Ο Άγιος Ηγήσιππος ήταν εκκλησιαστικός συγγραφέας του 2ου αιώνος και ένας από τους σπουδαιότερους αναζητητές της εκκλησιαστικής και αποστολικής παραδόσεως. Περί του βίου του γνωρίζουμε μόνο ότι διέσωσε ο Ευσέβιος. Προερχόταν από την Ανατολή και διέμεινε για αρκετό διάστημα στην Κόρινθο και τη Ρώμη. Υπετέθη πως ήταν Εβραίος στην καταγωγή, καθώς γνώριζε την αραμαϊκή διάλεκτο και είχε γνώση της εβραϊκής παραδόσεως, αλλά υπάρχουν και αντίθετες απόψεις.
Σύμφωνα με το Ευσέβιο προσήλθε σε ώριμη ηλικία στο χριστιανισμό και άκμασε επί Αντωνίνου και Μάρκου Αυρηλίου, κάτι που δηλώνει πως είχε γεννηθεί πιθανώς στις αρχές του 2ου αιώνος.
Ο Άγιος Ηγήσιππος εξ αιτίας των πολλών αιρέσεων θέλησε να αναζητήσει την ορθή πίστη, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στα μεγάλα εκκλησιαστικά κέντρα της εποχής. Στην Κόρινθο διέμεινε αρκετό καιρό επί εποχής επισκόπου Πρίμου (τον διαδέχτηκε ο Διονύσιος Κορίνθου). Στη Ρώμη διέμεινε ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επί εποχής της επισκοπείας του Ανικήτου Ρώμης (155-166). Τελικώς επέστρεψε στην Ανατολή, τη Συρία ή την Παλαιστίνη, όπου και συνέγραψε το έργο του, κατά το Πασχάλιο Χρονικό, σε πέντε βιβλία. Πέθανε επί Κομμόδου (180-193). Ο ίδιος κρίνεται ως σημαντική εκκλησιαστική προσωπικότητα της εποχής, που συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεχε η εκκλησία από τη σύγχυση που δημιουργούσαν οι αιρέσεις και προπαντώς ο Γνωστικισμός. Χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεγάλος θεολόγος, κατανόησε πως η ανάδειξη της συνεχούς αποστολικής διαδοχής, συνάμα με την αδιάκοπη ιστορική συνέχεια της αποστολικής παραδόσεως θα αποτελούσε σημαντικό όπλο στην κατάδειξη της απλανής και αδιάφθορης διδασκαλίας της Αποστολικής εκκλησίας.
Επιπλέον βιογραφικά στοιχεία.
Μια από τις αρχαιότερες πηγές πληροφοριών για την Εκκλησία. Σε αυτόν χρωστάμε την πληροφορία για τη διάσωση τής Εκκλησίας τής Ιερουσαλήμ, όταν υπακούοντας στην προφητεία τού Χριστού, σώθηκε από τη σφαγή τού 70 μ.Χ.
Σπουδαίος εκκλησιαστικός άνδρας και γνήσιος φορέας της Παραδόσεως. Έδρασε στο 2ο ήμισυ του 2ου αιώνα, κι έργο του έκανε την κατάδειξη και υποστήριξη της ορθοδόξου Παραδόσεως. Συνειδητοποίησε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Εκκλησία από τη σύγχυση, την οποία δημιούργησαν οι αιρέσεις και προπαντός ο γνωστικισμός εκείνος, που εμφανιζόταν ως ανώτερος χριστιανισμός. Αναζήτησε στα μεγάλα εκκλησιαστικά κέντρα της εποχής του, Κόρινθο και Ρώμη, την αληθινή Παράδοση, ξεκινώντας από τα Ιεροσόλυμα. Χωρίς να είναι μεγάλος θεολόγος, διέκρινε ότι ένας τρόπος καταπολέμησης του χριστιανίζοντος γνωστικισμού ήταν η διατήρηση τού κριτηρίου της συνεχούς αποστολικής διαδοχής, η οποία υπήρχε στις τοπικές Εκκλησίες κι έλειπε από το γνωστικισμό. Παρουσιάζοντας δηλαδή ιστορικά τη διαδοχή επισκόπων στις Εκκλησίες, διατήρησε το σημαντικό για την εποχή του επιχείρημα, ότι σε όποια Εκκλησία διαπιστώνεται διαδοχή έχουμε και «απλανή», αδιάφθορη, την αποστολική Παράδοση.
Ήταν φορέας παραδόσεων περί της ζωής της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, την οποία φαίνεται θεωρούσε είδος μητέρας των Εκκλησιών, γι’ αυτό κι έδωσε πολλά στοιχεία του βίου της και μάλιστα περί του πρώτου επισκόπου της Ιακώβου του αδελφοθέου.
Ο Ευσέβιος ορθά αναφέρει τον Ηγήσιππο ιουδαϊκής (Παλαιστίνη) καταγωγής, κρίνοντας από το ότι χρησιμοποιούσε το καθ’ Εβραίους Ευαγγέλιον, γνώριζε την αραμαϊκή και λεπτομέρειες από την Εκκλησία Ιεροσολύμων. Προς διαπίστωση της αποστολικής Παραδόσεως και διαδοχής επισκέφθηκε την Κόρινθο, όπου έμεινε πολλές ημέρες, και τη Ρώμη, όπου έμεινε επί Ανικήτου (155-166). Επέστρεψε στην Ανατολή, όπου έγραψε περί το 180 τα περίφημα πέντε Υπομνήματα (Ευσέβιος, Εκκλησ. ιστ. Δ 8, 1-2), δηλαδή τα συμπεράσματά του σχετικά με την Παράδοση, που βρήκε σε όσες Εκκλησίες επισκέφθηκε. Ο θάνατός του τοποθετείται στους χρόνους του Κομμόδου (180-192) (Πασχάλιον χρονικόν 1).
Τα Υπομνήματα έχουν χαθεί αλλά ο Ευσέβιος, που είναι και η κυρία πηγή του Ηγισίππου, διέσωσε μερικά αποσπάσματα, που δίνουν μόνο αμυδρή εικόνα του έργου. Επρόκειτο για συναγωγή ιστορικού υλικού προς απόδειξη της γνησιότητας της εκκλησιαστικής Παραδόσεως και κατάδειξη της ψευδοχριστιανικότητας των γνωστικών παραδόσεων. Έτσι η ιδιαίτερη συμβολή και σημασία του Ηγησίππου βρίσκεται στην προβολή της ιστορικής παραδόσεως ως επιχειρήματος κατά των αιρετικών και γνωστικών. Στο επιχείρημα τούτο δίνει ο Ειρηναίος θαυμαστό θεολογικό βάθος.
Αποσπάσματα βρίσκονται στην Εκκλησ. ιστ. του Ευσεβίου Β 23, 4-18 (Περί του Ιακώβου), Γ 20, 1-8 (Περί των Ιεροσολύμων), Γ 32 (Περί Εκκλησ. Ιεροσ.), Δ 22, 2-3 (περι της παραμονής του Ηγησίππου στην Κόρινθο και τη Ρώμη - μνεία επισκόπου Ρώμης), Δ 22, 4-6 (Περί Ιακώβου, Συμεών, των πρώτων αιρέσεων και των γνωστικών), Δ 22, 7 (ιουδαϊκές αιρέσεις κακοδοξίες), Δ 8, 2 (περί ναού και αγώνων πρός τιμή ειδωλολατρική Αντινόου), και στο Μυριόβιβλον του Φωτίου 232. Φαίνεται ότι ο Ειρηναίος λιγότερο και ο Ευσέβιος πολύ περισσότερο χρησιμοποίησαν στα έργα τους το ιστορικό υλικό των Υπομνημάτων.
Ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τοῦ Γνωστικισμοῦ, τὴν ὁποίαν ἐπολέμησεν ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἀνὴρ Ἠγήσιππος, εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ αἵρεσις τοῦ Γνωστικισμοῦ ἦτο φοβερὰ αἵρεσις. Σήμερον ἡ Ἐκκλησίας εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ, μὲ τὴν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ ὁποίου ὑβρίζουν καὶ περιφρονοῦν ὅλους ὅσους ἀκολουθοῦν τὴν πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ἔφθασαν ἕως τοῦ σημείου ὡρισμένοι ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς νὰ μὴ ὁμιλοῦν περὶ αἱρέσεων, ἀλλὰ περὶ ἐκκλησιῶν. Ζητεῖ ἀπὸ τὸν πιστὸν λαὸν νὰ εὑρίσκεται εἰς ἐπαγρύπνησιν καὶ νὰ τηρῆ τὰς παραδόσεις τῶν Πατέρων μας.
Τὰ κηρύγματά μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅπως σᾶς εἶναι γνωστό, ἀναφέρονται στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Παίρνουμε κατὰ χρονολογικὴ σειρά, ἕνα-ἕνα Πατέρα ἢ Ἐκκλησιαστικὸ συγγραφέα καὶ λέμε λίγα λόγια γιὰ τὸν βίο του καὶ τὴν διδασκαλία του.
Ἴσως σὲ πολλοὺς νὰ φαίνονται ἀνιαρὰ τὰ κηρύγματα αὐτά, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶτε, χριστιανοί μου, ὅτι τὸ κήρυγμα εἶναι μάθημα, εἶναι διδασκαλία, μὲ τὴν ὁποία μορφώνονται οἱ χριστιανοί. Καὶ μορφωνόμαστε θεολογικὰ καὶ μαθαίνουμε τὸ βάθος τῆς πίστης μας μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
Μὲ τὴν χρονολογικὴ σειρά, ποὺ ἀκολουθοῦμε, σήμερα θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ ἕνα ἄλλο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ἡγήσιππο. Εἶναι σπουδαῖος ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας ὁἩγήσιππος. Καὶ ἡ προσφορά του στὴν Ἐκκλησία, στὴν ἐποχὴ μάλιστα ποὺ ἔζησε, ἦταν πολὺ–πολὺ μεγάλη. Γιὰ νὰ καταλάβετε τὴν προσφορὰ τοῦ Ἡγησίππου, θὰ σᾶς περιγράψω, ἀδελφοί μου, μὲ λίγα λόγια τὴν ἐποχή, ποὺ ἔζησε.
Ἦταν ἡ ἐποχὴ μετὰ τὰ μέσα τοῦ 2ου αἰ. Μιὰ ἐποχὴ μὲ σύγχυση στὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν, γιατί εἶχε γίνει κάποιο μπέρδεμα. Ἂν καὶ ἦταν μία ἐποχὴ κοντὰ σχεδὸν στοὺς Ἀποστόλους, ὅμως εἶχαν ἐμφανιστεῖ αἱρέσεις. Καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς αἱρέσεις ἡ πιὸ μεγάλη ἦταν ἡ αἵρεση τοῦ Γνωστικισμοῦ. Ὅσοι μάλιστα ἀνῆκαν στὸν Γνωστικισμὸ ἔλεγαν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι "εἶναι ὀπαδοὶ τοῦ ἀνωτέρου χριστιανισμοῦ"! Βέβαια, μὲ ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα, ποὺ ἔγραψε ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος, ποὺ εἴδαμε, γιὰ τὴν ἀπόλαυση τοῦ Χριστοῦ στὴν θεία Λειτουργία μὲ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ μὲ τὸν θερμὸ ἔρωτα σ᾽ Αὐτόν, ξεπερνιόνταν ὅλες οἱ αἱρέσεις.
Ἀλλὰ εἶχε μεσολαβήσει καὶ ἡ ἐποχὴ τῶν Ἀπολογητῶν, περὶ τῶν ὁποίων μιλήσαμε. Μὲ τοὺς Ἀπολογητὲς ξεχάσαμε κάπως τὴν θεολογία καὶ τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου. Μὴ παρεξηγηθῶ γι᾽ αὐτὸ ποὺ γράφω, γιατί οἱ Ἀπολογητὲς πρόσφεραν μεγάλο ἔργο στὴν Ἐκκλησία, ὅπως τὸ εἴδαμε σὲ προηγούμενα κηρύγματα. Ἀλλὰ τὰ κηρύγματά τους ἦταν μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα, γιατί ἔτσι ἔπρεπε νὰ κάνουν, ἀφοῦ ἀπευθύνονταν σὲ εἰδωλολάτρες ἀναγνῶστες. Δὲν μιλοῦσαν ὅμως οἱ Ἀπολογητὲς γιὰ τὸ σκίρτημα τῶν χριστιανῶν στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ γιὰ τὸν γλυκασμὸ τῆς θείας Κοινωνίας.
Τέλος πάντων! Ἡ ἐποχή, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦμε, ἦταν συγκεχυμένη ἀπὸ αἱρέσεις καὶ σὲ μεγάλη κλίμακα οἱ πιστοὶ φαίνονταν ὅτι χάνουν τὸ βάθος τῆς πίστης μας καὶ τῆς Παράδοσής μας.
Σ᾽ αὐτὴν τὴν ἐποχή, ἀγαπητοί μου, ἔζησε ὁ Ἡγήσιππος. Αὐτὸς δὲν συμμορφώθηκε μὲ τὸ κλῖμα τῆς ἐποχῆς του, δὲν ἀναπαύθηκε σ᾽ αὐτό, ἀλλὰ ἀναζήτησε ἐκεῖνο τὸ γλυκὸ καὶ καθαρὸ τῆς πρώτης καὶ γνήσιας Παράδοσης, τῆς Παράδοσης τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου. Ἀπὸ τὸν μεγάλο του πόθο, γιὰ νὰ βρεῖ αὐτὴν τὴν λησμονημένη κάπως Παράδοση σκέφτηκε ὅτι πρέπει νὰ ἐπισκεφτεῖ τὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες, ποὺ εἶχαν Παράδοση ἀπὸ μεγάλους Γεροντάδες. Ἔτσι δὲν λυπήθηκε τὸν κόπο νὰ πάει στὴν Κόρινθο καὶ στὴν Ρώμη καὶ προπαντὸς στὰ Ἱεροσόλυμα. Γιατί προπαντὸς στὰ Ἱεροσόλυμα; Γιατί ἐκεῖ ἦταν ἡ Παράδοση τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου. Καὶ αὐτὴν τὴν Παράδοση ἤθελε νὰ δεῖ καὶ νὰ παραλάβει. Μετὰ ἀπὸ τὰ ἐπίπονα ταξίδια του, τὴν τότε ἐποχὴ μάλιστα, κατέγραψε σὲ πέντε βιβλία ὅσα εἶδε, ὅσα ἄκουσε καὶ ὅσα ἔζησε στὶς ἱερές του αὐτὲς περιοδεῖες. Τὰ βιβλία αὐτὰ τὰ ὀνόμασε «Ὑπομνήματα».
Εἶναι δυστύχημα, χριστιανοί μου, τὸ ὅτι τὸ πεντάτομο αὐτὸ ἔργο τοῦ Ἡγησίππου χάθηκε στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Ὅσα ξέρουμε ἀπ᾽ αὐτὰ τὰ ξέρουμε ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ Εὐσέβιο, ὁ ὁποῖος ὅμως μᾶς διέσωσε μικρὰ μόνο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ περίφημο αὐτὸ ἔργο.
Καὶ τώρα, ἀγαπητοί μου, προσέξτε ἰδιαίτερα αὐτό, ποὺ θὰ πῶ: Ἂν φύγουμε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τοῦ Ἡγησίππου καὶ ἔλθουμε στὰ σημερινά μας χρόνια, θὰ δοῦμε, ἂν ἐξετάσουμε καλὰ τὰ πράγματα, ὅτι δὲν διαφέρει ἡ ἐποχή μας ἀπὸ τὴν δική του. Μάλιστα ἡ ἐποχή μας εἶναι πολὺ – πολὺ χειρότερη ἀπὸ τὴν δική του. Καὶ σήμερα ἔχουμε φοβερὴ σύγχυση στὴν πίστη.
Γύρω μας εἶναι ὄχι μία καὶ δυό, ἀλλὰ πολλὲς αἱρέσεις. Τὸ δὲ μεγάλο καὶ ἀνησυχητικὸ κακὸ εἶναι ὅτι καὶ ἱερωμένοι ἀκόμη, καὶ «θεολόγοι» ἀκόμη, δὲν λέγουν τὶς αἱρέσεις ὡς αἱρέσεις, ἀλλὰ τὶς θεωροῦν ὡς μία ἄλλη θρησκευτικὴ ἰδεολογία καὶ συνιστοῦν μάλιστα νὰ ἔχουμε ἀγάπη καὶ συναναστροφὴ καὶ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῶν αἱρέσεων αὐτῶν. Γιὰ νὰ ἀφήσουμε τὴν μεγάλη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἐρχόμαστε στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ναί! Ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡγησίππου εἶχαν τὴν μεγαλύτερη αἵρεση, τὸν Γνωστικισμό, τὸν ὁποῖο θεωροῦσαν ὡς "ἀνώτερο χριστιανισμό", ἔτσι ἀκριβῶς καὶ σήμερα ἔχουμε τὸν Οἰκουμενισμό. Καὶ μάλιστα ὅσοι εἶναι Οἰκουμενιστὲς πιστεύουν τοὺς ἑαυτούς τους γιὰ ἀνωτέρους, γιὰ προοδευμένους καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἀνθρώπους (!...) καὶ περιφρονοῦν καὶ ὑβρίζουν ἐμᾶς, ποὺ θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ὅπως δηλαδὴ στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡγησίππου εἶχαν τὸν Γνωστικισμὸ καὶ τὸν ἔλεγαν "ἀνώτερο χριστιανισμό", ἔτσι συμβαίνει σήμερα μὲ τὸν Οἰκουμενισμό.
Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, χριστιανοί μου; Οἰκουμενισμὸς σημαίνει ὅλα τὰ θρησκεύματα ὅλων τῶν λαῶν, καὶ ἡ δική μας βέβαια πίστη, ἡ Ὀρθόδοξη, νὰ ἑνωθοῦν ὅλα καὶ νὰ συμπροσευχόμαστε ὅλοι μαζί, ὁ καθένας στὸν θεό του. Καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ προσευχές, ἀπὸ κοινοῦ λεγόμενες ("συμπροσευχή"), ἑνώνονται καὶ κατευθύνονται ὅλες στὸν ἕνα κοινὸ θεό.
Δηλαδή, μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν φαίνεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἡ μόνη ἀληθινή, ἀλλὰ ὡς μία σὰν τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Οἰκουμενισμός, ὅπως τὸν χαρακτήρισε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατὴρ Αὐγουστῖνος, εἶναι "ἕνα παπούτσι, γιὰ ὅλα τὰ πόδια"! Στὴν ἐποχή μας ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει "πιάσει" πολύ, γιατί κηρύττεται μὲ τὸ ὡραῖο σύνθημα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συναδελφώσεως τῶν λαῶν. Καὶ βέβαια πρέπει νὰ εὐχόμαστε "ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως" καὶ πρέπει νὰ ἀγαποῦμε ὅλους τοὺς λαούς, ὄχι ὅμως να συμπροσευχόμαστε μαζί τους καὶ νὰ ἀναμείξουμε τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθειά μας μὲ τὸ δικό τους ψέμα. Αὐτὸ ΠΟΤΕ!
Τί νὰ κάνουμε, χριστιανοί μου, γιὰ νὰ ῾"σταθοῦμε στὰ πόδια μας" καὶ νὰ κρατήσουμε καθαρὴ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας; Νὰ κάνουμε αὐτό, ποὺ ἔκανε ὁ Ἡγήσιππος, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλᾶμε. Ὁ Ἡγήσιππος πῆγε σὲ κέντρα, ποὺ φυλασσόταν ἡ Παράδοση, γιὰ νὰ τὴν ζήσει καὶ γιὰ νὰ τὴν δώσει καὶ στοὺς ἄλλους χριστιανούς, ποὺ φαινόταν ὅτι τὴν εἶχαν λησμονήσει. Τὸ ἴδιο καὶ ἐμεῖς. Νὰ ἐπισκεπτόμαστε τέτοια κέντρα. Ἕνα τέτοιο κέντρο, ποὺ κρατᾶ τὴν Παράδοση, κάστρο τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος!
Μὲ μεγάλη μας χαρὰ μαθαίνουμε καὶ βλέπουμε ὅτι πολλοὶ ἄνδρες χριστιανοὶ καὶ μάλιστα νέοι στὴν ἡλικία, ἐπισκέπτονται συχνὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ βρίσκουν σ᾽ αὐτὸ ἅγιους πνευματικοὺς Πατέρες, στοὺς ὁποίους ἐξομολογοῦνται καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους κατευθύνονται πνευματικά. Στὶς γυναῖκες καὶ σὲ ὅσους δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος, τοὺς συνιστοῦμε, στὸν κόσμο ποὺ εἶναι, νὰ ψάξουν καὶ νὰ βροῦν ἁγίους Παπούληδες, μὲ ἀσκητικότητα καὶ μὲ ἀγωνιστικότητα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.
Χριστιανοί μου, τὴν πίστη μας καὶ τὴν ἅγια Παράδοσή μας! Αὐτὴ ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός μας καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ δίδαξαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας! Καὶ ἂν ἔρθουν χρόνια μαρτυρίου, ἂς μᾶς δώσει τὴν Χάρη Του ὁ Χριστός, διὰ τῶν Εὐχῶν τῆς Παναγίας μας, νὰ μὴ ἀρνηθοῦμε τὴν Πίστη μας, ἀλλὰ νὰ δώσουμε καὶ μὲ τὸ αἷμα μας τὴν μαρτυρία μας γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ποὺ προσκυνᾶμε τὰ Ἅγια Λείψανά τους.
Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ φύλ. 1984 19 Ἰουλίου 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου