Ένας από τους ισχυρότερους πόνους για το ανθρώπινο σώμα είναι ο οδοντόπονος. Και αυτό γιατί το δόντι συνδέεται με τον εγκέφαλο, τον οφθαλμό και το αυτί καθώς και τα νεύρα τους και έτσι κάθε οδοντόπονος φέρνει σε κρίση το κεφάλι και τα πιο ευαίσθητα όργανά του. Κάθε φορά που τα δόντια πονούν και βρίσκεται σε έξαρση και αντίδραση το σώμα, καταλαβαίνουμε καλύτερα πόσο ευάλωτοι και τρωτοί είμαστε.
Καθετί που αφορά στην ζωή ενός δοντιού, συνδέεται άμεσα με το πόνο: με πόνο ανατέλλουν τα νεογιλά δόντια, με πόνο πέφτουν και βγαίνουν τα μόνιμα, πόνο δημιουργεί η τερηδόνα, πόνο φέρνει το απόστημα, πόνο συνεπάγεται η εξαγωγή.
Ο Άγιος Αντίπας υπήρξε ο πρώτος χριστιανός οδοντίατρος ο οποίος μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού περί το 70 μ.Χ. όταν τον έψησαν σε ταυρόσχημο χάλκινο καμίνι στον ονομαστό ναό της Περγάμου που αποκαλείτο «κατοικητήριο του σατανά». Ο μέγας αυτός θεραπευτής των οδόντων, ποίμανε την Εκκλησία της Περγάμου, το δε όνομά του αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη (Κεφ. β’, 12-13). Στο απολυτίκιό του αναφέρεται «ως τάχιστος και μέγας ιατρός, της δεινής οδόντων νόσου» και η μνήμη του τιμάται την 11η Απριλίου. Τέλος στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο προσκυνούμε την ευωδιάζουσα κάρα του.
Σήμερα, 30η του μηνός Οκτωβρίου, η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την μνήμη και μιας ακόμη προστάτιδος των οδόντων της οποίας η μνήμη έρχεται από την Δυτική Εκκλησία καθ’όσον μαρτύρησε κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Πρόκειται για την παρθενομάρτυρα Αγία Απολλωνία από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, την πατρίδα της παρθενομάρτυρος και πανσόφου νύμφης του Χριστού Αικατερίνας γι΄αυτό και είναι συχνές οι απεικονίσεις στην Δυτική Εκκλησία της Παναγίας με το Θείο Βρέφος μεταξύ των δύο Αγίων αυτών.
Η Αγία Απολλωνία ήρθε να καθιερωθεί ως προστάτις των οδοντιάτρων και των οδοντοπαθών πολύ πριν τον Μεσαίωνα, παραμερίζοντας την τιμή των ήθελα Άννης, Σωσάννης και Σιβύλλας που μέχρι τότε τιμούσαν οι χριστιανοί ως ιάτειρες των οδόντων. Το όνομά της σήμερα είναι γνωστό σε όλο τον χριστιανικό κόσμο από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία και τιμάται από όλους τους χριστιανούς οδοντιάτρους ως προστάτιδά τους.
Το όνομα και το μαρτύριό της μας έγιναν γνωστά από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Καισαρείας όπου εκεί αναφέρεται ότι μαρτύρησε ως χριστιανή με την βίαιη εξαγωγή των δοντιών της αφού πρώτα της είχαν συντρίψει τις γνάθους. Από αυτό αναλογιζόμαστε το πόσο υπέφερε η Αγία αλλά και την μεγάλη παρρησία της στον Χριστό για όσους υποφέρουν από οδοντόπονους και με πίστη επικαλούνται το τίμιο όνομά της.
Διαβάζουμε σχετικά: «Αλλά και την θαυμασιωτάτην τότε Παρθένον πρεσβύτιν Απολλωνίαν διαλαβόντες, τους μεν οδόντας άπαντας, κόπτοντες τας σιαγόνας, εξήλασαν, πυράν δε νήσαντες προ της πόλεως, ζώσαν ηπείλουν κατακαύσαι, εί μη συνεκφωνήσειεν αυτοίς τα της ασεβείας κηρύγματα. Η δε υποπαραιτησαμένη βραχύ και ανεθείσα, συντόνως επεπήδησεν εις το πυρ και καταπέφλεκται». (Απόσπασμα από την επιστολή του Επισκόπου Αλεξανδρείας Διονυσίου προς τον Φάβιο, Επίσκοπο Αντιοχέων. Ελλ. Πατρολογία ΜΙGΝΕ, τ.20, στ. 605-612).
Το μαρτύριό της τοποθετείται στο έτος 249 μ.Χ. όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο αιμοδιψής διώκτης των Χριστιανών Δέκιος (249-251 μ.Χ.).
Από το παραπάνω απόσπασμα της επιστολής που έγραψε ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Διονύσιος, φαίνεται εύγλωττα ότι την γνώριζε καλά. Γι’αυτό και την αποκαλεί «θαυμασιωτάτην παρθένον και πρεσβύτιν» γεγονός που μας αποκαλύπτει ότι η Αγία για την οποία ελάχιστα γνωρίζουμε, ήταν καθ’όλα ένα ιερό και αξιοσέβαστο πρόσωπο, τιμώμενο από την εκκλησιαστική κοινότητα και τον Επίσκοπό της. Υπήρξε παρθένος αξιοσέβαστη που διακρινόταν για την φλογερή της πίστη και τον μεγάλο ιεραποστολικό της ζήλο που την έκαναν γνωστή για την χριστιανική δράση της στον στηριγμό και καταρτισμό των Χριστιανών. Η λέξη «πρεσβύτις» δεν φανερώνει μόνο το σεβαστό της ηλικίας της αλλά και την ταυτότητά της που σημαίνει ότι ήταν μια από τις Διακόνους της Εκκλησίας με πνευματικά-εκκλησιαστικά καθήκοντα και έντονη κοινωνική δραστηριότητα για τις χήρες, τα ορφανά, τους πτωχούς και ενδεείς. Ήταν λοιπόν γνωστή στον χριστιανικό κύκλο της Αλεξανδρείας για την πίστη και την αγαθοεργία της, στοιχούσα στους λόγους του Αποστόλου Παύλου (Α’ Τιμοθ., γ’, 8-13).
Ο χώρος της δραστηριότητός της ήταν η πολυπολιτισμική πόλη της Αλεξανδρείας στην οποία κατοικούσαν άνθρωποι ετερόκλητοι και ετερόθρησκοι : Έλληνες, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Ασιάτες, Αφρικανοί που λάτρευαν τον Χριστό ή τα είδωλα. Μια τέτοια πολύβοη πόλη είχε κατοίκους διαφόρων τάξεων και καταστάσεων οικονομικών. Οι περισσότεροι είχαν ανάγκη για περίθαλψη, στοργή και συμπαράσταση καθώς και μια διέξοδο στις πνευματικές τους αναζητήσεις.
Την κοινωνική αποστολή κατ’εκείνα τα χρόνια προσέφεραν οι Κοινοβιακοί Παρθενώνες και οι Διακόνισσες της Εκκλησίας. Από τους Κοινοβιακούς Παρθενώνες προήλθαν και οι Αγίες Παρασκευή η Ρωμαία, Φεβρωνία, Αναστασία η Ρωμαία κ.ά. με έργο τους τον ευαγγελισμό του λαού. (Και όλες εκείνες οι μακάριες γυναίκες υπέστησαν την βίαιη εξαγωγή των οδόντων τους και ίσως για να πληγεί έτσι το κέντρο του λόγου και να σταματήσουν την διδαχή). Αυτό ήταν το διακόνημα της Αγίας Απολλωνίας: η παντοειδής συμπαράσταση στο ποίμνιο και όλους τους ανθρώπους, χριστιανούς και μη.
Κατά πληροφορία του Επισκόπου Αλεξανδρείας Διονυσίου στο προοίμιο της επιστολής και προ της αναφοράς στην Αγία Απολλωνία ο διωγμός των χριστιανών της Αλεξάνδρειας ξεκίνησε ένα έτος προ του γενικού διωγμού από ένα μάντη ο οποίος ξεσήκωσε εναντίον των χριστιανών τα πλήθη των εθνικών αναθερμαίνοντας την ειδωλολατρεία και τις τοπικές τους δεισιδαιμονίες.
Πρώτους απ’όλους συνέλαβαν δύο ηλικιωμένους ευσεβείς Χριστιανούς τους οποίους βασάνισαν ανηλεώς. Στο τέλος τον μεν Μετράν λιθοβόλησαν την δε Κοΐντα θανάτωσαν με ξίφος. Λεηλατούσαν, άρπαζαν, έκαιγαν τις περιουσίες των χριστιανών και τους ίδιους τους βασάνιζαν∙ όλοι υπέμεναν καρτερικά εκτός από έναν που αρνήθηκε την πίστη του, φοβούμενος την ζωή του.
Την Αγία Απολλωνία την συνέλαβαν και την βασάνισαν. Αφού της συνέτριψαν τις σιαγόνες, με βίαιο τρόπο έκαναν εξαγωγή όλων των δοντιών της. Μετά ανάβοντας μεγάλη φωτιά την απείλησαν να την κάψουν ζωντανή αν δεν απάγγελε μαζί τους «τα της ασεβείας κηρύγματα» και την άρνηση του Χριστού. Αιμόφυρτη και ταλαιπωρημένη καθώς ήταν αρνήθηκε να συμμορφωθεί στην εντολή του αυτοκράτορα∙ ούτε στα είδωλα επρόκειτο να προσευχηθεί ούτε βέβαια και να θυσιάσει. Μπροστά στη φωτιά ζήτησε λίγο χρόνο για να σκεφθεί∙ και φυσικά προτίμησε τον Χριστό παρά την ζωή και την άνεσή της. Έκανε για λίγο ότι παραιτείται από τις θέσεις της και την άφησαν να σκεφθεί. Τότε εκείνη με τόλμη περισσή επήδηξε μόνη της στην φωτιά και κατακάηκε! Έτσι έλαβε τον αθλητικό στέφανο η θαυμασιωτάτη παρθένος και πρεσβύτις Απολλωνία! Η γενναία πράξη της ήταν ένα ηχηρό ράπισμα για τους δημίους της και τους διώκτες του χριστιανισμού…..
Ωστόσο εκείνοι συνέχισαν τις ωμότητες εναντίον των χριστιανών. Ακολούθως συνέλαβαν τον Σεραπίωνα και αφού του έσπασαν τις αρθρώσεις, τον γκρέμισαν από ένα υπερώο. Το ίδιο έγινε και για μεγάλο πλήθος χριστιανών που αρνούνταν να θυσιάσουν. Τον Ιουλιανό που υπέφερε από ποδάγρα μαζί με τον υπηρέτη του, τους μαστίγωσαν κρεμασμένους, τους άλειψαν με ασβέστη και τους κατέκαψαν. Το δήμιο στρατιώτη Βησά που μετανόησε για τις πράξεις του, τον αποκεφάλισαν. Τον Μακάριο από την Λιβύη τον έκαψαν ζωντανό. Οι Επίμαχος και Αλέξανδρος βασανίστηκαν και πέθαναν αφού τους περιέχυσαν με αναμμένο ασβέστη. Η παρθένος Αμμωναρία και η πρεσβύτις Μερκουρία θανατώθηκαν φρικτά. Το ίδιο και οι Αιγύπτιοι Ήρων, Άττηρας, Ισίδωρος και ο ανήλικος Διόσκορος. Ακολούθησε το μαρτύριο του Νεμεσίωνος του Αιγυπτίου καθώς των Άμμωνος, Ζήνωνος, Πτολεμαίου και Ιγγένη που αποκάλυψαν στο δικαστήριο την χριστιανική τους ταυτότητα πάνω στην προσπάθειά τους να πείσουν κάποιον βασανιζόμενο χριστιανό να μην εξομώσει.
Η μνήμη της Αγίας Απολλωνίας και των συν αυτή μαρτυρησάντων στον διωγμό της Αλεξάνδρειας επί Δεκίου τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 30 Οκτωβρίου και από την Δυτική στις 9 Φεβρουαρίου. Στην Δυτική Εκκλησία και περισσότερο στην πόλη της Ρώμης σώζονται ναοί, πλατείες, δρόμοι, προσκυνητάρια, δειπνητήρια που φέρουν το όνομά της. Η Αγία κάρα της φυλάσσεται στον ναό Santa Maria in Trastevere, ενώ σε διαφόρους ναούς φυλάσσονται τεμάχια των ιερών λειψάνων της ή οι τίμιοι οδόντες της. Εικόνες, πίνακες και αγάλματά της κοσμούν ναούς και πόλεις της Ευρώπης όπου παντού είναι γνωστό το μαρτύριό της, κυκλοφορούν διάφοροι θρύλοι και λαϊκές παραδόσεις γι’αυτήν και τιμάται ως προστάτις των οδοντικών παθήσεων. Συνήθως παριστάνεται να κρατά μια τανάλια με ένα δόντι (σύμβολο του μαρτυρίου της) και το ένα πόδι της να πατά την φωτιά.
Το όνομά της στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και γλώσσες φέρουν πολλές γυναίκες: Apollonia, Apolline, Apollonie, Pollonie, Polline, Apolonia, Polonia, Ploni.
Είθε η τιμή της να εξαπλωθεί και στον Ορθόδοξο χώρο και οι πρεσβείες της να ενισχύουν όλους τους οδοντοπαθείς.
Σύντομος βίος.
Η μνήμη της τιμάται στην Ελλαδική Εκκλησία, στις 30 Οκτωβρίου, σύμφωνα με σχετική Απόφαση (έτος 2000 μ.Χ.) της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώ στη Δυτική Εκκλησία τιμάται στις 9 Φεβρουαρίου και μάλιστα θεωρείται ως προστάτιδα των οδοντιάτρων (μέχρι το έτος 1967 μ.Χ., την τιμούσαν και στον Ελλαδικό χώρο, οι οδοντίατροι, ως προστάτιδά τους. Έκτοτε καθιέρωσαν ως προστάτη τους τον Άγιο Αντίπα, Επίσκοπο Περγάμου - τιμάται 11 Απριλίου).
Η Αγία Απολλωνία μαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια, λίγο πριν να ξεσπάσει ο διωγμός επί Δεκίου (248-249 μ.Χ.). Αναφέροντας ο ιστορικός Ευσέβιος (ο Καισαρείας) επιστολή του Αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας (τιμάται 3 Οκτωβρίου) για τα γεγονότα που προηγήθηκαν του διωγμού του Δεκίου στην Αλεξάνδρεια, μνημονεύει την Αγία Απολλωνία, «τήν θαυμασιωτάτην πρεσβῡτιν παρθένον», η οποία έπεσε αυτοβούλως στην πυρά. Το σχετικό απόσπασμα αναφέρει: «Ἀλλά καί τήν θαυμασιωτάτην τότε παρθένον πρεσβῡτιν Ἀπολλωνίαν διαλαβόντες, τούς μέν ỏδόντας ἃπαντας κόπτοντες τάς σιαγόνας έξήλασαν,πυράν δέ νήσαντες πρό τῆς πόλεως ζῶσαν ἠπείλουν κατακαύσειν, εἰ μή συνεκφωνήσειεν αὐτοῖς τά τῆς ἀσεβείας κηρύγματα. Ἡ δέ, ὑποπαραιτησαμένη βραχύ καί ἀνεθεῖσα, ἐπήδησεν εἰς τό πῡρ καί καταπέφλεκται». Το «παρθένος πρεσβῡτις» προφανώς σημαίνει ότι η Απολλωνία ήταν Διακόνισσα.
Δυστυχώς στα συναξάρια δεν αναφέρονται κάποια στοιχεία. Στο συναξάριο της Αγία Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας (τιμάται 22 Δεκεμβρίου), αναγράφεται ότι, όταν μαρτύρησε η Αγία Αναστασία, «το λείψανό της το πήρε μία γυναίκα, που λεγόταν Απολλωνία, αφού χρησιμοποίησε τη γνωριμία της με τη σύζυγο του Επάρχου. Ενταφίασε το Σώμα της στον κήπο της, όπου αργότερα έκτισε Ναό προς τιμήν της (ποιός ακριβώς ήταν ο τόπος του μαρτυρίου και του ενταφιασμού της δεν γνωρίζουμε). Από το γεγονός πάντως, ότι είχε γνωριμία με τη γυναίκα του Επάρχου, εξάγεται το συμπέρασμα, ότι ήταν γόνος οικογένειας περιωπής.
Τα Ιερά δόντια της Αγίας Μάρτυρος Απολλωνίας.
Τα πιο γνωστά λείψανα δοντιών είναι σίγουρα της Αγίας Μάρτυρος Απολλωνίας, η οποία θεωρείται ως η προστάτιδα της οδοντιατρικής και των ανθρώπων που πάσχουν από οδοντιατρικές ασθένειες και τα συναφή προβλήματα. Κέρδισε το ρόλο αυτό, με βάση τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου της. Σύμφωνα με την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου Καισαρείας κάηκε ζωντανή στην Αλεξάνδρεια μετά από βασανιστήρια που περιλάμβαναν μια οδυνηρή και βίαιη εξαγωγή των δοντιών της. Δεν είναι περίεργο, επομένως, ότι το πιο κοινό κειμήλιο που αποδίδεται στην Αγία Απολλωνία είναι ένα δόντι. Το 1987 ο Wiliam S. Walsh προσπάθησε να ταξινομήσει τα λείψανα της Αγίας Απολλωνίας και βρήκε δέκα εκκλησίες να κατέχουν λείψανα της Αγίας Απολλωνίας (Walsh W. S., Curiosities of popular customs and ofrites, ceremonies, observances, and miscellaneous antiquities, J. B. Lippincott Co, Philadelphia, 1897), ενώ οι Skrobonja et al. αναφέρονται σε 15 τόπους στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ με παρουσία λειψάνων της Αγίας, πολλά όμως από αυτά να είναι αμφισβητούμενα [Škrobonja A, Rotschild V, Culina T, St Apollonia's tooth- a relic in the cathedral treasury in Rab (Croatia), British Dental Journal 2009, 207 (10), σελ.: 499-502]. Δόντια της Αγίας Απολλωνίας μπορεί να δείτε στον θησαυρό του καθεδρικού ναού της πόλης Rab, στην Κροατία, καθώς και στον καθεδρικό ναό του Πόρτο, στην Πορτογαλία. Τεμάχια δοντιών κατέχει επίσης το Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου, καθώς και η Αγγλικανική εκκλησία στο Walshingan της Βρετανίας (Beal JF, Tooth Relics, British Dental Journal 2010, 208 (4), σελ.: 148).
Το δόντι της Αγίας Απολλωνίας στο θησαυρό του Καθεδρικού ναού της πόλης Rab, στη Κροατία
Σε αρκετές πόλεις, όπως έχει ειπωθεί, διασώζεται δόντι της Αγίας Απολλωνίας, μάρτυρος του Χριστού και προστάτιδας των οδοντιάτρων. Μία μικρή αναφορά στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσέβιου Καισαρείας, μόλις σαρανταεπτά λέξεων, για την Απολλωνία που μαρτύρησε υπέρ Χριστού, πιθανότατα το 248 ή ίσως το 249, θα δημιουργήσει σταδιακά, κατά τον Μεσαίωνα, μία πολύ δημοφιλή αγία, ικανή να θεραπεύσει, όταν την επικαλείσαι με πίστη, κάθε οδοντικό πόνο και νόσημα και στην οποία τα παιδιά αφιέρωναν τα πρώτα τους δόντια.
Το 248 γιορτάστηκε η χιλιετηρίδα της ίδρυσης της Ρώμης και αναθερμάνθηκε το εθνικό φρόνημα των Ρωμαίων. Οι Ρωμαίοι έφεραν στη μνήμη τους την παλιά εύκλεια και το μεγαλείο του κράτους, εκφράσαν τον πόθο τους για αναβίωση του ενδόξου παρελθόντος και καταβλήθηκαν προσπάθειες να ερευνηθούν τα αίτια της κατάπτωσης που γνώριζε τότε η ρωμαϊκή κοινωνία και η ρωμαϊκή πολιτεία. Υπήρχαν μερικοί που έριχναν ευθύνες για την κατάπτωση του ρωμαϊκού μεγαλείου στο Χριστιανισμό και έτσι δημιουργούσαν δυσμενείς εντυπώσεις εναντίον του και εναντίον των Χριστιανών. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι εκπρόσωποι της ειδωλολατρείας εκμεταλλεύτηκαν το κλίμα αυτό και ξεσήκωσαν τον όχλο κατά των Χριστιανών, όπως αυτό έγινε στην Αλεξάνδρεια, όπου, όπως μας πληροφορεί ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Διονύσιος, σε επιστολή του προς τον επίσκοπο Αντιοχείας Φαβιανό, κάποιος παρόρμησε και κίνησε τα πλήθη των Εθνικών εναντίον των Χριστιανών, αφού πρώτα τους φανάτισε. Από τη μαρτυρία του Διονυσίου φαίνεται ότι αυτό έγινε το 248, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Φίλιππος ο Άραβας.
Το δόντι της Αγίας Απολλωνίας με την τανάλια όργανο βασανισμού της
στο θησαυρό του Καθεδρικού ναού του Πόρτο, στην Πορτογαλία
Την πληροφορία για τον διωγμό των Χριστιανών στην Αλεξάνδρεια διέσωσε ο Ευσέβιος Καισαρείας στην Εκκλησιαστική του Ιστορία, όπου περιγράφει και τα μαρτύρια των Χριστιανών από τους Εθνικούς. Ανάμεσα στους Χριστιανούς της Αλεξάνδρειας είναι και η Απολλωνία, παρθένος πρεσβῦτις (πιθανότατα διακόνισσα), την οποίαν θα συλλάβει ο όχλος και ανάμεσα σε απειλές ότι θα την κάψουν ζωντανή, θα της βγάλουν / κόψουν όλα τα δόντια τοὺς μὲν ὀδόντας ἅπαντας κόπτοντες τὰς σιαγόνας ἐξήλασαν. Τελικά θα καεί ζωντανή. Θα πέσει αυτοβούλως στην πυρά που ετοιμάστηκε για τους Χριστιανούς. Ας δούμε το απόσπασμα με τον διωγμό των Χριστιανών της Αλεξάνδρειας και τα μαρτύριά τους: 6.41.1 Ὁ δ' αὐτὸς ἐν ἐπιστολῇ τῇ πρὸς Φάβιον, Ἀντιοχέων ἐπίσκοπον, τῶν κατὰ Δέκιον μαρτυρησάντων ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τοὺς ἀγῶνας τοῦτον ἱστορεῖ τὸν τρόπον· «οὐκ ἀπὸ τοῦ βασιλικοῦ προστάγματος ὁ διωγμὸς παρ' ἡμῖν ἤρξατο, ἀλλὰ γὰρ ὅλον ἐνιαυτὸν προύλαβεν, καὶ φθάσας ὁ κακῶν τῇ πόλει ταύτῃ μάντις καὶ ποιητής, ὅστις ἐκεῖνος ἦν, ἐκίνησεν καὶ παρώρμησεν καθ' ἡμῶν τὰ πλήθη τῶν ἐθνῶν, εἰς τὴν ἐπιχώριον αὐτοῦ δεισιδαιμονίαν ἀναρριπίσας· 6.41.2 οἳ δ' ἐρεθισθέντες ὑπ' αὐτοῦ καὶ πάσης ἐξουσίας εἰς ἀνοσιουργίαν λαβόμενοι, μόνην εὐσέβειαν τὴν θρῃσκείαν τῶν δαιμόνων ταύτην ὑπέλαβον, τὸ καθ' ἡμῶν φονᾶν. 6.41.3 πρῶτον οὖν πρεσβύτην, Μητρᾶν ὀνόματι, συναρπάσαντες καὶ κελεύσαντες ἄθεα λέγειν ῥήματα, μὴ πειθόμενον, ξύλοις τε παίοντες τὸ σῶμα καὶ καλάμοις ὀξέσιν τὸ πρόσωπον καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς κεντοῦντες, ἀγαγόντες εἰς τὸ προάστειον, κατελιθοβόλησαν. 6.41.4 εἶτα πιστὴν γυναῖκα, Κοΐνταν καλουμένην, ἐπὶ τὸ εἰδωλεῖον ἀγαγόντες, ἠνάγκαζον προσκυνεῖν· ἀποστρεφομένην δὲ καὶ βδελυττομένην ἐκδήσαντες τῶν ποδῶν διὰ πάσης τῆς πόλεως κατὰ τοῦ τραχέος λιθοστρώτου σύροντες προσαρασσομένην τοῖς μυλιαίοις λίθοις, ἅμα καὶ μαστιγοῦντες, ἐπὶ τὸν αὐτὸν ἀγαγόντες κατέλευσαν τόπον. 6.41.5 «εἶθ' ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ὥρμησαν ἐπὶ τὰς τῶν θεοσεβῶν οἰκίας, καὶ οὓς ἐγνώριζον ἕκαστοι γειτνιῶντας, ἐπεισπεσόντες ἦγον ἐσύλων τε καὶ διήρπαζον, τὰ μὲν τιμιώτερα τῶν κειμηλίων νοσφιζόμενοι, τὰ δὲ εὐτελέστερα καὶ ὅσα ἐκ ξύλων ἐπεποίητο, διαρριπτοῦντες καὶ κατακάοντες ἐν ταῖς ὁδοῖς ἑαλωκυίας ὑπὸ πολεμίων πόλεως παρεῖχον θέαν. 6.41.6 ἐξέκλινον δὲ καὶ ὑπανεχώρουν οἱ ἀδελφοὶ καὶ τὴν ἁρπαγὴν τῶν ὑπαρχόντων ὁμοίως ἐκείνοις οἷς καὶ Παῦλος ἐμαρτύρησεν, μετὰ χαρᾶς προσεδέξαντο. καὶ οὐκ οἶδ' εἴ τις, πλὴν εἰ μή πού τις εἷς ἐμπεσών, μέχρι γε τούτου τὸν κύριον ἠρνήσατο. 6.41.7 «ἀλλὰ καὶ τὴν θαυμασιωτάτην τότε παρθένον πρεσβῦτιν Ἀπολλωνίαν διαλαβόντες, τοὺς μὲν ὀδόντας ἅπαντας κόπτοντες τὰς σιαγόνας ἐξήλασαν, πυρὰν δὲ νήσαντες πρὸ τῆς πόλεως ζῶσαν ἠπείλουν κατακαύσειν, εἰ μὴ συνεκφωνήσειεν αὐτοῖς τὰ τῆς ἀσεβείας κηρύγματα. ἣ δὲ ὑποπαραιτησαμένη βραχὺ καὶ ἀνεθεῖσα, συντόνως ἐπήδησεν εἰς τὸ πῦρ, καὶ καταπέφλεκται. 6.41.8 Σεραπίωνά τε καταλαβόντες ἐφέστιον, σκληραῖς βασάνοις αἰκισάμενοι καὶ πάντα τὰ ἄρθρα διακλάσαντες, ἀπὸ τοῦ ὑπερῴου πρηνῆ κατέρριψαν. «οὐδεμία δὲ ὁδός, οὐ λεωφόρος, οὐ στενωπὸς ἡμῖν βάσιμος ἦν, οὐ νύκτωρ, οὐ μεθ' ἡμέραν, ἀεὶ καὶ πανταχοῦ πάντων κεκραγότων, εἰ μὴ τὰ δύσφημά τις ἀνυμνοίη ῥήματα, τοῦτον εὐθέως δεῖν σύρεσθαί τε καὶ πίμπρασθαι. 6.41.9 καὶ ταῦτα ἐπὶ πολὺ μὲν τοῦτον ἤκμασεν τὸν τρόπον, διαδεξαμένη δὲ τοὺς ἀθλίους ἡ στάσις καὶ πόλεμος ἐμφύλιος τὴν καθ' ἡμῶν ὠμότητα πρὸς ἀλλήλους αὐτῶν ἔτρεψεν, καὶ σμικρὸν μὲν προσανεπνεύσαμεν, ἀσχολίαν τοῦ πρὸς ἡμᾶς θυμοῦ λαβόντων, εὐθέως δὲ ἡ τῆς βασιλείας ἐκείνης τῆς εὐμενεστέρας ἡμῖν μεταβολὴ διήγγελται, καὶ πολὺς ὁ τῆς ἐφ' ἡμᾶς ἀπειλῆς φόβος ἀνετείνετο.
Πρωτότυπη λειψανοθήκη με την κάτω γνάθο
της Αγίας Μάρτυρος Απολλωνίας.
Επισκοπικό Μουσείο του Καθεδρικού του Μπρίντιζι, Ιταλία.
Παρόλο που καμιά άλλη πληροφορία για την μάρτυρα του Χριστού Απολλωνία δεν είναι γνωστή, το μαρτύριο της Απολλωνίας συνάρπασε την φαντασία των ανθρώπων του Μεσαίωνα που θα διαδώσουν τη λατρεία της και θα την επικαλούνται κάθε φορά που θα έχουν πόνους στα δόντια ή άλλα οδοντικά νοσήματα.
Η Αγία Απολλωνία και το μαρτύριό της θα αποτελέσει έμπνευση για πολλούς ζωγράφους και γλύπτες, ακόμα και σήμερα, και πολλά αγάλματά της (απεικονίζεται συνήθως ως νέα γυναίκα που κρατάει μια τανάλια στα χέρια της) θα κοσμήσουν καθολικούς ναούς της Δυτικής Ευρώπης. Θα ονομαστεί επίσης και προστάτης των οδοντιάτρων, ανάμεσα στους οποίους και των ελλήνων οδοντιάτρων (μέχρι το 1967).
Οι Έλληνες οδοντίατροι είχαν, όπως και όλοι οι οδοντίατροι του κόσμου, ως άγιο προστάτη την Αγία Απολλωνία, η οποία, όπως είδαμε, είχε υποστεί το μαρτύριο της εξαγωγής των δοντιών. Αλλά σε ειδική τελετή που έγινε το 1967 αντικαταστάθηκε με τον Άγιο Αντίπα, πολιούχο της Περγάμου, ο οποίος έκτοτε καθιερώθηκε ως ο άγιος-προστάτης των Ελλήνων οδοντιάτρων (αλλά και των Ρώσων οδοντιάτρων μεταγενέστερα).
Η μνήμη της Αγίας μάρτυρος Απολλωνίας τιμάται στην Ελλαδική Εκκλησία, στις 30 Οκτωβρίου, σύμφωνα με σχετική Απόφαση (έτος 2000) της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώ στην Καθολική Εκκλησία τιμάται στις 9 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον.
Ἧχος πλ. α´ Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν ὁδόντων ἐκρίζωσιν καθυπέμεινας καί συτριβήν τῶν σῶν γνάθων, Ἀπολλωνία σεμνή, ἐκλεκτή παρθενομάρτυς καί παρέδωκας σῶμα τό θεῖον σου πυρί, ἵνα δρόσου θεϊκῆς παστάδος ἐπαπολαύσης καί χάριν λάβης ὁδόντων διώκειν ἄλγη τά κατώδυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου