Ἅγιος Σεβερῖνος Ἀπόστολος τῆς Νορικῆς. Ημέρα Μνήμης: 8 Ἰανουαρίου.

Ἅγιος Σεβερῖνος Ἀπόστολος τῆς Νορικῆς. Ημέρα Μνήμης: 8 Ἰανουαρίου.

Τὸ 454, ἕνας ἄγνωστος Μοναχὸς ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, παρουσιάσθηκε στὴν εἴσοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς μικρῆς πόλεως Ἀστούρα, στὶς ὄχθες τοῦ Δουνάβεως, στὴν μεθόριο μεταξὺ Παννονίας καὶ Νορικῆς (Αὐστρίας).

Ἔμεινε στὸν Ναὸ μερικὲς ἡμέρες καὶ ἔξαφνα βγῆκε καὶ διατρέχοντας τὴν πόλι ἀπὸ ἄκρου εἰς ἄκρον προειδοποιοῦσε κλῆρο καὶ λαό, ὅτι οἱ βάρβαροι ἑτοιμάζονται νὰ πολιορκήσουν τὴν πόλι καὶ ὅτι δίχως χρονοτριβὴ πρέπει νὰ παρακαλέσουν τὸν Θεό, μὲ νηστεία καὶ μετάνοια, νὰ τοὺς συνδράμη.

Δύσπιστος ὁ λαός, ὑποδέχθηκε μὲ εἰρωνεία καὶ περιφρόνησι τὰ λόγια του καὶ ὁ Σεβερῖνος, ἀκολουθώντας τὴν ὑπόδειξι τοῦ Κυρίου στοὺς Ἀποστόλους, ἐγκατέλειψε τὴν Ἀστούρα, τινάζοντας τὴν σκόνη ἀπὸ τὰ πόδια του (Ματθ. ι΄14) καὶ πῆγε στὴν ὀχυρὴ κωμόπολι Κομαγηνὴ ποὺ βρισκόταν ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῶν βαρβάρων. Εἰσῆλθε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ ἀκουσθῆ ἡ προειδοποίησί του. Τὰ λόγια δὲν ἔφεραν ἀποτέλεσμα μέχρι ποὺ ἦλθε ἕνας γέρος ἀπὸ τὴν Ἀστούρα, ἀνακοίνωσε τὴν ἅλωσι καὶ τὴν λεηλασία τῆς πόλεως καὶ ἀναγνώρισε ὡς σωτῆρά του τὸν Σεβερῖνο.

Τότε, σύσσωμος ὁ λαός, ὅπως παλαιὰ οἱ κάτοικοι τῆς Νινευῒ συμμορφώθηκαν μὲ τὴν πρόρρησι τοῦ Προφήτη Ἰωνᾶ, ἄρχισε νὰ ἱκετεύη τὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλευσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ μὲ νηστεῖες, μετάνοιες καὶ προσευχές.

Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα ἕνας σεισμὸς ἔσπειρε πανικὸ στοὺς βαρβάρους ποὺ τράπηκαν σὲ φυγὴ ἀλληλοσφαζόμενοι καὶ ἡ πόλις ἀπελευθερώθηκε.

Νέος προφήτης, ὁ Σεβερῖνος, πῆγε τότε στοὺς Φαβιανοὺς καὶ κάλεσε τὸν λαὸ νὰ μετανοήση. Ὅταν ἡ πόλις ἀπελευθερώθηκε, ἀποσύρθηκε σὲ κάποια ἀπόστασι γιὰ νὰ ἐγκαταβιώση ἡσυχαστικά, ὅπως ἐπιθυμοῦσε.

Καθ᾿ ὅλα ἐγκρατής, φοροῦσε μόνον ἕνα χιτῶνα, δὲν διέκοπτε τὴν νηστεία, παρὰ μόνον ἀφοῦ εἶχε πιὰ νυκτώσει καὶ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἔτρωγε μόνο μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα.

Δὲν ἄργησε νὰ ἀποκτήση μαθητές: Ρωμαίους, ντόπιους κατοίκους τῆς Νορικῆς, ἐκχριστιανισθέντες βαρβάρους, ξένους ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ μακριά. Τοὺς παιδαγωγοῦσε περισσότερο μὲ τὸ παράδειγμά του, παρὰ μὲ λόγια, στὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν εὐσέβεια, τὴν ἀποκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, τὰ δάκρυα, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν διακονία τῶν ἀδελφῶν, ἀκολουθώντας πιστὰ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων.

Μὲ ὑπέρμετρη φιλανθρωπία ὁ Ἅγιος Σεβερῖνος βοηθοῦσε τοὺς πτωχούς, ποὺ ἦσαν πολλοὶ ἐξαιτίας τοῦ λιμοῦ καὶ τῶν βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν, ἐξαγόραζε αἰχμαλώτους, θεράπευε ἀσθενεῖς, ἐπιτελοῦσε πλῆθος θαυματουργικῶν ἰάσεων καὶ προπαντὸς ἐξάγνιζε τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν.

Ἐπὶ τριάντα ὁλόκληρα χρόνια ὁ Ἅγιος καὶ οἱ μαθητές του ἀφειδῶς ἀναλώθηκαν κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς βαρβάρους καὶ ἐξευγενίζοντας τὰ ἤθη τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς.

Καθὼς ἦταν ἱκανὸς νὰ λύνη διαφορὲς μεταξὺ Ρωμαίων καὶ βαρβάρων, ἔχαιρε τῆς ἐκτιμήσεως ὅλων. Οἱ αἱμοχαρεῖς ἀρχηγοὶ τῶν βαρβάρων σέβονταν τὰ λόγια του σὰν θεῖο οἰωνὸ καὶ ὁ Ἅγιος Σεβερῖνος, χωρὶς νὰ προσπαθῆ πάσῃ θυσίᾳ νὰ τοὺς μεταστρέψη, κατώρθωσε νὰ ἑλκύση πρὸς τὴν Ἐκκλησία ἀρκετοὺς προσήλυτους, τῶν ὁποίων τὶς καρδιὲς κατακτοῦσε μὲ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν χαρὰ ποὺ σκόρπιζε παντοῦ ἡ παρουσία του.

Τὸ 473, ὁ Ἅγιος Σεβερῖνος, προέβλεψε ἐπίθεσι τῶν βαρβάρων κατὰ τῆς ἐπαρχίας του καὶ ἔδωσε τὸν χρόνο στὸν Ἐπίσκοπο Παυλῖνο νὰ λάβη τὰ ἀναγκαῖα μέτρα γιὰ νὰ τοὺς ἀπωθήση μὲ ἐπιτυχία.

Ἀρνεῖτο ἐπίμονα νὰ χειροτονηθῆ Ἐπίσκοπος γιὰ νὰ μὴν ἀπολέση τὴν ποθητὴ ἡσυχία.

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 8 Ἰανουαρίου τοῦ 482, περιστοιχισμένος ἀπὸ τοὺς μαθητές του, ψάλλοντας: «Αἰνεῖτε τὸν Θεὸν ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ»… (Ψαλμ. ρν΄).

Ἕξι χρόνια ἀργότερα, τὴν στιγμὴ ποὺ ἐγκατέλειπαν τὸ Μοναστήρι ἀπὸ φόβο ἐπιδρομῆς, οἱ μαθητές του βρῆκαν τὸ Σκήνωμά του ἄφθορο. Τὸ ἅγιο Λείψανο μεταφέρθηκε τότε στὴν Νεάπολι τῆς Ἰταλίας καὶ ἐπετέλεσε καθ᾿ ὁδὸν πολλὰ θαύματα.