Άγία Ραδεγούνδη βασίλισσα Γαλλίας, ἱδρύτρια Μονῆς Τιμίου Σταυροῦ στό Poitiers. Ημέρα Μνήμης: 13 Αυγούστου.

Άγία Ραδεγούνδη βασίλισσα Γαλλίας, ἱδρύτρια Μονῆς Τιμίου Σταυροῦ στό Poitiers. Ημέρα Μνήμης: 13 Αυγούστου.

Η Αγία Ραδεγούνδη (13 Αύγουστου 587), κόρη του βασιλιά της Θουριγγίας, συνελήφθη καί φυλακίσθηκε από τόν Βασιλιά των Φράγκων Χλωράριο Α’ καί υποχρεώθηκε διά τής βίας να τόν παντρευτεί. Αργότερα βρήκε καταφύγιο στόν Άγιο Μεδάρδο, Επίσκοπο Σουασόν (τιμάται 8 Ιουνίου +545), έγινε μοναχή καί ίδρυσε τη μονή του Τιμίου Σταυρού στο Πουατιέ πού βρισκόταν κάτω από τήν καθοδήγηση του Αγίου Καισαρίου τής Αρλ (468/470 – τιμάται 27 Αυγούστου +542).

Συχνά ο άνθρωπος του Θεού, ως αληθινός φύλακας του εαυτού του καί του ποιμνίου του, έκανε μακρινά ταξίδια, είτε γιά τήν ωφέλεια του λαού του, είτε γιά τήν δική του σωτηρία. Κάποτε, καθώς πήγαινε νά προσευχηθεί στον τάφο του Αγίου Ιλαρίωνα, (Αγιος Ίλάριος, Επίσκοπος Πουατιέ, θεολόγος καί πνευματικός πατέρας του Αγίου Μαρτίνου τής Τούρ, τιμάται 3 Ίανουαρίου +368.) απομακρύνθηκε γιά νά επισκεφτεί την αγία βασίλισσα Ράντεγκουντ. Οι δύο τους, όπως συμβαίνει με τούς οικιστές του παραδείσου, συζητούσαν γιά ουράνια πράγματα, όταν τό λάδι πού έτρεχε σταγόνα - σταγόνα μπροστά από τό τεμάχιο του τιμίου Ξύλου έγινε τόσο άφθονο μέ τήν άφιξη του επισκόπου, ώστε, στό διάστημα λιγότερο της μιας ώρας, έτρεξε περισσότερο από μισό κιλό. «Ο Σταυρός του Κυρίου, ο οποίος είχε ανακαλυφθεί από την Αυτοκράτειρα Ελένη στήν Ιερουσαλήμ, τιμάται κάθε Τετάρτη και Παρασκευή τής εβδομάδος.

‘Η βασίλισσα Ράντεγκουντ, τήν οποία θα απορούσε κανείς να συγκρίνει μέ τήν Ελένη, τόσο στήν αξία όσο και στήν πίστη, ζήτησε τεμάχιο αυτού του Σταυρού, τό οποίο τοποθέτησε με αφοσίωση στήν μονή του Πουατιέ, πού είχε ιδρυθεί μέ δικές της προσπάθειες. Κατόπιν έστειλε καί πάλι υπηρέτες στήν Ιερουσαλήμ και η οποία είναι πολύ πιο λεπτομερής, προστίθεται εδώ στό κείμενο του Όντο  σέ ολόκληρη τήν Ανατολή, οι οποιοι περί ερχόμενοι τούς τάφους των άγιων, επέστρεψαν φέρνοντας μαζί τους λείψανα άγιων μαρτύρων και ομολογητών, τά οποία τοποθέτησε, μαζί μέ αυτό τό τίμιο ξύλο, σε ασημένια κασετίνα· καί αυτά τά λείψανα τελούσαν μεγάλο αριθμό θαυμάτων των όποιων εκείνη αξιώθηκε νά γίνει μάρτυς.

«Συχνά άκουγα πώς τό λάδι στίς κανδήλες πού έκαιγαν μπροστά από εκείνα τά άγια λείψανα άρχισε νά βράζει από μία θεία δύναμη, καί ότι ξεχείλιζε σέ τέτοιο βαθμό, πού, ένα δοχείο τοποθετημένο κάτω άπό αύτές, τίς περισσότερες φορές βρισκόταν γεμάτο. Μέ την ανοησία, όμως, ενός πνεύματος πού έχει σκληρυνθεί δέν μπορούσα να αποφασίσω ότι πρέπει να πιστέψω αυτό τό θαύμα, έως ότου η ίδια αυτή δύναμη, η όποια είχε φανερωθεί σε άλλους, να ενεργήσει καί στήν δική μου παρουσία καί να καταλήξει θριαμβεύοντας ενάντια στήν κτηνώδη μου αδιαφορία. Θα πω, λοιπόν, ότι είδα μέ τά ίδια μου τά μάτια.

Μπροστά από τήν λειψανοθήκη τής Αγίας Ράντεγκουντ μέ τόν πολύτιμο Σταυρό, είδα ότι υπήρχε μία κανδήλα πού ήταν αναμμένη. Παρατηρώντας ότι συχνά έτρεχαν από αυτήν σταγόνες λαδιού, πίστεψα ότι τό δοχείο ήταν ραγισμένο, πολύ περισσότερο διότι κάτω από αυτό ήταν τοποθετημένο ένα πιατάκι, μέσα στό όποιο κρατούσαν τό λάδι πού έτρεχε. Γυρίζοντας τότε πρός την ηγουμένη τής είπα: «Είστε τόσο απρόσεκτη, ώστε να μήν μπορείτε να τοποθετήσετε μία κανδήλα πού να είναι άθικτη, στήν όποια να καίγεται τό λάδι, στήν θέση αύτής πού είναι ραγισμένη καί από τήν όποια τρέχει τό λάδι»;

Έκείνη απάντησε: «Κύριέ μου, δέν είναι αυτό, αλλά η δύναμη του τιμίου σταυρού πού βλέπετε». Κατόπιν γυρίζοντας στόν εαυτό μου καί ενθυμούμενος τί είχα ακούσει πριν, κοίταξα τήν κανδήλα καί την είδα να βράζει μέ μεγάλα κύματα καί να ξεχειλίζει από τίς άκρες της, όπως ένα σκεύος πάνω από θερμή φλόγα φαινόμενο πού όπως νομίζω, για να πείσει καλύτερα τήν απιστία μου, αυξανόταν εν τούτοις ολοένα και περισσότερο, έτσι ώστε στό διάστημα μιας ώρας τό δοχείο, τό οποιο δεν περιείχε περισσότερα από 1136 γραμμάρια, να έχει ξεχειλίσει περίπου 568 γραμμάρια. Θαύμασα σιωπηλά, καί από εκείνη τήν στιγμή διεκήρυττα τήν χάρη τού πολυτίμου Σταυρού».

Όταν αυτή η ευλογημένη βασίλισσα βρέθηκε στό σημείο να κληθεί ενώπιον τού Βασιλέως του Ουρανού, ο Γρηγόριος, ο άνθρωπος του Θεού, έλαβε τήν είδηση ότι βρισκόταν στό τέλος της· άλλά αυτή είχε ήδη αναχωρήσει όταν εκείνος έσπευσε προς αυτήν, καί έθαψε τό άγιό της σώμα. Ταυτόχρονα ευλόγησε επίσημα τόν ναό πού ανεγέρθηκε επάνω από τόν τάφο της, φυλάσσοντας, όμως, γιά τόν επίσκοπο του τόπου, ο οποιος συνέβαινε τότε να απουσιάζει, την φροντίδα να κλείσει το φέρετρο.