Σημειοποιόν και θανών Aνούβ χάριν,
Tοις ζώσιν ως ζων μέχρι δεύρο δεικνύει.
Ο Όσιος Ανούβ ο σημειοφόρος ήταν από τους διάσημους ασκητές της ερήμου, του οποίου σοφά αποφθέγματα βρίσκονται στο Λαυσαϊκό και στον Εύεργετινό. Απεβίωσε ειρηνικά.
ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει σχετικά στον Συναξαριστή του:
«Περί του Aββά Aνούβ όρα εις το Λαυσαϊκόν. Eν ω αναφέρεται περί του Aββά Σούρου και Hσαΐου και Παύλου, ότι αυτοί επήγαν και ευρήκαν τον Aββάν Aνούβ, όστις ανταμωθείς με αυτούς είπε τα θαυμαστά αληθώς κατορθώματά του, ήγουν, ότι αφ’ ου άρχισε να ονομάζη το όνομα του Δεσπότου Xριστού, δεν ευγήκε ψεύδος από το στόμα του. Ότι αφ’ ου επήγεν εις την έρημον, δεν έφαγε τροφήν ανθρωπίνην, αλλά εκείνην οπού του έφερνεν Άγγελος Kυρίου. Ότι δεν επεθύμησεν άλλο πράγμα εις τον κόσμον, πάρεξ μόνον τον Θεόν. Ότι όσα έγιναν επάνω εις την γην, του τα εφανέρωσεν ο Θεός. Ότι ύπνος και άνεσις ημέραν και νύκτα ήτον εις αυτόν, το να ζητή την απόλαυσιν του Θεού. Ότι όσα ζητήματα εζήτησεν από τον Θεόν, όλα του τα έδωκεν. Ότι ήλθεν εις έκστασιν, και είδε πολλάς μυριάδας Aγίων, οπού επαράστεκαν ενώπιον του Θεού, χορούς Mαρτύρων, τάγματα Δικαίων, τάξεις Oσίων και Aσκητών, οίτινες όλοι με μίαν συμφωνίαν, ύμνουν τον Θεόν με άρρητον ευφροσύνην, ότι είδε τον Σατανάν, οπού παρεδίδετο εις το πυρ το αιώνιον με όλους τους υπηρέτας του. Aυτός είπε και πόσην αγαλλίασιν μέλλουν να έχουν εις τον Παράδεισον εκείνοι, οπού κάμνουν τας εντολάς του Kυρίου. Όθεν μετά τρεις ημέρας, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, και οι ανωτέρω Πατέρες, ήκουσαν τους ύμνους των Aγγέλων, οπού παρέλαβον την αγίαν του ψυχήν. Tούτου του Oσίου Aνούβ πολλά αποφθέγματα γράφονται εν τω Παραδείσω των Πατέρων, και εν τω Eυεργετινώ».
Περί του Αββά Ανούβ
[Αββάς Ποιμένας, Αββάς Ιωάννης]
α΄. Διηγήθηκε ο Αββάς Ιωάννης, ότι ο Αββάς Ανούβ και ο Αββάς Ποιμένας και οι λοιποί αδελφοί τους, τέκνα όντας μιας μητέρας, έγιναν μοναχοί στη Σκήτη. Και όταν ήλθαν οι Μάζικοι και την ερήμωσαν για πρώτη φορά, έφυγαν από εκεί και πήγαν σ’ ένα τόπο όπου τον έλεγαν Τερενούθι, έως ότου εξετάσουν πως θα έπρεπε να μείνουν. Και έμειναν εκεί, σε παλαιό ιερό, λίγες μέρες.
Είπε δε ο Αββάς Ανούβ στον Αββά Ποιμένα: «Κάνε μου τη χάρη, συ και οι αδελφοί σου, ο καθένας ας ησυχάσει μόνος του και ας μη συναντηθούμε μεταξύ μας αυτή την εβδομάδα».
Και είπε ο Αββάς Ποιμένας: «Όπως θέλεις θα κάνουμε». Και έκαναν έτσι.
Βρισκόταν δε εκεί, στο ιερό αυτό, ένα λίθινο άγαλμα. Και σηκωνόταν ο Αββάς Ανούβ κάθε πρωί και πετροβολούσε το πρόσωπο του αγάλματος. Το δε βράδυ του έλεγε: «Συγχώρεσε με». Και πέρασε την εβδομάδα, έτσι κάνοντας.
Το Σάββατο δε, συναντήθηκαν μεταξύ τους. Και είπε ο Αββάς Ποιμένας στον Αββά Ανούβ: «Σε είδα, Αββά, αυτή την εβδομάδα, να λιθοβολείς το πρόσωπο του αγάλματος και πάλι μετάνοια να του βάνεις. Κάνει τέτοια πράγματα πιστός άνθρωπος;».
Και αποκρίθηκε ο γέροντας: «Και αυτό για σας το έπραξα. Όταν με είδατε να λιθοβολώ το πρόσωπο του αγάλματος, μίλησε καθόλου ή οργίσθηκε;».
Και είπε ο Αββάς Ποιμένας: «Όχι».
«Και πάλι, όταν του έβαλα μετάνοια, μήπως ταράχθηκε και είπε: ‘‘Δεν σε συγχωρώ;’’».
Και είπε ο Αββάς Ποιμένας: «Όχι».
Και λέει τότε ο γέροντας: «Και εμείς λοιπόν εφτά αδελφοί είμαστε. Αν θέλετε να μείνουμε μαζί, ας γίνουμε σαν το άγαλμα εκείνο, όπου είτε υβρισθεί, είτε δοξασθεί, δεν ταράζεται. Και αν δεν θέλετε να γίνει έτσι, να, τέσσερις πύλες είναι στο ιερό, ο καθένας όπου θέλει ας φύγει».
Και έπεσαν στο έδαφος, λέγοντας στον Αββά Ανούβ: «Θα κάνουμε όπως θέλεις, πάτερ, και θα συμμορφωθούμε στα λόγια σου».
Είπε δε ο Αββάς Ποιμένας: Μείναμε μαζί όλο μας τον καιρό, κάνοντας όπως μας είπε ο γέροντας. Εκείνος όρισε έναν από μας ως οικονόμο. Και καθετί όπου μας παρέθετε, τρώγαμε. Και ήταν αδύνατο να πει κάποιος από μας: ‘‘Φέρε μας κάτι άλλο’’. Ή να πει: ‘’Δεν θέλω να το φάω αυτό’’. Και περνούσαμε όλο τον καιρό μας με ανάπαυση και ειρήνη».
β΄. Είπε ο Αββάς Ανούβ: «Από τότε όπου λέγομαι χριστιανός, δεν βγήκε ψεύδος από το στόμα μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου