Ἁγία Γερτρούδη τῆς Νιβέλλης. Ήμέρα Μνήμης: 17η Μαρτίου.

Ἁγία Γερτρούδη τῆς Νιβέλλης. Ήμέρα Μνήμης: 17η Μαρτίου.

Θυγατέρα τοῦ Πιπίνου τῆς Λάνδης (580-646), Αὐλάρχου τοῦ Βασιλέως τῆς Αὐστρασίας Κλοταίρου Β' καὶ τῆς Ἁγίας Ἴττης (Ἰδυμβέργης, τιμάται 5 Μαΐου), ἡ Ἁγία Γερτρούδη γεννήθηκε στὴν Λάνδη τῆς Βραβάντης τοῦ Βελγίου τὸ 626. Ἡ μητέρα της τὴν ἀνέθρεψε μὲ εὐσέβεια καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.

Στὴν ἡλικία τῶν δέκα ἐτῶν, ὁ Βασιλεὺς τῶν Φράγκων, Δαγοβέρτος, τῆς προέτεινε νὰ νυμφευθῆ τὸν υἱὸ ἑνὸς ἀπὸ τοὺς συμβούλους του. Ἡ κόρη ἐδήλωσε, ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ ἄλλο Νυμφίο παρὰ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ὁμήγυρις ἔμεινε κατάπληκτος πρὸ τῆς σταθερότητος τοῦ παιδιοῦ καὶ ἀνεγνώρισε, ὅτι πράγματι ἦταν ἐκλεκτὴ τοῦ Θεοῦ.

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πιπίνου (640), ἡ σύζυγός του ἀποσύρθηκε μὲ τὴν Γερτρούδη στὸ κτῆμα της στὴν Νιβέλλη (σημ. Νιβέλ, στὸ Βέλγιο). Κατὰ συμβουλὴ τοῦ Ἁγίου Ἀμάνδου (τιμάται 6 Φεβρουαρίου) ἵδρυσε ἐκεῖ Μοναστήρι μὲ διπλῆ Ἀδελφότητα Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν (Στὰ μικτὰ Μοναστήρια κατοικοῦσαν σὲ χωριστὰ συγκροτήματα Μοναχοὶ καὶ Μοναχές, ὑπὸ τὴν καθοδήγησι ἑνὸς Ἡγουμενου ἢ μιᾶς Ἡγουμένης. Ὑπῆρχαν στὴν Ἀνατολὴ κατὰ τὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ Δ' αἰώνος. Στὴν Δύσι ἐμφανίζονται κυρίως στὶς δύο περιόδους: τὸν Ζ' αἰῶνα, μὲ τὸν κέλτικο Μοναχισμό, καὶ τὸν ΙΑ' καὶ ΙΒ' αἰῶνα μὲ τὴν Γρηγοριανὴ Μεταρρύθμησι).

Ἡ ἴδια ἔκοψε τὰ μαλλιὰ τῆς κόρης της γιὰ νὰ τὴν ἀφιερώση στὸν Θεό. Ἀφοῦ ἔλαβε τὸν πέπλο τῶν παρθένων ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Ἁγίου Ἐπισκόπου, ἡ Γερτρούδη ὡρίσθηκε ἀπὸ τὴν μητέρα της ὡς Ἡγουμένη τῆς Ἀδελφότητος.

Προικισμένη μὲ στέρεα Πίστι καὶ σπάνια πνευματικὴ διάκρισι, ἐνέπνεε στὶς Ἀδελφὲς θεῖον ἔρωτα καὶ ζῆλο γιὰ τοὺς ἀγῶνες τῆς ἀσκήσεως. Ἀφωσιώνετο ἀψήφιστα στοὺς πτωχούς, τοὺς πάσχοντας καὶ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ ὑποδέχετο στοργικὰ τοὺς ξένους προσκυνητάς. Ἡ πνευματική της ἀκτινοβολία διαδόθηκε γρήγορα.

Δύο Ἰρλανδοὶ Μοναχοί, ὁ Ἅγιος Φοϊλανὸς (τιμάται 16 Ἰανουαρίου) καὶ ὁ ἀδελφός του Ἅγιος Οὐλτανὸς (τιμάται 2 Μαΐου), τοὺς ὁποίους ὁ φοβερὸς Βασιλεὺς τῆς Μερκίας Πένδας εἶχε διώξει ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ἀγγλία, ἔγιναν δεκτοὶ στὴν Νιβέλλη ἀπὸ τὴν Ἁγία.

Ὁ ἀδελφὸς τῆς Γερτρούδης, Γριμοάλδος, Αὐλάρχης τῆς Αὐστρασίας, τοὺς ἐδώρησε κτήματα στὴν Φὸς-λὰ-βὶλ (σημ. Ναμύρ, στὸ Βέλγιο), ὅπου ἵδρυσαν Μονή, ὠργανωμένη κατὰ τὶς Κέλτικες Παραδόσεις. Παρέμειναν ὡστόσο ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγησι τῆς Ἁγίας, ἡ ὁποία προσκαλοῦσε ὡρισμένους ἀπὸ τοὺς Μοναχοὺς αὐτοὺς γιὰ νὰ διδάξουν τὴν Ἁγία Γραφὴ στὶς Μοναχές, καὶ ἔστελνε ἄλλους νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο στὶς γειτονικὲς περιοχές.

Μία ἡμέρα, καθὼς ὁ Ἅγιος Φοϊλανὸς ἐπέστρεφε στὸ Μοναστήρι μετὰ τὴν τέλεσι τῆς Θείας Λειτουργίας στὴν Νιβέλλη, ἔπεσε θῦμα συμμορίας ληστῶν στὸ δάσος μαζὶ μὲ τρεῖς συνοδούς του. Ἡ Ἁγία Γερτρούδη ὥρισε νηστεία καὶ προσευχὴ στὴν Ἀδελφότητα, γιὰ νὰ ἀποκαλύψη ὁ Θεὸς τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου.

Μετὰ 77 ἡμέρες προσευχῆς, εἶδε ἐν ὁράματι φῶς νὰ καταυγάζη ἕναν τόπο στὸ δάσος ἐκεῖνο. Ἔστειλε ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀνεκάλυψαν τὸ σκήνωμα καὶ τὸ ἔφεραν εὐλαβῶς στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἀδελφός του Οὐλτανὸς ἀνέλαβε ἔκτοτε τὴν διεύθυνσι τῆς ἀνδρώας Μονῆς (655).

Ἀφοὺ ἔζησε πέντε χρόνια ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τῆς κόρης της, ἡ Ἁγία Ἰδυμβέργη ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ (652).

Ἡ Ἁγία Γερτρούδη, ποθοῦσα νὰ ἀφιερωθῆ περισσότερο στὴν προσευχή, ἐμπιστεύθηκε τὴν μέριμνα γιὰ τὶς ἐξωτερικὲς ὑποθέσεις τῆς Μονῆς σὲ Μοναχοὺς καὶ τὴν διοίκησι τῆς Ἀδελφότητος σὲ ἱκανὲς Μοναχές.

Ἀφωσιωμένη μὲ ἔνθερμο ζῆλο στὴν νηστεία, τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν προσευχή, ἀπέκτησε τόση παρρησία πρὸς τὸν Θεό, ὥστε ἐπανειλημμένως, ὅταν προσηύχετο στὸ Ναό, οἱ Ἀδελφὲς ἔβλεπαν νὰ παρουσιάζεται ἐπὶ τῆς κεφαλῆς της μία πύρινη σφαῖρα, ἡ ὁποία κατηύγαζε τὸν χῶρο.

Οἱ στερήσεις ὅμως ἔφθειραν τὴν ὑγεία της καὶ σὲ ἡλικία μόλις τριάντα ἐτῶν, μὲ τὴν συγκατάθεσι τῶν πνευματικῶν τέκνων της, ἀνέθεσε τὴν Ἡγουμενία στὴν εἰκοσαετῆ ἀνηψιά της, τὴν Ἁγία Βουλφετρούδη, τὴν ὁποίαν εἶχε ἀναθρέψει ἡ ἰδία.

Ἐγκαταβιώνοντας στὸ ἑξῆς ὡς ἁπλῆ Μοναχή, ἐπολλαπλασίασε τὶς προσευχές της παρὰ τὶς φθίνουσες δυνάμεις της καὶ ἔλαβε θαυμαστὲς ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὸν Θεό.

Αἰσθανόμενη τὸ ἐπερχόμενο τέλος της, ἐσύναξε τὶς Ἀδελφές, τὶς παρώτρυνε νὰ μένουν πιστὲς στὶς μοναχικὲς ὑποσχέσεις τους καὶ τὶς ἔδωσε ὁδηγίες γιὰ τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον ἔπρεπε νὰ τὴν ἐνταφιάσουν, σκεπάζοντας τὸ μὲν σῶμα μὲ τὸν τρίχινο χιτῶνα της, τὴν δὲ κεφαλὴ μὲ ἐφθαρμένο πέπλο.

Ὕστερα, ἀπέστειλε ἀγγελιαφόρο στὸν Ἅγιο Οὐλτανό, στὴν Μονὴ Φός, νὰ τὸν ἐρωτήση γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἐκδημίας της. Ὁ Ὅσιος τὴν ἐπληροφόρησε, ὅτι θὰ παρέδιδε τὴν ψυχή της στὸν Θεὸ τὴν ἑπομένη, στὴν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, καὶ τῆς παρήγγειλε νὰ μὴν φοβηθῆ τίποτα, διότι ὁ Ἅγιος Πατρίκιος καὶ Ἄγγελοι σταλμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ ἤρχοντο νὰ ὑποδεχθοῦν τὴν ψυχή της στὴν οὐράνια δόξα.

Παρέδωσε πράγματι τὴν ψυχή της στὸν οὐράνιο Νυμφίο της στὶς 17 Μαρτίου 659, ἀφοῦ ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. 

Ἀμέσως μετὰ τὴν μακαρία τῆς Κοίμησι, ἐπιτελέσθηκαν στὸν τάφο της θαύματα, ἡ δὲ τιμὴ τῆς Ἁγίας διαδόθηκε τὸν Μεσαίωνα σὲ ὅλη τὴν Βόρεια Εὐρώπη, ὅπου τιμᾶται ὡς Προστάτις τῶν ταξιδιωτῶν καὶ τῶν κηπουρῶν.