Ἅγιος Εὐχέριος, Ἐπίσκοπος Ὀρλεάνης: Ήμέρα Μνήμης: 20 Φεβρουαρίου.

Ἅγιος Εὐχέριος, Ἐπίσκοπος Ὀρλεάνης. Ήμέρα Μνήμης: 20 Φεβρουαρίου.

᾿Αφιερωμένος ἀπὸ νεαρὰ ἡλικία στὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὁ Ἅγιος Εὐχέριος κατάλαβε, ὅτι παροδικὸ εἶναι τὸ σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου καὶ ὅτι κάθε ἀνθρώπινο ἐγχείρημα δὲν εἶναι παρὰ ματαιοδοξία.

Ἀπαρνήθηκε, ἔτσι, κάθε δεσμὸ μὲ τὰ ἐπίγεια, μὲ σκοπὸ νὰ εἰσέλθη στὴν ὀνομαστὴ Μονὴ Ζουμιὲζ (Jumièges), στὴν Ἐπισκοπὴ τῆς Ρουέν.

Προώδευσε τόσο στὴν ἁγιότητα, ὥστε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου Ὀρλεάνης οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως ἔπεισαν τὸν Κάρολο Μαρτέλο νὰ ὑποχρεώση τὸν Ἅγιο νὰ ἀναλάβη διάδοχός του στὴν Ἐπισκοπικὴ Ἕδρα (717). Ἐγκαταλείποντας παρὰ τὴν θέλησί του καὶ μὲ δάκρυα τὶς ἀπολαύσεις τοῦ μοναχικοῦ βίου, ὁ Ἅγιος Εὐχέριος κυβέρνησε μὲ σοφία τὴν Ἐπισκοπή του, διορθώνοντας τὶς παρεκτροπὲς καὶ διαδίδοντας μὲ τὸν λόγο του τὸν ζῆλο γιὰ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς.

 

Κατὰ τὴν ταραγμένη ἐκείνη περίοδο, δὲν ἐδίσταζε νὰ ἐπιτιμᾶ μὲ σταθερότητα ὅλους ἐκείνους ποὺ σφετερίζονταν τὰ ἀγαθὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ ἐχθροί του, βρίσκοντας τὴν εὐκαιρία, τὸν κατήγγειλαν τότε ὡς στασιαστὴ στὸν Κάρολο Μαρτέλο, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν νίκη του ἐπὶ τῶν Σαρακηνῶν στὸ Πουατιέ (732) εἶχε ἀνταμείψει τοὺς ἀξιωματικούς του, δημεύοντας πρὸς ὄφελός τους τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία.

Περνώντας ἀπὸ τὴν Ὀρλεάνη, ὁ Ἡγεμόνας διέταξε νὰ συλληφθῆ ὁ Ἅγιος ἱεράρχης καὶ τὸν ἐξώρισε στὴν Κολωνία. Ἡ Χάρις ὅμως τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀκτινοβολοῦσε τὸ πρόσωπό του ἐπέβαλε ἐκεῖ τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωσι τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος τὸν θεωροῦσε ὡς ἰδικό του ποιμενάρχη.

Ἐξόριστος ἐκ νέου στὴν περιοχὴ τῆς Λιέγης, ἔκανε τὸν Δούκα Ροβέρτο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀναλάβει τὴν ἐπιτήρησί του, ἀφωσιωμένο μαθητή του καὶ τοῦ ζήτησε ὡς μόνη χάρι νὰ ἀποσυρθῆ στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Τράνδου (Σίντ-Τρέϊντεν), ὅπου πέρασε τὰ τελευταῖα χρόνια τοῦ βίου του, εὐχαριστώντας τὸν Θεὸ ποὺ τὸν ἀπάλλαξε ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων, ἀφοῦ τὸν ἔκρινε ἄξιο νὰ ὑποφέρη γιὰ τὴν δικαιοσύνη.

Ὅπως καὶ σὲ ὅλα τὰ μέρη ποὺ εἶχε διαμείνει προηγουμένως, ἡ θερμὴ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ στάθηκε ζωντανὴ διδαχὴ γιὰ ὅλους τοὺς Μοναχούς, καὶ κατὰ τὸ παράδειγμά του, ὅλοι περιφρονοῦσαν τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ δὲν ποθοῦσαν παρὰ τὸν οὐρανό.

Μετὰ τὴν μακαρία κοίμησί του (περὶ τὸ 738 ἢ τὸ 743) οἱ λαμπάδες κοντὰ στὸν Τάφο του ἔκαιγαν ἄλειωτες καὶ τὸ λάδι στὰ καντήλια θεράπευε πλῆθος ἀρρώστων, ποὺ προσέτρεχαν μὲ πίστι στὴν μεσιτεία τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου.