ Αυτόν. Άν και βασανισμένος τόσο πολύ, μετά την αποφυλάκιση του, αποφάσισε να γίνει ιερέας. Και σάν ιερέας, να λέει την αλήθεια.
Αυτός, και άλλοι, κατάλαβε την πνευματική βάση τής διαμάχης αύτού του κόσμου. Αυτός, και άλλοι, αφιέρωσαν όλη την υπόλοιπη ζωή τους στον Χριστό, πεπεισμένοι λόγω τής εμπειρίας τους, ότι Αυτός είναι ζών και είναι η μοναδική απολύτρωση. Αυτός λοιπόν ο φοιτητής βγήκε από την κόλαση και είχε το θάρρος να αντικρίσει ξανά την κόλαση. Ήξερε, μετά πού έγινε ιερέας, ότι θα ακολουθήσουν και πάλι βάσανα, αλλά έλπιζε στον Χριστό. Δέχθηκε τον ισχυρό Χριστό ζωντανό στη θεϊκή του διάσταση, και έτσι μπόρεσε να υποτάξει το φόβο, πού ήδη είχε χαραχθεί στην ψυχή του.
Μετά από την πρώτη του φυλάκιση (1948-1964), ο Γεώργιος Κάλτσιου σπούδασε Φιλολογία και Θεολογία και έγινε ιερέας και καθηγητής τής Καινής Διαθήκης και τής γαλλικής γλώσσας στο θεολογικό ορθόδοξο σεμινάριο του Βουκουρεστίου. Παρότι είχε περάσει μέσα από τη φωτιά τής κολάσεως στίς φυλακές τής πόλεως Πιτέστι και γνώριζε τίς διαβολικές μεθόδους εξόντωσης των εχθρών του κομμουνιστικού καθεστώτος, εν τούτοις είχε το κουράγιο να ομολογεί φανερά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό Του, μαζεύοντας γύρω του νεαρούς μαθητές και φοιτητές πού αναπτερώνονταν από τα χριστιανικά και εθνικά συναισθήματα. Μετά την εκφώνηση των επτά Λόγων πρός τούς νέους, τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1978, στον ιερό Ναό Ράδου-Βόντα, ο πατήρ Κάλτσιου προφυλακίζεται πάλι και καταδικάζεται σέ 10 χρόνια φυλάκιση, από τα όποια κάνει πέντε (1979-1984). Αποφυλακίσθηκε, λόγω των διεθνών πιέσεων και αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και να πάει μόνιμα στην Αμερική.
Ο Κάλτσιου είδε το σατανά μέσω τής «αναμόρφωσης», αλλά και τον Χριστό διά τής πίστεως. Όλα τα βάσανα πού προξενήθηκαν από τούς άθεους κομμουνιστές γέννησαν το μαρτύριο και την αγιότητα των πιστών χριστιανών.
Διά του ιερέως Κάλτσιου μιλάει ο Χριστός. Ο ίδιος είναι νεκρός έν Χριστώ μέσω μιας βαθειάς μετάνοιας και ταπείνωσης, αλλά είναι και ζωντανός διά τής χάριτος και τής αληθείας. Δεν μπόρεσε να σιωπήσει. Είχε υποχρέωση να ομολογεί στους ανθρώπους τη σατανική αηδία του άθεϊσμού και το μεγαλείο τής πίστεως.
Ο Κάλτσιου δεν έλεγε θεωρίες, αλλά είχε βιώματα. Ζούσε και αγωνιζόταν μέχρι να γίνει στάκτη ο αθεϊσμός και να ανάψει στίς καρδιές των ανθρώπων η πίστη. Σκλαβώθηκε με την τρομοκρατία, αλλά ελευθερώθηκε με τη δύναμη τής πίστεως. Η αγάπη νίκησε το μίσος. Στη ζωή του Κάλτσιου η ύλη έδειξε το σιχαμερό προσωπείο της και αυτός είδε μέσω αυτής τον σατανά, αλλά και τον Θεό.
Ο Κάλτσιου περιφρουρεί τον άνθρωπο, τη ζωή και τον κόσμο, όπως ο ίδιος ο Υίός του Θεού τον έχει δημιουργήσει. Γι’ αυτόν η ζωή είναι ένα μυστήριο, ο άνθρωπος είναι βασιλεύς, ο κόσμος είναι ελευθερία. Η εμπειρία του είναι ταυτόχρονα μυστική, λογική, ανθρώπινη, ιστορική και υλική. Αλλά ο σατανάς δεν αντέχει τέτοιους ανθρώπους. Ο ιερέας Κάλτσιου αρνείται τίς βάσεις του άθεϊστικού ύλισμού και άρα πρέπει να εξοντωθεί. Δεν είναι φαυλόβιος, αλλά καταδικάζει την κομμουνιστική πολιτική. Δεν είναι οικονομολόγος, και όμως καταστρέφει το μύθο τής κομμουνιστικής νοοτροπίας και ζωής. Δεν είναι ιδεολόγος, αλλά η πίστη του άθετεί την κομμουνιστική ιδεολογία. Και αυτό δεν μπορεί να του συγχωρεθεί.
Πνευματικοί αδελφοί του, ιερείς, τον κατήγγειλαν στο Κόμμα, όπως ο Άννας και ο Καϊάφας τον Χριστό, και τον έστειλαν για εκδίκαση στον Πιλάτο αύτού του αιώνα. Η αντίδραση των κομμουνιστών εναντίον του ήταν άγρια και ανελέητη. Δε θέλουν να του πάρουν τη ζωή, αλλά θέλουν να τον σκοτώσουν πνευματικά, ηθικά, ψυχικά. Θέλουν να αναγνωρίσει ειλικρινά ότι η «αναμόρφωση» είναι έργο των Λεγεωνάριων και όχι των κομμουνιστών και ότι ο ίδιος είναι μόνο ο αντιδραστικός. Θέλουν να τον πείσουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να πει ότι δεν είναι ιερέας του Χρίστου αλλά εχθρός του λαού. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να το κάνει ο π. Γεώργιος Κάλτσιου. Δεν το έκανε ελεύθερος, θα το κάνει αναγκασμένος;
Πολλές φορές τον βασάνισαν μέχρι θανάτου και πάλι τον επανέφεραν στη ζωή, με μιά απαίτηση: να πει ότι είναι ένοχος. Είναι ένα θαύμα πού τώρα έχει τρία χρόνια και αντέχει στη δεύτερη περίοδο τής «αναμόρφωσης». ο άνθρωπος έχει περιορισμένες δυνάμεις αντοχής και η βία πού τον τυραννεί είναι πολύ μεγάλη. Αλλά στο κρατητήριο ζει μέσα στη Χάρη του αγίου Πνεύματος. Υπάρχει μέσα του τόση αγάπη, ώστε λιώνει όλες τίς έχθρες. Και για να φανεί πόση καλοσύνη έχει, οι εχθροί τον χτυπάνε, ενώ αυτός τούς δείχνει αγάπη.
Ο ιερέας Κάλτσιου προσεύχεται για τούς εχθρούς του και η προσευχή του τούς καίει. Η πίστη του αφανίζει κάθε πονηρό πνεύμα και η ζωή του είναι μιά μαρτυρική παρουσία. Ο πατήρ Κάλτσιου συγχωρεί για όλα τα βάσανα πού προσωπικά πέρασε, αλλά καυτηριάζει τούς εχθρούς των ανθρώπων, τούς εχθρούς τής αλήθειας και του Χρίστου. Θεωρούμε ότι είναι μιά από εκείνες τίς πνευματικές κορυφές, λίγες στον κόσμο, με τίς όποιες ο Θεός ενεργεί στον κόσμο για να τον σώσει.
Οι κομμουνιστές βλέπουν στον ιερέα Κάλτσιου την απόδειξη τής αδυναμίας τους, γιατί είναι ένα βαρύ πρόβλημα του διεθνούς κομμουνισμού κι ένα λαμπρό παράδειγμα τής χριστιανικής πίστεως. Όλοι οι κομμουνιστές του κόσμου φταίνε για τα βάσανα του Κάλτσιου, καθώς και όλοι οι πιστοί και οι άνθρωποι του Θεού οφείλουν ευγνωμοσύνη στη χάρη και στο μαρτύριο του.
Γιά τούς κομμουνιστές ο Κάλτσιου είναι ένας κίνδυνος, είτε είναι ζωντανός, είτε νεκρός. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν τί να κάνουν: να τον σκοτώσουν, να τον αναμορφώσουν η να τον ελευθερώσουν. Φοβούνται την αποφυλάκιση του, αλλά θα έπρεπε να φοβούνται περισσότερο το μαρτύριο του. Ό,τι κι άν έγινε με τον Κάλτσιου, αυτός θα παραμένει ένας μάρτυρας του Χριστιανισμού και μιά προσωπικότητα-σύμβολο τής ανθρωπότητας.
Ο ιερέας Κάλτσιου είναι και ένα συγκλονιστικό παράδειγμα διχασμού δύο κόσμων. Άφησε στο σπίτι του μιά σύζυγο και παιδιά, οι όποιοι κάνουν κι αυτοί μαρτυρική ζωή. Άφησε ένα κενό στο χριστιανικό Κλήρο και στην αρετή τής ανθρωπιάς, αλλά όλα αυτά είναι ελάχιστα σέ σύγκριση με την προσωπική του ταλαιπωρία. Διάλεξε ν’ ακολουθήσει το δρόμο τής πιο ιερής τρέλας, πού εμφανίσθηκε ποτέ στην ιστορία και πού χωρίς αυτήν δεν θα ήταν δυνατή η αναβίωση του Χριστιανισμού. Όμοιοι του ήταν πολλοί άνθρωποι, άλλ’ όμως δεν είχαν τη δύναμη τής πίστεως του και περίμεναν θαυματουργικά τη σωτηρία.
Δυστυχώς οι χριστιανοί έχασαν το νόημα του Σταύρου και δεν είναι αλληλέγγυοι με τούς μάρτυρες τους. Αυτοί οι χριστιανοί εγκατέλειψαν την πίστη, τον ηρωισμό, την τιμή, αλλά άν δεν ξυπνήσουν, θα πάθουν χειρότερα από τον Κάλτσιου. Αν οι χριστιανοί γνώριζαν ότι και οι ίδιοι κάποτε θα φτάσουν στην «αναμόρφωση», θα εισέβαλλαν στη φυλακή πού βασανιζόταν ο ιερέας Γεώργιος Κάλτσιου και θα τον απελευθέρωναν.
Η ανθρωπότητα θα έπρεπε να μήν πανικοβάλλεται λόγω του καρκίνου, τής πείνας, τής μόλυνσης, του πολέμου η ακόμη και τής υποταγής, αλλά να φρίττει και να ριψοκινδυνεύει το παν για να μη φτάσει στην κατευθυνόμενη από τούς νόμους του υλισμού συνείδηση. Όταν η ανθρωπότητα καταλάβει ότι ο κομμουνισμός είναι αληθινός σατανισμός, τότε θα μπορέσει να τον καταστρέψει.
Αν οι άνθρωποι καταλάβαιναν, έστω και περιορισμένα, την αγιότητα και τη σημασία ενός άνθρωπου σάν τον ιερέα Κάλτσιου, θα έκαναν τίς απαραίτητες παραστάσεις για να σώσουν τη ζωή του. Αλλά οι χριστιανοί τον υπερασπίσθηκαν μόνο πλατωνικά, ενώ οι άλλοι άνθρωποι δεν πιστεύουν αυτά πού γίνονται. Αλλά ο ιερέας Κάλτσιου εξυψώθηκε πιό πολύ, άφ’ ότου εγκαταλείφθηκε από όλους.
Αυτός ο εμπνευσμένος ιερέας του Χριστού, ο όποιος είχε το χάρισμα του λόγου και μιά βαθειά ιεραποστολική συνείδηση, είναι σύμβολο του μαρτυρίου, απόδειξη τής ανθρωπιάς και νίκη τής ελευθερίας διά τής θυσίας. Δεν είναι θύμα μόνο των κομμουνιστών, αλλά και των υπηρετών τους, πού ήταν ο υψηλός ρουμανικός Κλήρος. Αυτοί οι τελευταίοι έχουν μιά ευθύνη, η οποία δεν μπορεί εύκολα να συγχωρεθεί.
Σήμερα πήγα στο Πατριαρχείο για τη Θεία Λειτουργία. Εκεί συντελείται ένα θαύμα και γι’ αυτό το λόγο πάω συχνά εκεί και βλέπω πολλούς ανθρώπους πού είναι εμπνευσμένοι από τα πιό ιερά συναισθήματα και πόθους. Πέρα από τίς ιερές Ακολουθίες, οι άνθρωποι πού είναι ντυμένοι με αρχιερατικά άμφια, δεν αξίζουν ούτε την εμπιστοσύνη, ούτε το σεβασμό, ούτε το χρήμα πού τούς προσφέρουν οι χριστιανοί. Και δεν πηγαίνει το μυαλό μου στίς προσωπικές τους αμαρτίες, αλλά στο θλιβερό γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι εφαρμόζουν στην Εκκλησία τίς αθεϊστικές διαταγές του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Οι ναοί παρέμειναν ανοιχτοί, αλλά ένας μεγάλος αριθμός ιερέων και μοναχών είναι ήδη φυλακισμένοι, βασανισμένοι και εμπαιγμένοι. Ο Χριστιανισμός υπάρχει μόνο εντός του ναού και ο ιερέας επιτρέπεται να ενεργεί μόνο στο ιερό βήμα. Δεν επιτρέπεται καμιά πνευματική, μορφωτική, κοινωνική δράση από την Εκκλησία, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές δραστηριότητες ανήκουν απόλυτα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Δε γίνονται εμπνευσμένες ομιλίες παρά μόνο συνηθισμένες και ευκαιριακές. Δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία των χριστιανών κάτι πού θα τρομοκρατήσει τούς άθεους άρχοντες. Για την οργάνωση των ενοριών δεν τολμά κανείς ουτε να σκεφθεί. οι ιερείς πού τολμούν να κατηχήσουν τα παιδιά κινδυνεύουν να διωχθούν πρώτα από τούς επισκόπους και ύστερα από την Ασφάλεια του Κράτους. Άλλοι ιερείς, πού δοκίμασαν μιά παρόμοια δραστηριότητα με τη Χριστιανική Κίνηση «Ο στρατός του Κυρίου», με χριστιανικά τραγούδια και μικρές συνάξεις, κατηγορήθηκαν ως ηλίθιοι και συνελήφθησαν.
Οί ίερές μονές χτυπήθηκαν ανελέητα. Οι περισσότεροι καλόγεροι διώχθηκαν και απαγορευόταν ο ερχομός άλλων νεωτέρων. Παρέμειναν μόνο μερικοί ηλικιωμένοι καλόγεροι, έτσι πού σέ 30-40 χρόνια οι μονές να ερημώνονται. Μερικές έγιναν ιστορικά μνη μεΐα και δαπανήθηκαν από το κράτος πάρα πολλά χρήματα για να παλινορθωθούν. Έτσι τοίχοι κτίζονται και ανακαινίζονται, αλλά οι μοναχοί διώκονται ή όσοι μένουν περιορίζονται μόνο στίς ακολουθίες τους.
Ο σκοπός των μοναστηριών ως εστιών ορθοδόξου πνευματικότητας απαγορεύθηκε. Εάν στο παρελθόν η Εκκλησία είχε συνολικά το φορτίο τής ευθύνης για τον πνευματικό πολιτισμό, τώρα οι εκτυπώσεις παλαιών βιβλίων είναι λίγες και δεν επιτρέπεται να τα μοιράζει δημόσια στα σχολεία ή να τα παρουσιάζει στην τηλεόραση, ούτε σέ μιά θεατρική παράσταση, ούτε δημοσιεύσεις σέ μιά εφημερίδα. Μερικά θεολογικά περιοδικά δεν έχουν μεγάλη κυκλοφορία παρά μόνο στον κύκλο των ιερέων. Ενώ τα βιβλία, όπως Φιλοκαλία, Δογματική, Χριστιανική Ηθική, κυκλοφορούν ελάχιστα και στα κρυφά.
Οί άνθρωποι γνωρίζουν όλο και λιγότερα περί τής πίστεως και έν τούτοις οι ναοί γεμίζουν από πιστούς οι όποιοι, παρακινούμενοι από τα βαθειά ελατήρια τής ψυχής, νιώθουν τη Χάρη του θεού· διότι στο ιερό Βήμα ομιλείται ακόμη μιά διαφορετική γλώσσα από την επίσημη άθεϊστική. Λοιπόν, οι άνθρωποι ψάχνουν, αλλά οι ιερείς δυστυχώς δεν είναι αντάξιοι των περιστάσεων.
Όπως δεν είναι δυνατή η σωτηρία του άνθρωπου χωρίς τη θεϊκή χάρη και τη συνεργεία του άνθρωπου, έτσι και η Εκκλησία δεν μπορεί να ευλογεί μόνο, χωρίς να δίνει στον χριστιανό αγιασμό. Αυτή η αδυναμία είναι παλαιά στην Ορθοδοξία, και στον αιώνα μας εκδηλώθηκε άμεσα.
Σήμερα θα πρέπει όλος ο κόσμος να τιμά και να προσκυνεί τούς αγίους μάρτυρες και όμολογητές πού τούς ανέδειξε ο μαρξιστικός-λενινιστικός διωγμός. Κανένας διωγμός μέσα στην ιστορία δεν παρουσίασε την ένταση, το μίσος και την τρομοκρατία του μαρξιστικού διωγμού. Εδώ ο ψυχικός και κοινωνικός θάνατος εφαρμόζονται μηχανικά και επιστημονικά. Τίποτε, ούτε ο θάνατος, δεν είναι χειρότερος από την αθεϊστική-μαρξιστική σκλαβιά. Αν καταλάβαινε η ανθρωπότητα ότι αυτό το κακό είναι πελώριο, θα είχε τη δύναμη να το καταστρέψει.
Όταν ο π. Κάλτσιου αποφυλακίσθηκε, αναγκάσθηκε από το καθεστώς να εγκαταλείψει τη Ρουμανία και εγκαταστάθηκε στην Αμερική. Εκεί, υγιής στο νού και στο σώμα, αλλά και πλήρης Πνεύματος Αγίου, απολύμανε τη ρουμανική ενορία του Τιμίου Σταύρου, κοντά στην Ουάσιγκτον. Το Σεπτέμβριο του 2006 επανήλθε στη Ρουμανία με ειρηνική συνείδηση, όπου και τον υποδέχθηκαν οι άνθρωποι. Ήλθε στον τόπο, όπου ήταν θαμμένοι οι άνθρωποι-θησαυροί εξήντα χρόνων με βάσανα και πνευματικές δραστηριότητες. Δύο μήνες αργότερα, από την ήμερα τής επιστροφής του, μετά από μία δοκιμασία, η Κυρία Θεοτόκος τον πήρε στους ουρανούς, την ήμερα τής εορτής των Είσοδίων της, την 21η Νοεμβρίου. το πολύπαθο σώμα του ενταφιάσθηκε, όπως το έπιθυμούσε και ο ίδιος, στο κοιμητήριο τής Μονής Πέτρου Βόδα του νομού Νεάμτς. Ο Θεός να τον αναπαύσει μαζί με τούς αγίους του κι εμάς να μας ελεήσει με τίς ευχές του.
Ο πατήρ Γεώργιος Κάλτσιου είναι εκείνος πού ομολόγησε ελεύθερα τον Χριστό και παρέμεινε ο μεγαλύτερος και ο πιό ακαταμάχητος μάρτυρας του συγχρόνου Ορθοδόξου Χριστιανισμού.
● π. Γεώργιος Κάλτσιου: Ο άνθρωπος με το άφθαρτο σκήνωμα, μιλά για την Μασωνία, τα Έθνη και τον Οικουμενισμό!
Η μασωνία υποκίνησε την Γαλλική επανάσταση όπως και την Ρωσική…
Αποσπάσματα μίας συνέντευξης του π. Γεωργίου Κάλτσιου, τον ομολογητή του 20ου αιώνα με το άφθαρτο σκήνωμα, για επίκαιρα θέματα που μας αφορούν.
Ερ.: Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός που αντιμετωπίζει σήμερα ένας πιστός Ορθόδοξος;
π. Κάλτσιου: Ο οικουμενισμός.
Ερ.: Η επόμενη ερώτησή μου ήταν αν συμφωνείτε με τον οικουμενικό διάλογο αλλά…
π. Κάλτσιου: Όχι. Απολύτως όχι. Διότι ο οικουμενισμός είναι μία πιο απαλή μορφή της μασωνίας. Η μασωνία προσπαθεί να καταργήσει την Ορθόδοξη πίστη και τον Χριστιανισμό γενικά. Ο οικουμενισμός προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα από κάποια ιδανικά τα οποία μπορεί να φαίνονται πολύ γενναιόδωρα: ‘Γιατί να έχουμε διαφωνίες αναμεταξύ μας;’ ‘Ας ζήσουμε σαν αδέλφια’, ‘Ας αγαπάμε ο ένας τον άλλον’, ‘Μπορούμε να λατρεύουμε μαζί και να προσευχόμαστε μαζί’. Πράγματα τα οποία δεν επιτρέπονται στην Ορθοδοξία. Όλες οι 7 Οικουμενικές Σύνοδοι απαγορεύουν την συμπροσευχή με εκείνους που βρίσκονται έξω από την Ορθόδοξη πίστη. Εάν δεν υπακούσουμε σε αυτούς τους Κανόνες, εάν υποταχθούμε στον οικουμενισμό, στις πιέσεις και στις υποσχέσεις της Δύσης που είναι όλα μάταια ψέματα σημαίνει ότι παραβαίνουμε όλους τους Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της πραγματικής Οικουμενικής Εκκλησίας.
Ερ.: Πάτερ, είπατε ότι η μασωνία δεν έπαιξε ρόλο. Σημαντικό να πω;
π. Κάλτσιου: Όχι. Διότι πάντοτε διαστρέβλωνε την αλήθεια…
Ερ.: …έπαιξε όμως κάποιο ρόλο στην ιστορία…
π. Κάλτσιου: Δηλαδή;
Ερ.: Στην ανεξαρτησία των εθνών!
π. Κάλτσιου: Τα κράτη δημιουργήθηκαν, καθορίστηκαν, βάσει των δικών τους αρχών / αξιών. Η μασωνία δημιούργησε την Γαλλική επανάσταση όπως και την Ρωσσική επανάσταση αλλά κατά τη διάρκεια όλης αυτής της ιστορικής περιόδου όταν η μασωνία χρειαζόταν να εκλέξει κάποιον στην εξουσία. Στην αρχή υποστήριζε τους βασιλιάδες αλλά αργότερα τους εκθρόνισε με σκοπό να δημιουργήσει τα κράτη για να συντελέσει αργότερα στην πτώση τους. Και τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει μία ενιαία Αυτοκρατορία όπου λίγοι ‘χρισμένοι’, από ποιόν δεν ξέρω, θα πρέπει να είναι οι ηγέτες του κόσμου.
Ερ.: Και αναφέρατε ότι η μασωνία έχει σχέδιο.
π. Κάλτσιου: Οπωσδήποτε έχει, και το σχέδιό τους είναι να υποδουλώσουνε όλον τον κόσμο.
Ερ.: Λέγεται ότι οι ΗΠΑ είναι δημιουργία της μασωνίας.
π. Κάλτσιου: Πολύ πιθανό να είναι αλήθεια.
Ερ.: Πως νοιώθετε για την ανάμειξη των ΗΠΑ σε αυτό;
π. Κάλτσιου: Η Αμερική είναι πολύ αναμεμειγμένη διότι οι περισσότεροι πρόεδροι των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν μασώνοι. Ο Μπους ανήκει στο αποακαλούμενο ‘Κρανίο και Οστά’ και μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό.
Ερ.: Αλλά και ο πατέρας του ήταν αναμεμειγμένος…
π. Κάλτσιου: Ναι ήταν.
Ερ.: Και ποια ήταν η εμπειρία σας όταν τον συναντήσατε; [τον Μπους τον πρεσβύτερο]
π. Κάλτσιου: Ήταν στην πτώση του κομμουνισμού, στην ‘επανάσταση’ (απ’ τον Δεκ. του ’89) όταν με κάλεσαν στον Λευκό Οίκο. Με είχε καλέσει και ο Ρέιγκαν παρεμπιπτόντως. Ο Μπους δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο. Για τον Ρέιγκαν ένοιωσα ότι δεν ήταν μασώνος. Είχε ένα χάρισμα το οποίο μπορεί να ήταν αποτέλεσμα των ρόλων που έπαιζε (ηθοποιός) αλλά αναλύοντας τα πράγματα εκ των υστέρων πιστεύω ότι ο Θεός είχε επενδύσει κάτι στον Ρέιγκαν. Ο Μπους (ο πρεσβύτερος) δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ο γιός του όμως έχει αλλά από την κακή πλευρά. Οι Αμερικανοί έχουν μεγάλο ζήλο για την χώρα τους, υπερβολικό ορισμένες φορές.
Ερ.: Έχει γίνει δηλαδή αντικείμενο εκμετάλλευσης;
π. Κάλτσιου: Σίγουρα, αυτή η αρετή έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο Μπους ταΐζει την Αμερική με το γνωστό σλόγκαν ότι η Αμερική είναι η καλύτερη χώρα, η πιο δυνατή, η πιο σωστή, η πιο δημοκρατική και ότι η αποστολή είναι να διαδώσει την δημοκρατία σε όλον τον κόσμο. Η ψυχή έχει σημασία, όχι η δημοκρατία.
*
Ομιλία του π. Γεώργιου Κάλτσιου
Ένα πνεύμα προβάλλει στην Ευρώπη και γενικά στον κόσμο. Ένα νεοεποχίτικο πνεύμα το οποίο αλλάζει συχνά την μορφή του και την ρητορεία του, χτυπώντας τον Χριστιανικό κόσμο απ’ όλες τις πλευρές. Έχει ευγενή εικόνα και λόγο ελκυστικό αλλά ύπουλο σκοπό.
Αυτό το πνεύμα μπορεί να μιλήσει με όμορφα λόγια για την οικογένεια αλλά ο σκοπός του είναι να την εξοντώσει. Μπορεί επίσης να μιλήσει για την Εκκλησία με ‘αγάπη’ για όλους, ένα είδος θρησκευτικού συγκρητισμού, αλλά το βασικό κίνητρο είναι να διασπάσει την Ορθοδοξία. Μπορεί να μιλήσει για τα έθνη και τις πατρίδες τους, σα να είναι κάτι που θέλει να στηρίξει, αλλά σκοπός του είναι να καταστρέψει και την Εκκλησία και τα έθνη. Αυτό το πνεύμα ονομάζεται οικουμενισμός.
Και όλο αυτό το ‘όμορφο’ κήρυγμα, το οποίο παίρνει πολλές μορφές, έχει έναν μοναδικό σκοπό: την καταστροφή όλων των εθνών, την διάλυση κυρίως της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση μίας ομάδας ηγετών, χρισμένοι από δεν ξέρω ποιον, για να υποτάξουν όλα τα έθνη στο πνεύμα τους, να τα μυήσουν σε καθορισμένα κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα έτσι ώστε να μπορούν να κατευθύνουν τις παγκόσμιες εξελίξεις.
Αδελφοί. Ας μην απατώμεθα. Ζω ανάμεσα σε αυτούς που διαδίδουν αυτές τις νεοεποχίτικες ιδέες που έχουν σκεπάσει τον κόσμο και αισθάνομαι την καρδιά τους. Δεν έχουν καλό σκοπό για την Εκκλησία μας. Κάτω από το πρόσχημα της Χριστιανικής αγάπης, της Χριστιανικής ειρήνης, κρύβουν τις ύπουλες προθέσεις τους.
Ήρθα εδώ να σας πω να μην παρασυρθείτε. Παρατηρώ μία έντονη οικουμενική τάση εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόσο δυνατή που επηρεάζει κληρικούς και πιστούς.
Έχετε ακούσει για το Ταϊζέ; Το Ταϊζέ ήταν το κέντρο αυτής της καταστροφικής οικουμενικής κίνησης. Ήταν το κέντρο της νέας εποχής όπου σε ένα μυστικιστικό περιβάλλον ο αδελφός Roger εμφανίστηκε ντυμένος στα λευκά όπως ο πάπας ή ο Χριστός και παιδιά έκατσαν κάτω με σταυρωμένα πόδια ενώ λικνίζονταν στον ρυθμό μιας απόκρυφης τελετουργίας. Δεν υπήρχε καμμία ιερότητα σ’ εκείνο το μέρος. Ήταν μία ιεροσυλία.
Σε αυτό το νεοεποχίτικο πνεύμα που αναφέρομαι δεν υπάρχει τίποτα ως απόλυτη αξία. Διότι σκοπός τους είναι να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία της Πίστεως, τα ευγενή κοινά στοιχεία πάνω στα οποία βασιζόμαστε. [Αυτό γίνεται] από τη στιγμή που δεν υπάρχει απόλυτη αξία. Η αλήθεια κατά την άποψή τους είναι αυτό που εγώ κατέχω [υποκειμενική αλήθεια]. Συνεπώς, όταν ο γείτονάς μου είναι λάθος εγώ δεν μπορώ να του πω ότι πλανάται ούτε κι εκείνος μπορεί να μου πει ότι λανθάνω, διότι είμαστε αυθύπαρκτες οντότητες. Έχουμε τις απόψεις μας οι οποίες είναι μεν [για εμάς] αδιαμφισβήτητες αλλά μπροστά στους άλλους δεν έχουν καμμία αξία. Αυτό το παιχνίδι με το κρυφτούλι της αλήθειας είναι πονηρή επινόηση του Σατανά. Στους καιρούς μας οι δόλιες σκοπιμότητες αποκρύπτονται.
Τονίζουν την ιδέα της ‘παγκόσμιας αγάπης’. Προσφέρουν υποτροφίες στη θεολογία. Σπουδάζεις στη Δύση και επιστρέφεις με οικουμενι(στι)κές αρχές. Χρηματοδοτούν Εκκλησίες. Και είσαι έτοιμος για οποιονδήποτε συμβιβασμό διότι σε εκπαιδεύουν σε αυτό το πνεύμα του συμβιβασμού που έχει πολλά πρόσωπα, σαν έναν δράκο που αλλάζει συνέχεια μορφές για να αποπλανήσει. Γι’ αυτό λέω, να λυπάστε εκείνους που θα παρασυρθούν από τον οικουμενισμό και να τιμάτε εκείνους που θα κρατηθούν (στην ορθή πίστη) ως το τέλος.
● Βρέθηκε άφθαρτο το λείψανο του ομολογητού π.Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα!
Στην Μονή Πέτρου Βόντα της Ρουμανίας, κατά το ειδικό τυπικό που τηρεί η Εκκλησία μας έγινε η ακολουθία για την εκταφή του π. Γεωργίου Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα,με την συμπλήρωση επτά ετών από την κοίμησή του (+21 Νοεμβρίου 2006). Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο επιβεβαιώνοντας έτσι την αγιότητα του βίου του.
Έζησε τον κομμουνισμό στο απόγειο της κτηνωδίας του,όταν φυλάκιζε και βασάνιζε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους χριστιανούς. Πέρασε βασανιστήρια που δεν μπορεί να τα συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους. Τον βασάνισαν φριχτά, τον κράτησαν στο κρύο και στο σκοτάδι, τον χλεύασαν, τον τρομοκράτησαν, είδε τους συντρόφους του να πεθαίνουν ένας - ένας.
Έδειξε όμως ένα απιστευτο θάρρος, θάρρος που συνορεύει με την σαλότητα,την δια Χριστόν σαλότητα. Είχε καταλάβει πως πρόκειται για μια μάχη του Θεού με τον σατανά και αυτός πάλευε για αυτά που θεωρούσε ουσιώδη: Την Εκκλησία, την πίστη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου