Ὁσία Μαρκέλλα, χήρα ἐν Ῥώμῃ. Ήμέρα Μνήμης: 31η Ἰανουαρίου.

Ὁσία Μαρκέλλα, χήρα ἐν Ῥώμῃ. Ήμέρα Μνήμης: 31η Ἰανουαρίου.

῾Η Ἁγία Μαρκέλλα, τὸ πρότυπο τῆς χριστιανῆς χήρας, γεννήθηκε τὸ 330 σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐπιφανέστερες οἰκογένειες τῆς Ρώμης. Νυμφεύθηκε παρὰ τὴν θέλησί της, χήρευσε ἑπτὰ μόλις μῆνες μετὰ τὸν γάμο της καὶ ἀποφάσισε, παρὰ τοὺς πολλοὺς μνηστῆρες ποὺ ἑλκύονταν ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν εὐγένειά της, νὰ ἀκολουθήση τὸ παράδειγμα τῆς Ἄννης τῆς Προφήτιδος τοῦ Εὐαγγελίου (Λουκ. β΄)

καὶ νὰ ἀφιερώση τὴν ζωή της στὸν Θεό.

Ἔχοντας πληροφορηθῆ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο καὶ ἀπὸ ἄλλους  Κληρικοὺς τῆς Ἀλεξανδρείας, ἐξόριστους στὴν Ρώμη ἐξαιτίας τοῦ Ἀρειανισμοῦ, γιὰ τὸν θαυμαστὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, τοῦ Ἁγίου Παχωμίου καὶ ἄλλων Ἐρημιτῶν τῆς Αἰγύπτου, ἀποφάσισε πρώτη νὰ ζήση μὲ παρόμοιο ἀσκητικὸ τρόπο ἐν μέσῳ τῆς πόλεως.

Μετέτρεψε λοιπὸν τὸ ἀνάκτορό της στὸ Ἀβεντῖνο Ὄρος σὲ Μοναστήρι, ὅπου ζοῦσε μὲ ἄλλες Ρωμαῖες ἀριστοκράτισσες, παρθένους καὶ χῆρες, ποὺ τὴν εἶχαν ὡς πνευματικὴ μητέρα. Ἄλλες πάλι 

ἔρχονταν νὰ τὴν ἐπισκεφθοῦν γιὰ νὰ συζητήσουν μαζί της πνευματικὰ ζητήματα ἢ νὰ προσευχηθοῦν. 

Ἔτσι μὲ τὴν ἐπίδρασι τῆς Μαρκέλλας ἡ Ρώμη 

κατέστη δεύτερη Ἱερουσαλὴμ καὶ πολλὰ παλάτια 

καὶ σπίτια μετατράπηκαν σὲ σχολεῖα ἀρετῆς.

Ἔχοντας εὔθραυστη ὑγεία, ἡ Μαρκέλλα ἤξερε νὰ ρυθμίζει τὴν ἐγκράτειά της μὲ μέτρο. Εἶχε ἀπαλλαχθῆ ἀπὸ κάθε τι περιττό, μοίραζε τὰ πλούτη της στοὺς πτωχοὺς καὶ δὲν κρατοῦσε παρὰ τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἴδια καὶ τὸ σπίτι της. Ἀπόφευγε κάθε διασκέδασι ἢ κοσμικὴ σχέσι, δὲν ἔβγαινε παρὰ γιὰ νὰ προσευχηθῆ στοὺς ναοὺς τῆς πόλεως ἢ στοὺς τάφους τῶν Μαρτύρων, καὶ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο της τὸν περνοῦσε μελετώντας ἀχόρταγα τὴν Ἁγία Γραφή.

Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ἦλθε στὴν Ρώμη, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν Παυλῖνο Ἀντιοχείας καὶ τὸν Ἅγιο Ἐπιφάνιο († Μνήμη: 15η Ἰουνίου), παρακινημένη ἀπὸ τὴν φήμη ποὺ εἶχε ὡς ἑρμηνευτής, ἡ Μαρκέλλα τὸν κάλεσε στὴν κατοικία της καὶ πέρασε μαζί του ὧρες πολλὲς θέτοντάς του διεισδυτικὰ ἐρωτήματα πάνω στὰ πλέον δυσνόητα χωρία. Τόσο πολὺ συνέλαβε τὸ πνεῦμα τοῦ διδασκάλου, ὥστε ἔμεινε δεμένη μαζί του, μετὰ τὴν ἀναχώρησί του γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα, 

μὲ βαθειὰ πνευματικὴ φιλία καὶ ὅλοι τὴν θεωροῦσαν τὴν αὐθεντικότερη ἑρμηνεύτρια τῆς διδασκαλίας του.

Ὅταν ξέσπασε ἔριδα περὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Ὠριγένους, ποὺ δημιούργησε σχίσματα στὴν Ἐκκλησία, ἡ σοφὴ Μαρκέλλα κράτησε γιὰ καιρὸ τὴν σιωπή της. Καὶ ὅταν ἀποφάσισε νὰ μιλήση γιὰ νὰ ὑπερασπισθῆ τὴν Ὀρθοδοξία, ἔλεγξε τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ πάντοτε μὲ πραότητα καὶ κατανόησι.

Λίγο πρὶν τὴν τελευτή της, ἀποσύρθηκε στὴν ἐξοχὴ σὲ ἕνα κτῆμα της, γιὰ νὰ ἀπολαύση τὴν ἡσυχία. Ἀναγκάσθηκε ὅμως νὰ ἐπιστρέψη στὴν Ρώμη ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῶν Γότθων. Ὅταν οἱ βάρβαροι κατέλαβαν τὴν πόλι καὶ ἄρχισαν νὰ τὴν λεηλατοῦν (410), μερικοὶ ἐμφανίσθηκαν στὸ σπίτι της. Τοὺς δέχθηκε ἤρεμα, χωρὶς νὰ δείχνη ἔκπληκτη ἢ τρομαγμένη. Τῆς ζήτησαν νὰ τοὺς δώση τὰ χρήματά της. Τοὺς ἀποκρίθηκε ὅτι ἕνας ἄνθρωπος ντυμένος τόσο φτωχικὰ ὅπως αὐτή, δὲν μπορεῖ νὰ κατέχη χρήματα. Δὲν τὴν πίστεψαν καὶ ὥρμησαν πάνω της χτυπώντας την χωρὶς ἔλεος ἢ σεβασμὸ γιὰ τὴν ἡλικία της.

Ἡ Μαρκέλλα ὑπέφερε τὴν κακομεταχείριση χωρὶς κανένα παράπονο, παρακάλεσε μονάχα τοὺς ἀγροίκους βαρβάρους νὰ χαρισθοῦν στὴν πνευματική της κόρη, τὴν παρθένο Πριγκιπία. Κατὰ παράδοξο τρόπο οἱ βάρβαροι ἠρέμησαν ξαφνικὰ καὶ ὡδήγησαν τὶς δύο γυναῖκες στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Παύλου, ὅπου ἡ ἁγία Μαρκέλλα παρέδωσε τὴν ψυχή της στὸν Θεὸ λίγες ἡμέρες ἀργότερα.

Ἀληθινὴ φιλόσοφος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πέρασε κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς της ὡσὰν νὰ ἦταν προετοιμασία γιὰ τὸν θάνατο, προσφέροντας τὸν

ἑαυτό της εὐάρεστη θυσία στὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ ὁ θάνατος ὑπῆρξε γι᾿ αὐτὴν ἡ ἐκπλήρωσι τῶν ἐπιθυμιῶν της καὶ τὸ πέρασμα στὴν αἰώνια χαρά.