Όσιος Αχίλλιος Επίσκοπος Λαρίσης, ο Μυροβλύτης και Θαυματουργός. Ημέρα Μνήμης: 15 Μαΐου.

Όσιος Αχίλλιος Επίσκοπος Λαρίσης, ο Μυροβλύτης και Θαυματουργός. Ημέρα Μνήμης: 15 Μαΐου.

Λαλεῖ Λάρισσα σὰς ἀριστείας ξένας,

Μνήμην ἔχουσα καὶ θανόντος σου Πάτερ.

Ο Όσιος Αχίλλιος καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306 - 337 μ.Χ.). Ο νεανικός του πόθος, τον έφερε στους άγιους Τόπους και κατόπιν στη Ρώμη. Εκεί επιδόθηκε στο Ιερό έργο του Ιεροκήρυκα, διδάσκοντας ακατάπαυστα το θείο λόγο σε πόλεις και χωριά, αψηφώντας ανάγκες, βρισιές, διωγμούς και ταλαιπωρίες. Οι μεγάλες και σπουδαίες υπηρεσίες του, τον ανέδειξαν επίσκοπο Λαρίσης.

Από τη νέα του θέση ο Αχίλλιος, υπήρξε ο πνευματικός αρχηγός και διδάσκαλος, αυτός που έλεγε και έπραττε. Κήρυττε κάθε μέρα, βοηθούσε τις χήρες, προστάτευε τα ορφανά, ανακούφιζε τους φτωχούς, υπεράσπιζε τους αδικημένους, ήταν ο άγρυπνος φύλακας και φρουρός της παρακαταθήκης της πίστεως και του ποιμνίου πού του εμπιστεύτηκαν.

Ο Αχίλλιος διακρίθηκε και στην Α' Οικουμενική σύνοδο που έγινε το 325 μ.Χ. στη Νίκαια, εναντίον του Αρείου. Και τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος, εκτιμώντας τις αρετές του, του έδωσε μεγάλη χρηματική δωρεά την οποία, όταν ο Αχίλλιος επέστρεψε στη Λάρισα, διέθεσε για να κτίσει ναούς και για τη μέριμνα των ασθενών και των φτωχών.

Όταν προαισθάνθηκε το θάνατο του, κάλεσε κοντά του όλους τους Ιερείς της επισκοπής του και τους έδωσε πατρικές συμβουλές για τα καθήκοντα τους.

Έτερος βίος.

Ο όσιος πατήρ ημών Αχίλλιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς και ευγενείς γονείς που του εξασφάλισαν καλή μόρφωση στις θύραθεν επιστήμες και κυρίως στην Αγία Γραφή.

Με την νηστεία και τις αγρυπνίες, «διέθετε αναβάσεις εν τη καρδία αυτού», κατά τρόπον ώστε να φυλάγει το πνεύμα του απρόσιτο στις ταραχές και τις μέριμνες του κόσμου τούτου, ώστε σύντομα έγινε άξιο κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.

Είχε όψη αγγελική, στην συμπεριφορά του ήταν απλός και προσηνής, ενώ τα λόγια του, που είχαν άφατη γλυκύτητα, ωθούσαν όσους τον πλησίαζαν να μιμηθούν τις αρετές του.

Οι γονείς του πέθαναν ενώ ήταν ακόμη νέος και τότε μοίρασε την περιουσία του και ξεκίνησε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Διαμένοντας στον Πανάγιο Τάφο, τον οποίο έλουσε με τα δάκρυά του και όπου έκανε θαυμάσιες προόδους στην προσευχή, πήγε να επισκεφθεί τα μοναστήρια που βρίσκονταν στην έρημο κοντά στην Ιερουσαλήμ, προκειμένου να βρει εκεί παραμυθία ο φλογερός πόθος που τον έκαιγε βλέποντας τους ανθρώπους του Θεού.

Ωθούμενος από την θεία Πρόνοια, μετέβη σε προσκύνημα και στην Ρώμη (πιθανώς το 313). Την ώρα που προσκυνούσε τον τάφο των αγίων Αποστόλων, έλαβε αίφνης την χάρη του αποστολικού κηρύγματος και άρχισε να διαδίδει το Ευαγγέλιο με τέτοια δύναμη, που οδήγησε στην αληθινή Πίστη πλήθος εθνικών ενώ ταυτόχρονα επιτέλεσε πολλές ιάσεις.

Διέτρεξε χώρες πολλές, ως νέος απόστολος, και έφθασε τελικά στην Λάρισα της Θεσσαλίας, όπου το κήρυγμα και τα θαύματά του τον έφεραν στο επισκοπικό αξίωμα. Διεύθυνε την επισκοπή του με μεγάλη ποιμαντική φροντίδα, τόσο στις πνευματικές υποθέσεις όσο και στην αρωγή προς τους πτωχούς, τους ασθενείς και τους ξένους. Με την προσευχή του έκανε να σταματήσει η ξηρασία, προείδε εισβολές βαρβάρων και έγινε «τα πάντα τοις πάσι», προκειμένου να οδηγήσει το ποίμνιο στην Βασιλεία των ουρανών.

Η φήμη του έφθασε έως τον αυτοκράτορα και κλήθηκε στην αγία και μεγάλη Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας (325), όπου υπερασπίσθηκε με γενναιότητα την ορθόδοξη Πίστη και αφού προκάλεσε τους αρειανούς, έκανε με την προσευχή του να αναβλύσει από την πέτρα πηγή ελαίου. Ο αυτοκράτορας άγιος Κωνσταντίνος, εις ένδειξιν θαυμασμού του έκανε πλούσια δώρα, τα οποία ο άγιος έσπευσε να μοιράσει στους φτωχούς.

Μετά από τριάντα πέντε χρόνια επισκοπείας, ο όσιος Αχίλλιος εκοιμήθη εν ειρήνη στην Λάρισα και για αιώνες ετιμάτο ως πολιούχος της πόλης.

Ο τάφος του, από τον οποίο, καθώς λέγεται, ανάβλυζε μύρο παρόμοιο με εκείνο του αγίου Δημητρίου, υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα προσκυνήματος της Ελλάδος, έως την εισβολή των Βουλγάρων το 985, οι οποίοι μετέφεραν τα τίμια λείψανά του στην τότε πρωτεύουσά τους Πρέσπα στην Δυτική Μακεδονία.

Τα τίμια λείψανά του βρέθηκαν πρόσφατα εκεί κατά την διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Λαρίσης σὲ πρόεδρον, καὶ πολιοῦχον λαμπρόν, ἡ χάρις ἀνέδειξεν ὡς Ἱεράρχην σοφόν, παμμάκαρ Ἀχίλλιε, σὺ γὰρ τὸ τῆς Τριάδος, ὁμοούσιον κράτος, θαύμασι τε καὶ λόγοις, κατετράνωσας κόσμω. Ἣν πάτερ ἐξευμενίζου, τοὶς σὲ γεραίρουσι.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)

Ἦχος γ´. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα, ἡ Θεσσαλία, σὲ ἀκοίμητον, φρουρῶν προστάτην, καὶ τῆς Λαρίσης ἡ πόλις ἀδάμαντα, ἡ Ἐκκλησία τὴν εὔηχον σάλπιγγα, τὸ τοῦ Υἱοῦ ὁμοούσιον κηρύξασαν, Πάτερ Ἅγιε Ἱεράρχα Ἀχίλλιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι εἰρήνην ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῆς Θεσσαλίας τὸν ἀστέρα τὸν ὑπέρλαμπρον, τῶν Λαρισαίων τὸν Ποιμένα τὸν ἀνύστακτον, κατὰ χρέος εὐφημήσωμεν ἐκβοῶντες· Παῤῥησίαν κεκτημένος πρὸς τὸν Κύριον, ἐκ παντὸς ἡμᾶς κινδύνου ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζωμεν Χαίροις Πάτερ Ἀχίλλιε.

Ἕτερον Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῆς οἰκουμένης τὸν ἀστέρα τὸν ἀνέσπερον Καὶ Λαρισαίων τὸν ποιμένα τὸν ἀκοίμητον Τὸν ἀχίλλιον ὑμνήσωμεν ἐκβοῶντες· Παρρησίαν κεκτημένος πρὸς τὸν Κύριον Ἐκ παντοίας τρικυμίας ἡμᾶς λύτρωσαι Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Ἀχίλλιε.

Κάθισμα

Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Ἡ Λάρισα τὰ σά, μεγαλεῖα κηρύττει, θαυμάζει δὲ τὴν σήν, διδαχὴν Θεσσαλία, σεμνύνεται χαίρουσα, τῶν Πατέρων ἡ Σύνοδος, κόσμον ἔχει δέ, ἢ Ἐκκλησία σὲ Πάτερ, ἡμεῖς δ’ ἅπαντες, θερμὸν προστάτην καὶ ῥύστην, οἱ πόθῳ τιμῶντες σέ.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος α´. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.

Ἡ θεία σου σορός, , ὧ Ἀχίλλιε Πάτερ, ὡς ἄλλη Σιλωὰμ κολυμβήθρα ἐδείχθη, πηγὴν ἁγιάσματος παραδόξως ἐκβλύζουσα· οὗ μετέχοντες οἱ προσιόντες ἐν πίατει χάριν ἄφθονον, καὶ ψυχικὴν σωτηρίαν, εὐχαῖς σου λαμβάνομεν.

Ὁ Οἶκος

Ἄγγελος ἐκ τῶν τρόπων Ἱεράρχα ἐφάνης, καὶ τάγμασι τοῖς τούτων ἐγνώσθης, καὶ σὺν τοῖς Ἀσωμάτων χοροῖς λειτουργῶν τῷ θρόνῳ τοῦ Χριστοῦ Ἅγιε, ἀκούεις παρ’ ἡμῶν τῶν σῶν δούλων ταύτα: Χαῖρε τῆς Τριάδος ἡ σάλπιγξ ἡ εὔηχος· Χαῖρε τῆς Μονάδος ἡδύφωνον ὄργανον· Χαῖρε ὕψος δυσκατάληκτον τῶν δογμάτων τῶν σεπτῶν· χαῖρε βάθος δυσερμήνευοτν νοερῶν ἐργασιῶν· Χαῖρε ὅτι Ἀρείου τᾶς ἐπάρσεις καθεῖλες· Χαῖρε ὅτι τᾶς τούτου μυθουργίας παρεῖδες· Χαῖρε ἀστὴρ Ἑλλάδος ὑπέρλαμπρος· Χαῖρε Ποιμὴν Λαρίσης ὁ ἄκακος· Χαῖρ επροστάτης ὁ ἀκοίμητος ταύτης· Χαῖρε δι’ οὗ τῷ Θεῷ οἰκειοῦται·

Χαίροις Πάτερ Ἀχίλλιε.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις τῆς Ἑῴας ἀστὴρ λαμπρός, καὶ τῶν Λαρισαίων, λαμπαδοῦχος καὶ ὁδηγός, χαίροις εὐσεβείας, λειμὼν ὁ ἀνθηφόρος, Ἀχίλλιε παμμάκαρ, Τριάδος πρόμαχε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον

Χαίροις τῆς Λαρίσης ὁ θησαυρός, καύχημα Πατέρων, τῆς Νικαίας ὁ τηλαυγής, φάρος ἑξαστράπτων, τρανώσας θείαν φύσιν, Χριστοῦ ἐν τῇ Συνόδῳ, σοφὲ Ἀχίλλιε.

Πηγή: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος ένατος, Μάιος, σελ. 180. Ίνδικτος, Αθήναι 2007.