Ἅγιος Βιργίλιος, Ἐπίσκοπος Σάλτσμπουργκ. Ήμέρα Μνήμης: 27 Νοεμβρίου.

Ἅγιος Βιργίλιος, Ἐπίσκοπος Σάλτσμπουργκ. Ήμέρα Μνήμης: 27 Νοεμβρίου.

῾Ο Ἅγιος Βιργίλιος (St. Vergil, Vergilius, Virgilius, 

Feirgil ἢ Feargha), ἦταν Ἰρλανδὸς Κληρικὸς καὶ 

πρώϊμος ἀστρονόμος.

Ὁ Βιργίλιος ὑπηρέτησε ὡς Ἡγούμενος τοῦ Ἄγκαμπο (Aghaboe), Ἐπίσκοπος Ὄσσορυ (Ossory) καὶ ἀργότερα Ἐπίσκοπος τοῦ Σάλτσμπουργκ. Ὠνομάστηκε «Ἀπόστολος τῆς Καρινθίας» καὶ «γεωμέτρης». Καταγόταν ἀπὸ μία εὐγενῆ οἰκογένεια τῆς Ἰρλανδίας. Τὸ ὄνομά του ἦταν Φεϊργίλιος (Feirgil) καὶ λέγεται ὅτι ἦταν ἀπόγονος τοῦ Νάϊαλ (Niall of the Nine Hostages).

Ὁ Φεϊργίλιος πιθανότατα ἐκπαιδεύθηκε στὴν Μονὴ τῆς Ἀϊόνας. Στὸ «Χρονικὸ τῶν τεσσάρων Δασκάλων» καὶ «Χρονικὸ τοῦ Oὔλστερ» (Χρονικὰ τῆς μεσαιωνικῆς Ἰρλανδικῆς ἱστορίας, Annals of the Four Masters καὶ Annals of Ulster), ἀναφέρεται ὡς Ἡγούμενος τοῦ Ἄγκαμπο, ὅπου ἦταν γνωστὸς λόγῳ τῶν γνώσεών του στὴν γεωγραφία. 

Τὸ ἔτος 745, ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἰρλανδία, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπισκεφθῆ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἀλλά, ὅπως πολλοὶ ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτές του, οἱ ὁποῖοι φαίνεται ὅτι υἱοθετοῦσαν τὴν πρακτικὴ αὐτὴ ὡς ἔργο εὐσεβείας, ἐγκαταστάθηκε στὴν Γαλλία, ὅπου ἔγινε δεκτὸς μὲ μεγάλη εὔνοια ἀπὸ τὸν Πιπῖνο τὸν Βραχὺ (751-768), τότε Ἄρχηγο τοῦ Παλατιοῦ ὑπὸ τὸν Χιλδερῖκο Γ΄ τοῦ Βασιλέως τῶν Φράγκων (714 – 755).

Ἦταν σύμβουλος τοῦ Πιπίνου. Στὴν Ἰρλανδία, ὁ Βιργίλιος εἶχε λάβει τὸν τίτλο «vir sapiens», τὸ ὁποῖο σήμαινε φωτισμένος πνευματικὸς πατέρας, ὁ ὁποῖος γνώριζε ἐπίσης τὶς κοσμικὲς ἐπιστῆμες. Πιθανότατα χρησιμοποίησε ἕνα ἀντίγραφο τῆς Collectio canonum Hibernensis (μία ἰρλανδικὴ συλλογὴ Κανονικοῦ Δικαίου), γιὰ νὰ τὸν συμβουλεύση νὰ λάβη βασιλικὴ κληρονομιὰ τὸ 751, προκειμένου νὰ ἐπιτύχη ὁ Πιπῖνος τὴν ἀναγνώρισί του ὡς Βασιλεὺς ὁ Βραχύς, μετὰ τὴν ἐκθρόνισι τοῦ Χιλδερίχου Γ΄, ὁ ὁποῖος ἀποσύρθηκε σὲ Μοναστήρι.

Ἀφοῦ πέρασε δύο ἔτη στὸ Κρέσσυ (Cressy), πλησίον τοῦ Κομπιὲγ (Compiègne), πῆγε στὴν Βαυαρία, μετὰ ἀπὸ πρόσκλησι τοῦ Δοῦκα Ὀδίλο (Odilo, 737-748), ὅπου ἵδρυσε τὸ Μοναστήρι τοῦ Χέρενχιμζη (Herrenchiemsee-Chiemsee), καὶ μέσα σὲ ἕνα ἢ δύο ἔτη, ἔγινε Ἡγούμενος τοῦ Ἀββαείου τοῦ Ἁγίου Πέτρου στὸ Σάλτσμπουργκ, ὅπου ἀκολούθησε τὴν παράδοσι τοῦ Ἁγίου Ροβέρτου, καὶ διετέλεσε ἐπὶ κεφαλῆς τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Σάλτσμπουργκ.

Διοικοῦσε τὴν Ἐπισκοπὴ χωρὶς νὰ εἶναι Ἐπίσκοπός της, μὲ Ἐπίσκοπο τὸν Ντομπνταγκρέκο (Dobdagrecus, πιθανῶς καὶ αὐτὸς ἰρλανδικῆς καταγωγῆς). Στὴν ἀρχὴ τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῆς Δυτικῆς Δύσεως, τὸ ἔθιμο νὰ ὑπάγεται ὁ Ἐπίσκοπος σὲ ἕναν Ἡγούμενο, ὁ ὁποῖος ἐκτελοῦσε τὶς ἀπαραίτητες χειροτονίες, ἦταν εὐρέως διαδεδομένο στὶς περιοχὲς ἐκεῖνες ὅπου ὁ εὐαγγελισμὸς τῆς χώρας ξεκινοῦσε ἀπὸ τὰ Μοναστήρια.

Ὡστόσο, εἶχε πολλὲς πνευματικὲς διαμάχες μὲ τὸν μεγάλο Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Βονιφάτιο († Μνήμη: 5η Ἰουνίου), στὸν ὁποῖο ἀνατέθηκε ἀπὸ τὸν Πάπα Γρηγόριο Β΄ νὰ ὀργανώση τὶς τέσσερις Ἐπισκοπὲς τῆς Βαυαρίας, ἀλλὰ καὶ ἐπιστημονικὲς διαμάχες, καθὼς ὁ Βιργίλιος ἦταν πολὺ ἔμπειρος στὴν ἀστρονομία, τὴν γεωγραφία, τὴν ἀνθρωπολογία, ἔννοιες οἱ ὁποῖες θὰ μποροῦσαν νὰ φαίνωνται «αἱρετικὲς» στὰ μάτια τοῦ Ἁγίου Βονιφατίου.

Μετὰ τὸ Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Βονιφατίου, ὁ Βιργίλιος ἔγινε Ἐπίσκοπος τοῦ Σάλτσμπουργκ τὸ 766 ἢ 767 καὶ ἐργάσθηκε ἐπιτυχῶς γιὰ τὴν οἰκοδόμησι τῆς Ἐπισκοπῆς του καθὼς καὶ γιὰ τὴν διάδοσι τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ἔκανε ἰδιαίτερη προσπάθεια νὰ ἐκπαιδεύση νέους συνεργάτες, πρᾶγμα ποὺ εὐνοήθηκε, ἐπειδὴ ἡ φήμη του γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν μόρφωσί του εἶχε προηγηθῆ, καὶ ὁ Βιργίλιος ἀποδείχθηκε στὴν συνέχεια δραστήριος πνευματικὸς ποιμένας. Ἑκατὸν Μοναχοὶ καὶ 

ἱερεῖς καὶ πενήντα δόκιμοι, μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀπὸ τὶς ἀνώτερες τάξεις τῆς χώρας, εὑρίσκοντο ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ἁγίου Βιργιλίου καὶ συνολικὰ ἑξήντα τέσσερα ἐκκλησιαστικὰ ἱδρύματα μποροῦν νὰ ἀποδοθοῦν σὲ αὐτόν.

Δραστηριοποιήθηκαν στὶς γερμανόφωνες περιοχὲς ὡς καὶ στὸ νεοαποκτηθὲν δουκᾶτο τῶν ἀκόμη παγανιστικῶν Καρινθίων, Ἀλπικῶν Σλάβων. Ἐκεῖ ἡ ἱεραποστολικὴ δρᾶσις συνωδεύθηκε ἀπὸ πολλὲς ἀντιδράσεις μὲ τὴν μορφὴ ἐξεγέρσεων κατὰ τῆς φραγκικῆς ἐπικυριαρχίας, λόγῳ τῆς βαθειᾶς δυσπιστίας τῶν σλαβικῶν Καραντῶν ἀπέναντι σὲ ὁτιδήποτε φραγκικό.

Ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος Μόδεστος, ἕνας Βαυαρὸς Ρωμαῖος, τὸ σῶμα τοῦ ὁποίου ἀναπαύεται στὴν ἐκκλησία τῆς Maria Saal, ἦταν ὁ πρῶτος ἱεραπόστολος ἐπίσκοπος τῆς Καρινθίας καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Βιργίλιο. Ἐπίσης ἐκπαίδευσε καὶ ἔστειλε ἱεραποστόλους στὴν Oὑγγαρία.

Στὶς 27 Νοεμβρίου 784, ἀφοῦ ἐτέλεσε τὴν Θεία Λειτουργία, ὁ Ἅγιος Βιργίλιος ἐκοιμήθη ὁσιακῶς καὶ ἐτάφη στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ροβέρτου, τὸν ὁποῖον εἶχε κτίσει. Προέστη τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Σάλτσμπουργκ, ὡς Ἡγούμενος καὶ ὡς Ἐπίσκοπος, γιὰ σχεδὸν σαράντα χρόνια.

Τὴν ἐποχὴ τῶν Καρολίδων, ἡ μνήμη τοῦ τελευταίου ἀνεξάρτητου Ὀρθόδοξου Ἐπισκόπου τῆς Aὐστρίας καὶ τῆς Βαυαρίας εἶχε  σχεδὸν ἐντελῶς σβησθῆ.

Ἕνα παρεκκλήσι ἀνεγέρθηκε μπροστὰ ἀπὸ τὸν ταπεινὸ τάφο του στὸν τοῖχο τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκρυβε ἐντελῶς τὸν τάφο του. Μόνο κατὰ τὴν διάρκεια ἐργασιῶν ἀνοικοδομήσεως, τὸ 1181, ὑπὸ τὸν ἐπίσκοπο Eberhard, ἀνακαλύφθηκε, προνοίᾳ Θεοῦ, ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου. Δίπλα στὰ ἱερὰ ὀστᾶ του βρέθηκε μία μικρὰ Eἰκόνα τοῦ Ἐπισκόπου Βιργιλίου καὶ μία σύντομη ἀναφορὰ στὶς οἰκοδομικές του δραστηριότητες.

Ἀπὸ τότε ποὺ τὰ ἅγια Λείψανά του ἐκτέθηκαν εἰς προσκύνησιν, πολλὲς ἀπαντήσεις σὲ προσευχὲς ἔχουν ἔλθει μέσῳ τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἐπισκόπου Βιργίλιου.