α. Γόνος της Καππαδοκίας
Ο Άγιος Ιωσήφ γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1820 – 1830. Πατρίδα του ήταν το Κερμίρ της Καππαδοκίας, πλησίον της Καισαρείας και ονομαζόταν Ιωσήφ Κιοσεϊρκογλου. Υψηλός, λεπτός, ωχρός πολύ ωραίος και αγγελικός στην μορφή, συνήθιζε, όταν εθύμιαζε να φοράει ένα μακρύ ένδυμα σαν ράσο και ένα μικρό γιλέκο. Ο ιερός Ιωσήφ ήταν πραγματευτής και προσκυνητής, άνθρωπος πολύ της προσευχής και παντού έσπερνε τον λόγο του Θεού. Σε ένα από τα ταξίδια του, εκοιμήθη ξαφνικά σε ηλικία τριάντα περίπου ετών και μετά την ταφή του, οι Τούρκοι έβαλαν φύλακα για να μην κλέψουν οι Χριστιανοί το Λείψανό του, επειδή παρουσιάσθηκε φως επάνω από τον τάφο του πολλές φορές.
Οι συγγενείς του ευλογημένου Ιωσήφ πληροφορήθηκαν ότι πρόκειται περί Αγίου. Για τον λόγο αυτό, μετά από καιρό, αποφάσισαν να πάρουν τα τίμια Λείψανά του αγιασμένου πραγματευτού, προκειμένου να τιμούν αυτά και να τα έχουν ως ευλογία.
Η ανακομιδή και η μεταφορά πραγματοποιήθηκε με τρόπο θαυμαστό μία νύχτα: ενώ ο φύλακας κοιμόταν, έσκαψαν προσεχτικά και τότε τα ιερά οστά με έναν ελαφρύ θόρυβο ενώθηκαν όλα μαζί, ώστε πολύ εύκολα, με δύο φτυαριές, τα μάζεψαν και απομακρύνθηκαν. Η χάρις του Αγίου βοήθησε, ώστε τελικά, αν και καταδιώχθηκαν από τον φύλακα, ο οποίος εν τω μεταξύ τους αντελήφθη, οι συγγενείς διέφυγαν αβλαβείς μαζί με τον ανεκτίμητο θησαυρό. Ενώ επέστρεφαν στην Καισαρεία, οι συγγενείς πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι κοιμήθηκαν κάπου στο δρόμο, λέγοντας: «Αν είσαι Άγιος, δείξε μας σημείο». Ξαφνικά, οι συγγενείς που ήταν πέντε, ξύπνησαν από ένα ράπισμα στο πρόσωπο και εκεί μπροστά τους ήταν πέντε φρέσκα καρβέλια ψωμί. Τα τίμια Λείψανα διαμοιράστηκαν μεταξύ τους οι οικείοι του Οσίου Ιωσήφ και τιμούσαν αυτά, δοξάζοντας τον Θεό για την μεγάλη αυτή ευλογία.
β. Εμφανίσεις και θαύματα
Μία συγγενής του Αγίου, η οποία είχε στο σπίτι της τον πολύτιμο αυτό θησαυρό, έγινε πολλές φορές μάρτυς θαυμάσιων γεγονότων. Όταν επέστρεφε στο σπίτι της μετά από κάποια εξωτερική εργασία, ενώ προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα, για εισέλθει, και παραδόξως δεν τα κατάφερνε, άκουγε από μέσα ήχο θυμιατού, όπως στη Θεία Λειτουργία. Τελικά όταν έμπαινε, το δωμάτιο, το δωμάτιο, όπου φυλάσσονταν τα Ιερά Λείψανα, ήταν πλήρες Θείας Ευωδίας. Ο Άγιος εμφανιζόταν οφθαλμοφανώς τόσο στην συγγενή αυτή, όσο και σε άλλους ευσεβείς επισκέπτες. Κάποτε, η συγγενής, μόλις εισήλθε στην οικία της, βρέθηκε ενώπιον ενός νέου, ο οποίος της είπε: «Μη φοβάσαι. Είμαι ο Άγιος του σπιτιού σου. Έχω έλθει, για να σου πω ότι η τάδε γειτόνισσα μου έταξε ένα δοχείο λάδι και δεν το έφερε» και ευθύς ο νέος έγινε άφαντος.
Η συγγενής ενημέρωσε την γειτόνισσα, η οποία συγκλονισμένη ομολόγησε ότι πράγματι είχε κάνει αυτό το τάμα. Εκτός από τις εμφανίσεις του, ο Άγιος ιάτρευε και τις ασθένειες πολλών ευσεβών, οι οποίοι προσέρχονταν στο σπίτι και ασπάζονταν με πίστη τα Τίμια Λείψανά του.
Μετά το θάνατο της συγγενούς αυτής, τον ανεκτίμητο θησαυρό κληρονόμησε η θυγατέρα της, της οποίας η συννυφάδα κάποτε αφαίρεσε ένα δάκτυλο του Αγίου. Αμέσως εμφανίστηκαν σπυριά στα χέρια της και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να την βοηθήσουν. Τότε, η ιερόσυλη ασθενής είδε στον ύπνο της τον Άγιο, ο οποίος της είπε να
επιστρέψει το δάκτυλο. Μόλις το επέστρεψε έγινε τελείως καλά.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι σε μία επιδημία, η οποία έπλεξε την Καππαδοκία, πολλοί θεραπεύτηκαν, μεταξύ των οποίων και Τούρκοι, χρησιμοποιώντας νερό σταυρωμένο με τα Ιερά Λείψανα του Αγίου.
γ. Κωνσταντινούπολη – Αθήνα
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η συγγενής αυτή του Αγίου Ιωσήφ εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εξακολουθούσε να φυλάει και να τιμά τον πολύτιμο θησαυρό, τον οποίο κληρονόμησε, μετά την κοίμησή της, η ευλαβής κόρη της.
Κάποτε, το εικονοστάσι του σπιτιού άρπαξε φωτιά και κάηκαν όλα τα εικονίσματα, και ενώ η φωτιά προχωρούσε απειλητική, μόλις έφθασε στην ξύλινη θήκη των Ιερών Λειψάνων, έσβησε απότομα μόνη της. Άλλη φορά, όταν κλέφτες διέρρηξαν το σπίτι, ενώ έκαναν όλα τα πράγματα άνω – κάτω, για να ανακαλύψουν πολύτιμα αντικείμενα, παραδόξως δεν είδαν τα χρυσαφικά που ήταν εκτεθειμένα πάνω στο τραπέζι. Τούτω θεωρήθηκε ως επισκίασις του Αγίου Ιωσήφ. Η επισκίασις αυτή ήταν πολύ ζωντανή και το 1978: τότε η συγγενής αποφάσισε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη και έρθει στην Αθήνα, απαγορευόταν όμως αυστηρά στους ομογενείς να φέρουν στην Ελλάδα οστά κεκοιμημένων. Η συγγενής του Αγίου όμως δεν ήταν δυνατόν με κανέναν τρόπο να αποχωρισθεί τον ανεκτίμητο οικογενειακό θησαυρό της, τότε προσευχήθηκε θερμά στον Άγιο Ιωσήφ και το θαύμα έγινε: στο Τουρκικό και Ελληνικό Τελωνείο, ενώ έγινε έρευνα σε όλες τις αποσκευές, παραδόξως δεν άνοιξαν ούτε πείραξαν την τσάντα με τα Ιερά Λείψανα!... Την 1η Δεκεμβρίου 1981, η συγγενής εκοιμήθη εν Κυρίω και η ευλαβής ανιψιά της Νίκη Χατζάτογλου κληρονόμησε τον πολύτιμο αυτό θησαυρό τα οποία αργότερα δώρισε σε κάποια Ιερά Μονή (Η Νίκη Χατζάτογλου, η δωρήτρια των Ιερών Λειψάνων, παρέλαβε αυτά από την θεία της, στην οποία τα είχε παραδώσει η μητέρα της θείας της, Ελισσάβετ Γεωργιάδου – Χρήστου, γιαγιά της Νίκης Χατζάτογλου, η οποία τα κληρονόμησε από την μητέρα της, προγιαγιά της Νίκης Χατζάτογλου. Η προγιαγιά της Νίκης Χατζάτογλου ήταν εκείνη, η οποία με την συννυφάδα της μοιράστηκαν τα Ιερά Λείψανα του συγγενούς τους Αγίου Ιωσήφ μετά την εκταφή και την μετακομιδή τους στην Καισάρεια).
δ. Θαυμαστές επεμβάσεις
Την Κυριακή μετά τα Άγια Θεοφάνεια του έτους 1984 τιμήθηκε ο Άγιος για πρώτη φορά πανηγυρικά. Τότε τα χαριτόβρυτα Λείψανά του νεοφανούς Αγίου εξετέθησαν εις προσκύνηση και διανεμήθηκε στους ευσεβείς ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο, το οποίο περιείχε το Συναξάριο του Αγίου, τα Απολυτίκια του και δύο φωτογραφίες με τα Ιερά Λείψανά του.
Μία ευσεβής πιστή, η Γ.Φ., η οποία είχε εκκλησιασθεί την ημέρα εκείνη, διηγήθηκε τα εξής θαυμαστά, τα οποία συνέβησαν σε αυτήν μετά την προσκύνηση του Αγίου: «Το φυλλάδιο με την ζωή του Αγίου Ιωσήφ τοποθέτησα στην εταζέρα του καθιστικού δωματίου μας. Κατά τις 22:00 το βράδυ, αυθόρμητα πήρα το φυλλάδιο, προσκύνησα τα εικονιζόμενα Ιερά Λείψανα και επικαλέστηκα την χάρη του Αγίου για την υγεία μου. Μόλις έγινε αυτό, ξεχύθηκε η ίδια εξαίσια ευωδία που υπάρχει στα Άγια Λείψανα αναμιγμένη με λιβάνι. Όλο το σπίτι ευωδίαζε για μίση ώρα και ήταν έντονη η παρουσία του Αγίου, χωρίς να Τον βλέπουμε όμως. Το παράξενο είναι, ότι την ίδια στιγμή άρχισε να κουδουνίζει ένα παιχνίδι με τέσσερα αγγελάκια, που γυρίζουν και χτυπούν καμπανίτσες μόνο, όταν βάλεις από κάτω τέσσερα αναμμένα κεριά, κεριά όμως δεν υπήρχαν και αυτά κουδούνιζαν για μισή ώρα συνέχεια και σταμάτησαν ακριβώς την ίδια στιγμή που σταμάτησε η Θεία Ευωδία. Το ίδιο βέβαια πάλι συνέβη, χωρίς βέβαια να χτυπούν τα καμπανάκια, την άλλη μέρα. Βαστώντας το ίδιο φυλλάδιο σαν φυλακτήριο μέσα στο πορτοφόλι μου, ταξίδευα προς Ομόνοια με τον Ηλεκτρικό, ήταν 10:00 π.μ. και σκεπτόμουν με μεγάλη συγκίνηση την μεγάλη τιμή που έκανε στο σπίτι μου με την επίσκεψή του ο Άγιος Ιωσήφ και τον ευχαριστούσα. Αμέσως ξεχύθηκε η ίδια Θεία Ευωδία στο βαγόνι που καθόμουν. Όλοι αναρωτιόντουσαν μεταξύ τους πως συμβαίνει να μυρίζει λιβάνι, αφού κανείς δεν λιβάνισε και αφού ούτε από Εκκλησία πέρασε το τραίνο. Αυτό κράτησε 15’ – 20’ λεπτά περίπου και όλα τα αντικείμενα της τσάντας μου ευωδίαζαν σχεδόν όλη την ημέρα. Την άλλη μέρα, ενώ σκεπτόμουν τα προηγούμενα συμβάντα, γέμισε το σπίτι με την ίδια ευωδία, αλλά για λιγότερο χρόνο πλέον».
ε. Η Εικόνα του Αγίου
Κατά το σωτήριον έτος 1984, οπότε για πρώτη φορά τιμήθηκε ο Άγιος Ιωσήφ, ευδόκησε η Θεία Φιλανθρωπία να δοθεί μία ζωντανή μαρτυρία του Αγίου, προκειμένου να αγιογραφηθεί και η Εικόνα του. Η ίδια ευσεβής πιστή, η οποία είχε βιώσει τα συγκλονιστικά σημεία με το φυλλάδιο που περιείχε το Συναξάρι του Αγίου, προσευχήθηκε θερμά στον νεοφανή αυτόν δούλο του Θεού.
Ήταν μεσάνυχτα της πρώτης ημέρας μετά τη μνήμη του Αγίου τον Ιανουάριο του 1984. Ξαφνικά, ενώ ακόμη προσευχόταν προτού να αποκοιμηθεί, παρουσιάσθηκε ολοζώντανος ενώπιόν της ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, τον οποίο είχε σε μεγάλη ευλάβεια η οικογένειά της. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο οποίος σημειωτέων αγωνίσθηκε τον καλόν αγώνα της Αγιότητος επίσης στην Καππαδοκία, «παρουσίασε» στην γεμάτη δέος πιστή γυναίκα τον Άγιο Ιωσήφ ολοζώντανο και αστραφτερό σαν Άγγελο. Οι δύο Άγιοι εκ της Καππαδοκίας εμφανίσθηκαν τρεις φορές αλληλοδιαδοχικά, πρώτα ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος και ύστερα ο Άγιος Ιωσήφ, ενώ στο δωμάτιο ξεχύθηκε η ίδια υπέροχη ευωδία των προηγούμενων ημερών. Ο Άγιος Ιωσήφ ήταν όπως ακριβώς τον είχαν περιγράψει οι συγγενείς του, ψηλός με ένα ένδυμα σαν ράσο και γιλέκο, με το θυμιατό στο δεξί χέρι και ένα κομποσκοίνι στο άλλο. Το πρόσωπό του ήταν αγγελικό. Τελικά η ευσεβής αυτή πιστή, μετά από διάφορες δοκιμασίες, κατόρθωσε κατά το έτος 1989 να ετοιμάσει ένα πρώτο σκίτσο του Αγίου Ιωσήφ, βάσει του οράματος που είδε προκειμένου να αγιογραφηθεί εν συνεχεία η Εικόνα του. Η αίσθηση όμως της ιερότητος του έργου αυτού και της ευθύνης της, ωθούσαν αυτήν να προσεύχεται με συντριβή και ταπείνωση στον Άγιο, ζητώντας να επιβεβαιωθούν και με άλλο τρόπο τα χαρακτηριστικά του, ώστε να μην υπάρχει καμία σχετική αμφιβολία. Ο καιρός πέρασε και ο Ιερός Ιωσήφ «απάντησε», εμφανίσθηκε σε ένα πνευματικό τέκνο, του οποίου ο Άγιος Ιωσήφ είχε θεραπεύσει θαυματουργικά τον υιό κατά το έτος 1990. Ο Άγιος προέτρεψε τον ευσεβή, ο οποίος αγνοούσε βεβαίως τα περί Εικόνας: «Κοίταξέ με καλά τρείς φορές να δεις πως είμαι, για να το πεις στον δεσπότη σου». Ο ευσεβής έσπευσε το πρωί στην Ιερά Μονή, διηγήθηκε το όραμα και περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του Αγίου Ιωσήφ, τα οποία ήταν ακριβώς τα ίδια με εκείνα του σκίτσου της ευσεβούς πιστής.
ς. Θεραπεία Οστεοχονδρίτιδος του Ισχίου
Ονομάζομαι Μ.Ά. είμαι δημόσιος υπάλληλος και κατοικώ στην Αθήνα. Αισθάνομαι την ανάγκη να περιγράψω εν ολίγοις την δοκιμασία μου από τον Θεό. Κατά την 24η Φεβρουαρίου 1990, ο μεγαλύτερος γιός μου παρουσίασε στο δεξιό του πόδι μία πάθηση, που ονομάζεται οστεοχονδρίτης του ισχίου με αποτέλεσμα να αρχίσει να κουτσαίνει. Η κατάσταση του χειροτέρευε συνεχώς, μέχρι που ένα πρωινό άρχισε πλέον να σέρνεται με τα χέρια του, μη μπορώντας να χρησιμοποιήσει καθόλου το παραλυμένο πόδι του. Φυσικά πήγαμε εξ αρχής σε πολλούς γιατρούς και νοσοκομεία, αλλά ακούγαμε μόνο γνώμες, χρειάζεται ξεκούραση, και το αριστερό του πόδι έχει πρόβλημα κ.α., χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Ένας επιστήμων μάλιστα που είχε έρθει από την Αγγλία για λίγες ημέρες, μας είπε πως, εάν δεν πετύχαιναν οι πρακτικές θεραπείες θα έπρεπε να κόψουμε το πόδι, το οποίο όμως έτσι θα κόνταινε, η επιτυχία δε της επεμβάσεως δεν θα ήταν βέβαιη και απαιτούσε χρόνο, χρήματα και υπομονή. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε πρακτικές θεραπείες χωρίς φάρμακα. Κατά την συμβουλή των γιατρών, μπήκαμε σε κλινική, όπου θα έπρεπε να νοσηλευθεί ο γιος μου τουλάχιστον 20 ημέρες. Επίσης ο γιατρός τόνισε κάτι το πολύ δύσκολο για ένα τετράχρονο παιδί, θα έπρεπε να κάθεται ήσυχο σε πλήρη ακινησία. Πέρασαν δώδεκα ημέρες στην κλινική, στο διάστημα αυτό προσευχόμουν θερμά στον Θεό να με βοηθήσει και να με ενισχύσει, ενώ τον ευχαριστούσα για την δοκιμασία που μου έστειλε.
Το βράδυ επικοινώνησα τηλεφωνικώς με τον πνευματικό μου Πατέρα, ο οποίος μου συνέστησε να προσευχηθώ στον Άγιο Ιωσήφ τον νέο τον Καππαδόκη. Του απάντησα ότι ήμουν ανάξιος και αδύναμος για κάτι τέτοιο, γι’ αυτό και του ζήτησα να προσευχηθεί αυτός στον Άγιο για το πρόβλημά μου. Εκείνος μου απάντησε: «πρέπει και εσύ να προσευχηθείς». Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα άρχισα να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι και ένοιωσα μία αναζωπύρωση της πίστεως και της ελπίδος μου, πήρα θάρρος και έφυγε η απελπισία. Επίσης έχρισα με λαδάκι από το ακοίμητο καντήλι του Αγίου, που μου είχαν δώσει νωρίτερα στο Μοναστήρι, το πόδι του γιού μου και σταυρώθηκα με το λαδάκι και ο ίδιος. Κάποια στιγμή, περίπου γύρω στις 23:00 μ.μ. και ενώ προσευχόμουν διαρκώς στον Άγιο Ιωσήφ με πίστη και θέρμη και έφερα στη μνήμη μου το σκήνωμα του Αγίου, συνέβη ξαφνικά το εξής: διαπέρασε ολόκληρο το σώμα μου μια δυνατή ανατριχίλα κι ένας ψυχρός αέρας, σαν κάποιος να με φύσηξε, χτύπησε το πρόσωπό μου. Την ίδια στιγμή, το λαδάκι που ήταν στο μέτωπό μου άρχισε να με καίει πάρα πολύ έντονα και αισθανόμουν ολοκάθαρα σαν να μου είχαν επικολλήσει ένα ξύλινο σταυρουδάκι στο μέτωπο. Ταυτοχρόνως, ο γιος μου που κοιμότανε μπροστά μου κινήθηκε απότομα και τέντωσε το προβληματικό του πόδι. Ένας ήχος ακούστηκε, όπως όταν «σπάμε» τα δάχτυλά μας όταν είναι πιασμένα, αλλά πιο δυνατός και βαρύς. Κατάλαβα ότι κάτι συνέβη. Μου διέφυγε να αναφέρω ότι η πάθηση του γιού μου, εκτός από τον πόνο και την παραλυσία, δεν άφηνε το πόδι να κάνει όλες τις κινήσεις και δεν άνοιγε προς τα εμπρός. Μετά από λίγες ημέρες έγιναν καινούργιες εξετάσεις και οι γιατροί είπαν «έχουμε εξέλιξη, αλλά είναι πολύ γρήγορα να μιλήσουμε συγκεκριμένα». Μετά από την γνωμάτευση αυτή φύγαμε από την κλινική, αν και οι γιατροί είχαν επίμονες αντιρρήσεις, εγώ όμως ήξερα ότι ο Άγιος Ιωσήφ είχε κάνει καλά το παιδί μου. Επήγαμε στο σπίτι και μετά από δύο ημέρες επισκεφθήκαμε τον εξωτερικό γιατρό, που προηγουμένως παρακολουθούσε το παιδί. Η χαρά του δεν περιγραφόταν, ήταν πολύ αισιόδοξος για την επιτυχία αυτή, ενώ στην πραγματικότητα είχε επέμβει ο Άγιος του Θεού μας, ο Άγιος Ιωσήφ. Τώρα όλα είναι κατά Θεόν, ο γιος μου Βασίλειος είναι καλά, κάνει όλες τις κινήσεις, δεν πονάει, περπατάει και μέρα με τη μέρα καλυτερεύει και όλα αυτά, ενώ ακόμη δεν έχουν περάσει είκοσι μέρες που μας είχαν πει για να μείνουμε στο νοσοκομείο.
Ξέχασα να αναφέρω και το εξής. Εκείνο το βράδυ που έγινε το θαύμα στον γιο μου, νωρίτερα κατά τις 19:00 μ.μ. συζητούσα με μία κυρία καθολική στο διάδρομο του νοσοκομείου. Το παιδί της είχε ένα μικρόβιο στο αίμα και ήταν πολλές ημέρες στο νοσοκομείο. Της μίλησα για τον Άγιο Ιωσήφ και μετά πήγαμε στο παιδί της και το έχρισα στο μέτωπο με το λαδάκι του Αγίου. Την άλλη μέρα η κυρία αυτή μου είπε ότι φεύγουν σήμερα, διότι το παιδί ήταν αρκετά καλύτερα. Θα καταλάβει άραγε ότι ο Άγιος Ιωσήφ θεράπευσε το παιδί της που ήταν αρκετούς μήνες στην κλινική Σε ευχαριστώ Άγιε του Θεού μου Ιωσήφ.
ζ. Απαλλαγή από εφιάλτες και φοβίες.
Ονομάζομαι Δ.Δ. και κατοικώ στην Κόρινθο. Τον Ιανουάριο του 1993 είχα εφιάλτες νύχτα και μέρα ότι θα πέθαινε το παιδί μου, έβλεπα συνέχεια κηδεία στο σπίτι μου και διάφορα εφιαλτικά όνειρα. Την ημέρα είχα φοβίες φοβερές και περίμενα από στιγμή σε στιγμή να μου φέρουν νεκρό το παιδί μου, αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ στη ζωή μου, δύο ημέρες δεν πήγα στην δουλειά. Προσευχόμουν συνέχεια, αλλά η κατάσταση μου αυτή συνεχιζόταν. Την τρίτη μέρα πήρα στα χέρια μου την Εικόνα της Παναγίας της φανερωμένης και την παρακάλεσα που να πάω, ποιον Άγιο να παρακαλέσω για να γίνω καλά και να μην συμβεί τίποτα στο παιδί μου. Το μεσημέρι χωρίς να το καταλάβω αποφασίζω να έρθουμε στο Μοναστήρι. Μέσα στον ναό είδα το Λείψανο του Αγίου Ιωσήφ του Νέου εκ της Καππαδοκίας και γνωρίζοντας ότι όπου υπάρχει Λείψανο Αγίου γίνονται θαύματα, έτρεξα, το ασπάσθηκα, κάθισα δίπλα του και προσευχήθηκα να με κάνει καλά και να μην πάθει κανένα κακό το παιδί μου. Επίσης τον παρακάλεσα να μου δώσει χαρά, ως απόδειξη ότι εισακούσθηκε η προσευχή μου. Όταν βγήκαμε από το Μοναστήρι, είχαν εξαφανισθεί οι φοβίες και μέχρι να φτάσουμε σπίτι είχαμε ανέκφραστη χαρά μέσα μας. Ευχαριστώ τον Θεό, την Παναγία και τον Άγιο Ιωσήφ που μας βοηθούν σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.
η. Το Ιερό Σκήνωμα λουζόταν στο φως
Το Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 1993, ο νεαρός προσκυνητής Ί.Β.Δ. από τον Άγιο Παύλο Αθηνών, μαθητής της Β’ Λυκείου, μας διηγήθηκε το εξής θαύμα του Αγίου Ιωσήφ του Νέου του Καππαδόκη. Ο νεαρός Ί. από του Οκτωβρίου 1992 άρχισε να έχει μαθησιακές δυσκολίες, ειδικώς μέσα στην τάξη του σχολείου του, ενώ ήταν άριστος μαθητής δεν μπορούσε να αποδώσει, «δενόταν» η γλώσσα του. Οι δυσκολίες συνεχίζονταν και στο σπίτι. Επειδή είναι πιστός, εξομολογείται και μεταλαμβάνει τακτικότατα, αυτή η κατάσταση τον ανησύχησε ιδιαιτέρως, έκανε όμως υπομονή και πολύ προσευχή. Πάντως από διάφορες ενδείξεις αντελήφθη ότι ένα γνωστό του πρόσωπο μέσα από το σχολείο του έκανε μάγια, κινούμενο από φθόνο. Όταν δεν πήγαινε σχολείο, ιδίως στην περίοδο των καταλήψεων, διακοπών κ.α. αισθανόταν καλύτερα και στο σπίτι όμως είχε πειρασμικές ενέργειες, ιδίως το βράδυ.
Ενώ λοιπόν ο ευσεβής Ί. έφερε τον σταυρό αυτό της δοκιμασίας, κάποια ημέρα εμφανίστηκε ενώπιόν του παραδόξως μία εικόνα με τον Παντοκράτορα και πλάι του οι Άγιοι Βασίλειος ο Μέγας, Χαράλαμπος ο Ιερομάρτυς, Νικόδημος ο Αγιορείτης και Ιωσήφ ο Καππαδόκης. Έσπευσε με ευλάβεια να φτιάξει ένα Δίπτυχο που εικόνιζε τον Κύριο μας και τους Αγίους όπως ακριβώς του είχαν εμφανισθεί. Το έφερε πάντοτε μαζί του ως φυλακτό και πράγματι είχε αισθανθεί βοήθεια. Όμως ο νεαρός Ί αντιμετώπισε ένα δίλλημα, ο Άγιος Ιωσήφ ο Καππαδόκης του ήταν εντελώς άγνωστος, που θα έβρισκε εικόνα του; Τότε έδωσε μια προσωρινή λύση, στο φυλακτό του έθεσε μία εικονίτσα του Αγίου Ιωσήφ του Μνήστορος, αντί του Καππαδόκη. Την Κυριακή μετά τα Άγια Θεοφάνεια στην Ιερά Μονή κατά την καθιερωμένη τάξη, γιορτάσαμε πανηγυρικώς την μνήμη του Αγίου Ιωσήφ του Καππαδόκη και μεταφέραμε το Ιερό Σκήνωμά του στον προσκυνηματικό ναό της Μονής για να δεχθεί της εκδηλώσεις ευλάβειας των πιστών. Κάτι όμως «παράξενο» συμβαίνει με τον νεαρό Ί, ακριβώς εκείνη την ημέρα διατελούσε σε κακή ψυχική κατάσταση. Μετά τη Θεία Λειτουργεία στην Αθήνα, αισθάνεται μία εσωτερική παρόρμηση να επισκεφθεί το Μοναστήρι και να προσκυνήσει τους προστάτες Αγίους μας, όπως άλλωστε το είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν από το 1986, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τον νεοφανή Άγιο Ιωσήφ τον Καππαδόκη.
Έφθασε στην Μονή το μεσημέρι και μόλις εισήλθε στον ναό ξαφνιάσθηκε, ένα υπερκόσμιο φως έλαμπε πάνω από ένα μεγάλο κιβώτιο. Η παρόρμηση που είχε αισθανθεί γίνεται περισσότερη έντονη. Πλησιάζει σαστισμένος και φοβισμένος, μία αναρτημένη πινακίδα τον πληροφορεί ότι είναι η Λάρνακα που περιέχει το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωσήφ του Καππαδόκη. Το Ιερό Σκήνωμα λουζόταν στο φως. Έπεσε και προσκύνησε με φόβο, χαρά και κατάνυξη και ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ασπαζόταν τον Άγιο, ένοιωσε ένα «τράνταγμα». Αμέσως ηρέμησε και επανήλθε η υγεία και η χαρά. Τον προμηθεύσαμε με μία εικονίτσα του Αγίου, την οποία τακτοποίησε στο Δίπτυχό του. Το ευλογημένο αυτό φυλακτό το έχει ανοιχτό στο θρανίο του κατά την ώρα του μαθήματος και λέει το «Πάτερ Ημών»...
Σημείωση: στα ανωτέρω θαύματα γίνεται λόγος για Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωσήφ του Καππαδόκη, διότι μετά από κάποιο «σημείο» του Αγίου τα Ιερά Λείψανά του ενώθηκαν με αγνό κερί ώστε να αποτελούν ένα σώμα σε φυσικό μέγεθος και τοποθετήθηκε μέσα σε ειδική Λάρνακα.
Απολυτίκιον
῏Ηχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χριστῷ εὐηρέστησας, δι᾿ἐναρέτου ζωῆς, καὶ γέγονας μέτοχος, ῾Αγίων ἐν οὐρανοῖς, τελέσας τὸν δρόμον σου· ὅθεν τῆς ἄνω δόξης, ᾿Ιωσὴφ ἀπολαύων, πρέσβευε δυσωποῦμεν, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων, συγχώρησιν πταισμάτων ἡμῖν δωρήσασθαι.
Κοντάκιον
῏Ηχος βʹ. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ως θεαρέστως ἀνύσας τὸν βίον σου, τῆς τῶν ῾Αγίων μετέσχες λαμπρότητος, μεθ᾿ὧν ᾿Ιωσὴφ καθικέτευε, πάσης φθορᾶς καὶ ἀνάγκης λυτρώσασθαι, τοὺς πόθῳ τελοῦντας τὴν μνήμην σου.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις παναοίδιμε ᾿Ιωσήφ, ὁ ἀμέμπτῳ βίῳ, διαπρέψας ἐπὶ τῆς γῆς· χαίροις ὁ ἐν δόξῃ, ἰσότιμος ῾Αγίων, μεθ᾿ ὧν ἡμῖν ἐξαίτει, τὸ θεῖον ἔλεος.
᾿Εποιήθησαν ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Μοναχοῦ Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, ῾Υμνογράφου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἐν ἔτει 1983.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου