Άγιος Νεομάρτυς Αθανάσιος ο εξ Αττάλειας. Ημέρα Μνήμης: 7 Ιανουαρίου.
Ουχί παλαιός Aθανάσιος πέλει.
Ούτος, νέος δε, Μάρτυς εστί Κυρίου.
Στο τέλος των εορτών του αγίου Δωδεκαημέρου, στις 7 Ιανουαρίου, μαζί με τη μνήμη του Τιμίου Προδρόμου η αγία μας Εκκλησία τιμά και τη μνήμη του νεομάρτυρος Αθανασίου από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας, που πριν από 300 περίπου χρόνια προσέφερε το αίμα του σπονδή στον λατρευτό μας Κύριο Ιησού Χριστό.
Το Συναξάριό του, όπως μας το διέσωσε με γλαφυρότητα ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο «Νέον Μαρτυρολόγιόν» του, είναι μικρό. Αλλά το δίδαγμα που μας άφησε, μεγάλο.
Η καταγωγή του Αθανασίου ήταν από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Λόγοι όμως επαγγελματικοί τον είχαν φέρει στη Σμύρνη. Εδώ εργαζόταν με τιμιότητα, χωρίς να βλάπτει κανέναν και αναστρεφόταν με καλοσύνη και απλότητα προς όλους. Ζούσε αληθινά τη χριστιανική πίστη εκτελώντας με πιστότητα τα χριστιανικά του καθήκοντα. Είχε όμως ένα διαρκή πειρασμό. Κάποιοι Οθωμανοί, άλλοτε με αστείο τρόπο και άλλοτε αυστηρά, τον περιγελούσαν και τον ειρωνεύονταν για την πίστη του, χωρίς ο ίδιος να τους προκαλεί. Ο Αθανάσιος δεν έμενε σιωπηλός. Μπορεί να μη γνώριζε γράμματα, αλλά γνώριζε την πραγματική γνώση, τη σοφία του Θεού. Εκείνος που ανέδειξε «πανσόφους τους αλιείς» έδινε χάρη και πνεύμα σοφίας στο δούλο του και αποστόμωνε με επιχειρήματα και πάντοτε με συνετό και γλυκό λόγο τους αντιλέγοντες.
Και αυτοί έμεναν «αναπολόγητοι» και ένιωθαν ντροπή για τα «σαθρά δόγματα» της θρησκείας τους. Συσσώρευαν όμως μέσα τους εχθρότητα. Ζητούσαν ευκαιρία για να τον πολεμήσουν και τον εξοντώσουν… Και η αφορμή δόθηκε.
Μόλις είχε ανατείλει το νέο έτος 1700. Κάποια μέρα ο Αθανάσιος είπε αυθόρμητα τη μουσουλμανική δοξολογία «λαϊλαλά» στη δική του διάλεκτο, που σημαίνει «Δόξα τω Θεώ». Βέβαια με τη μικρή αυτή φράση ο Αθανάσιος δοξολογούσε το δικό του Θεό, τον αληθινό Τριαδικό Θεό της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ακούγοντας όμως τα λόγια αυτά οι Οθωμανοί έτρεξαν χαιρέκακα και συνέλαβαν το θύμα τους και το οδήγησαν αμέσως στο κριτήριο λέγοντας ότι ο Αθανάσιος «έστερξε (=αποδέχθηκε) δημόσια τη θρησκεία τους και ασπάσθηκε την πίστη των Οθωμανών». Ο μάρτυρας ατάραχος ομολογούσε ότι αυτό που είπε είναι μια γενική δοξολογία και την απηύθυνε στο Θεό που πιστεύει, και η φράση που είπε δεν είναι αποκλειστικά «μόνο της πίστεως των Τούρκων».
Αδύνατον όμως να πεισθούν οι εχθροί του. Όλοι μαζί αντιδρούσαν και φώναζαν ότι «δέχθηκε έστω και ακούσια τουρκισμό (δηλαδή τούρκεψε), επομένως αρνήθηκε τον Χριστό. Αν τώρα πάλι Τον ομολογεί, γίνεται εξωμότης και πρέπει να τιμωρηθεί».
Ο μάρτυρας σταθερά ομολογούσε: «Όλα αυτά που λέτε είναι ψέματα. Προτιμώ καλύτερα να λάβω μυρίους θανάτους παρά να αρνηθώ την πίστη μου». Και επειδή παρέμενε πιστός χριστιανός, τον φυλάκισαν, τον χτυπούσαν βίαια και τον ράβδιζαν με μανία. Το αίμα κυλούσε άφθονο από το ιερό σώμα του.
Μάταια προσπαθούσαν οι εξοργισμένοι εχθροί να μεταβάλουν τη σκέψη του μάρτυρος άλλοτε με υποσχέσεις δώρων και τιμών και άλλοτε με φοβερές απειλές. Ο μάρτυρας του Χριστού Αθανάσιος είχε στραμμένα τα βλέμματα της ψυχής του σε μια μόνο αγάπη: το Χριστό. Και έλεγε ειρηνικά: «Είμαι Χριστιανός»!
Άλλο περιθώριο υπομονής δεν υπήρχε στον κατή και στους δημίους. Η διαταγή πλέον ακούσθηκε καθαρά: «Ο Αθανάσιος να αποκεφαλιστεί».
Οδήγησαν λοιπόν τον μάρτυρας «ως πρόβατον επί σφαγήν», στον τόπο του μαρτυρίου. Εκεί ο Αθανάσιος, ο πιστός δούλος του Κυρίου, έσκυψε ταπεινά τον αυχένα του κάτω από το σπαθί του δημίου. Και δέχθηκε όλος χαρά να θυσιαστεί και να προστεθεί στη χρυσή αλυσίδα των αγίων Νεομαρτύρων. Το ιερό του λείψανο το άφησαν εκτεθειμένο και περιφρονημένο για τρεις ημέρες, σε τόπο όπου περιφέρονταν αδέσποτοι σκύλοι. Κανένα όμως από τα ζώα αυτά δεν βεβήλωσε το σώμα του μάρτυρος. Την Τρίτη ημέρα από το θάνατο του αγίου ευσεβείς χριστιανοί με ειδική άδεια του κατή κήδευσαν και ενταφίασαν με τιμές το σώμα του μάρτυρος στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής.
Μια αυθόρμητη μικρή δοξολογία στην αρχή του νέου έτους στάθηκε η αφορμή για να οδηγήσει τον Αθανάσιο στη δόξα του Ουρανού. Από τη δοξολογία της γης στα Αλληλούια του Παραδείσου…
Αλλά και ολόκληρη η ζωή του μάρτυρος Αθανασίου ήταν μια διαρκής δοξολογία στο Θεό. Ο αγώνας του να παραμένει κάθε μέρα πιστός σε ό,τι ο Κύριος τον πρόσταζε αλλά και το μακάριο τέλος του αυτό φανερώνουν.
Ας είναι και η δική μας ζωή τούτο το έτος ένας δοξολογητικός ύμνος στον παντευεργέτη Κύριο και Θεό μας. Μια δοξολογία με την ενάρετη ζωή μας, με ύμνους στα χείλη μας και με τέλος σφραγισμένο από γνήσια αγάπη προς το Κύριο και Θεό μας· με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των Νεομαρτύρων της πατρίδος μας και μάλιστα του αγίου ενδόξου νεομάρτυρος Αθανασίου από την Αττάλεια.
Ουχί παλαιός Aθανάσιος πέλει.
Ούτος, νέος δε, Μάρτυς εστί Κυρίου.
Στο τέλος των εορτών του αγίου Δωδεκαημέρου, στις 7 Ιανουαρίου, μαζί με τη μνήμη του Τιμίου Προδρόμου η αγία μας Εκκλησία τιμά και τη μνήμη του νεομάρτυρος Αθανασίου από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας, που πριν από 300 περίπου χρόνια προσέφερε το αίμα του σπονδή στον λατρευτό μας Κύριο Ιησού Χριστό.
Το Συναξάριό του, όπως μας το διέσωσε με γλαφυρότητα ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο «Νέον Μαρτυρολόγιόν» του, είναι μικρό. Αλλά το δίδαγμα που μας άφησε, μεγάλο.
Η καταγωγή του Αθανασίου ήταν από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Λόγοι όμως επαγγελματικοί τον είχαν φέρει στη Σμύρνη. Εδώ εργαζόταν με τιμιότητα, χωρίς να βλάπτει κανέναν και αναστρεφόταν με καλοσύνη και απλότητα προς όλους. Ζούσε αληθινά τη χριστιανική πίστη εκτελώντας με πιστότητα τα χριστιανικά του καθήκοντα. Είχε όμως ένα διαρκή πειρασμό. Κάποιοι Οθωμανοί, άλλοτε με αστείο τρόπο και άλλοτε αυστηρά, τον περιγελούσαν και τον ειρωνεύονταν για την πίστη του, χωρίς ο ίδιος να τους προκαλεί. Ο Αθανάσιος δεν έμενε σιωπηλός. Μπορεί να μη γνώριζε γράμματα, αλλά γνώριζε την πραγματική γνώση, τη σοφία του Θεού. Εκείνος που ανέδειξε «πανσόφους τους αλιείς» έδινε χάρη και πνεύμα σοφίας στο δούλο του και αποστόμωνε με επιχειρήματα και πάντοτε με συνετό και γλυκό λόγο τους αντιλέγοντες.
Και αυτοί έμεναν «αναπολόγητοι» και ένιωθαν ντροπή για τα «σαθρά δόγματα» της θρησκείας τους. Συσσώρευαν όμως μέσα τους εχθρότητα. Ζητούσαν ευκαιρία για να τον πολεμήσουν και τον εξοντώσουν… Και η αφορμή δόθηκε.
Μόλις είχε ανατείλει το νέο έτος 1700. Κάποια μέρα ο Αθανάσιος είπε αυθόρμητα τη μουσουλμανική δοξολογία «λαϊλαλά» στη δική του διάλεκτο, που σημαίνει «Δόξα τω Θεώ». Βέβαια με τη μικρή αυτή φράση ο Αθανάσιος δοξολογούσε το δικό του Θεό, τον αληθινό Τριαδικό Θεό της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ακούγοντας όμως τα λόγια αυτά οι Οθωμανοί έτρεξαν χαιρέκακα και συνέλαβαν το θύμα τους και το οδήγησαν αμέσως στο κριτήριο λέγοντας ότι ο Αθανάσιος «έστερξε (=αποδέχθηκε) δημόσια τη θρησκεία τους και ασπάσθηκε την πίστη των Οθωμανών». Ο μάρτυρας ατάραχος ομολογούσε ότι αυτό που είπε είναι μια γενική δοξολογία και την απηύθυνε στο Θεό που πιστεύει, και η φράση που είπε δεν είναι αποκλειστικά «μόνο της πίστεως των Τούρκων».
Αδύνατον όμως να πεισθούν οι εχθροί του. Όλοι μαζί αντιδρούσαν και φώναζαν ότι «δέχθηκε έστω και ακούσια τουρκισμό (δηλαδή τούρκεψε), επομένως αρνήθηκε τον Χριστό. Αν τώρα πάλι Τον ομολογεί, γίνεται εξωμότης και πρέπει να τιμωρηθεί».
Ο μάρτυρας σταθερά ομολογούσε: «Όλα αυτά που λέτε είναι ψέματα. Προτιμώ καλύτερα να λάβω μυρίους θανάτους παρά να αρνηθώ την πίστη μου». Και επειδή παρέμενε πιστός χριστιανός, τον φυλάκισαν, τον χτυπούσαν βίαια και τον ράβδιζαν με μανία. Το αίμα κυλούσε άφθονο από το ιερό σώμα του.
Μάταια προσπαθούσαν οι εξοργισμένοι εχθροί να μεταβάλουν τη σκέψη του μάρτυρος άλλοτε με υποσχέσεις δώρων και τιμών και άλλοτε με φοβερές απειλές. Ο μάρτυρας του Χριστού Αθανάσιος είχε στραμμένα τα βλέμματα της ψυχής του σε μια μόνο αγάπη: το Χριστό. Και έλεγε ειρηνικά: «Είμαι Χριστιανός»!
Άλλο περιθώριο υπομονής δεν υπήρχε στον κατή και στους δημίους. Η διαταγή πλέον ακούσθηκε καθαρά: «Ο Αθανάσιος να αποκεφαλιστεί».
Οδήγησαν λοιπόν τον μάρτυρας «ως πρόβατον επί σφαγήν», στον τόπο του μαρτυρίου. Εκεί ο Αθανάσιος, ο πιστός δούλος του Κυρίου, έσκυψε ταπεινά τον αυχένα του κάτω από το σπαθί του δημίου. Και δέχθηκε όλος χαρά να θυσιαστεί και να προστεθεί στη χρυσή αλυσίδα των αγίων Νεομαρτύρων. Το ιερό του λείψανο το άφησαν εκτεθειμένο και περιφρονημένο για τρεις ημέρες, σε τόπο όπου περιφέρονταν αδέσποτοι σκύλοι. Κανένα όμως από τα ζώα αυτά δεν βεβήλωσε το σώμα του μάρτυρος. Την Τρίτη ημέρα από το θάνατο του αγίου ευσεβείς χριστιανοί με ειδική άδεια του κατή κήδευσαν και ενταφίασαν με τιμές το σώμα του μάρτυρος στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής.
Μια αυθόρμητη μικρή δοξολογία στην αρχή του νέου έτους στάθηκε η αφορμή για να οδηγήσει τον Αθανάσιο στη δόξα του Ουρανού. Από τη δοξολογία της γης στα Αλληλούια του Παραδείσου…
Αλλά και ολόκληρη η ζωή του μάρτυρος Αθανασίου ήταν μια διαρκής δοξολογία στο Θεό. Ο αγώνας του να παραμένει κάθε μέρα πιστός σε ό,τι ο Κύριος τον πρόσταζε αλλά και το μακάριο τέλος του αυτό φανερώνουν.
Ας είναι και η δική μας ζωή τούτο το έτος ένας δοξολογητικός ύμνος στον παντευεργέτη Κύριο και Θεό μας. Μια δοξολογία με την ενάρετη ζωή μας, με ύμνους στα χείλη μας και με τέλος σφραγισμένο από γνήσια αγάπη προς το Κύριο και Θεό μας· με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των Νεομαρτύρων της πατρίδος μας και μάλιστα του αγίου ενδόξου νεομάρτυρος Αθανασίου από την Αττάλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου