Άγιος Σοφιανός Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου. Ημέρα Μνήμης: 26 Νοεμβρίου.
Ένας από τους αναρίθμητους Αγίους της Ορθοδοξίας, είναι και ο άγνωστος Όσιος Σοφιανός Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως, που έδρασε στη Βόρειο. Ο ιεράρχης αυτός, ήταν μια διακεκριμένη θρησκευτική φυσιογνωμία και ένας μεγάλος αγωνιστής σε δύσκολους καιρούς.
Η μορφή και το έργο του, επηρέασαν τόσο τη ζωή και την ιστορία της Πολύτσανης, όσο και της Ηπείρου γενικότερα. Οι αγώνες του, με επίκεντρο την Πολύτσανη, σφράγισαν την πορεία αυτού του τόπου.
Η συμβολή του, στο σταμάτημα της εξώμοσης (δηλ. στην άρνηση με την βία του χριστιανισμού και αποδοχής του μουσουλμανισμού) στην Ήπειρο, υπήρξε αποφασιστική. Πολλοί τον ονομάζουν Απόστολο, Πρόδρομο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και ισάξιό του. Σημασία πάντως έχει ότι ο Άγιος Σοφιανός, κατέχει ξεχωριστή θέση στους ήρωες και τους μάρτυρες της οικουμενικής ορθοδοξίας.
Για την ευρύτερη περιοχή της Πολύτσανης, ο ιεράρχης Σοφιανός, αποτελεί την ηρωικότερη μορφή και τον εξοχότερο μάρτυρα και αναδεικνύεται ο ακατάβλητος υπερασπιστής και ο φύλακας Άγιός της. Το 1672 ίδρυσε μοναστηριακή σχολή στον Άγιο Αθανάσιο της Πολύτσανης. Αργότερα παραιτείται από τον επισκοπικό θρόνο και γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός στην Μονή Αγίου Αθανασίου.
Από εκεí, με τη θαρραλέα και εμπνευσμένη διδασκαλία του, θέρμανε τις ψυχές των Χριστιανών, τους ξεσήκωσε, συγκρότησε ένοπλες ομάδες και κατόρθωσε να αποκρούσει βίαια και δυναμικά τους εχθρούς της πίστης και του γένους και να σταματήσει τον εξισλαμισμό, που απειλούσε όλη την ευρύτερη επαρχία που ποίμαινε ως αρχιερέας.
Σύμφωνα με τον Γερμανό γεωγράφο Α. Philippson ο επίσκοπος Σοφιανός: «παραιτηθείς ήλθε στην Μονή του Αγίου Αθανασίου Πολύτσανης, για να διδάξει τους περιοίκους και να τους ενίσχυση αυτούς στην εγκαρτέρηση και την αποτροπή του κινδύνου της εξωμοσίας και αν στην Ήπειρο υπάρχουν χριστιανοί και το μακραίωνο ελληνικό στοιχείο, αυτό οφείλεται στον σημαντικό αυτό επίσκοπο».
Για να εκτιμήσει κανένας, το έργο του Αγίου Σοφιανού σ'όλες του τις διαστάσεις, πρέπει πρώτα να γνωρίσει την εποχή του. Στις αρχές του ΙΖ αιώνα, νέος κίνδυνος προβάλλει απειλητικά στην περιοχή της μέσης Ηπείρου.
Η περίοδος αυτή, είναι για την Ήπειρο γενικά, από τις πιο φοβερές της ιστορίας της, γιατί είχε ν'αντιμετωπίσει ένα οργανωμένο κίνημα ομαδικών εξισλαμισμών, που επέβαλαν οι Τούρκοι, για να εξαφανίσουν την ελληνοχριστιανική υπόσταση των Ηπειρωτών.
Το ρεύμα της εξώμοσης, στις αρχές του 17ου αιώνα, είχε πάρει τέτοια έκταση στις περιοχές της σημερινής Βορείου Ηπείρου, ώστε, κατά τον Αραβαντινό υπήρχε κίνδυνος, να κατακλύσει όλη την Ήπειρο και κατά τον Ιταλό περιηγητή Monteatvano, υπήρχε φόβος εξισλαμισμού, όλων των κατοίκων των περιοχών αυτών, μέσα σε μια δεκαετία.
Λίγο αργότερα, οι πιέσεις των Τούρκων σ'ολόκληρη την περιοχή, γίνονται ανυπόφορες, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν κατάσταση απελπιστική. Με τα ίδια μελανά χρώματα, σκιαγραφούν την κατάσταση, που επικρατεί και στις γύρω από την Πολύτσανη περιοχές, αρκετοί ιστορικοί. Το ευτύχημα όμως ήταν, ότι στην κρίσιμη εκείνη περίοδο, ένα καινούργιο εθνικό αστέρι φάνηκε στον Ηπειρωτικό ορίζοντα και ύψωσε το ανάστημα του, ο Άγιος Επίσκοπος Σοφιανός. Ήταν ο νεαρός δεσπότης Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου.
Ο Άγιος άρχισε την αντιστασιακή του δράση παρασκηνιακά. Με τη φλογερή και επίμονη διδασκαλία του κατόρθωσε, από την μια να στερεώση τους εν τη πίστη κλονιζόμενους και να υψώσει τείχος ισχυρό στον ορμητικό του εξισλαμισμού χείμαρρο, σταματώντας τα επικίνδυνα μικτά συνοικέσια και από την άλλη με τη δύναμη του πνεύματος να παραδώσει την περιοχή του Αργυροκάστρου και των περιχώρων στους χριστιανούς, καταφέρνοντας να συγκεντρώσει τους Οθωμανούς στο Μαλέσοβο.
Ήταν δε η επιρροή του στον μουσουλμανικό κόσμο πολύ μεγάλη, γιατί οι ίδιοι οι Οθωμανοί τον σεβόντουσαν ως Άγιο, ακόμα και όταν ζούσε. Η τιμή αυτή ενισχύθηκε από θαυμαστά γεγονότα του οσίου και ενδεικτικά αναφέρεται το εξής γεγονός: Έχασε κάποτε μια νεαρή Οθωμανίδα το φέσι της, στο οποίο είχε ραμμένα χρυσά φλουριά. Κανείς δεν το έβρισκε μετά από πολύ έρευνα. Τότε απευθύνθηκαν στον αγνό και ευσεβή επίσκοπό τους Όσιο Σοφιανό, ο οποίος με φώτιση το εντόπισε σε φωλιά πελαργού.
Το ορμητήριο της ζωής και τo λημέρι της δράσης του, το Μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου Πολύτσανης, μετά την κοίμησή του ονομάζεται Μονή των Αγίων Αθανασίου και Σοφιανού, όπου κοιμήθηκε και τάφηκε εκεί την 26η Νοεμβρίου του 1711.
Γι'αυτó λοιπόν, ο Άγιος Σοφιανός, θαυμάζεται και αγαπιέται από τους Ηπειρώτες λόγιους και ιστορικούς όλων των εποχών, και πιο πολύ από τους Πολυτσανίτες και όλους τους κατοίκους των γύρω χωριών. Ο λαός μάλιστα, που με το αλάθητο κριτήριο του, ξέρει ν'αναγνωρίζει και να τιμάει τους πραγματικά άξιους και μεγάλους, ανακήρυξε το Σοφιανό τοπικό Άγιο τιμώντας τη μνήμη του την 26η Νοεμβρίου, επέτειο του θανάτου του, με ευλαβικό θρησκευτικό πανηγύρι.
Τόσο μεγάλη ήταν η απήχηση του αγίου μετά την κοίμησή του που χριστιανοί και μη, ορκίζονταν στο όνομά του ενώ η τιμή του διαδίδεται στην Δυτική Ελλάδα, στις Κυκλάδες και φτάνει μέχρι την Κύπρο, όπου πολλοί βαπτίζονται Σοφιανοί. Έτσι τα μέρη εκείνα, είχαν δώσει νικηφόρα τη μάχη του εξισλαμισμού. Και όταν λίγο αργότερα, άρχισε το μεγάλο του χριστιανικό και εθνικό έργο, ο θρυλικός ισαπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όχι μόνο δε συνάντησε εμπόδια και δυσκολίες στην περιοχή, αλλά βρήκε το έδαφος γόνιμο, για τη στερέωση της χριστιανικής πίστης, την ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας και την καλλιέργεια της εθνικής ιδέας.
Εκεί, στον Άγιο Αθανάσιο, φυλάσσονταν τα ιερά λείψανα του, σε αργυρή λειψανοθήκη που είχε κατασκευάσει ο δραστήριος ηγούμενος της Πολύτσανης ιερομόναχος Χατζή Άνθιμος από Σιάμου (1821-1890).
Μετά από τις αλλεπάλληλες καταστροφές της Μονής, και κυρίως κατά το απολυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς, που επέβαλε η εξουσία της χώρας, η πολύτιμη ασημένια θήκη κλάπηκε, για να πουληθεί, ενώ απορίας άξιο είναι πως τα ιερά λείψανα του οσίου έμειναν στο τόπο του. Κατά την περίοδο αυτή το άθεο καθεστώς μετέτρεψε τη Μονή σε στρατόπεδο.
Μετά από την αφαίρεση της μεταλλικής θήκης του Ανθίμου, τα ιερά λείψανα μέχρι τις αρχές του 2000 ήταν τοποθετημένα σε ξύλινη πρόχειρη θήκη. Η ξύλινη αυτή θήκη τώρα είναι εγκολπωμένη σε προσκυνητάρι, που έχει τη μορφή του ιεράρχη και στηρίζεται στο δεξιό κίονα του κυρίως ναού της Μονής Αγίου Αθανασίου και Οσίου Σοφιανού στην Πολύτσιανη. Τα σωζόμενα ιερά λείψανα του Οσίου Σοφιανού συγκεντρώθηκαν από κάποιον κληρικό, ο οποίος τα βρήκε σε πρόχειρη κατάσταση. Τα έπλυνε με την ανάλογη προσοχή και τα τοποθέτησε όλα μαζί σε μεταλλικό κουτί, κατασκευασμένο στα Ιωάννινα.
Επίσης πολλά τεμάχια λειψάνων χάθηκαν για δυό λόγους: πρώτον οι κάτοικοι τα έπαιρναν, για να τα βάλουν στους αγρούς η στα ποίμνιά τους για προστασία, εφόσον ο Όσιος τιμάται ως ποιμενικός Άγιος, και, δεύτερον, διότι τα κρεμούσαν από το λαιμό των παιδιών ως φυλακτήρια από διάφορα κακά.
Από τον π. Ευθύμιο, αλλά και από τους κατοίκους της περιοχής για λόγους ασφαλείας μεταφέρθηκαν στο κεντρικό Ιερό Ναό των Ταξιαρχών της Πολύτσανης, όπου μέχρι σήμερα φυλάσσονται για αγιασμό και ευλογία. Όταν η ταπεινότητά μου το 2004 επισκέφτηκε την περιοχή για επιστημονικούς λόγους, μετέβην στην Πολύτσανη, για να μελετήσω τα εξαιρετικού ενδιαφέροντος μνημεία της, αλλά και για να προσκυνήσω τον τοπικό Άγιο, τον ιεράρχη Σοφιανό.
Μετά από θαυματουργική επέμβαση σε μέλος της οικογένειάς μου, που υφίστατο δοκιμασία, τη στιγμή που τελούσαμε δέηση μπροστά στον Άγιο, τάξαμε ως οικογένεια να κατασκευάσουμε ιδιαίτερες θήκες για να αποτεθούν τα τεμάχια των περισωθέντων Λειψάνων για αιώνια διαφύλαξη. Κατά το έτος 2005, σύμφωνα με το τάμα των συγγενών και άλλων οικείων μου, τοποθετήθηκαν τα οστά του Οσίου σε μεταλλικές και προσαρμοσμένες θήκες για την διαφύλαξη της τιμίας κάρας, των χεριών και του ποδιού του Οσίου, ειδικά κατασκευασμένες για την περίπτωση αυτή.
Ελαχίστη λοιπόν προς αυτόν εκδήλωσις ευγνωμοσύνης και τιμής εκ μέρους του Ηπειρώτικου κόσμου είναι ο εορτασμός της μνήμης του.
Ο Όσιος Σοφιανός και ο μαζικός εξισλαμισμός στην Ήπειρο.
Μία σημαντική φυσιογνωμία της Πολύτσανης (Βόρεια Ήπειρος) ο Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου Σοφιανός, τιμάται στις 26 του μηνός από την Εκκλησία μας, επί τη ιερά μνήμη της κοιμήσεώς του (26-11-1711)
Ο Οσιος Σοφιανός, Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου, ο «Σημειοφόρος» υπήρξε ένας διακεκριμένος ιεράρχης και αργότερα, μετά την παραίτηση από τον θρόνο, κατέστη μία από τις εξέχουσες μοναστικές φυσιογνωμίες Η παρουσία και η δράση του επηρέασε τη ρότα της ιστορίας ολοκλήρου της Ηπείρου.
Στα τέλη του 17ου και αρχές του 18ου αιώνα οι πιέσεις των Οθωμανών γίνονταν ανυπόφορες και οι χριστιανοί ομαδικώς εξισλαμίζοντο στην Ήπειρο. Ο κίνδυνος ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ο χείμαρρος της εξωμοσίας, κατάκλυζε ολόκληρη την Ήπειρο. Ευτυχώς, κατά την κρισιμότατη αυτή στιγμή εμφανίσθηκε στα δύσμοιρα εκείνα εδάφη της Ηπείρου, ως απεσταλμένος του Θεού, ο Όσιος Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου Σοφιανός. Αρκετοί τον χαρακτηρίζουν πρόδρομο, απόστολο και ισάξιο του ιερομάρτυρα Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Και οι δύο, μαζί με άλλους άγνωστους ήρωες, με τα φλογερά κηρύγματά τους και την ίδρυση ελληνικών σχολείων, ήσαν αυτοί που ανέκοψαν το κύμα του ομαδικού εξισλαμισμού στην Ήπειρο και απέτρεψαν τον κίνδυνο του αφανισμού του χριστιανικού στοιχείου και της ελληνόφωνης κοινότητας στην ακριτική αυτή περιοχή.
Περί της καταγωγής του Αγίου Σοφιανού, του χρόνου της γέννησής του, της ανάρρησής του στον επισκοπικό θρόνο της Δρυϊνουπόλεως και της παραίτησής του, οι πηγές δεν διασώζουν πολλές πληροφορίες. Πιθανώς, καταγόταν από την Πολύτσανη, όπως αυτό συμπεραίνεται από το προς αυτήν ιδιαίτερο ενδιαφέρον του.
Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου στους «επισκοπικούς καταλόγους των εν Ηπείρω ιεραρχών» αναφέρει για τον Άγιο Σοφιανό ότι εκόσμησε το θρόνο της Μητρόπολης Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου την περίοδο 1672-1770. Αργότερα, λόγω του δύσκολου προβλήματος της εξωμοσίας, παραιτείται από το θρόνο και ως μοναχός πλέον, ιδρύει κατά το έτος 1672 στην Ιερά Μονή του Αγίου Αθανασίου Πολύτσανης σχολή με σκοπό τη διδασκαλία των ελληνικών γραμμάτων και τη διάδοση του χριστιανισμού.
Αναχαίτισε τον ακραίο Ισλαμισμό.
Μαζί με άλλους κληρικούς και μοναχούς, ο Όσιος Σοφιανός με τη διδαχή, τις συμβουλές και την ακατάβλητη υποδειγματική υπομονή, ύψωσε μεγάλο αναχαιτιστικό φράγμα στη βάρβαρη και αλλόθρησκη επιβουλή για εξισλαμισμό της περιοχής του. Η αγιότης του, η θρησκευτική πίστη και ο ζήλος του ήταν τόσος, ώστε Οθωμανοί, Αρβανίτες και Έλληνες εξωμότες της Πρεμετής, του Αργυροκάστρου και του Δελβίνου ορκίζονταν στο όνομά του.
Το τέλος της πολύπλευρης δράσης και της πρόσκαιρης ζωής του τον βρίσκει στο Μοναστήρι του στην Πολύτσανη την 26η Νοεμβρίου του 1711.
Ιστορικές πηγές για τη Δράση του Οσίου.
Σύμφωνα με τον Βασίλειο Μπαρά (γνωστός για το αθάνατο βιβλίο «Το Δέλβινο της Βορείου Ηπείρου και οι γειτονικές του περιοχές») όταν η κατάσταση έγινε εκρηκτική και οι αρνησίθρησκοι επικίνδυνα απειλητικοί «ο Σοφιανός δεν μπόρεσε να κρατηθεί περισσότερο στα παρασκήνια. Έζωσε το σπαθί του κι επήρε δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια της Νεμέρτσικας. Βρέθηκε από τους πρώτους εκεί, που τον καλούσε το καθήκον της τιμής, ανάμεσα στο αγωνιζόμενο ποίμνιό του, και το εσκέπασε με τις ηγετικές του φτερούγες. Έστησε λοιπόν το λημέρι του στο Μοναστήρι του Αϊ Θανάση στην Πολύτσιανη». Κατά το Γερμανό γεωγράφο Philippson: «Παραιτηθείς προσήλθεν εις την παρά την Πολύτσανην Μονήν του Αγίου Αθανασίου, ίνα διδάξω τους περιοίκους και ενίσχυσω αυτούς εις την εγκαρτέρησιν και την αποτροπήν του κινδύνου της εξωμοσίας».
Με τα δραστικά αυτά μέτρα ο Όσιος Σοφιανός αναχαίτισε τον ομαδικό εξισλαμισμό και έσωσε ολόκληρη την Ήπειρο, στη μεταβατική αυτή εποχή. Ο κατεξοχήν ιστοριοδίφης της Ηπείρου Π. Αραβαντινός σημειώνει: «Ο σεβάσμιος ούτος ανήρ τα μέγιστα συνετέλεσεν εις αναχαίτισιν του χειμάρρου της εξωμοσίας του απειλούντος να κατακλύσει ολόκληρον την Ήπειρον».
Ο ιστοριογράφος Ιωάννης Λαμπρίδης επίσης για το θέμα παρατηρεί: «Εάν η οσημέραι παρατηρουμένη πρόοδος του Ισλαμισμού δεν ανεχαιτίζετο υπό του ιερού τούτου αποστόλου και δεν απεμακρύνοντο εκ του τμήματος τούτου οι εξωμοτούντες, δεν θα εισέδυεν αρά γε ο Ισλαμισμός εις Πωγώνι βραδύτερον και εις Ζαγόριον, καίτοι οι κάτοικοι αμφοτέρων των τμημάτων αγνοί Έλληνες είναι;».
Ο Άγιος Σοφιανός κοιμήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1711 μ.Χ. Η τιμία του κάρα καθώς και τα ιερά του λείψανα φυλάσσονται σε περίτεχνες θήκες, τα οποία από τη Μονή του Οσίου μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας στον κεντρικό ιερό ναό των Ταξιαρχών της Πολύτσανης όπου μέχρι σήμερα φυλάσσονται για αγιασμό και ευλογία.
Άλλος ένας βαθύς γνώστης της ηπειρωτικής ιστορίας, ο Φάνης Μιχαλόπουλος, σε μία σημαντική μελέτη για τον Όσιο Σοφιανό, γράφει ως συμπέρασμα: «Όταν ο Ελληνισμός κινδύνευε να χαθεί στην Ήπειρο, εξαιτίας των αθρόων εξισλαμισμών, υπήρξεν ο πρώτος που ορθώθηκε εναντίον του μιάσματος και με τις ομιλίες του και τη θεία του έξαρση, κατόρθωσε να το σταματήσει. Αν στο αλύτρωτο εκείνο τμήμα της Βορείου Ηπείρου σώζονται Έλληνες, αυτό οφείλεται στον Άγιο Σοφιανό και στον κατόπιν μεγάλο εθναπόστολο πάτερ Κοσμά, που κι αυτός περιηγήθηκε τα μέρη εκείνα και τα ενίσχυσε στο θρησκευτικό κι’εθνικό πεδίο. Ο Άγιος Σοφιανός πρέπει να αριθμηθεί μεταξύ των μεγάλων αναγεννητών της εθνότητας». Και ο Μπαράς λέει ακόμα: «Άρα ο Παπά Γιάννης από τις απάτητες βουνοπλαγιές της Μουργκάνας και ο Σοφιανός από τα ψηλώματα της Νεμέρτζικας, μαζί με τους άλλους αφανείς ήρωες και το ανώνυμο και αλογάριαγο πλήθος των αγωνιστών, εκράτησαν την Ρωμιοσύνη και Χριστιανοσύνη εκεί απάνω στα βόρεια μέρη της Ηπείρου».
Ἀπολυτίκιον
Ἱεραρχίας κεχρισμένος τῷ μύρῳ, ἀρχιερεύς περιφανής ἀνεδείχθης πᾶσι Χριστοῦ θεράπων ἐνθεώτατος, καί σοφῶς ἐποίμανας τόν λαόν τοῦ Κυρίου, Σοφιανέ ὅσιε, διά λόγων καί ἔργων۰ καί νῦν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ἐλεηθῆναι τούς σέ μακαρίζοντας.
Μεγαλυνάριον
Τῆς Δρυϊνουπόλεως ἱερός ποιμήν ἀνεδείχθης, ὡς τῶν πάλαι Ἱεραρχῶν μιμητῆς ἐν πάσι, Σοφιανέ παμμάκαρ, ἐνθέοις προτερήμασι σεμνυνόμενος.
Ένας από τους αναρίθμητους Αγίους της Ορθοδοξίας, είναι και ο άγνωστος Όσιος Σοφιανός Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως, που έδρασε στη Βόρειο. Ο ιεράρχης αυτός, ήταν μια διακεκριμένη θρησκευτική φυσιογνωμία και ένας μεγάλος αγωνιστής σε δύσκολους καιρούς.
Η μορφή και το έργο του, επηρέασαν τόσο τη ζωή και την ιστορία της Πολύτσανης, όσο και της Ηπείρου γενικότερα. Οι αγώνες του, με επίκεντρο την Πολύτσανη, σφράγισαν την πορεία αυτού του τόπου.
Η συμβολή του, στο σταμάτημα της εξώμοσης (δηλ. στην άρνηση με την βία του χριστιανισμού και αποδοχής του μουσουλμανισμού) στην Ήπειρο, υπήρξε αποφασιστική. Πολλοί τον ονομάζουν Απόστολο, Πρόδρομο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και ισάξιό του. Σημασία πάντως έχει ότι ο Άγιος Σοφιανός, κατέχει ξεχωριστή θέση στους ήρωες και τους μάρτυρες της οικουμενικής ορθοδοξίας.
Για την ευρύτερη περιοχή της Πολύτσανης, ο ιεράρχης Σοφιανός, αποτελεί την ηρωικότερη μορφή και τον εξοχότερο μάρτυρα και αναδεικνύεται ο ακατάβλητος υπερασπιστής και ο φύλακας Άγιός της. Το 1672 ίδρυσε μοναστηριακή σχολή στον Άγιο Αθανάσιο της Πολύτσανης. Αργότερα παραιτείται από τον επισκοπικό θρόνο και γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός στην Μονή Αγίου Αθανασίου.
Από εκεí, με τη θαρραλέα και εμπνευσμένη διδασκαλία του, θέρμανε τις ψυχές των Χριστιανών, τους ξεσήκωσε, συγκρότησε ένοπλες ομάδες και κατόρθωσε να αποκρούσει βίαια και δυναμικά τους εχθρούς της πίστης και του γένους και να σταματήσει τον εξισλαμισμό, που απειλούσε όλη την ευρύτερη επαρχία που ποίμαινε ως αρχιερέας.
Σύμφωνα με τον Γερμανό γεωγράφο Α. Philippson ο επίσκοπος Σοφιανός: «παραιτηθείς ήλθε στην Μονή του Αγίου Αθανασίου Πολύτσανης, για να διδάξει τους περιοίκους και να τους ενίσχυση αυτούς στην εγκαρτέρηση και την αποτροπή του κινδύνου της εξωμοσίας και αν στην Ήπειρο υπάρχουν χριστιανοί και το μακραίωνο ελληνικό στοιχείο, αυτό οφείλεται στον σημαντικό αυτό επίσκοπο».
Για να εκτιμήσει κανένας, το έργο του Αγίου Σοφιανού σ'όλες του τις διαστάσεις, πρέπει πρώτα να γνωρίσει την εποχή του. Στις αρχές του ΙΖ αιώνα, νέος κίνδυνος προβάλλει απειλητικά στην περιοχή της μέσης Ηπείρου.
Η περίοδος αυτή, είναι για την Ήπειρο γενικά, από τις πιο φοβερές της ιστορίας της, γιατί είχε ν'αντιμετωπίσει ένα οργανωμένο κίνημα ομαδικών εξισλαμισμών, που επέβαλαν οι Τούρκοι, για να εξαφανίσουν την ελληνοχριστιανική υπόσταση των Ηπειρωτών.
Το ρεύμα της εξώμοσης, στις αρχές του 17ου αιώνα, είχε πάρει τέτοια έκταση στις περιοχές της σημερινής Βορείου Ηπείρου, ώστε, κατά τον Αραβαντινό υπήρχε κίνδυνος, να κατακλύσει όλη την Ήπειρο και κατά τον Ιταλό περιηγητή Monteatvano, υπήρχε φόβος εξισλαμισμού, όλων των κατοίκων των περιοχών αυτών, μέσα σε μια δεκαετία.
Λίγο αργότερα, οι πιέσεις των Τούρκων σ'ολόκληρη την περιοχή, γίνονται ανυπόφορες, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν κατάσταση απελπιστική. Με τα ίδια μελανά χρώματα, σκιαγραφούν την κατάσταση, που επικρατεί και στις γύρω από την Πολύτσανη περιοχές, αρκετοί ιστορικοί. Το ευτύχημα όμως ήταν, ότι στην κρίσιμη εκείνη περίοδο, ένα καινούργιο εθνικό αστέρι φάνηκε στον Ηπειρωτικό ορίζοντα και ύψωσε το ανάστημα του, ο Άγιος Επίσκοπος Σοφιανός. Ήταν ο νεαρός δεσπότης Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου.
Ο Άγιος άρχισε την αντιστασιακή του δράση παρασκηνιακά. Με τη φλογερή και επίμονη διδασκαλία του κατόρθωσε, από την μια να στερεώση τους εν τη πίστη κλονιζόμενους και να υψώσει τείχος ισχυρό στον ορμητικό του εξισλαμισμού χείμαρρο, σταματώντας τα επικίνδυνα μικτά συνοικέσια και από την άλλη με τη δύναμη του πνεύματος να παραδώσει την περιοχή του Αργυροκάστρου και των περιχώρων στους χριστιανούς, καταφέρνοντας να συγκεντρώσει τους Οθωμανούς στο Μαλέσοβο.
Ήταν δε η επιρροή του στον μουσουλμανικό κόσμο πολύ μεγάλη, γιατί οι ίδιοι οι Οθωμανοί τον σεβόντουσαν ως Άγιο, ακόμα και όταν ζούσε. Η τιμή αυτή ενισχύθηκε από θαυμαστά γεγονότα του οσίου και ενδεικτικά αναφέρεται το εξής γεγονός: Έχασε κάποτε μια νεαρή Οθωμανίδα το φέσι της, στο οποίο είχε ραμμένα χρυσά φλουριά. Κανείς δεν το έβρισκε μετά από πολύ έρευνα. Τότε απευθύνθηκαν στον αγνό και ευσεβή επίσκοπό τους Όσιο Σοφιανό, ο οποίος με φώτιση το εντόπισε σε φωλιά πελαργού.
Το ορμητήριο της ζωής και τo λημέρι της δράσης του, το Μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου Πολύτσανης, μετά την κοίμησή του ονομάζεται Μονή των Αγίων Αθανασίου και Σοφιανού, όπου κοιμήθηκε και τάφηκε εκεί την 26η Νοεμβρίου του 1711.
Γι'αυτó λοιπόν, ο Άγιος Σοφιανός, θαυμάζεται και αγαπιέται από τους Ηπειρώτες λόγιους και ιστορικούς όλων των εποχών, και πιο πολύ από τους Πολυτσανίτες και όλους τους κατοίκους των γύρω χωριών. Ο λαός μάλιστα, που με το αλάθητο κριτήριο του, ξέρει ν'αναγνωρίζει και να τιμάει τους πραγματικά άξιους και μεγάλους, ανακήρυξε το Σοφιανό τοπικό Άγιο τιμώντας τη μνήμη του την 26η Νοεμβρίου, επέτειο του θανάτου του, με ευλαβικό θρησκευτικό πανηγύρι.
Τόσο μεγάλη ήταν η απήχηση του αγίου μετά την κοίμησή του που χριστιανοί και μη, ορκίζονταν στο όνομά του ενώ η τιμή του διαδίδεται στην Δυτική Ελλάδα, στις Κυκλάδες και φτάνει μέχρι την Κύπρο, όπου πολλοί βαπτίζονται Σοφιανοί. Έτσι τα μέρη εκείνα, είχαν δώσει νικηφόρα τη μάχη του εξισλαμισμού. Και όταν λίγο αργότερα, άρχισε το μεγάλο του χριστιανικό και εθνικό έργο, ο θρυλικός ισαπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όχι μόνο δε συνάντησε εμπόδια και δυσκολίες στην περιοχή, αλλά βρήκε το έδαφος γόνιμο, για τη στερέωση της χριστιανικής πίστης, την ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας και την καλλιέργεια της εθνικής ιδέας.
Εκεί, στον Άγιο Αθανάσιο, φυλάσσονταν τα ιερά λείψανα του, σε αργυρή λειψανοθήκη που είχε κατασκευάσει ο δραστήριος ηγούμενος της Πολύτσανης ιερομόναχος Χατζή Άνθιμος από Σιάμου (1821-1890).
Μετά από τις αλλεπάλληλες καταστροφές της Μονής, και κυρίως κατά το απολυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς, που επέβαλε η εξουσία της χώρας, η πολύτιμη ασημένια θήκη κλάπηκε, για να πουληθεί, ενώ απορίας άξιο είναι πως τα ιερά λείψανα του οσίου έμειναν στο τόπο του. Κατά την περίοδο αυτή το άθεο καθεστώς μετέτρεψε τη Μονή σε στρατόπεδο.
Μετά από την αφαίρεση της μεταλλικής θήκης του Ανθίμου, τα ιερά λείψανα μέχρι τις αρχές του 2000 ήταν τοποθετημένα σε ξύλινη πρόχειρη θήκη. Η ξύλινη αυτή θήκη τώρα είναι εγκολπωμένη σε προσκυνητάρι, που έχει τη μορφή του ιεράρχη και στηρίζεται στο δεξιό κίονα του κυρίως ναού της Μονής Αγίου Αθανασίου και Οσίου Σοφιανού στην Πολύτσιανη. Τα σωζόμενα ιερά λείψανα του Οσίου Σοφιανού συγκεντρώθηκαν από κάποιον κληρικό, ο οποίος τα βρήκε σε πρόχειρη κατάσταση. Τα έπλυνε με την ανάλογη προσοχή και τα τοποθέτησε όλα μαζί σε μεταλλικό κουτί, κατασκευασμένο στα Ιωάννινα.
Επίσης πολλά τεμάχια λειψάνων χάθηκαν για δυό λόγους: πρώτον οι κάτοικοι τα έπαιρναν, για να τα βάλουν στους αγρούς η στα ποίμνιά τους για προστασία, εφόσον ο Όσιος τιμάται ως ποιμενικός Άγιος, και, δεύτερον, διότι τα κρεμούσαν από το λαιμό των παιδιών ως φυλακτήρια από διάφορα κακά.
Από τον π. Ευθύμιο, αλλά και από τους κατοίκους της περιοχής για λόγους ασφαλείας μεταφέρθηκαν στο κεντρικό Ιερό Ναό των Ταξιαρχών της Πολύτσανης, όπου μέχρι σήμερα φυλάσσονται για αγιασμό και ευλογία. Όταν η ταπεινότητά μου το 2004 επισκέφτηκε την περιοχή για επιστημονικούς λόγους, μετέβην στην Πολύτσανη, για να μελετήσω τα εξαιρετικού ενδιαφέροντος μνημεία της, αλλά και για να προσκυνήσω τον τοπικό Άγιο, τον ιεράρχη Σοφιανό.
Μετά από θαυματουργική επέμβαση σε μέλος της οικογένειάς μου, που υφίστατο δοκιμασία, τη στιγμή που τελούσαμε δέηση μπροστά στον Άγιο, τάξαμε ως οικογένεια να κατασκευάσουμε ιδιαίτερες θήκες για να αποτεθούν τα τεμάχια των περισωθέντων Λειψάνων για αιώνια διαφύλαξη. Κατά το έτος 2005, σύμφωνα με το τάμα των συγγενών και άλλων οικείων μου, τοποθετήθηκαν τα οστά του Οσίου σε μεταλλικές και προσαρμοσμένες θήκες για την διαφύλαξη της τιμίας κάρας, των χεριών και του ποδιού του Οσίου, ειδικά κατασκευασμένες για την περίπτωση αυτή.
Ελαχίστη λοιπόν προς αυτόν εκδήλωσις ευγνωμοσύνης και τιμής εκ μέρους του Ηπειρώτικου κόσμου είναι ο εορτασμός της μνήμης του.
Ο Όσιος Σοφιανός και ο μαζικός εξισλαμισμός στην Ήπειρο.
Μία σημαντική φυσιογνωμία της Πολύτσανης (Βόρεια Ήπειρος) ο Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου Σοφιανός, τιμάται στις 26 του μηνός από την Εκκλησία μας, επί τη ιερά μνήμη της κοιμήσεώς του (26-11-1711)
Ο Οσιος Σοφιανός, Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου, ο «Σημειοφόρος» υπήρξε ένας διακεκριμένος ιεράρχης και αργότερα, μετά την παραίτηση από τον θρόνο, κατέστη μία από τις εξέχουσες μοναστικές φυσιογνωμίες Η παρουσία και η δράση του επηρέασε τη ρότα της ιστορίας ολοκλήρου της Ηπείρου.
Στα τέλη του 17ου και αρχές του 18ου αιώνα οι πιέσεις των Οθωμανών γίνονταν ανυπόφορες και οι χριστιανοί ομαδικώς εξισλαμίζοντο στην Ήπειρο. Ο κίνδυνος ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ο χείμαρρος της εξωμοσίας, κατάκλυζε ολόκληρη την Ήπειρο. Ευτυχώς, κατά την κρισιμότατη αυτή στιγμή εμφανίσθηκε στα δύσμοιρα εκείνα εδάφη της Ηπείρου, ως απεσταλμένος του Θεού, ο Όσιος Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου Σοφιανός. Αρκετοί τον χαρακτηρίζουν πρόδρομο, απόστολο και ισάξιο του ιερομάρτυρα Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Και οι δύο, μαζί με άλλους άγνωστους ήρωες, με τα φλογερά κηρύγματά τους και την ίδρυση ελληνικών σχολείων, ήσαν αυτοί που ανέκοψαν το κύμα του ομαδικού εξισλαμισμού στην Ήπειρο και απέτρεψαν τον κίνδυνο του αφανισμού του χριστιανικού στοιχείου και της ελληνόφωνης κοινότητας στην ακριτική αυτή περιοχή.
Περί της καταγωγής του Αγίου Σοφιανού, του χρόνου της γέννησής του, της ανάρρησής του στον επισκοπικό θρόνο της Δρυϊνουπόλεως και της παραίτησής του, οι πηγές δεν διασώζουν πολλές πληροφορίες. Πιθανώς, καταγόταν από την Πολύτσανη, όπως αυτό συμπεραίνεται από το προς αυτήν ιδιαίτερο ενδιαφέρον του.
Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου στους «επισκοπικούς καταλόγους των εν Ηπείρω ιεραρχών» αναφέρει για τον Άγιο Σοφιανό ότι εκόσμησε το θρόνο της Μητρόπολης Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου την περίοδο 1672-1770. Αργότερα, λόγω του δύσκολου προβλήματος της εξωμοσίας, παραιτείται από το θρόνο και ως μοναχός πλέον, ιδρύει κατά το έτος 1672 στην Ιερά Μονή του Αγίου Αθανασίου Πολύτσανης σχολή με σκοπό τη διδασκαλία των ελληνικών γραμμάτων και τη διάδοση του χριστιανισμού.
Αναχαίτισε τον ακραίο Ισλαμισμό.
Μαζί με άλλους κληρικούς και μοναχούς, ο Όσιος Σοφιανός με τη διδαχή, τις συμβουλές και την ακατάβλητη υποδειγματική υπομονή, ύψωσε μεγάλο αναχαιτιστικό φράγμα στη βάρβαρη και αλλόθρησκη επιβουλή για εξισλαμισμό της περιοχής του. Η αγιότης του, η θρησκευτική πίστη και ο ζήλος του ήταν τόσος, ώστε Οθωμανοί, Αρβανίτες και Έλληνες εξωμότες της Πρεμετής, του Αργυροκάστρου και του Δελβίνου ορκίζονταν στο όνομά του.
Το τέλος της πολύπλευρης δράσης και της πρόσκαιρης ζωής του τον βρίσκει στο Μοναστήρι του στην Πολύτσανη την 26η Νοεμβρίου του 1711.
Ιστορικές πηγές για τη Δράση του Οσίου.
Σύμφωνα με τον Βασίλειο Μπαρά (γνωστός για το αθάνατο βιβλίο «Το Δέλβινο της Βορείου Ηπείρου και οι γειτονικές του περιοχές») όταν η κατάσταση έγινε εκρηκτική και οι αρνησίθρησκοι επικίνδυνα απειλητικοί «ο Σοφιανός δεν μπόρεσε να κρατηθεί περισσότερο στα παρασκήνια. Έζωσε το σπαθί του κι επήρε δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια της Νεμέρτσικας. Βρέθηκε από τους πρώτους εκεί, που τον καλούσε το καθήκον της τιμής, ανάμεσα στο αγωνιζόμενο ποίμνιό του, και το εσκέπασε με τις ηγετικές του φτερούγες. Έστησε λοιπόν το λημέρι του στο Μοναστήρι του Αϊ Θανάση στην Πολύτσιανη». Κατά το Γερμανό γεωγράφο Philippson: «Παραιτηθείς προσήλθεν εις την παρά την Πολύτσανην Μονήν του Αγίου Αθανασίου, ίνα διδάξω τους περιοίκους και ενίσχυσω αυτούς εις την εγκαρτέρησιν και την αποτροπήν του κινδύνου της εξωμοσίας».
Με τα δραστικά αυτά μέτρα ο Όσιος Σοφιανός αναχαίτισε τον ομαδικό εξισλαμισμό και έσωσε ολόκληρη την Ήπειρο, στη μεταβατική αυτή εποχή. Ο κατεξοχήν ιστοριοδίφης της Ηπείρου Π. Αραβαντινός σημειώνει: «Ο σεβάσμιος ούτος ανήρ τα μέγιστα συνετέλεσεν εις αναχαίτισιν του χειμάρρου της εξωμοσίας του απειλούντος να κατακλύσει ολόκληρον την Ήπειρον».
Ο ιστοριογράφος Ιωάννης Λαμπρίδης επίσης για το θέμα παρατηρεί: «Εάν η οσημέραι παρατηρουμένη πρόοδος του Ισλαμισμού δεν ανεχαιτίζετο υπό του ιερού τούτου αποστόλου και δεν απεμακρύνοντο εκ του τμήματος τούτου οι εξωμοτούντες, δεν θα εισέδυεν αρά γε ο Ισλαμισμός εις Πωγώνι βραδύτερον και εις Ζαγόριον, καίτοι οι κάτοικοι αμφοτέρων των τμημάτων αγνοί Έλληνες είναι;».
Ο Άγιος Σοφιανός κοιμήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1711 μ.Χ. Η τιμία του κάρα καθώς και τα ιερά του λείψανα φυλάσσονται σε περίτεχνες θήκες, τα οποία από τη Μονή του Οσίου μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας στον κεντρικό ιερό ναό των Ταξιαρχών της Πολύτσανης όπου μέχρι σήμερα φυλάσσονται για αγιασμό και ευλογία.
Άλλος ένας βαθύς γνώστης της ηπειρωτικής ιστορίας, ο Φάνης Μιχαλόπουλος, σε μία σημαντική μελέτη για τον Όσιο Σοφιανό, γράφει ως συμπέρασμα: «Όταν ο Ελληνισμός κινδύνευε να χαθεί στην Ήπειρο, εξαιτίας των αθρόων εξισλαμισμών, υπήρξεν ο πρώτος που ορθώθηκε εναντίον του μιάσματος και με τις ομιλίες του και τη θεία του έξαρση, κατόρθωσε να το σταματήσει. Αν στο αλύτρωτο εκείνο τμήμα της Βορείου Ηπείρου σώζονται Έλληνες, αυτό οφείλεται στον Άγιο Σοφιανό και στον κατόπιν μεγάλο εθναπόστολο πάτερ Κοσμά, που κι αυτός περιηγήθηκε τα μέρη εκείνα και τα ενίσχυσε στο θρησκευτικό κι’εθνικό πεδίο. Ο Άγιος Σοφιανός πρέπει να αριθμηθεί μεταξύ των μεγάλων αναγεννητών της εθνότητας». Και ο Μπαράς λέει ακόμα: «Άρα ο Παπά Γιάννης από τις απάτητες βουνοπλαγιές της Μουργκάνας και ο Σοφιανός από τα ψηλώματα της Νεμέρτζικας, μαζί με τους άλλους αφανείς ήρωες και το ανώνυμο και αλογάριαγο πλήθος των αγωνιστών, εκράτησαν την Ρωμιοσύνη και Χριστιανοσύνη εκεί απάνω στα βόρεια μέρη της Ηπείρου».
Ἀπολυτίκιον
Ἱεραρχίας κεχρισμένος τῷ μύρῳ, ἀρχιερεύς περιφανής ἀνεδείχθης πᾶσι Χριστοῦ θεράπων ἐνθεώτατος, καί σοφῶς ἐποίμανας τόν λαόν τοῦ Κυρίου, Σοφιανέ ὅσιε, διά λόγων καί ἔργων۰ καί νῦν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ἐλεηθῆναι τούς σέ μακαρίζοντας.
Μεγαλυνάριον
Τῆς Δρυϊνουπόλεως ἱερός ποιμήν ἀνεδείχθης, ὡς τῶν πάλαι Ἱεραρχῶν μιμητῆς ἐν πάσι, Σοφιανέ παμμάκαρ, ἐνθέοις προτερήμασι σεμνυνόμενος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου