Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019

Άγιος Βάρβαρος ο Μυροβλήτης, ο Πενταπολίτης ο εν Τρύφω. Ημέρα Μνήμης: 23 Ιουνίου.

Άγιος Βάρβαρος ο Μυροβλήτης, ο Πενταπολίτης ο εν Τρύφω. Ημέρα Μνήμης: 23 Ιουνίου.



Βάρβαρον οὐχί, εὐγενῆ δὲ δεικνύει,
Ἡ μυρόβλυσις ἐκ τάφου τοῦ σοῦ, Πάτερ.

Ἦν Βάρβαρος μὲν δοῦλος ἐν γῇ σὺν πόνοις, Ἐλεύθερος νῦν δ᾿ οὐρανῷ χαίρων πέλει. Εἴκαδε ἠδὲ Τρίτη γε πέπαυται Βάρβαρος ἄθλων.

Κατά τα έτη  820 – 829, όταν η Εκκλησία δοκιμάζεται από την εικονομαχία και Βυζαντινός αυτοκράτορας ήταν ο Μιχαήλ Τραυλός. Ο Άγιος δεν ήταν χριστιανός από τη νηπιακή του ηλικία. Αποτελούσε μέλος πειρατικής συμμορίας από τη χώρα των Άφρων. Ήταν ‘’ρωμαλέος και αιθιόψ τη μορφή". Η αιμοβόρα τακτική ληστρική ομάδα των Αράβων στην οποία ανήκε έκαναν επιδρομές στα μέρη της Αραβίας, της Αυγύπτου και της Παλαιστίνης καθώς και στη Σικελία, την Κρήτη και την Ήπειρο. Από την Ήπειρο πέρασαν στο στενό του Ακτίου μπήκαν στον Αμβρακικό κόλπο και προχώρησαν στην Ακαρνανία, ειδικότερα στην περιοχή του Ξηρομέρου, και κυρίως στο βουνό Περγαντί. Οι πειρατές αν άγρια θηρία λήστευαν και σκότωναν τους Ακαρνάνες. Η συμφορά ήταν μεγάλη και οι ζημιές ανυπολόγιστες. Οι Ακαρνάνες όμως αντέδρασαν δυναμικά. Η μεγάλη μάχη έγινε στο χωριό Δραγαμέστο, σημερινό Καραϊσκάκη και με πολλή γενναιότητα κατάφεραν οι Ακαρνάνες να νικήσουν τους πειρατές. Δεν φονεύτηκαν όμως όλοι. Σώθηκε μόνο ένας, ο Βάρβαρος, καθώς κρύφτηκε σε ένα αμπέλι. Ο Θεός γνώριζε πως ο Βάρβαρος μετά από τη σωματική του σωτηρία θα έβρισκε και την ψυχική. Από τη μέρα εκείνη ο Βάρβαρος ζούσε σε σπηλιές και δύσβατα μέρη στα βουνά της Ακαρνανίας και οι συνθήκες αυτές τα έκαναν ακόμη πιο σκληρό και ανάλγητο. Έγινε ο φόβος και τρόμος της περιοχής, κάνοντας επιδρομές σε ανύποπτους αγρότες. Η φήμη του απλώθηκε παντού, λεγόταν ότι έτρωγε ανθρώπινες σάρκες και όσο και να προσπάθησαν να τον συλλάβουν οι Ακαρνάνες. Είχε σκληρυνθεί η καρδιά του Βαρβάρου και δεν υπολόγιζε τίποτα. Ο Θεός όμως δε θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, έτσι δεν ήταν δυνατό ν΄αφήσει και τον Βάρβαρο μέσα στην πλάνη. Θέλει με τα δίχτυα της αγάπης του να του αγριεύσει.


Κάποια μέρα είδε ο Βάρβαρος από μακριά τον ιερέα του χωριού Τρύφου π. Ιωάννη Νικοπολίτη να μπαίνει στον Ναό του Αγίου Γεωργίου, που βρισκόταν στην περιοχή Νύσσα για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Κατέστρωσε το σχέδιο να ληστέψει τον ευλαβή ιερέα και να τον φονεύσει. Άργησε όμως να φτάσει στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και ο ιερεύς είχε προχωρήσει αρκετά στη Θεία Λειτουργία. Μπαίνοντας όμως στο ναό βρέθηκε σε μια υπερφυσική κατάσταση, σε ένα θαύμα. Βλέπει τον ιερέα λουσμένο μέσα σ΄ένα θεϊκό φως, να βρίσκεται μπροστά στην Αγία Τράπεζα και μην πατά στο έδαφος. Είδε, όπως αναφέρει ο Κωνσταντίνος Ακροπολίτης, και δυο νεαρούς άνδρες που έλαμπαν περισσότερο από τον ήλιο και κρατούσαν τον ιερέα από κάθε μια πλευρά και "τον είχαν σηκώσει μετέωρο μέχρι δυο πήχεις πάνω από τη γη". Ξαφνικά αισθάνεται να ξεχύνεται μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδιά. Άγγελοι είχαν κυκλώσει την Αγία Τράπεζα και έψελναν ύμνους και δοξολογίες στον Ιησού. Παρουσιάστηκε τότε ένα χαριτωμένο βρέφος που το κρατούσαν στα χέρια τους δυο Άγγελοι. Και το απέθεσαν στο Άγιο Δισκάριο. Το πρόσωπό του ακτινοβολούσε θεϊκό φως και άγγελοι ατένιζαν την υπερκόσμια ομορφιά. Την ώρα της Μεγάλης εισόδου, ο ιερέας πλησίασε την πρόθεση και πήρε στα χέρια του τα Τίμια Δώρα. Είδε τότε ο Βάρβαρος Άγγελοι να κρατούν τον πατέρα Ιωάννη για να μην πέσει και βεβηλωθούν τα Άγια Δώρα. Ο Βάρβαρος παρατηρεί έντρομος. Μετά το Σύμβολο της Πίστεως και κατά τον καθαγιασμό των Αγίων Δώρων, βλέπει ο Βάρβαρος τον λειτουργό να παίρνει μαχαίρι και να σφάζει το Θείο Βρέφος. Το αίμα του το έχυσε στο Άγιο Ποτήριο, ενώ το σώμα του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο Άγιο Δισκάριο. Μετά τη Θεία Μετάληψη, όταν ο ιερέας ύψωσε τα Άγια προς το λαό, η στέγη του ναού σαν να σκίστηκε στα δυο, απ’ όπου οι Άγγελοι ανέβασαν το Θείο Βρέφος στον ουρανό, ενώ μια υπέροχη ευωδιά ξεχύθηκε στο ναό. Την ώρα εκείνη που ο Βάρβαρος είχε μείνει εμβρόντητος τον έπιασε ο Θεός στη θεία σαγήνη και τον κάλεσε στην αληθινή πίστη. Το θαύμα αυτό έγινε προσκλητήριο μετάνοιας. Η καρδιά του μαλάκωσε, τα άγρια ένστικτα υποχώρησαν. Αντιλήφθηκε ότι η πίστη των χριστιανών είναι μοναδική και αληθινή. Μέσα στο ναό και μετά το θαύμα που έζησε, ο Άγιος θυμήθηκε όλο το αμαρτωλό του παρελθόν, τις αδικίες, τα εγκλήματά του. Και αναλύεται σε δάκρυα. Με δέος και συστολή πλησίασε και γονάτισε στο Λειτουργό του Θεού και ομολογεί ενώπιον του με λυγμούς το θαύμα που αξιώθηκε να δει. Ταυτόχρονα εξομολογείται το αμαρτωλό του παρελθόν. με πατρική αγάπη ο πατέρας Ιωάννης τον ενίσχυσε και τον ενθάρρυνε. Τα θεοφόρα λόγια του σεβαστού ιερέα του έδωσαν φτερά και μια χαρά πλημμύρισε την ψυχή του. Με ιερό ζήλο ζήτησε ο βάρβαρος από τον πατέρα Ιωάννη να κατηχηθεί. Η Αγία Γραφή του έγινε αχώριστος σύντροφος.

Μετά την κατήχησή του, η επιθυμία του να ντυθεί τη στολή του Αγίου Βαπτίσματος δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Με το Βάπτισμα, αναγεννήθηκε ο βάρβαρος και καθαρίστηκε από το σκοτάδι της αμαρτίας του. κατά την ιερή τελετή, ο πατέρας Ιωάννης του υπέδειξε να αλλάξει όνομα. εκείνος όμως τον παρακάλεσε να κρατήσει το ίδιο όνομα, για να θυμάται το αμαρτωλό παρελθόν του και επειδή είχε τόσο πικράνει το Θεό με τη βάρβαρη διαγωγή του. Είχε αποκτήσει την αρετή της αυτομεμψίας. Μετά το Βάπτισμα, συγκινημένος τριγυρνούσε μέσα στα απόκρημνα βουνά φωνάζοντας "Χριστιανός ειμί". Αναγεννημένος ο Άγιος φλεγόταν από θείο έρωτα και ήθελε να γίνει μοναχός. Ασπάσθηκε το μοναχικό βίο και έζησε με νηστείες και προσευχές, με διαρκή επαγρύπνηση και υπακοή σε έρημους τόπους. Σπουδαίο ρόλο στη ζωή του έπαιξε ο πατέρας Ιωάννης Νικοπολίτης, ο πνευματικός του πατέρας, στον οποίο έκανε ανευ όρων υπακοή. Έτσι, ρίχτηκε αγώνες πνευματικούς, ζώντας με αυταπάρνηση και κακοπάθεια στην σπηλιά σαν τα αγρίμια, εκεί που ως τώρα ζούσε χωρίς σκοπό και προορισμό. Οι δαίμονες, όμως, δεν μπορούσαν να μείνουν ήσυχοι και κλόνιζαν το σπήλαιο με θορύβους και αλαλαγμούς. Φώναζαν με απειλές και βρισιές. Κατόπιν πρόσθεσαν με θράσος: ‘’Γιατί μας καις; Πότε θα σταματήσεις τις προσευχές και τις νηστείες του… Ήλθες εδώ στον έρημο να μας βασανίσεις". Ο Άγιος όμως αφοσιωμένος στον εαυτό του και το Θεό, έμενε αναίσθητος.

Για να δουλαγωγήσει το σώμα του έφερε πάντα επάνω του αλυσίδες τρείς πήχες στο μάκρος, με πολύ καύχηση. Και ήταν η αλυσίδα τρείς πήχεις γιατί μ΄αυτόν τον τρόπο ήθελε να τιμήσει την Αγία Τριάδα. Την κρατούσε όμως και για έναν ακόμη λόγο. Ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό του, γιατί με αυτήν αλυσόδενε μέχρι τότε τα θύματά του. Έτσι, την κράτησε ως το θάνατό του. Έτσι, ζούσε με αδιάλειπτη προσευχή, μνήμη θανάτου, συνεχή βία εναντίον του. όλα αυτά και η ακρότατη νηστεία, η γύμνωσή του, η αντοχή του στους καύσωνες και τους παγετούς τον κατέστησαν μεγάλο ασκητή. Η ακτημοσύνη του απόλυτη. Δεν απέκτησε ούτε αλεύρι, ούτε λάδι. Βρισκόταν κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού μέσα στις κουφάλες των δέντρων. Μέσα στο δάσος αγρυπνώντας αναζητούσε στην έρημο και ηρεμία τον γλυκύτατο Ιησού. Δίπλα στο δάσος βρίσκεται το ποτάμι όπου κατέβαινε να πάρει νερό και να ξεδιψάσει. Πολλοί χριστιανοί από την Τρύφο τον παρακαλούσαν να εγκαταλείψει την σπηλιά και να εγκατασταθεί στο χωριό τους. Εκείνος όμως όλο αρνούνταν. Πήγαινε όμως στο χωρίο για να κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια. Μέσα στη σπηλιά έζησε τρία χρόνια.

Με την άσκηση και υπακοή του, ο Όσιος έγινε "φως μέσα". Πλήθη λαού τον επισκέπτονταν (για να εξομολογηθούν τον πόνο τους), για να παρηγορηθούν και να θαυμάσουν την κακοπάθειά τους. Μετά την πολυχρόνιο άσκησή του ο Άγιος άρχισε να προαισθάνεται τον θάνατό του με χαρά, αφού ο νους του βρισκόταν στον ουρανό. Μια μέρα κυνηγοί από τη Νικόπολη, τη σημερινή Πρέβεζα, βρέθηκαν στα Ακαρνανικά όρη και περιπλανημένοι έφτασαν στο μέρος όπου ασκήτεψε ο Άγιος. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος και οι κυνηγοί δεν διέκριναν καθαρά τα θηράματά τους. ο Άγιος είχε βγει από τη σπηλιά για να χορτάσει την πείνα του με κανένα χόρτο ή ρίζα. Οι κυνηγοί είδαν μια σκιά στην πυκνή φυλλωσιά του δάσους, νόμισαν ότι ήταν θήραμα και σκόπευσαν με τα βέλη τους. Έτρεξαν και διαπίστωσαν ότι τα βέλη είχαν τραυματίσει θανάσιμα τον Ασκητή Βάρβαρο. Ο Άγιος με χαρά που εξωφλούσε το κακό που είχε κάνει, ευχαριστεί το Θεό θυμάται τον πατέρα Ιωάννη, ζητά από το Θεό τη συγχώρηση και κλείνει τα μάτια του.

Το νέο μαθεύτηκε σε όλη την περιοχή και στις 23 Ιουνίου πολλοί χριστιανοί από το Ξηρόμερο ενταφίασαν με ευλάβεια το Ιερό Λείψανο του Αγίου Βαρβάρου. Μόλις εναπόθεσαν το λείψανο στον τάφο μια τυφλή που βασανιζόταν επί 7 χρόνια βρήκε το φως της. Αλλά και άλλοι χριστιανοί θεραπεύτηκαν, δαιμονισμένοι, λεπροί, τυφλοί.

Ο τάφος του Αγίου ανέδυε μύρο. Για το μύρο του Αγίου υπάρχουν και άλλες μαρτυρίες όπως από τον Ιωσήφ Βρυέννιος, στα 1400, τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστο το 1355, ο οποίος μας πληροφορεί ότι οι Βούλγαροι έχριαν με το μύρο του Αγίου τους βαπτιζόμενους. Τέλος, ο Κωνσταντίνος Ακροπολίτης αναφέρει τη θεραπεία της κόρης του από λέπρα. Δίκαια λοιπόν ο Άγιος Βάρβαρος ονομάζεται και Μυροβλήτης. Δίπλα στον τάφο του Αγίου υπάρχουν ιαματικά λουτρά. Η παρουσία του Αγίου τα έχει ευλογήσει. Γι’ αυτό και οι κάτοικοι του Ξηρομέρου ονομάζουν το νερό αυτό "αγιονέρι", το πίνουν και αγιάζονται και πολλοί αναζητούν το θεραπευτικό άγιασμα που έρχονται στα λουτρά του Τρύφου από μακριά. Όμως το Άγιο λείψανο δεν βρίσκεται στον τάφο του, αλλά μεταφέρθηκε στην Ιταλία για να τιμηθεί από τον Βενετό αξιωματικό Σκλαβούνο το 1571, ο οποίος είχε θεραπευτεί, μετά από προσκύνημα στον τάφο του Αγίου στην Τρύφο. Το λείψανο του Αγίου θαυματουργούσε και στο πέρασμα του, όπως στην Κέρκυρα, στο χωριό Ποταμός. Προς τιμήν του Αγίου έχτισαν οι κάτοικοι του χωριού με μεγαλοπρεπές κωδωνοστάσιο και τιμούν τον Άγιο στις 15 Μαϊου. Επίσης Ναός προς τιμήν του έχει χτισθεί στην Κατούνα Λευκάδας. Φήμες αναφέρουν ότι τα ιερά λείψανα του βρίσκονται σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας που λέγεται San Barbaro. Η αλυσίδα του Αγίου χάθηκε όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Ξηρόμερο.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ´.
Μαρτυρικὸν ἀγῶνα γενναίως ἠγώνισαι, ἀσκητικῷ δὲ πόνῳ τὸν βίον διήνυσας ὅσιε Βάρβαρε· διὸ τὴν χάριν ἐδέξω διπλῆν, διὰ μὲν τοῦ λειψάνου ἀσθενείας διώκων, τῇ ψυχῇ δὲ συγχαίρων τῷ Χριστῷ, ὃν δυσώπει, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν αἰσίως τιμώντων σε.

Κοντάκιον
Ἦχος β´. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὸ σῶμα τὸ σὸν τῇ γῇ ὑποτίθεται, τὴν σὴν δὲ ψυχὴν ὁ κτίστης κομίζεται, καὶ τὸ μὲν ἀσθενέσιν ὑγείαν πᾶσι χαρίζεται, ἡ δὲ Χριστὸν ἱκετεύει λυτρώσασθαι, πυρὸς αἰωνίου τοὺς τιμῶντάς σε.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ´. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τῆς ἀγάπης καὶ πόθου ὃν εἰς Χριστόν, κατὰ Παῦλον τρισμάκαρ ἔσχες στεῤῥῶς, οὐδέν σε ἀπεχώρισεν, οὐ τυράννων τὰ φόβητρα, οὐ τῶν βασάνων ὄχλος, ἐρήμου τὸ ἄγριον, κλυδωνισμὸς χειμώνων, καὶ θέρους τὸ κάταυχμον, ἀλλὰ τῆς ἀγάπης, τοῦ Χριστοῦ τίς ἰσχύσει, χωρίσαι με ἔλεγες· ὅθεν ταύτης ἀχώριστος, οὐρανῷ τ᾿ ἀνιπτάμενος, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τῶν οὐρανίων, καὶ ἀϊδίων ἐφιέμενος Βάρβαρε, κατεφρόνησας τὰ ῥέοντα· καὶ σῶμα θνητόν, ψυχὴν δ᾿ ἀθάνατον γιγνώσκων, οὐκ ἐφείσω τοῦ πηλοῦ πάσχοντος ὅλως· τὴν ψυχὴν δὲ ἐκήδου τηρῆσαι ἀλώβητον· ὅθεν καὶ τῆς μακαρίας καὶ ἀϊδίου ἠξίωσαι ζωῆς· ἧς καὶ ἡμεῖς ταῖς πρεσβείαις σου παμμακάριστε ἀξιωθείημεν οἱ τιμῶντές σε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις αἰχμαλώτων ὁ λυτρωτής· χαίροις ἀσθενούντων, ὁ ταχύδρομος ἰατρός· χαίροις ὁ στεφάνοις ἀθλητικοῖς, παμμάκαρ, στεφθεὶς παρὰ Κυρίου, Ὅσιε Βάρβαρε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Τίς ἰσχύει χάριν σου ἐξειπεῖν; μύρων μυροῤῥόα, καὶ θαυμάτων τὴν πληθύν; ποίαν γὰρ τῶν νόσων, οὐ λύει τὸ σὸν μύρον;τί δὲ τῶν λυπηρῶν τε σὴ χάρις Βάρβαρε;

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις ἡ ὁμὰς τῶν Μυροβλυτῶν, Βάρβαρε καὶ Σίμων, τῆς Σερβίας ὁ Συμεών· Νεῖλε, Θεοδώρα, Φιλίππου Ἑρμιόνη, Δημήτριε, Λεόντιε καὶ Θεόφιλε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου