Ὅσιος Φιλιβέρτος Κτήτωρ τῶν Μονῶν τοῦ Ζυμιὲζ καὶ τοῦ Νουαρμουτιὲ. Ήμέρα Μνήμης: 20 Αὐγούστου.

Ὅσιος Φιλιβέρτος Κτήτωρ τῶν Μονῶν τοῦ Ζυμιὲζ καὶ τοῦ Νουαρμουτιὲ. Ήμέρα Μνήμης: 20 Αὐγούστου.

῾Ο Ὅσιος Φιλιβέρτος γεννήθηκε περὶ τὸ 615 κοντὰ στὸ Ὢζ τῆς Ἀκουϊτανίας. Ὁ πατέρας του, ἕνας εὐγενὴς τῆς περιοχῆς αὐτῆς, ὁ ὁποῖος ἔγινε Ἐπίσκοπος, τὸν ἀνέθρεψε μὲ εὐσέβεια, ἐμπνέων εἰς αὐτὸν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ.

Σὲ ἡλικία δεκατριῶν ἐτῶν ἐστάλη στὴν Αὐλὴ τοῦ Βασιλέως Δαγοβέρτου καὶ συνεδέθη μὲ πνευματικὴ φιλία μὲ τὸν Ἅγιο Ἐλίγιο (Ἐλουὰ) (τιμάται 1η Δεκεμβρίου), τὸν Ἅγιο Οὐανδρεγίσιλο (Wandregisilus, σημ. Wandrille, τιμάται 22 Ἰουλίου) καὶ τὸν Ἅγιο Ὀδοένο (Odoenus, σημ. Ouen), ὀνομαζόμενο τότε Δαδὸν (τιμάται 24 Αὐγούστου), οἱ ὁποῖοι μετέδωσαν σὲ αὐτὸν τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Μοναχικὸ Βίο.

Μετὰ ἀπὸ τέσσερα ἔτη ἀπεσύρθη στὴν Μονὴ Ρεμπαί, τὴν ὁποίαν εἶχε ἱδρύσει ὁ Δαδὸν καὶ διοικοῦσε ὁ Ἅγιος Ἀγίλιος, μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Κολομβανοῦ (τιμάται 23 Νοεμβρίου).

Στὸ Μοναστήρι αὐτὸ προώδευσε συντόμως σὲ ὅλες τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀσκητικοῦ βίου καὶ ὅταν ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος Ἡγούμενος, ὡρίσθηκε αὐτὸς νὰ τὸν διαδεχθῆ (650).

Οἱ ἀπαιτήσεις του ὡστόσο δυσαρέστησαν ὡρισμένους Μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ τὸν ἐκδιώξουν. Οἱ ἀντάρτες αὐτοὶ ἐτιμωρήθησαν συντόμως ἀπὸ τὴν θεία ὀργή, ἀλλὰ θεωρῶν ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ θεϊκὸ σημεῖο, ὁ Φιλιβέρτος ἐγκατέλειψε τὸ Μοναστήρι.

Ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε τὶς διάφορες Μονές, οἱ ὁποῖες εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν ἐπιστασία τῆς Μονῆς τοῦ Λουξέϊγ, ἀπεσύρθη στὴν περιοχὴ τῆς Ρουέν, ὅπου ὁ φίλος του Δαδὸν εἶχε γίνει Ἐπίσκοπος. Πιθανῶς μὲ τὴν ὑποστήριξι ἐκείνου ἔλαβε ἀπὸ τὸν Βασιλέα Χλοδοβῖκο Β' καὶ τὴν Βασίλισσα Βαθίλδη (τιμάται 30 Ἰανουαρίου), ἕνα κτῆμα γιὰ νὰ ἱδρύση Μοναστήρι στὸ δάσος τοῦ Ζυμιὲζ (655), ὄχι μακριὰ ἀπὸ τὸ Φοντενέλ, ὅπου ὁ Ἅγιος Οὐανδρεγίσιλος εἶχε συστήσει τὸ ἰδικό του ὀλίγα χρόνια ἐνωρίτερα.

Ὠργάνωσε τὴν Ἀδελφότητά του συμφώνως μὲ τὶς παραδόσεις τοῦ Ἁγίου Κολομβανοῦ, ἐμπλουτισμένες ἀπὸ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἀνατολικῶν Πατέρων καὶ τὸν Κανόνα τοῦ Ἁγίου Βενεδίκτου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀρχίσει νὰ διαδίδεται στὴν Γαλατία.

Οἱ Μοναχοὶ ὑποχρεοῦντο σὲ αὐστηρὴ ἄσκησι καὶ εἰργάζοντο σκληρὰ γιὰ τὴν ἐκχέρσωσι τοῦ δάσους. Ἡ πνευματικὴ καθοδήγησις τοῦ Ὁσίου ὅμως προσείλκυε διαρκῶς νέους Μοναχούς, ὥστε ἡ Ἀδελφότητα ἔφθασε τοὺς ἐννιακόσιους Μοναχούς.

Ἱδρύθηκε δὲ ὡς ἐξάρτημα τῆς ἀνδρικῆς Μονῆς, σὲ ἀπόστασι εἴκοσι χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Ζυμιέζ, ἕνα γυναικεῖο Μοναστήρι στὸ Παβιλύ, ὑπὸ τὴν ἐπιστασία τῆς Ἁγίας Αὐστρεβέρτης (τιμάται 10 Φεβρουαρίου 704), ἡ ὁποία εἶχε λάβει τὸ μοναχικὸ Σχῆμα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἁγίου Ὀμέρ (τιμάται 9 Σεπτεμβρίου).

Στραμμένος ὅλος πρὸς τὸν Θεό, ὁ Ὅσιος ἀφωσιώθηκε ἐπίσης στὸν εὐαγγελισμὸ τῶν χωρικῶν τῆς περιοχῆς, ἐνῶ ἐξαγόραζε τοὺς σκλάβους, οἱ ὁποῖοι ἔφθαναν μὲ καράβια ἀπὸ τὴν Ἀγγλία.

Μαθαίνων γιὰ τὴν ἀνήθικη διαγωγή, τὶς ἀδικίες καὶ τὰ ἐγκλήματα τοῦ ἀνελεήτου αὐλάρχου Ἐβροΐν, ὁ Φιλιβέρτος μετέβη στὴν Αὐλὴ γιὰ νὰ τὸν ἐλέγξη κατὰ πρόσωπον (674).

Ὁ Ἐβροΐν, ἔμπλεως μίσους, ἐκδικήθηκε διαδίδων συκοφαντίες κατὰ τοῦ Ὁσίου καὶ κατώρθωσε νὰ τὸν κάνη νὰ ἔλθη σὲ σύγκρουσι μὲ τὸν Ἅγιο Οὐὲν καὶ νὰ φυλακισθῆ. Ὁ Ἅγιος Οὐὲν ὡστόσο ἀνεγνώρισε συντόμως τὴν ἀθωότητα τοῦ φίλου του καὶ τὸν ἐλευθέρωσε.

Ἀποβλέπων στὴν ἡσυχία, ὁ Ὅσιος ἐγκατέλειψε τὸ Βασίλειο τῆς Νευστρίας, καθυποταγμένο στὴν τυραννία τοῦ Ἐβροΐν, καὶ μετέβη στὴν Ἀκουϊτανία, ὅπου ἀνεστήλωσε τὴν Μονὴ τοῦ Κανσάϊ, πλησίον τοῦ Πουατιέ, ὅπου ἡ Ὁσία Ραδεγονδία (τιμάται 13 Αὐγούστου) εἶχε τὸν προηγούμενο αἰῶνα παραλάβει ἕνα τμῆμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ ἐτοποθέτησε τὸν μαθητή του Ἅγιο Ἀχάρδο (τιμάται 15 Σεπτεμβρίου, 687) ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Ἀδελφότητος, ἀπεσύρθη στὸ νησὶ Ἐρό, στὴν ἀκτὴ τῆς Βανδέας, καὶ ἵδρυσε ἐκεῖ μὲ Μοναχούς, οἱ ὁποῖοι προσῆλθαν ἀπὸ τὸ Ζυμιέζ τὴν Μονὴ τοῦ Νουαρμουτιέ. Ἡ Μονὴ αὐτὴ ἔδωσε κατόπιν τὸ ὄνομά της στὸ νησί.

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἐβροΐν (681), οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ζυμιὲζ καὶ ὁ Ἅγιος Οὐὲν ἔσπευσαν νὰ καλέσουν ὀπίσω τὸν Ὅσιο, στὸν ὁποῖο ἐπεφύλαξαν θριαμβευτικὴ ὑποδοχή. Ὁ Φιλιβέρτος ἀποκατέστησε τὴν τάξι στὴν Κοινότητα, ἵδρυσε δύο νέα Μοναστήρια καὶ μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἐπέστρεψε στὸ Νουαρμουτιέ, ἀφοῦ ἐγκατέστησε τὸν Ἀχάρδο Ἡγούμενο τοῦ Ζυμιέζ.

Διήνυσε εἰρηνικὰ τὸν ὑπόλοιπο βίο του στὸ Νουαρμουτιέ, συμβάλλων ἐνεργῶς στὴν ἀνάπτυξι τῶν Μοναστηριῶν τῆς περιοχῆς καὶ παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Θεὸ τὴν 20ὴ Αὐγούστου 685.

Ἀφοῦ πέρασαν ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες κατὰ τὶς εἰσβολὲς τῶν βαρβάρων, τὰ τίμια Λείψανά του τιμῶνται ἀπὸ τὸ 875 στὸν μεγάλο ἡγουμενικὸ Ναὸ τοῦ Τουρνούς.

Περισσότερες ἀπὸ ἑξήντα ἐκκλησίες στὴν Γαλλία εἶναι ἀφιερωμένες στὸν Ὅσιο Φιλιβέρτο.