Άγιος Μεγαλομάρτυς Πλάτων. Ημέρα Μνήμης: 18 Νοεμβρίου.
Σύντομος ο βίος, μεγάλα τα μαρτύρια και η πίστη του. Τον τιμά και τον δοξάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 18 Νοεμβρίου. Πρόκειται για τον Μεγαλομάρτυρα Αγιον Πλάτωνα, τον αδελφό του Αγίου και επίσης Μάρτυρα Αντίοχου, που ήταν γιατρός και προσέφερε τις καλές του υπηρεσίες με αληθινή αγάπη και μαζί μ'αυτές και τον καλό του λόγο και το κήρυγμα της σωτηρίας. Τα δύο αγιασμένα αυτά αδέλφια είχαν μεταξύ τους μεγάλην αγάπη, άλλα και μεγάλην διαφοράν ηλικίας.
Υπάρχει όμως η παράδοση ότι ο μικρότερος αδελφός, που ήταν ο Πλάτων καί ανεδείχθει μεγαλύτερος κατά τους βασανισμούς, είναι εκείνος, ποο οδήγησε τον άδελφόν του στην ορθή πίστη του Χριστού.
Η καταγωγή τους ήταν από την Γαλατία της Μικρσς Ασίας και ακριβέστερα από την περιοχή της πόλεως Άγκυρας, της σημερινής πρωτεύούσας της Τουρκίας, της οποίας είναι ο πολιούχος Άγιος, καθώς αναφέρει και η σχετική υμνολογία του. «Βαρβάρων ρΰσαι την πόλιν σου Άγιε».
Τα δύο αυτά αδέλφια ζούσαν στα τέλη του 3ου αιώνος, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Διοκλητιανός (284 - 305 μ.Χ.).
Το ολιγόλογο Συναξάρι του Μεγαλομάρτυρος Πλάτωνος, πού διασώθηκε αναφέρει στην αρχή τους ακόλουθους τρείς στίχους: «Μικρού λαβών παρήλθεν ημάς Πλάτων, Πλάτων εκείνος όν πλατύ κτείνει ξίφος. Όγδοάτη δεκάτη τε Πλάτων άορ κατέφνε». Και σε σύγχρονη απόδοση: «Σέ σύντομο διάστημα ό Πλάτων μας άφησε ό Πλάτων εκείνος, πού το πλατύ ξίφος τον σκότωσε. Την δεκάτη ογδόη ό Πλάτων φονεύθηκε με οπλο».
Νέο παιδί ήταν ο Πλάτων, αλλά γεμάτος ζήλο και πίστη και δεν έχανε ευκαιρία, μάλλον την δημιουργούσε, για να μιλήσει για τον Χριστό και την Άνάσταση και την Βασιλεία των Ουρανών. Μιλούσε φανερά, μιλούσε παντού, σε όλους. Γι'αυτό και δεν άργησαν να τον καταγγείλουν, ως Χριστιανό, στον ηγεμόνα της περιοχής Άγριππίνον. Εκείνος διέταξε να συλληφθεί αμέσως ο Πλάτων και να βασανισθεί. Τον έκλεισαν στην φυλακή και άρχισαν να τον δέρνουν δώδεκα στρατιώτες, όλοι μαζί, ενώ ο Μάρτυς προσευχόταν συνεχώς και ζητούσε την βοήθεια του Κυρίου.
— "Ωστε πιστεύεις στον Χριστό και κηρύττεις την Ανάσταση, ε;
Τον χτυπούσαν και τον έδερναν αλύπητα, ενώ άλλοι ετοίμαζαν στην φωτιά ένα σιδερένιο κρεβάτι, για να συνεχίσουν εκεί πάνω τους βασανισμούς.
— Είσαι λοιπόν Χριστιανός και δεν προσκυνάς τα είδωλα; φώναξαν αγρία οι δήμιοι.
— Ναί, είμαι Χριστιανός και μόνον τον Χριστό μου προσκυνώ και λατρεύω και όσα μαρτύρια κι'αν μου κάνετε δεν θα τον αρνηθώ ποτέ!
Θύμωσαν ακόμα πιο πολύ οι δήμιοι και συνέχισαν να τον χτυπούν, να τον βρίζουν και να τον ειρωνεύωνται.
Κατά την συνήθεια της εποχής εκείνης τα βασανιστήρια τα παρακολουθούσε πολύς λαός, πιστοί και άπιστοι και οι αρχές το επέτρεπαν αυτό και το ενίσχυαν, διότι το θεωρούσαν φρονηματιστικό και διδακτικό για τον λαό, για να φοβάται τους άρχοντες καί να ξέρει ο κόσμος τι τον περιμένει αν δεν προσκυνά τα είδωλα καί τον αυτοκράτορα της Ρώμης. Έτσι καί τώρα, οι πιστοί παρακολουθούσαν τα μαρτύρια και μέσα τους προσεύχονταν μυστικά να βοηθήσει ο Θεός τον νεαρό Μάρτυρα να αντέξει την φοβερή δοκιμασία καί να μείνη «πιστός άχρι τέλους». "Οσοι δεν ήξεραν τον Πλάτωνα είχαν ένα μικρόν φόβο, γιατί ήταν πολύ νέος στην ηλικία.
Σε λίγο οι δήμιοι τον έβαλαν πάνω στο πυρωμένο κρεβάτι, όπου συνέχιζαν να τον χτυπούν με ρόπαλα και μαστίγια.
— Κύριε, βοήθα με!
Πονούσε ο Μάρτυς, αλλά δεν λύγιζε, ούτε παραπονιόταν. Έτρεχαν τα αίματα από το κορμί του, καιγόνταν οι σάρκες του, αλλά η ψυχή του έμενε αλύγιστη και πιστή στον Χριστό, που βασανίστηκε και μαρτύρησε πάνω στον Σταυρό για να γίνει ο Μέγας Άρχιμάρτυς και υπόδειγμα για όλους τους πιστούς Χριστιανούς. Οι βασανιστές του Αγίου, πού τον έβλεπαν να υπομένει καρτερικά τους τρομερούς πόνους, σκέφτηκαν νέους παιδεμούς και του έβαλαν πυρωμένες σφαίρες στις μασχάλες και τα πλευρά του για να του προκαλέσουν αφόρητα βάσανα.
Όλο του το κορμί αργοψηνόταν, αλλά ο Άγιος δεν υποχωρούσε. Κράτησε ώρες ό βασανισμός του Μάρτυρος. Οί δήμιοι τον παίδευαν και εκείνος προσευχόταν ολόψυχα και ο Χριστός παρέστεκε στην θυσία του πιστού τέκνου Του, που αψηφούσε τα πάντα για την αγάπη του Κυρίου. Κι όσο περνούσε η ώρα τόσο οι δήμιοι εξαγριώνονταν και μηχανεύονταν και νέα βασανιστήρια για τον γενναίο Μάρτυρα της Πίστεως. Έτσι οι βάρβαροι στρατιώτες του Διοκλητιανού άρχισαν να τον γδέρνουν από πίσω και να βγάζουν λουρίδες - λουρίδες το δέρμα του. Οι πιστοί, που παρακολουθούσαν βουβοί το μαρτύριο, συνέπασχον με τον Άγιο και έκλαιγαν για τα όσα υπέφερε σαν να βρίσκονταν οι ίδιοι πάνω στο πυρωμένο κρεβάτι, όπου χτυπούσαν και έγδερναν τον Πλάτωνα. Εκείνος όμως έκανε τεράστια υπομονή, σαν τον Δίκαιο Ιώβ τον Πολύαθλο, και έβλεπε τον Κύριο, που στεκόταν κοντά του και τον ενίσχυε στον υπεράνθρωπο αυτόν αγώνα. Κι όσο ο Μάρτυς σιωπούσε και υπέμενε με καρτερία τα πάνδεινα, τόσο οι δήμιοι πεισμάτωναν και τον παίδευαν με κάθε τρόπο για να τον κάνουν να λυγίσει και να αρνηθεί τον Χριστό.
Περνούσαν όμως οι ώρες χωρίς αποτέλεσμα για τους ειδωλολάτρες. Ό νεαρός Πλάτων αντέχει με την χάρη του Θεού. Εκείνοι, που δεν αντέχουν πια και έχουν λυσσάξει, είναι οι δήμιοι και οι άρχοντες, που διατάζουν και καθοδηγούν τους βασανιστές. Με τα ειδικά σιδερένια νύχια, που έχουν μαζί με τα άλλα σύνεργα για τους βασανισμούς, ξεσχίζουν το κορμί του Μάρτυρος, καθώς και στο πρόσωπο, στα πλευρά και σε όλο του το σώμα, που δεν είχε καεί ακόμα πάνω στην πυρωμένη σιδερένια κλίνη. Τώρα πια τα χαρακτηριστικά του Αγίου έχουν παραμορφωθεί. Είναι μία άμορφη μάζα από σάρκες και κόκκαλα. Ή ψυχή του όμως μένει απείραχτη και το στόμα του ψελλίζει συνεχώς το όνομα του Χρίστου.
— Χριστέ μου, Χριστέ μου, Χριστέ...
Ζεί ακόμα σ'αυτόν τον κόσμο, άλλα η ψυχή του, το πνεύμα του βλέπουν την Άνω Ιερουσαλήμ, όπως λέγεται μεταφορικά η Βασιλεία των Ουρανών. Και τότε έρχεται η διαταγή του αποκεφαλισμού του με ξίφος. Ηταν η 18η Νοεμβρίου.
Γι'αυτό και κατά τον Κανόνα της Εκκλησίας, που ορίζει οι Μάρτυρες και οι Άγιοι να εορτάζωνται την ήμερα της τελευτής τους, τιμάται η μνήμη του κάθε χρόνο την ίδια μέρα και ψάλλεται ακολουθία του. Τότε, στην αρχή του Δοξαστικού του, λέγεται: «Φοβερά και παράδοξα τα τρόπαια Κύριε, του Μάρτυρος Σου...».
Φοβερά όντως και παράδοξα τα τρόπαια του Μεγαλομάρτυρος Πλάτωνος, κατά τον αψευδή λόγον της Εκκλησίας. Μεγάλα όμως καί απερίγραπτα είναι και τα αγαθά, που απολαμβάνει τώρα στην Βασιλεία του Θεού και κορυφαία η τιμή και η δόξα του ως Αγίου καί μάλιστα Μεγαλομάρτυρας.
"Αγιε Πλάτωνα, που έχεις παρρησία στον Θεό, πρέσβευε υπέρ ημών καί όλου του κόσμου. Αμήν.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Δυὰς ἡ εὐκλεής, τῶν κλεινῶν Ἀθλοφόρων, ἐδόξασε λαμπρῶς, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὁ Πλάτων ὁ ἔνδοξος, Ρωμανὸς τε ὁ ἔνθεος, ἐναθλήσαντες, καὶ τὸν ἐχθρὸν καθελόντες, ὅθεν πάντοτε, ὑπὲρ ἠμῶν δυσωπούσι, τὸν μόνον Φιλάνθρωπον.
Κοντάκιον.
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ ἁγία μνήμη σου, τὴν οἰκουμένην εὐφραίνει, συγκαλοῦσα ἅπαντας, ἐν τῷ πανσέπτῳ ναῷ σου, ἔνθα νῦν, μέτ’ εὐφροσύνης συναθροισθέντες, ᾄσμασι, σὰς ἀριστείας Πλάτων ὑμνοῦμεν, καὶ ἐν πίστει ἐκβοῶμεν· Βαρβάρων ῥῦσαι τὴν πόλιν σου Ἅγιε.
Κάθισμα.
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σόφίαν.
Τῶν ἀγώνων τῷ πλάτει Μάρτυς σοφέ, πλατυνόμενον πίστει πανευκλεῶς, ἐχθροῦ ἀπεστένωσας, μηχανὰς καὶ ἠφάνισας, καὶ καλῶς τελέσας, τὸν δρόμον τὸν ἔνθεον, Παραδείσου πλάτος, γηθόμενος ἔφθασας· ὅθεν Ἐκκλησία, πλατυσμῷ εὐσεβείας, ἀστράπτουσα σήμερον, ἑορτάζει τὴν μνήμην σου, καὶ βοᾷ σοι Μακάριε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Ὁ Οἶκος.
Τῶν Ἑλλήνων λιπὼν ἅπασαν τὴν ματαιότητα, τῶν Χριστοῦ Μαθητῶν τὰ ψυχωφελῆ διδάγματα ἠγάπησε λίαν Πλάτων ὁ θεόφρων. Διὸ καὶ ὤφθη πᾶσιν αἰδέσιμος, καὶ ἄγκυρα πίστεως ἐν τῇ πατρίδι, ἧς καὶ ἡ κλῆσις σαφῶς Ἄγκυρα ὑπάρχει. Καλῶς γὰρ τοῦτον ἐκθρεψαμένη, βεβαίαν σκέπην κατ’ ἐχθρῶν, καὶ ἀντιλήπτορα θερμὸν ἐν πολέμοις εὑρίσκει, καθ’ ἑκάστην ἐκβοῶσα πρὸς αὐτόν· Βαρβάρων ῥῦσαι τὴν πόλιν σου Ἅγιε.
Σύντομος ο βίος, μεγάλα τα μαρτύρια και η πίστη του. Τον τιμά και τον δοξάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 18 Νοεμβρίου. Πρόκειται για τον Μεγαλομάρτυρα Αγιον Πλάτωνα, τον αδελφό του Αγίου και επίσης Μάρτυρα Αντίοχου, που ήταν γιατρός και προσέφερε τις καλές του υπηρεσίες με αληθινή αγάπη και μαζί μ'αυτές και τον καλό του λόγο και το κήρυγμα της σωτηρίας. Τα δύο αγιασμένα αυτά αδέλφια είχαν μεταξύ τους μεγάλην αγάπη, άλλα και μεγάλην διαφοράν ηλικίας.
Υπάρχει όμως η παράδοση ότι ο μικρότερος αδελφός, που ήταν ο Πλάτων καί ανεδείχθει μεγαλύτερος κατά τους βασανισμούς, είναι εκείνος, ποο οδήγησε τον άδελφόν του στην ορθή πίστη του Χριστού.
Η καταγωγή τους ήταν από την Γαλατία της Μικρσς Ασίας και ακριβέστερα από την περιοχή της πόλεως Άγκυρας, της σημερινής πρωτεύούσας της Τουρκίας, της οποίας είναι ο πολιούχος Άγιος, καθώς αναφέρει και η σχετική υμνολογία του. «Βαρβάρων ρΰσαι την πόλιν σου Άγιε».
Τα δύο αυτά αδέλφια ζούσαν στα τέλη του 3ου αιώνος, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Διοκλητιανός (284 - 305 μ.Χ.).
Το ολιγόλογο Συναξάρι του Μεγαλομάρτυρος Πλάτωνος, πού διασώθηκε αναφέρει στην αρχή τους ακόλουθους τρείς στίχους: «Μικρού λαβών παρήλθεν ημάς Πλάτων, Πλάτων εκείνος όν πλατύ κτείνει ξίφος. Όγδοάτη δεκάτη τε Πλάτων άορ κατέφνε». Και σε σύγχρονη απόδοση: «Σέ σύντομο διάστημα ό Πλάτων μας άφησε ό Πλάτων εκείνος, πού το πλατύ ξίφος τον σκότωσε. Την δεκάτη ογδόη ό Πλάτων φονεύθηκε με οπλο».
Νέο παιδί ήταν ο Πλάτων, αλλά γεμάτος ζήλο και πίστη και δεν έχανε ευκαιρία, μάλλον την δημιουργούσε, για να μιλήσει για τον Χριστό και την Άνάσταση και την Βασιλεία των Ουρανών. Μιλούσε φανερά, μιλούσε παντού, σε όλους. Γι'αυτό και δεν άργησαν να τον καταγγείλουν, ως Χριστιανό, στον ηγεμόνα της περιοχής Άγριππίνον. Εκείνος διέταξε να συλληφθεί αμέσως ο Πλάτων και να βασανισθεί. Τον έκλεισαν στην φυλακή και άρχισαν να τον δέρνουν δώδεκα στρατιώτες, όλοι μαζί, ενώ ο Μάρτυς προσευχόταν συνεχώς και ζητούσε την βοήθεια του Κυρίου.
— "Ωστε πιστεύεις στον Χριστό και κηρύττεις την Ανάσταση, ε;
Τον χτυπούσαν και τον έδερναν αλύπητα, ενώ άλλοι ετοίμαζαν στην φωτιά ένα σιδερένιο κρεβάτι, για να συνεχίσουν εκεί πάνω τους βασανισμούς.
— Είσαι λοιπόν Χριστιανός και δεν προσκυνάς τα είδωλα; φώναξαν αγρία οι δήμιοι.
— Ναί, είμαι Χριστιανός και μόνον τον Χριστό μου προσκυνώ και λατρεύω και όσα μαρτύρια κι'αν μου κάνετε δεν θα τον αρνηθώ ποτέ!
Θύμωσαν ακόμα πιο πολύ οι δήμιοι και συνέχισαν να τον χτυπούν, να τον βρίζουν και να τον ειρωνεύωνται.
Κατά την συνήθεια της εποχής εκείνης τα βασανιστήρια τα παρακολουθούσε πολύς λαός, πιστοί και άπιστοι και οι αρχές το επέτρεπαν αυτό και το ενίσχυαν, διότι το θεωρούσαν φρονηματιστικό και διδακτικό για τον λαό, για να φοβάται τους άρχοντες καί να ξέρει ο κόσμος τι τον περιμένει αν δεν προσκυνά τα είδωλα καί τον αυτοκράτορα της Ρώμης. Έτσι καί τώρα, οι πιστοί παρακολουθούσαν τα μαρτύρια και μέσα τους προσεύχονταν μυστικά να βοηθήσει ο Θεός τον νεαρό Μάρτυρα να αντέξει την φοβερή δοκιμασία καί να μείνη «πιστός άχρι τέλους». "Οσοι δεν ήξεραν τον Πλάτωνα είχαν ένα μικρόν φόβο, γιατί ήταν πολύ νέος στην ηλικία.
Σε λίγο οι δήμιοι τον έβαλαν πάνω στο πυρωμένο κρεβάτι, όπου συνέχιζαν να τον χτυπούν με ρόπαλα και μαστίγια.
— Κύριε, βοήθα με!
Πονούσε ο Μάρτυς, αλλά δεν λύγιζε, ούτε παραπονιόταν. Έτρεχαν τα αίματα από το κορμί του, καιγόνταν οι σάρκες του, αλλά η ψυχή του έμενε αλύγιστη και πιστή στον Χριστό, που βασανίστηκε και μαρτύρησε πάνω στον Σταυρό για να γίνει ο Μέγας Άρχιμάρτυς και υπόδειγμα για όλους τους πιστούς Χριστιανούς. Οι βασανιστές του Αγίου, πού τον έβλεπαν να υπομένει καρτερικά τους τρομερούς πόνους, σκέφτηκαν νέους παιδεμούς και του έβαλαν πυρωμένες σφαίρες στις μασχάλες και τα πλευρά του για να του προκαλέσουν αφόρητα βάσανα.
Όλο του το κορμί αργοψηνόταν, αλλά ο Άγιος δεν υποχωρούσε. Κράτησε ώρες ό βασανισμός του Μάρτυρος. Οί δήμιοι τον παίδευαν και εκείνος προσευχόταν ολόψυχα και ο Χριστός παρέστεκε στην θυσία του πιστού τέκνου Του, που αψηφούσε τα πάντα για την αγάπη του Κυρίου. Κι όσο περνούσε η ώρα τόσο οι δήμιοι εξαγριώνονταν και μηχανεύονταν και νέα βασανιστήρια για τον γενναίο Μάρτυρα της Πίστεως. Έτσι οι βάρβαροι στρατιώτες του Διοκλητιανού άρχισαν να τον γδέρνουν από πίσω και να βγάζουν λουρίδες - λουρίδες το δέρμα του. Οι πιστοί, που παρακολουθούσαν βουβοί το μαρτύριο, συνέπασχον με τον Άγιο και έκλαιγαν για τα όσα υπέφερε σαν να βρίσκονταν οι ίδιοι πάνω στο πυρωμένο κρεβάτι, όπου χτυπούσαν και έγδερναν τον Πλάτωνα. Εκείνος όμως έκανε τεράστια υπομονή, σαν τον Δίκαιο Ιώβ τον Πολύαθλο, και έβλεπε τον Κύριο, που στεκόταν κοντά του και τον ενίσχυε στον υπεράνθρωπο αυτόν αγώνα. Κι όσο ο Μάρτυς σιωπούσε και υπέμενε με καρτερία τα πάνδεινα, τόσο οι δήμιοι πεισμάτωναν και τον παίδευαν με κάθε τρόπο για να τον κάνουν να λυγίσει και να αρνηθεί τον Χριστό.
Περνούσαν όμως οι ώρες χωρίς αποτέλεσμα για τους ειδωλολάτρες. Ό νεαρός Πλάτων αντέχει με την χάρη του Θεού. Εκείνοι, που δεν αντέχουν πια και έχουν λυσσάξει, είναι οι δήμιοι και οι άρχοντες, που διατάζουν και καθοδηγούν τους βασανιστές. Με τα ειδικά σιδερένια νύχια, που έχουν μαζί με τα άλλα σύνεργα για τους βασανισμούς, ξεσχίζουν το κορμί του Μάρτυρος, καθώς και στο πρόσωπο, στα πλευρά και σε όλο του το σώμα, που δεν είχε καεί ακόμα πάνω στην πυρωμένη σιδερένια κλίνη. Τώρα πια τα χαρακτηριστικά του Αγίου έχουν παραμορφωθεί. Είναι μία άμορφη μάζα από σάρκες και κόκκαλα. Ή ψυχή του όμως μένει απείραχτη και το στόμα του ψελλίζει συνεχώς το όνομα του Χρίστου.
— Χριστέ μου, Χριστέ μου, Χριστέ...
Ζεί ακόμα σ'αυτόν τον κόσμο, άλλα η ψυχή του, το πνεύμα του βλέπουν την Άνω Ιερουσαλήμ, όπως λέγεται μεταφορικά η Βασιλεία των Ουρανών. Και τότε έρχεται η διαταγή του αποκεφαλισμού του με ξίφος. Ηταν η 18η Νοεμβρίου.
Γι'αυτό και κατά τον Κανόνα της Εκκλησίας, που ορίζει οι Μάρτυρες και οι Άγιοι να εορτάζωνται την ήμερα της τελευτής τους, τιμάται η μνήμη του κάθε χρόνο την ίδια μέρα και ψάλλεται ακολουθία του. Τότε, στην αρχή του Δοξαστικού του, λέγεται: «Φοβερά και παράδοξα τα τρόπαια Κύριε, του Μάρτυρος Σου...».
Φοβερά όντως και παράδοξα τα τρόπαια του Μεγαλομάρτυρος Πλάτωνος, κατά τον αψευδή λόγον της Εκκλησίας. Μεγάλα όμως καί απερίγραπτα είναι και τα αγαθά, που απολαμβάνει τώρα στην Βασιλεία του Θεού και κορυφαία η τιμή και η δόξα του ως Αγίου καί μάλιστα Μεγαλομάρτυρας.
"Αγιε Πλάτωνα, που έχεις παρρησία στον Θεό, πρέσβευε υπέρ ημών καί όλου του κόσμου. Αμήν.
Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Δυὰς ἡ εὐκλεής, τῶν κλεινῶν Ἀθλοφόρων, ἐδόξασε λαμπρῶς, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ὁ Πλάτων ὁ ἔνδοξος, Ρωμανὸς τε ὁ ἔνθεος, ἐναθλήσαντες, καὶ τὸν ἐχθρὸν καθελόντες, ὅθεν πάντοτε, ὑπὲρ ἠμῶν δυσωπούσι, τὸν μόνον Φιλάνθρωπον.
Κοντάκιον.
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ ἁγία μνήμη σου, τὴν οἰκουμένην εὐφραίνει, συγκαλοῦσα ἅπαντας, ἐν τῷ πανσέπτῳ ναῷ σου, ἔνθα νῦν, μέτ’ εὐφροσύνης συναθροισθέντες, ᾄσμασι, σὰς ἀριστείας Πλάτων ὑμνοῦμεν, καὶ ἐν πίστει ἐκβοῶμεν· Βαρβάρων ῥῦσαι τὴν πόλιν σου Ἅγιε.
Κάθισμα.
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σόφίαν.
Τῶν ἀγώνων τῷ πλάτει Μάρτυς σοφέ, πλατυνόμενον πίστει πανευκλεῶς, ἐχθροῦ ἀπεστένωσας, μηχανὰς καὶ ἠφάνισας, καὶ καλῶς τελέσας, τὸν δρόμον τὸν ἔνθεον, Παραδείσου πλάτος, γηθόμενος ἔφθασας· ὅθεν Ἐκκλησία, πλατυσμῷ εὐσεβείας, ἀστράπτουσα σήμερον, ἑορτάζει τὴν μνήμην σου, καὶ βοᾷ σοι Μακάριε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.
Ὁ Οἶκος.
Τῶν Ἑλλήνων λιπὼν ἅπασαν τὴν ματαιότητα, τῶν Χριστοῦ Μαθητῶν τὰ ψυχωφελῆ διδάγματα ἠγάπησε λίαν Πλάτων ὁ θεόφρων. Διὸ καὶ ὤφθη πᾶσιν αἰδέσιμος, καὶ ἄγκυρα πίστεως ἐν τῇ πατρίδι, ἧς καὶ ἡ κλῆσις σαφῶς Ἄγκυρα ὑπάρχει. Καλῶς γὰρ τοῦτον ἐκθρεψαμένη, βεβαίαν σκέπην κατ’ ἐχθρῶν, καὶ ἀντιλήπτορα θερμὸν ἐν πολέμοις εὑρίσκει, καθ’ ἑκάστην ἐκβοῶσα πρὸς αὐτόν· Βαρβάρων ῥῦσαι τὴν πόλιν σου Ἅγιε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου