Η Αγία Πρίσκα, η Παιδομάρτυς, έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα και είναι από τα λίγα παιδιά των οποίων το όνομα έφθασε μέχρι τις ημέρες μας, μολονότι πολλά παιδιά είχαν την δύναμη να ομολογήσουν την πίστη τους και να μαρτυρήσουν γι' αυτήν.
Η Αγία Πρίσκα καταγόταν από ευγενή χριστιανική οικογένεια. Οι γονείς της είχαν καταφέρει να κρατήσουν μυστική από τους Ρωμαίους την χριστιανικότητά τους. Η κόρη τους όμως δεν το έκρυβε καθόλου. Έτσι γρήγορα την απεκάλεσαν «μικρή Χριστιανή παρθένα».
Τα νέα έφθασαν, όπως ήταν φυσικό, στ’ αυτιά του αυτοκράτορα Κλαύδιου, που την διέταξε να παρουσιασθή μπροστά του.
Παραξενεύθηκε που είδε ένα τόσο μικρό παιδί να έχει τόσο σθένος και να ομολογεί, χωρίς κανένα φόβο, την πίστη του. Πρόσταξε τους στρατιώτες του να την μεταφέρουν στον Παλατιανό (έναν από τους επτά λόφους της Ρώμης), όπου βρισκόταν μεγαλοπρεπής ναός του Απόλλωνα, για να θυμιάσει τον θεό του Ήλιου. Μία απλή κίνηση χρειαζόταν, αλλά η μικρή αρνήθηκε.
Όταν το έμαθε ο αυτοκράτορας, διέταξε να την μαστιγώσουν. Και πάλι η Πρίσκα δεν λύγισε. Το επόμενο βήμα ήταν να την ρίξουν στην αρένα με τα λιοντάρια. Η Πρίσκα, καταλαβαίνοντας τι την περίμενε, γονάτισε και προσευχήθηκε. Παρεκάλεσε τον Θεό, όχι να την σώσει από τα άγρια θηρία, αλλά να την βοηθήσει να δείξει θάρρος και σαν καλή Χριστιανή να δώσει ένα μάθημα στους παρισταμένους.
Μόλις άνοιξαν οι πόρτες, εμφανίσθηκε ένα τεράστιο λιοντάρι. Μούγκρισε δυνατά και, τρέχοντας, πήγε και στάθηκε στην μέση της αρένας. Τα αγριεμένα μάτια του κοίταξαν γύρω τους θεατές και ύστερα η ματιά του έπεσε στην μικρούλα Πρίσκα, που στεκόταν σε μια γωνιά με τα χεράκια σταυρωμένα. Το λιοντάρι την πλησίασε και, σκύβοντας το κεφάλι του, άρχισε να της κάνη χαρές και να της γλύφει τα ποδαράκια της. Ύστερα κάθισε καταγής δίπλα της, όπως κάθονται τα αγαπημένα σκυλιά δίπλα στον αφέντη τους. Γι’ αυτό και στις παλιές εικόνες η Αγία εικονίζεται μ’ ένα λιοντάρι στο πλάι της.
Απόλυτη σιωπή επικράτησε ξαφνικά μέσα στην αρένα. Οι τύραννοι κοιτούσαν αμήχανοι, ενώ οι θεατές θαύμασαν το κουράγιο του παιδιού, που στεκόταν άφοβα δίπλα στο θηρίο και έπαιζε με την χαίτη του. Σε μια στιγμή μάλιστα η μικρή Πρίσκα ψιθύρισε στο λιοντάρι: "Καλέ μου φίλε, ξέρω ότι δεν θα με πειράξεις, επειδή ο Κύριός μας έτσι σε διέταξε. Αυτοί όμως οι απάνθρωποι τύραννοι θα με θανατώσουν, το ξέρω, αλλά εσύ είσαι πολύ πιο καλό και ευγενικό μαζί μου απ’ αυτούς. Κάθησε κοντά μου". Το λιοντάρι την κοίταξε κατάματα και γρύλισε σιγανά, σαν να συμφωνούσε. Κι ενώ το ζώο ήταν τόσο ήρεμο, μόλις έκαναν να το πλησιάσουν οι φύλακες, αυτό τους έδειχνε τα δόντια του, έτοιμο να τους επιτεθή και να τους κατασπαράξει. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές. Στα άγρια ουρλιαχτά του το αίμα των θεατών πάγωνε. Ώσπου, αφού τύλιξαν χοντρά σχοινιά γύρω από τον λαιμό του, κατάφεραν να το βάλουν στο κλουβί του.
Την μικρή Πρίσκα, την έβγαλαν έξω από τα τείχη της Ρώμης, προκειμένου να την αποκεφαλίσουν. Αυτό συνήθιζαν να κάνουν οι Ρωμαίοι, για να δείξουν ότι οι μελλοθάνατοι δεν ήταν πλέον άξιοι να φέρουν τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη. Η μικρή - μεγάλη Πρίσκα φάνηκε γενναία μέχρι το τέλος της. Δεν έκλαψε, δεν παρεκάλεσε, δεν δείλιασε. Απλώς προσέφερε την ζωή της στον Χριστό.
Αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό της ένα άλλο, πιο μεγάλο και συνταρακτικό γεγονός συνέβη: Ένας τεράστιος αετός, με ανοιγμένα τα φτερά του, φάνηκε στον ουρανό επάνω από το άψυχο σωματάκι της. Μόλις κάποιος από τους Ρωμαίους στρατιώτες έκανε να πλησιάσει, ο αετός κατέβαινε απειλητικά προς το μέρος του. Τόσο χαμηλά, που αυτός το έβαζε στα πόδια. Το γεγονός αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι που τελικά οι στρατιώτες απηύδησαν και έφυγαν.
Έτσι οι Χριστιανοί πήραν το λείψανο της μικρής - μεγάλης Αγίας και το έθαψαν ευλαβικά στις κατακόμβες. Γι’ αυτό σε πολλές εικόνες της Αγίας εικονίζεται ένας αετός επάνω από το κεφάλι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου