Ο Άγιος Βουλφολαΐκ (Vulfolaic), είναι ένας Άγιος του 6ου αιώνα, ήταν ασκητής με καταγωγή από τη Λομβαρδία, που τελικά αποφάσισε να ζήσει στην πόλη Καρινιάν (Carignan), που βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σιέρ και Μεύση. Σε αυτήν την περιοχή, ο Άγιος Βουλφολαΐκ αναφέρει ότι βρήκε μερικά καλά διατηρημένα ερείπια αγαλμάτων που τιμούνταν παλαιότερα οι αρχαίοι ρωμαϊκοί θεοί. Συγκεκριμένα, υπήρχε ένα μεγάλο άγαλμα της θεάς του κυνηγιού Νταϊάνας. Ο Άγιος Βουλφολαΐκ, που σκέφτηκε ότι οι ειδωλολάτρες θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην τοποθεσία, έχτισε την κατοικία του κοντά στο άγαλμα της θεάς και στη συνέχεια ανέβηκε πάνω σε έναν πέτρινο στύλο.
Η παρουσία του Αγίου πάνω στον στύλο έκανε τον γύρο της περιοχή, και μετά από λίγο καιρό, και άλλοι μοναχοί εμφανίστηκαν για να ζήσουν μαζί με τον Άγιο, δημιουργώντας μια μοναστική κοινότητα στην περιοχή και στην ίδρυση ενός μοναστηριού. Όταν οι ακόλουθοί του αυξήθηκαν σημαντικά, φέρεται να κατέβηκε από τον στύλο του και μαζί με τους λοιπούς μοναχούς κατέστρεψαν το άγαλμα της θεάς Νταϊάνας. Μετά την ολοκλήρωση αυτής της πράξης, ο Άγιος ανέβηκε στον στύλο και συνέχισε την αυστηρή άσκηση.
Αν και ο Άγιος ήταν ευχαριστημένος με την ασκητική ζωή πάνω στο στύλο, οι μαθητές του ήταν πολύ λιγότερο ενθουσιώδεις, στην πραγματικότητα, η νεοσύστατη κοινότητα μοναχών ανησυχούσε αρκετά για την υγεία του Αγίου. Ο Άγιος Βουλφολαΐκ σε συνάντηση που είχε με τον επίσκοπο και ιστορικό Άγιο Γρηγόριο Τουρώνης (τιμάται 17 Νοεμβρίου) γύρω στο 585, παραδέχτηκε τους σοβαρούς τραυματισμούς που η ζωή πάνω στο στύλο προκάλεσε στο σώμα του, λέγοντας: «Έμεινα όρθιος με γυμνά πόδια, ανεξάρτητα από το πόσο με πλήγωνε. Όταν ήρθε ο χειμώνας, με πάγωσε τόσο πολύ με τον παγετό του, που το πικρό κρύο έκανε τα νύχια μου να πέσουν, όχι μία αλλά πολλές φορές, και η βροχή μετατράπηκε σε πάγο και κρεμόταν από τη γενειάδα μου σαν το λιωμένο κερί πάνω στα κεριά».
Οι μαθητές του Αγίου Βουλφολαΐκ ήταν τόσο απελπισμένοι από την κατάσταση της υγείας του, που αναγκάστηκαν να απευθυνθούν σε αρκετούς σεβαστούς επισκόπους στις γειτονικές περιοχές της Γαλλίας. Μερικοί από αυτούς απάντησαν στο κάλεσμα του απελπισμένου εκκλησιάσματος στο Καρινιάν, και αφού εκτίμησαν την κατάσταση του ταλαιπωρημένου ερημίτη στον στύλο, αμέσως συμπέραναν ότι θα ήταν καλύτερο ο Άγιος να κατέβει αμέσως από τον στύλο και ζήσει στο μοναστήρι με τους υπόλοιπους αδελφούς. Ως πρώτο βήμα, οι επίσκοποι κατάφεραν να πείσουν τον Άγιο να κατεβαίνει για φαγητό, αλλά ο Άγιος ερημίτης επέστρεφε πάντα στον στύλο του όποτε έβρισκε την ευκαιρία να δραπετεύει από τους μαθητές του. Ωστόσο αυτός ο "συμβιβασμός" δεν ήταν αρκετά καλός για τους επισκόπους, και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα κόλπο για να επιτύχουν μια μόνιμη λύση.
Ο Άγιος Βουλφολαΐκ μιλάει στον Άγιο Γρηγόριο Τουρώνης για την τελευταία του μέρα πάνω στον στύλο: «Μια μέρα ένας συγκεκριμένος επίσκοπος με έπεισε να πάω σε ένα αρχοντικό που ήταν λίγο μακριά με αφορμή κάποια εργασία. Τότε ο επίσκοπος έστειλε εργάτες με σφήνες και σφυριά και έσπασαν τον στύλο πάνω στον οποίο ζούσα. Όταν επέστρεψα το επόμενο πρωί τον βρήκα εντελώς κατεστραμμένο. Έκλαψα πικρά, αλλά δεν τολμούσα ποτέ να στήσω ξανά τον στύλο που έσπασαν, γιατί θα ήταν σαν να μην υπακούω στις εντολές των επισκόπων. Έτσι έπρεπε να ζω μεταξύ των αδελφών στο μοναστήρι και εδώ μένω μέχρι σήμερα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου