Αγία Αθανασία και οι κόρες της Θεοδότη ,Θεοκτίστη και Ευδοξία. Ημέρα Μνήμης: 31 Ιανουαρίου.
Εις τον Κύρον και Ιωάννην
Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,
Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.
Εις την Αθανασίαν, Θεοδότην, Θεοκτίστηω και Ευδοξίαν
Μήτηρ ἀρίστη, καὶ τριὰς θυγατέρων,
Πόθῳ Πατρὸς θνῄσκουσι τοῦ πάντων ξίφει.
Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.
Ό Βίος και ή Πολιτεία των τεσσάρων αυτών αγίων μορφών δεν είναι εκτεταμένος και αναφέρεται μέσα στο «Συναξάρι» των Άγιων Μαρτύρων Κύρου καί Ιωάννου πού λέγονται και Ανάργυροι από τους πιστούς, διότι δεν αγαπούσαν τα χρήματα (αργύρια) και έθεράπευαν τους ασθενείς «άνευ αργυρίου» (άνευ άμοιβης).
Γράφει λοιπόν ό Συναξαριστής: Οι δύο αυτοί "Αγιοι Κΰρος και Ιωάννης ζούσαν την εποχή του αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανοϋ, γύρω στα τέλη του τρίτου αιώνος μετά Χριστόν (το 292 μ.Χ. άκριβώς), ό μεν Κϋρος στην "Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ό δε Ιωάννης στην "Εδεσσα της Μεσοποταμίας. Επειδή τότε έγινε και νέος μεγάλος διωγμός των Χριστιανών, ό "Αγιος Κΰρος πήγε και έμόνασε σε κάποιο Μοναστήρι, που βρισκόταν στον Άραβικόν Κόλπον και με την σκληρή ασκηση και την θερμή πίστη και αδιάκοπη προσευχή έφθασε πολύ ψηλά στον κόσμον της Χάριτος και έλαβε το χάρισμα να θαυματουργή και να θεραπεύη τους ασθενείς. Κόσμος πολύς συγκεντρωνόταν στο Μοναστήρι του για θεραπεία και ή φήμη του απλώθηκε πολύ γρήγορα σε ολην την χώρα και πέραν άπο αυτήν.
"Ο "Αγιος Ιωάννης,όταν βρισκόταν στα "Ιεροσόλυμα για κάποια εργασία και άκουσε τα θαυμαστά κατορθώματα του Αγίου Κύρου, πήγε αμέσως στο Μοναστήρι, ον συνάντησε και έμεινε κοντά του,βοηθός καΐ συνεργάτης του στον καλόν αγώνα της θεραπείας των ασθενών.
Την ίδια εποχή όμως ζούσε στην Αλεξάνδρεια και ή πιστή Αθανασία με τΙς τρεις κόρες της, την Θεοδότη,15 χρονών, την Θεοκτίστη, 13 χρονών καΐ την Εύδοξίαν,11 χρονών και ή ζωή τους κυλούσε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου. Ή καλή αυτή μητέρα φρόντιζε, μέρα καϊ νύχτα, για την χριστιανικήν άνατροφήν των παιδιών της,ώστε να αγαπήσουν ολόψυχα τον Χριστόν και να είναι και οι τρεις τους ολοζώντανες λαμπάδες Πίστεως και Αγάπης προς τον Θεόν. Και εΐχαν φτάσει σε ζηλευτόν έπίπεδον αρετής, μητέρα και παιδιά, καΐ η καρδιά τους ήταν γεμάτη φως και ελπίδα και λαχτάρα για τον Κύριον. Γι" αυτό και όταν τις κατήγγειλαν ως Χριστιανές στον σκληρόν ηγεμόνα της περιοχής Συριανόν,δεν δείλιασαν καθόλου και δεν αρνήθηκαν την Πίστι τους. Ώμολόγησαν θαρρετά ότι πιστεύουν στον Χριστόν και τον λατρεύουν ως Θεόν άληθινόν και μοναδικόν σωτήρα του κόσμου.
"Οταν έμαθαν οι δύο "Αγιοι Ανάργυροι την σύλληψη των τεσσάρων γυναικών, ανησύχησαν μήπως ή Αθανασία με τα τρία ανήλικα κορίτσια της φοβηθοϋν τα βασανιστήρια και αρνηθούν τον Χριστόν.
- Πρέπει να τρέξουμε κοντά τους, να τις βοηθήσουμε όσο μπορούμε, εΐπαν και ξεκίνησαν αμέσως για την Αλεξάνδρεια.
Την ήμερα λοιπόν, πού ώδήγησαν τις τέσσερις γυναΐκες μπροστά στον Συριανό, εμφανίστηκαν και οι "Αγιοι Κύρος και Ιωάννης για να τις ενθαρρύνουν και να τις στηρίξουν πνευματικά στο μαρτύριον. Το γεγονός όμως αυτής της πολύ αδελφικής συμπαραστάσεως εξαγρίωσε τον ηγεμόνα και διέταξε την ίδια ώρα να βασανίσουν τους δύο Άγιους και
μάλιστα μπροστά στις γυναίκες για να τις έκφοβίση.
Οί δήμιοι άρχισαν χωρίς καθυστέρησι τα βασανιστήρια, τα όποια οί "Αγιοι τα δέχονταν πρόθυμα, προσευχόμενοι συνεχώς στον Χριστόν:
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενοΰ...
Οι γυναίκες, πού παρακολουθούσαν τα σκληρά μαρτύρια, αντί να φοβηθοΰν και να λιποψυχήσουν, έπαιρναν ιτερισσότερον θάρρος και εκείνες τώρα έδιναν κουράγιο στους δύο Άγιους και όλοι μαζί προσεύχονταν και έδόξαζαν τον Θεόν για τα όσα γίνονταν την τρομερή έκείνην ώρα:
- Τις Θεός μέγας, ως ό Θεός ημών! Σϋ εΐ ό Θεός ημών !...
Αληθινά ήταν τρομερή εκείνη ή ώρα, όχι μόνον για τα μαρτύρια τα φοβερά και τους βασανισμούς, πού έκαναν οΐ δήμιοι, όσον για το θάρρος και την άφοβία των ανθρώπων αυτών, πού αντί να κλαίνε και να εκλιπαρούν για έλεος και άφεσι, προσεύχονταν και έδόξαζαν μεγαλόφωνα τον Χριστόν για την τιμή και την ευτυχία να μαρτυρήσουν υπέρ του ονόματος Του.
Άλλα το θαυμάσιον θέαμα της αυτοθυσίας των έξι αυτών αγίων ψυχών έξώργισε ακόμα πιο πολύ τον τύραννον Συριανόν, πού διέταξε τώρα να βασανιστούν και τα τρία ανήλικα κορίτσια. Ή κολασμένη και άγρια ψυχή του ηγεμόνα δεν ντράπηκε ούτε την μικρή ηλικία των κοριτσιών, ούτε την ανθρώπινη αδυναμία τους, ούτε και δίστασε να έξευτελίση κάθε έννοια σεβασμού και ανθρωπιάς. Ούρλιαξε σαν θηρίο:
- Να τις τσακίσετε αμέσως καϊ τις τρεις!
Ή μητέρα τους, ή όντως «αρίστη μήτηρ», πλησίασε, τα σταύρωσε και τα τρία, τα φίλησε στοργικά και τους ευχήθηκε «Καλόν Παράδεισον, κοντά στον Χριστόν».Τους είπε να κάνουν υπομονή ως το τέλος και να μη φοβηθούν.
- Λίγο ακόμα, παιδάκια μου, λίγο ακόμα! "Ύστερα θάρθή ό Θεός να μας πάρη για πάντα κοντά του!
Εκείνα φίλησαν με σεβασμό και αγάπη το χέρι της, έκαναν τον σταυρό τους και άρχισαν να ψέλνουν με την αθώα φωνή τους δλα μαζί:
- Ιησού Χριστέ μου, της ζωής μου δοτηρ σπεΰσον νυν και γίνε της ζωής μου σωτήρ...
Οι δήμιοι χτυπούν πια με λύσσα τους Αγίους και τα τρία παιδιά, ενώ ό ηγεμόνας δείχνει με το χέρι του την Αθανασία και δίνει εντολή να την βασανίσουν κι' αυτήν."Ετσι το ομαδικό αυτό μαρτύριο μοιάζει σαν αληθινή ανθρωποθυσία, που συντρίβει τα είδωλα και διαλύει τους δαίμονες, άφοϋ όλα αυτά μαρτυρούν την Πίστη στον Θεόν και την Υπακοή στο θέλημα Του. Τρέχουν τα αίματα από τις πληγές των Αγίων, πού βασανίζονται, άλλα δεν λυγίζουν και οί φωνές τους γίνονται ακόμα πιο δυνατές και πιο θερμές προς τον Χριστό:
- Δόξα Πατρί και Υίω και Άγίω Πνεύματι... - Ό Μονογενής Υίός και Λόγος του Θεού αθάνατος
υπάρχων...
Τότε ό Συριανός τους ρώτησε για τελευταία φορά εάν θέλουν να αρνηθούν την πίστη τους, αλλά όλοι ώμολόγησαν πρόθυμα με μια φωνή:
- Ποτέ δεν θα αρνηθούμε τον Χριστόν! Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χρίστου; Δοξασμένον το Ύπεράγιον όνομά Του!
Το χέρι του ηγεμόνα έδωσε την τελικήν έντολήν:
- Να αποκεφαλισθούν
Με χαρά τους έσκυψαν όλοι και δέχτηκαν το χτύπημα: του ξίφους. Τα αγιασμένα κεφάλια τους Έπεσαν πάνω στο χώμα, ενώ οι ψυχές τους πέταξαν ψηλά στον θρόνον του Θεού για να λάβουν το αμάραντο στεφάνι,το μονάκριβο στεφάνι της αιώνιας νίκης! Και Όλα αυτά τα θαυμαστά έγιναν καϊ μένουν εις τον αιώνα, χάρις στην βοήθεια του Τριαδικού Θεού, πού με την μορφή της Πίστεως μπαίνει μέσα στην καρδιά και την μεταμορφώνει. Και το ίδιο έγινε σε αμέτρητες άλλες καρδιές Αγίων καϊ γίνεται και σήμερα και θα γίνεται πάντα, διότι ό Θεός θέλει όλοι να μετανοήσουμε, να πάμε κοντά Του και να σωθούμε. «Ταΐς των Σών Άγιων πρεσβείαις, Χριστέ ό Θεός, έλέησον ημάς. Αμήν».
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’.
Τά θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστέ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς Βασιλείας τά σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τήν δωρεάν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα ἡμῶν τά πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ, Κῦρε θεόφρον, σύν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ· ὑμεῖς γάρ θείοι ἱατροί ὑπάρχετε.
Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰς χαμαιζήλους ἡδονὰς συμπατοῦντες, πρὸς μαρτυρίου Ἀθληταὶ θεῖον ὕψος, περιφανῶς ἐπήρθητε ἐν χάριτι, Κῦρε Ἰωάννη τε, οἰκουμένης φωστῆρες· ὅθεν ἱκετεύομεν, σκοτασμοῦ ἁμαρτίας, καὶ νοσημάτων ῥύσασθαι ἡμᾶς, τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν ἱκετεύοντες.
Ὁ Οἶκος
Ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ἀναθέμενοι Ἅγιοι, πᾶσαν πεῖραν δεινῶν δι᾿ αὐτὸν ὑπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναῖοι, καὶ μετὰ τέλος, πᾶσι πηγάζετε τὰ θεῖα χαρίσματα, τοῖς ἐν ποικίλαις νόσοις ὑπάρχουσι, καὶ ὑπὸ πολλῶν ἐταζομένοις κακῶν, ὧν εἷς καὶ πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ ὁ τάλας· τὸ σῶμα γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τραυμάτων χαλεπῶν ὀδυνῶμαι, καὶ πίστει ὑμῖν βοῶ, ἰάσασθέ με· ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.
Εις τον Κύρον και Ιωάννην
Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,
Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.
Εις την Αθανασίαν, Θεοδότην, Θεοκτίστηω και Ευδοξίαν
Μήτηρ ἀρίστη, καὶ τριὰς θυγατέρων,
Πόθῳ Πατρὸς θνῄσκουσι τοῦ πάντων ξίφει.
Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.
Ό Βίος και ή Πολιτεία των τεσσάρων αυτών αγίων μορφών δεν είναι εκτεταμένος και αναφέρεται μέσα στο «Συναξάρι» των Άγιων Μαρτύρων Κύρου καί Ιωάννου πού λέγονται και Ανάργυροι από τους πιστούς, διότι δεν αγαπούσαν τα χρήματα (αργύρια) και έθεράπευαν τους ασθενείς «άνευ αργυρίου» (άνευ άμοιβης).
Γράφει λοιπόν ό Συναξαριστής: Οι δύο αυτοί "Αγιοι Κΰρος και Ιωάννης ζούσαν την εποχή του αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανοϋ, γύρω στα τέλη του τρίτου αιώνος μετά Χριστόν (το 292 μ.Χ. άκριβώς), ό μεν Κϋρος στην "Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ό δε Ιωάννης στην "Εδεσσα της Μεσοποταμίας. Επειδή τότε έγινε και νέος μεγάλος διωγμός των Χριστιανών, ό "Αγιος Κΰρος πήγε και έμόνασε σε κάποιο Μοναστήρι, που βρισκόταν στον Άραβικόν Κόλπον και με την σκληρή ασκηση και την θερμή πίστη και αδιάκοπη προσευχή έφθασε πολύ ψηλά στον κόσμον της Χάριτος και έλαβε το χάρισμα να θαυματουργή και να θεραπεύη τους ασθενείς. Κόσμος πολύς συγκεντρωνόταν στο Μοναστήρι του για θεραπεία και ή φήμη του απλώθηκε πολύ γρήγορα σε ολην την χώρα και πέραν άπο αυτήν.
"Ο "Αγιος Ιωάννης,όταν βρισκόταν στα "Ιεροσόλυμα για κάποια εργασία και άκουσε τα θαυμαστά κατορθώματα του Αγίου Κύρου, πήγε αμέσως στο Μοναστήρι, ον συνάντησε και έμεινε κοντά του,βοηθός καΐ συνεργάτης του στον καλόν αγώνα της θεραπείας των ασθενών.
Την ίδια εποχή όμως ζούσε στην Αλεξάνδρεια και ή πιστή Αθανασία με τΙς τρεις κόρες της, την Θεοδότη,15 χρονών, την Θεοκτίστη, 13 χρονών καΐ την Εύδοξίαν,11 χρονών και ή ζωή τους κυλούσε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου. Ή καλή αυτή μητέρα φρόντιζε, μέρα καϊ νύχτα, για την χριστιανικήν άνατροφήν των παιδιών της,ώστε να αγαπήσουν ολόψυχα τον Χριστόν και να είναι και οι τρεις τους ολοζώντανες λαμπάδες Πίστεως και Αγάπης προς τον Θεόν. Και εΐχαν φτάσει σε ζηλευτόν έπίπεδον αρετής, μητέρα και παιδιά, καΐ η καρδιά τους ήταν γεμάτη φως και ελπίδα και λαχτάρα για τον Κύριον. Γι" αυτό και όταν τις κατήγγειλαν ως Χριστιανές στον σκληρόν ηγεμόνα της περιοχής Συριανόν,δεν δείλιασαν καθόλου και δεν αρνήθηκαν την Πίστι τους. Ώμολόγησαν θαρρετά ότι πιστεύουν στον Χριστόν και τον λατρεύουν ως Θεόν άληθινόν και μοναδικόν σωτήρα του κόσμου.
"Οταν έμαθαν οι δύο "Αγιοι Ανάργυροι την σύλληψη των τεσσάρων γυναικών, ανησύχησαν μήπως ή Αθανασία με τα τρία ανήλικα κορίτσια της φοβηθοϋν τα βασανιστήρια και αρνηθούν τον Χριστόν.
- Πρέπει να τρέξουμε κοντά τους, να τις βοηθήσουμε όσο μπορούμε, εΐπαν και ξεκίνησαν αμέσως για την Αλεξάνδρεια.
Την ήμερα λοιπόν, πού ώδήγησαν τις τέσσερις γυναΐκες μπροστά στον Συριανό, εμφανίστηκαν και οι "Αγιοι Κύρος και Ιωάννης για να τις ενθαρρύνουν και να τις στηρίξουν πνευματικά στο μαρτύριον. Το γεγονός όμως αυτής της πολύ αδελφικής συμπαραστάσεως εξαγρίωσε τον ηγεμόνα και διέταξε την ίδια ώρα να βασανίσουν τους δύο Άγιους και
μάλιστα μπροστά στις γυναίκες για να τις έκφοβίση.
Οί δήμιοι άρχισαν χωρίς καθυστέρησι τα βασανιστήρια, τα όποια οί "Αγιοι τα δέχονταν πρόθυμα, προσευχόμενοι συνεχώς στον Χριστόν:
- Κύριε των Δυνάμεων, μεθ' ημών γενοΰ...
Οι γυναίκες, πού παρακολουθούσαν τα σκληρά μαρτύρια, αντί να φοβηθοΰν και να λιποψυχήσουν, έπαιρναν ιτερισσότερον θάρρος και εκείνες τώρα έδιναν κουράγιο στους δύο Άγιους και όλοι μαζί προσεύχονταν και έδόξαζαν τον Θεόν για τα όσα γίνονταν την τρομερή έκείνην ώρα:
- Τις Θεός μέγας, ως ό Θεός ημών! Σϋ εΐ ό Θεός ημών !...
Αληθινά ήταν τρομερή εκείνη ή ώρα, όχι μόνον για τα μαρτύρια τα φοβερά και τους βασανισμούς, πού έκαναν οΐ δήμιοι, όσον για το θάρρος και την άφοβία των ανθρώπων αυτών, πού αντί να κλαίνε και να εκλιπαρούν για έλεος και άφεσι, προσεύχονταν και έδόξαζαν μεγαλόφωνα τον Χριστόν για την τιμή και την ευτυχία να μαρτυρήσουν υπέρ του ονόματος Του.
Άλλα το θαυμάσιον θέαμα της αυτοθυσίας των έξι αυτών αγίων ψυχών έξώργισε ακόμα πιο πολύ τον τύραννον Συριανόν, πού διέταξε τώρα να βασανιστούν και τα τρία ανήλικα κορίτσια. Ή κολασμένη και άγρια ψυχή του ηγεμόνα δεν ντράπηκε ούτε την μικρή ηλικία των κοριτσιών, ούτε την ανθρώπινη αδυναμία τους, ούτε και δίστασε να έξευτελίση κάθε έννοια σεβασμού και ανθρωπιάς. Ούρλιαξε σαν θηρίο:
- Να τις τσακίσετε αμέσως καϊ τις τρεις!
Ή μητέρα τους, ή όντως «αρίστη μήτηρ», πλησίασε, τα σταύρωσε και τα τρία, τα φίλησε στοργικά και τους ευχήθηκε «Καλόν Παράδεισον, κοντά στον Χριστόν».Τους είπε να κάνουν υπομονή ως το τέλος και να μη φοβηθούν.
- Λίγο ακόμα, παιδάκια μου, λίγο ακόμα! "Ύστερα θάρθή ό Θεός να μας πάρη για πάντα κοντά του!
Εκείνα φίλησαν με σεβασμό και αγάπη το χέρι της, έκαναν τον σταυρό τους και άρχισαν να ψέλνουν με την αθώα φωνή τους δλα μαζί:
- Ιησού Χριστέ μου, της ζωής μου δοτηρ σπεΰσον νυν και γίνε της ζωής μου σωτήρ...
Οι δήμιοι χτυπούν πια με λύσσα τους Αγίους και τα τρία παιδιά, ενώ ό ηγεμόνας δείχνει με το χέρι του την Αθανασία και δίνει εντολή να την βασανίσουν κι' αυτήν."Ετσι το ομαδικό αυτό μαρτύριο μοιάζει σαν αληθινή ανθρωποθυσία, που συντρίβει τα είδωλα και διαλύει τους δαίμονες, άφοϋ όλα αυτά μαρτυρούν την Πίστη στον Θεόν και την Υπακοή στο θέλημα Του. Τρέχουν τα αίματα από τις πληγές των Αγίων, πού βασανίζονται, άλλα δεν λυγίζουν και οί φωνές τους γίνονται ακόμα πιο δυνατές και πιο θερμές προς τον Χριστό:
- Δόξα Πατρί και Υίω και Άγίω Πνεύματι... - Ό Μονογενής Υίός και Λόγος του Θεού αθάνατος
υπάρχων...
Τότε ό Συριανός τους ρώτησε για τελευταία φορά εάν θέλουν να αρνηθούν την πίστη τους, αλλά όλοι ώμολόγησαν πρόθυμα με μια φωνή:
- Ποτέ δεν θα αρνηθούμε τον Χριστόν! Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χρίστου; Δοξασμένον το Ύπεράγιον όνομά Του!
Το χέρι του ηγεμόνα έδωσε την τελικήν έντολήν:
- Να αποκεφαλισθούν
Με χαρά τους έσκυψαν όλοι και δέχτηκαν το χτύπημα: του ξίφους. Τα αγιασμένα κεφάλια τους Έπεσαν πάνω στο χώμα, ενώ οι ψυχές τους πέταξαν ψηλά στον θρόνον του Θεού για να λάβουν το αμάραντο στεφάνι,το μονάκριβο στεφάνι της αιώνιας νίκης! Και Όλα αυτά τα θαυμαστά έγιναν καϊ μένουν εις τον αιώνα, χάρις στην βοήθεια του Τριαδικού Θεού, πού με την μορφή της Πίστεως μπαίνει μέσα στην καρδιά και την μεταμορφώνει. Και το ίδιο έγινε σε αμέτρητες άλλες καρδιές Αγίων καϊ γίνεται και σήμερα και θα γίνεται πάντα, διότι ό Θεός θέλει όλοι να μετανοήσουμε, να πάμε κοντά Του και να σωθούμε. «Ταΐς των Σών Άγιων πρεσβείαις, Χριστέ ό Θεός, έλέησον ημάς. Αμήν».
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’.
Τά θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστέ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς Βασιλείας τά σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.
Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τήν δωρεάν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα ἡμῶν τά πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ, Κῦρε θεόφρον, σύν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ· ὑμεῖς γάρ θείοι ἱατροί ὑπάρχετε.
Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰς χαμαιζήλους ἡδονὰς συμπατοῦντες, πρὸς μαρτυρίου Ἀθληταὶ θεῖον ὕψος, περιφανῶς ἐπήρθητε ἐν χάριτι, Κῦρε Ἰωάννη τε, οἰκουμένης φωστῆρες· ὅθεν ἱκετεύομεν, σκοτασμοῦ ἁμαρτίας, καὶ νοσημάτων ῥύσασθαι ἡμᾶς, τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν ἱκετεύοντες.
Ὁ Οἶκος
Ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ἀναθέμενοι Ἅγιοι, πᾶσαν πεῖραν δεινῶν δι᾿ αὐτὸν ὑπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναῖοι, καὶ μετὰ τέλος, πᾶσι πηγάζετε τὰ θεῖα χαρίσματα, τοῖς ἐν ποικίλαις νόσοις ὑπάρχουσι, καὶ ὑπὸ πολλῶν ἐταζομένοις κακῶν, ὧν εἷς καὶ πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ ὁ τάλας· τὸ σῶμα γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τραυμάτων χαλεπῶν ὀδυνῶμαι, καὶ πίστει ὑμῖν βοῶ, ἰάσασθέ με· ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου