῞Αγιος Σιγιβέρτος, Βασιλεὺς τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Αγγλίας. Ήμέρα Μνήμης: 27 Σεπτεμβρίου.

῞Αγιος Σιγιβέρτος, Βασιλεὺς τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Αγγλίας. Ήμέρα Μνήμης: 27 Σεπτεμβρίου.

῾Ο Ἅγιος Σιγιβέρτος, μετὰ τὴν δολοφονία τοῦ ἀδελφοῦ του, Βασιλέως τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Αγγλίας, ὁ ὁποῖος εἶχε ζητήσει νὰ βαπτισθῆ, κατέφυγε στὴν Γαλατία (νῦν Γαλλία), ὅπου κατηχήθηκε ἐπιμελῶς στὴν ᾿Ορθόδοξη Πίστι καὶ βαπτίσθηκε. ῞Υστερα ἀπὸ τρία χρόνια ἐξορίας (630), ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του ὡς Βασιλεὺς τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Αγγλίας.

Ἔχων ὡς πρωτεύουσά του τὸ Domnoc (ἴσως Dunwich-Ντόνουϊτς), ἐπιδόθηκε ἀμέσως στὸ ἔργο τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τοῦ λαοῦ του, ὁ ὁποῖος ἦταν βυθισμένος στὴν εἰδωλολατρία καὶ στὴν ἀναρχία. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἵδρυσε ᾿Επισκοπή, στὴν ὁποία ἐνεκαθίδρυσε ὡς πρῶτον ᾿Επίσκοπον ᾿Ανατολικῆς ᾿Αγγλίας, τὸν βουργουνδικῆς καταγωγῆς ῞Αγιο Φήλικα (τιμάται 8 Μαρτίου, 647), τὸν ὁποῖον τοῦ ἔστειλε ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας ῞Αγιος ᾿Ονώριος (τιμάται 30 Σεπτεμβρίου, 653).

Ἵδρυσε ἐπίσης μία Μοναστηριακὴ Σχολή*, ἡ ὁποία ἀνέδειξε τὴν πρωτεύουσα φυτώριο τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν ἐπικράτειά του.

῞Οταν βεβαιώθηκε, ὅτι ὁ λαός του εἶχε πλέον στερεωθῆ στὴν Πίστι, ὁ Βασιλεὺς παραιτήθηκε ἀπὸ τὸν θρόνο, παρέδωσε τὴν ἐξουσία στὸν συγγενῆ του ῎Εγρικο καὶ ἐκάρη Μοναχὸς σὲ μία ἀπὸ τὶς Μονές, τὶς ὁποῖες εἶχε ἱδρύσει, στὸ Μπεοντράϊσουερθ (Beodricesworth), νῦν Μπέρυ Σαὶντ Ἔντμοντ (Bury St. Edmund).

Σύντομα ὅμως, παρὰ τὴν θέλησί του, ἐσύρθη, ἂν καὶ Μοναχός, στὸ νὰ ὁδηγήση τὶς χριστιανικὲς δυνάμεις τοῦ Βασιλείου του ἐναντίον τοῦ Πέντα καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν τῆς Μερκίας, ἐπειδὴ ἦτο γνωστὸς ὡς ἀνδρεῖος καὶ καλὸς στρατηγός.

Εὑρισκόμενος ἐν μέσῳ τοῦ πλήθους τῶν στρατιωτῶν, ἐνεθυμήθη τὶς μοναχικές του ὑποσχέσεις καὶ ἀρνήθηκε νὰ βαστάση ὅπλα, παρὰ μόνο μία ράβδο.

Κατὰ τὴν ἐπίθεσι τῶν εἰδωλολατρῶν, ὡς ἦτο ἑπόμενο, ἐφονεύθη, ὅπως καὶ ὁ Βασιλεὺς ῎Εγρικος (637) καὶ πλῆθος στατιωτῶν.

Ὁ λαός του ἐτίμησε ἀμέσως ὡς Μάρτυρα τῆς Πίστεως τὸν Ἅγιο Σιγιβέρτο. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, γιὰ τὴν ὁποίαν εἶχε τόσο ἀγωνισθῆ ὁ Ὅσιος Βασιλομάρτυς, διατηρήθηκε ἐπὶ δύο αἰῶνες, ὑπὸ τὴν καθοδήγησι Ἐπισκόπων, παρὰ τὶς ταλαιπωρίες καὶ τοὺς διωγμούς, μέχρι τῆς εἰσβολῆς τοῦ Μεγάλου Εἰδωλολατρικοῦ Στρατοῦ τῶν (Βικίνγκς) Δανῶν κατὰ τὸ 860.

* Φαίνεται ὅτι ἡ Σχολὴ αὐτὴ ἀπετέλεσε τὸν πυρῆνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ.