Αγία Βριγίδη (Bridget) του Κιλνταίρ. Ημέρα Μνήμης: 1η Φεβρουαρίου.

Αγία Βριγίδη (Bridget) του Κιλνταίρ. Ημέρα Μνήμης: 1η Φεβρουαρίου.

Γόνος ευγενούς οικογένειας της Ιρλανδίας, η οποία είχε εκχριστιανισθεί από τον άγιο Πατρίκιο (τιμάται 17 Μαρτίου), η Αγία Βριγίδη έδειξε από πολύ μικρή αξιοθαύμαστη κλίση προς την αρετή. Όταν έφθασε σε ηλικία δεκαέξι ετών και το σπάνιο κάλλος της προσείλκυε πλήθος μνηστήρων, παρεκάλεσε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό – τον μόνο Νυμφίο που η καρδιά της επιθυμούσε – να την κάνει άσχημη, έτσι ώστε να μη βρίσκεται κανένας που να θέλει να την νυμφευθεί. Η προσευχή της εισακούσθηκε, έχασε το ένα μάτι της και μπόρεσε έτσι να εισέλθει σε μοναστήρι. Την ίδια μέρα που εκάρη μοναχή, θεραπεύτηκε θαυματουργικά και ξαναβρήκε την πρωτύτερη καλλονή της την οποία επαύξησε με κάλλος πνευματικό.

Σύντομα, άλλες επτά κόρες τέθηκαν υπό την καθοδήγησή της και η αδελφότητα που ίδρυσε γύρω από μια μεγάλη βελανιδιά, λίγα χιλιόμετρα απόσταση από το Δουβλίνο, γρήγορα αναπτύχθηκε χάρις στην φήμη της αγίας ηγουμένης. Η μονή αυτή, που ονομάσθηκε Κιλνταίρ, εξελίχθηκε κατόπιν σε έδρα επισκόπου και οι μαθήτριες της Αγίας Βριγίδης σκόρπισαν σε όλη την Ιρλανδία ιδρύοντας μοναστήρια. Το πλήθος αυτό των καθιδρυμάτων υποχρέωνε την αγία να κάνει συχνές περιοδείες και κάθε φορά τα θαύματα αφθονούσαν απ’ όπου περνούσε. Με μόνο το σημείο του Σταυρού εξεδίωκε δαιμόνια, θεράπευε ασθένειες, μετέστρεφε αμαρτωλούς και η παρουσία της ενέπνεε σε όλο τον λαό την αγάπη για τον Θεό. Όλα τα επιφανή πρόσωπα της εποχής της την γνώρισαν εκφράζοντας θαυμασμό για το πρόσωπό της.

Προέβλεψε την ημέρα της τελευτής της, και εκοιμήθη εν ειρήνη την 1η Φεβρουαρίου 524, αφήνοντας κληρονομιά στις μαθήτριές της έναν Κανονισμό στον οποίο συνοψίζονταν οι διδαχές της. Τιμάται ως προστάτις της Ιρλανδίας μαζί με τον Αγιο Πατρίκιο, και ως η μεγαλύτερη Αγία μετά την Υπεραγία Θεοτόκο. Κατά τον Μεσαίωνα, η τιμή της απλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος έκτος, Φεβρουάριος. Εκδόσεις Ορμύλια, σελ. 18.

Επιπλέον βιογραφικά στοιχεία.

Η Αγία Βριγίδη γεννήθηκε το 459 μ.Χ. και πέθανε το 524 μ.Χ. Το όνομά της αναφέρεται στην ιστορία του Αγίου Βεδέα (τιμάται 27 Μαΐου) και σε όλα τα μαρτυρολόγια της εποχής. Η Αγία ακολούθησε την οδό της μοναχικής πολιτείας, ίδρυσε μονή και αφιέρωσε την ζωή της στη διακονία των πτωχών. Η Αγία Βριγίδη είναι Προστάτιδα της Ιρλανδίας.

Η Αγία Βριγίδη, γνωστή ως «η Μαρία των Γαέλων», γεννήθηκε γύρω στο 450 στο Φάγκαρτ (Φοχάρτ, Φόθαιρτ), περίπου δύο μίλια από το Ντάνταλκ στην Κομητεία Λάουθ του Όλστερ. Σύμφωνα με την παράδοση, ο πατέρας της ήταν ένας ειδωλολάτρης ονόματι Ντάμπταχ, και η μητέρα της η Μπρόκεσσα (Μπρόισεχ), μία από τις σκλάβες του. Δεν είναι γνωστό αν ανατράφηκε ως χριστιανή ή αν ασπάστηκε τη χριστιανική πίστη το 468, όπως αναφέρουν ορισμένες πηγές, αλλά από μικρή ηλικία εμπνεύστηκε από το κήρυγμα του Αγίου Πατρικίου.

Ακόμη και ως παιδί, ήταν γνωστή για τη συμπόνια της προς τους φτωχούς. Έδινε φαγητό, ρούχα και ακόμη και τα υπάρχοντα του πατέρα της στους άπορους. Μια μέρα, ο πατέρας της την πήρε μαζί του στο βασιλικό δικαστήριο, αφήνοντάς την έξω να περιμένει. Ζήτησε από τον βασιλιά να αγοράσει την κόρη του, καθώς η υπερβολική της γενναιοδωρία την έκανε πολύ ακριβή για να τη συντηρεί. Ο βασιλιάς θέλησε να τη δει, και ο Ντάμπταχ την έφερε μπροστά του. Έφτασαν την ώρα που η Βριγίδη έδινε το σπαθί του πατέρα της σε έναν ζητιάνο. Αυτό το σπαθί είχε δοθεί στον Ντάμπταχ από τον ίδιο τον βασιλιά, ο οποίος είπε: «Δεν μπορώ να αγοράσω ένα κορίτσι που μας θεωρεί τόσο ασήμαντους».

Η Αγία Βριγίδη έλαβε το μοναχικό σχήμα από τον Άγιο Μαέλ του Άρνταχ (τιμάται 6 Φεβρουαρίου). Λίγα μίλια έξω από το Δουβλίνο, ο βασιλιάς του Λένστερ της παραχώρησε μια πεδιάδα που ονομαζόταν Κάρα (Curragh), όπου έκτισε το κελί της κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά. Το μέρος ονομάστηκε από τότε Κιλ-ντάρα (Kill-dara), δηλαδή «Το Κελί της Βελανιδιάς». Σύντομα, επτά ακόμη κοπέλες τέθηκαν υπό την καθοδήγησή της και έτσι ιδρύθηκε η Μονή του Κιλ-ντάρα, η οποία αργότερα έδωσε το όνομά της στην επισκοπική πόλη του Κιλντάρε. Η κοινότητα αναπτύχθηκε ραγδαία χάρη στη φήμη της αγίας ηγουμένης και έγινε διπλό μοναστήρι, με την ηγουμένη να κατέχει υψηλότερη θέση από τον ηγούμενο. Από εκεί ξεκίνησαν και άλλες μοναστικές κοινότητες σε όλη την Ιρλανδία. Αυτό σηματοδότησε την αρχή του κοινοβιακού γυναικείου μοναχισμού στην Ιρλανδία.

Τα θαύματα που επιτέλεσε η Αγία Βριγίδη είναι πάρα πολλά για να αναφερθούν εδώ, αλλά μία ιστορία αρκεί για να δείξει την αγιότητά της. Ένα βράδυ, η αγία ηγουμένη καθόταν με μια τυφλή μοναχή, την Δάρα. Από τη δύση του ηλίου έως την ανατολή συζητούσαν για τις χαρές της Βασιλείας των Ουρανών και για την αγάπη του Χριστού, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Η Αγία Βριγίδη εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της γης και του ουρανού στο πρωινό φως. Συνειδητοποιώντας ότι η αδελφή Δάρα δεν μπορούσε να θαυμάσει αυτή την ομορφιά, ένιωσε θλίψη. Προσευχήθηκε και έκανε το σημείο του Σταυρού στα μάτια της μοναχής. Ξαφνικά, η τυφλή μοναχή απέκτησε την όρασή της και είδε τον ήλιο στην ανατολή, τα δέντρα και τα λουλούδια λαμπερά από τη δροσιά. Αφού κοίταξε για λίγο, γύρισε στην Αγία Βριγίδη και είπε: «Κλείσε ξανά τα μάτια μου, αγαπημένη μου μητέρα, γιατί όταν ο κόσμος είναι ορατός στα μάτια, τότε ο Θεός φαίνεται λιγότερο καθαρά στην ψυχή». Η Αγία Βριγίδη προσευχήθηκε ξανά, και η Δάρα επέστρεψε στην προηγούμενη κατάσταση της τύφλωσης.

Η Αγία Βριγίδη κοιμήθηκε εν Κυρίω την 1η Φεβρουαρίου του 523, αφού έλαβε τη Θεία Κοινωνία από τον Άγιο Νιννίδιο του Ινισμακσαίντ (τιμάται 18 Ιανουαρίου). Ενταφιάστηκε στο Κιλντάρε, αλλά τα λείψανά της μεταφέρθηκαν στο Ντάουνπατρικ κατά τη διάρκεια των επιδρομών των Βίκινγκς. Πιστεύεται ότι τάφηκε στον ίδιο τάφο με τον Άγιο Πατρίκιο (τιμάται 17 Μαρτίου) και τον Άγιο Κολούμπα της Ίονα (τιμάται 9 Ιουνίου).

Στα τέλη του 13ου αιώνα, το κεφάλι της μεταφέρθηκε στην Πορτογαλία από τρεις Ιρλανδούς ιππότες που κατευθύνονταν στους Αγίους Τόπους. Αυτοί άφησαν το ιερό αυτό λείψανο στην ενοριακή εκκλησία του Λουμιάρ, περίπου τρία μίλια από τη Λισαβόνα. Τμήματα του λειψάνου επαναπατρίστηκαν στην Ιρλανδία το 1929 και τοποθετήθηκαν σε νέα εκκλησία της Αγίας Βριγίδης στο Δουβλίνο.

Τα λείψανα της Αγίας Βριγίδης στην Ιρλανδία καταστράφηκαν τον 16ο αιώνα από τον Λόρδο Γκρέι, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ερρίκου Η'.

Η παράδοση της κατασκευής σταυρών της Αγίας Βριγίδης από καλάμια και της ανάρτησής τους στα σπίτια συνεχίζεται ακόμη στην Ιρλανδία, όπου η ευλάβεια προς αυτήν παραμένει ισχυρή. Τιμάται επίσης στη βόρεια Ιταλία, τη Γαλλία και την Ουαλία.

Το Βιβλίο του Άρμαγκ (Book of Armagh), ένα αρχαίο ιρλανδικό χρονικό, αποκαλεί τον Άγιο Πατρίκιο και την Αγία Βριγίδη «τους στύλους της Ιρλανδίας» και αναφέρει ότι μέσω αυτών «ο Χριστός επιτέλεσε πολλά θαύματα».