Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019

Εορταζόμενοι Άγιοι 31ης Ιανουαρίου.



Τῇ ΛΑ' (31η) τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων:

Κύρος ἀπό Ἀλεξάνδρεια καί Ἰωάννης ἀπό Ἐδέσσης Μεσσοποταμίας Μεσσοποταμίας (σημ. Οὔρφα), οἱ ἀνάργυροι ἰατροί, μοναχοί ὁσιομάρτυρες στήν Κανώπη Αἰγύπτου, συμμάρτυρες Ἁγ. Ἀθανασίας καί τῶν 3 θυγατέρων της Θεοδότης, Θεοκτίστης καί Εὐδοξίας, ἐπειδή τίς ὑπεράσπισαν στόν ἀγῶνα τοῦ Μαρτυρίου (31/1, +311) [ἀνακομιδή λειψάνων 28/6]

Ἀθανασία καί οἱ 3 θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη καί Εὐδοξία, μάρτυρες στήν Κανώπη Αἰγύπτου, συμμάρτυρες Ἁγ. Ἀναργύρων Κύρου καί Ἰωάννη (31/1, +311)

Ἀρσένιος τῆς Πάρου, ὅσιος ἡγούμενος Μονῆς τοῦ Δάσους στήν Πάρο (31/1 καί 18/8, +1877)

Ἔϊνταν (St Aidan) 1ος Ἐπίσκοπος Ferns Ἰρλανδίας (31/1 καί 10/8, +632)

Γκέμινιαν (St Geminian) Ἐπίσκοπος Modena Ἰταλίας (31/1, +348)

Βικτωρίνος, Βίκτωρ, Διόδωρος, Κλαύδιος, Νικηφόρος, Πάππιος καί Σεραπίων, μάρτυρες στήν Αἴγυπτο (31/1 καί 5/4, +251)

Τρυφαίνη μάρτυς στήν Κυζίκω (31/1, +? αἰ.)

Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης, ὁ κουρέας, Ἁγιορείτης ὁσιομάρτυς στήν Καλαμάτα καί ἀπό Καλαμάτα καταγόμενος (31/1 μνήμη καί 27/4 +1686) [Κυριακή Μυροφόρων]

Αγία Αθανασία και οι κόρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Ημέρα Μνήμης: 31 Ιανουαρίου.

Αγία Αθανασία και οι κόρες της Θεοδότη ,Θεοκτίστη και Ευδοξία. Ημέρα Μνήμης: 31 Ιανουαρίου.

 

Εις τον Κύρον και Ιωάννην
Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,
Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.

Εις την Αθανασίαν, Θεοδότην, Θεοκτίστηω και Ευδοξίαν
Μήτηρ ἀρίστη, καὶ τριὰς θυγατέρων,
Πόθῳ Πατρὸς θνῄσκουσι τοῦ πάντων ξίφει.

Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.

Ό Βίος και ή Πολιτεία των τεσσάρων αυτών αγίων μορφών δεν είναι εκτεταμένος και αναφέρεται μέσα στο «Συναξάρι» των Άγιων Μαρτύρων Κύρου καί Ιωάννου πού λέγονται και Ανάργυροι από τους πιστούς, διότι δεν αγαπούσαν τα χρήματα (αργύρια) και έθεράπευαν τους ασθενείς «άνευ αργυρίου» (άνευ άμοιβης).

Γράφει λοιπόν ό Συναξαριστής: Οι δύο αυτοί "Αγιοι Κΰρος και Ιωάννης ζούσαν την εποχή του αυτοκράτορας της Ρώμης Διοκλητιανοϋ, γύρω στα τέλη του τρίτου αιώνος μετά Χριστόν (το 292 μ.Χ. άκριβώς), ό μεν Κϋρος στην "Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ό δε Ιωάννης στην "Εδεσσα της Μεσοποταμίας. Επειδή τότε έγινε και νέος μεγάλος διωγμός των Χριστιανών, ό "Αγιος Κΰρος πήγε και έμόνασε σε κάποιο Μοναστήρι, που βρισκόταν στον Άραβικόν Κόλπον και με την σκληρή ασκηση και την θερμή πίστη και αδιάκοπη προσευχή έφθασε πολύ ψηλά στον κόσμον της Χάριτος και έλαβε το χάρισμα να θαυματουργή και να θεραπεύη τους ασθενείς. Κόσμος πολύς συγκεντρωνόταν στο Μοναστήρι του για θεραπεία και ή φήμη του απλώθηκε πολύ γρήγορα σε ολην την χώρα και πέραν άπο αυτήν.

"Ο "Αγιος Ιωάννης,όταν βρισκόταν στα "Ιεροσόλυμα για κάποια εργασία και άκουσε τα θαυμαστά κατορθώματα του Αγίου Κύρου, πήγε αμέσως στο Μοναστήρι, ον συνάντησε και έμεινε κοντά του,βοηθός καΐ συνεργάτης του στον καλόν αγώνα της θεραπείας των ασθενών.

Την ίδια εποχή όμως ζούσε στην Αλεξάνδρεια και ή πιστή Αθανασία με τΙς τρεις κόρες της, την Θεοδότη,15 χρονών, την Θεοκτίστη, 13 χρονών καΐ την Εύδοξίαν,11 χρονών και ή ζωή τους κυλούσε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου. Ή καλή αυτή μητέρα φρόντιζε, μέρα καϊ νύχτα, για την χριστιανικήν άνατροφήν των παιδιών της,ώστε να αγαπήσουν ολόψυχα τον Χριστόν και να είναι και οι τρεις τους ολοζώντανες λαμπάδες Πίστεως και Αγάπης προς τον Θεόν. Και εΐχαν φτάσει σε ζηλευτόν έπίπεδον αρετής, μητέρα και παιδιά, καΐ η καρδιά τους ήταν γεμάτη φως και ελπίδα και λαχτάρα για τον Κύριον. Γι" αυτό και όταν τις κατήγγειλαν ως Χριστιανές στον σκληρόν ηγεμόνα της περιοχής Συριανόν,δεν δείλιασαν καθόλου και δεν αρνήθηκαν την Πίστι τους. Ώμολόγησαν θαρρετά ότι πιστεύουν στον Χριστόν και τον λατρεύουν ως Θεόν άληθινόν και μοναδικόν σωτήρα του κόσμου.

"Οταν έμαθαν οι δύο "Αγιοι Ανάργυροι την σύλληψη των τεσσάρων γυναικών, ανησύχησαν μήπως ή Αθανασία με τα τρία ανήλικα κορίτσια της φοβηθοϋν τα βασανιστήρια και αρνηθούν τον Χριστόν.
- Πρέπει να τρέξουμε κοντά τους, να τις βοηθήσουμε όσο μπορούμε, εΐπαν και ξεκίνησαν αμέσως για την Αλεξάνδρεια.

Την ήμερα λοιπόν, πού ώδήγησαν τις τέσσερις γυναΐκες μπροστά στον Συριανό, εμφανίστηκαν και οι "Αγιοι Κύρος και Ιωάννης για να τις ενθαρρύνουν και να τις στηρίξουν πνευματικά στο μαρτύριον. Το γεγονός όμως αυτής της πολύ αδελφικής συμπαραστάσεως εξαγρίωσε τον ηγεμόνα και διέταξε την ίδια ώρα να βασανίσουν τους δύο Άγιους και

Ο Άγιος Φύλακας Άγγελος ενός Σέρβου τον γλιτώνει από το να γίνει δολοφόνος


Ο Άγιος Φύλακας Άγγελος ενός Σέρβου τον γλιτώνει από το να γίνει δολοφόνος


Μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ὁ "Χρυσόστομος τῆς Σερβίας":

«Κάποιος Ράικο Ν. ἀπ᾽ τό χωριό Βέλικο Ὀράστιε [της Σερβίας] διηγήθηκε τό ἑξῆς θαῦμα: “Ἤθελα νά σκοτώσω τό θεῖο μου, γιατί μαλώσαμε γιά ἕνα ἀμπελῶνα. Μία νύκτα πῆρα τήν ἀπόφασι νά τό κάνω. Ἐκείνη τή νύκτα εἶχε φεγγαρόφωτο. Στεκόμουν ὄρθιος στή σκιά ἑνός δένδρου, δίπλα στό δρόμο, ἀπ᾽ τό ὁποῖο θά περνοῦσε ὁ θεῖος μου. Στά χέρια μου κρατοῦσα ἕνα τσεκούρι καί τόν περίμενα. Εἶδα τό θεῖο μου νά πλησιάζη καί σήκωσα τό τσεκούρι, γιά νά τόν κτυπήσω στό κεφάλι. Ἐκείνη τή στιγμή ἄκουσα μία δυνατή καί τρομακτική φωνή πού μοῦ εἶπε: ‘Οὐ φονεύσεις’. Ἐκείνη τή στιγμή παρέλυσαν τά χέρια μου καί λιποψύχησα. Ἄφησα τό τσεκούρι νά πέση κάτω. Ὁ θεῖος μου ἔφυγε καί κατάλαβα ὅτι δέν ἄκουσε τίποτε, ἐνῶ ἐγώ παρέμεινα στή σκιά τοῦ δένδρου. Γύρω μου πουθενά δέν ὑπῆρχε ζωντανή ψυχή, οὔτε στό μέρος πού στεκόμουν, οὔτε στή γύρω περιοχή. Ἀπόρησα ποιός μοῦ φώναξε ἀπό πίσω. Ὅποιος καί νά ἦταν μέ ἀπέτρεψε ἀπό αὐτή τήν θανατηφόρα ἁμαρτία. Ἐγώ ἀκόμη καί τώρα πιστεύω μέ βεβαιότητα ὅτι ἡ φωνή πού ἄκουσα ἦταν ἡ φωνή τοῦ Ἀγγέλου Φύλακά μου”».

Πηγή:

http://www.truthtarget.gr

TRUTH TARGET - ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ

Αγία Προφήτιδα Ολδά. Ημέρα μνήμης: 10 Απριλίου.

Αγία Προφήτιδα Ολδά. Ημέρα μνήμης: 10 Απριλίου.


Ἀφῆκεν Ὀλδᾶ πνεῦμα μέλλοντα βλέπον,
Ἡ Πνεύματος γέμουσα θείου πυθία.

῾Η ῾Αγία ῎Ολδα ἤ ᾿Ολδά Προφήτιδα, μητέρα τοῦ Σελήμ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεκουέ, τοῦ υἱοῦ τοῦ Άράας, ἀναφέρεται στό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης Δ' τῶν Βασιλειῶν.

Άγιος Προφήτης Ιωάδ. Ημέρα μνήμης: 30 Μαρτίου.

Άγιος Προφήτης Ιωάδ. Ημέρα μνήμης: 30 Μαρτίου.


Λέων πατάσσει σε Προφήτα Kυρίου,
Ως παραβάντα τον λόγον του Kυρίου.
Ο προφήτης του Ιούδα καταγόταν από την ομώνυμη φυλή και μας είναι άγνωστο τ' όνομά του (Γ' Βασιλέων 13,1). Παρά το παράπτωμά του υπήρξε πρωταγωνιστής σε δύο θαυμαστά γεγονότα μπροστά στο θυσιαστήριο της Βαιθήλ. Η Παλαιά Διαθήκη του αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο των Γ' Βασιλέων (Γ' Βασιλέων κεφ. 13).

Ο παπα-Φώτης ο διά Χριστόν Σαλός της Λέσβου (+2010). Περπατούσε στη βροχή & παρέμενε στεγνός


Ο παπα-Φώτης ο διά Χριστόν Σαλός της Λέσβου (+2010). Περπατούσε στη βροχή & παρέμενε στεγνός


Ο παπά-Φώτης, ήταν ακτήμων. Όλη του η ζωή ήταν ασκητική. Δεν είχε ποτέ δικό του σπίτι, δικά του ρούχα, δικά του ράσα. Δεν είχε ποτέ ούτε μια δική του κατσαρόλα, ούτε ένα πηρούνι, ούτε μια πετσέτα! Σε όλη του τη ζωή, άλλοτε κοιμόταν μέσα σε χαντάκια , άλλοτε μέσα σε εξωκκλήσια, και μάλιστα -όπως μου είχε πει κάποτε ο ίδιος – μια φορά είχε κοιμηθεί μέσα στη κάσα ενός αγροτικού αυτοκινήτου με άχυρα. Κάτι πολύ σημαντικό που κι εγώ το έχω δει, αλλά και άλλοι το μαρτυρούν, είναι πώς ενώ έβρεχε και ο Γέροντας περπατούσε στο δρόμο, τα ρούχα του ήταν πολλές φορές στεγνά!

(Από το βιβλίο: π. Αθανασίου Γιουσμά, Παπα-Φώτης ο “δια Χριστόν σαλός”)

Πηγή:

https://foolforchristfullofchrist.wordpress.com

FOOL FOR CHRIST – FULL OF CHRIST

Άγιοι, δια Χριστόν Σαλοί

Άγιος Προφήτης Σαμέας ή Σαμαΐα (Σεμαΐα) ο Ελαμίτης. Ημέρα μνήμης: 8 Ιανουαρίου.

Άγιος Προφήτης Σαμέας ή Σαμαΐα (Σεμαΐα) ο Ελαμίτης. Ημέρα μνήμης: 8 Ιανουαρίου.


Ἐν γῇ τὸ μέλλον οὐκ ἔτι χρᾷ Σαμέας,
Ἄνω γὰρ οὗτος ὁ προφητικὸς τρίπους.

Ο Προφήτης Σαμέας ή Σαμαΐα (Σεμαΐα) έζησε την εποχή των Ροβοάμ και Ιεροβοάμ (Γ' Βασιλέων 12,22. 12,24ξ. Β' Παραλειπομένων 11,2), και καταγόταν από την Ελάμ (Γ' Βασιλειών 12,24ξ). Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του δίκαιου και προφήτη Σαμέα ή Σαμαΐα στις 8 Ιανουαρίου.

Άγιος Προφήτης Αχιά. Ημέρα μνήμης: 12 Νοεμβρίου.

Άγιος Προφήτης Αχιά. Ημέρα μνήμης: 12 Νοεμβρίου.


Ὅτι Προφήτης Ἀχιά, πρὶν τεθνάναι,
Ἱεροβοὰμ μάρτυς, υἱὸς Ναβάτου.

Ο προφήτης Αχιά έζησε επί των βασιλέων Σολομώντος και Ροβοάμ, και καταγόταν από την Σηλώ (Σηλώμ) (Γ' Βασιλέων 11,29. 12,15. 12,24θ. 12,24κ. 14,2. 15,29. Β' Παραλειπομένων 9,29. 10,15). Ο Αχιά ήταν 60 ετών και δεν έβλεπε καλά όταν προφήτευσε το θάνατο του παιδιού του Ιεροβοάμ (Γ' Βασιλέων 12,24θ-ι. 14,4).

Ετοιμαζόταν να βγάλει τον βαπτιστικό του Σταυρό

Ετοιμαζόταν να βγάλει τον βαπτιστικό του Σταυρό


Αναφέρει ο π. Αλεξάντερ Σαργκουνώφ από τη Ρωσία: «Στη δεκαετία του 1960 ένας άντρας μετά την Βάπτισή του δέχτηκε επιθέσεις του διαβόλου. "Βγάλε τον Σταυρό σου, τι τον θέλεις και τον φοράς!", του έλεγε ο διάβολος. Όταν ο άντρας ήταν έτοιμος να βγάλει το Σταυρό του, άκουσε τη φωνή του Κυρίου: "Ο Σταυρός είναι καμπάνα στό λαιμό του αρνιού, για να το ακούει ο Ποιμένας του όταν αυτό βρίσκεται σε κίνδυνο"».

Πηγή:

http://cominghomeorthodoxy.wordpress.com

COMING HOME - ORTHODOXY

Ορθοδοξία

Ο Γερο-Συμεών ο Γρηγοριάτης & το διακόνημά του: "Σήμερα θα έλθη η Βασίλισσα των Ουρανών"

Ο Γερο-Συμεών ο Γρηγοριάτης & το διακόνημά του: "Σήμερα θα έλθη η Βασίλισσα των Ουρανών"


Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωστώφ:

«Ἕνα ἀξιοπρόσεκτο σημεῖο στήν ἄσημη ἐργασία τοῦ Γερο-Συμεών τοῦ Γρηγοριάτη ἦταν καί τό ἑξῆς: Ἄν τόν ἐπαινοῦσες γιά τήν τελειότητα μέ τήν ὁποία σκούπιζε τό καλντερίμι ἀπαντοῦσε μέ μεγάλη σοβαρότητα: “Μά βέβαια! Δέν εἶναι δυνατόν νά γίνη ἀλλοιῶς. Σήμερα θά ἔλθη ἡ Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν· ἤ ὁ Δεσπότης Χριστός· ἤ ὁ μέγας Ἱεράρχης Νικόλαος· ἤ ὁ μέγας Στρατάρχης τοῦ Χριστοῦ Γεώργιος κ.ο.κ.”, ἀναφέροντας τά ὀνόματα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας ἤ τοῦ Ἁγίου, τῶν ὁποίων τήν ἱερά μνήμη ἑτοιμάζονταν νά ἑορτάσουν. Ἔτσι στό ἀνθρώπινο καί εὐτελές ἔργο του ὁ Γερο-Συμεών ἔδινε ἕνα πολύ ὑψηλό καί ἱερό νόημα, μία θεολογική χροιά».

Από το Βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, GPS ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, Δέν ὑπάρχει δευτέρα εὐκαιρία ἀλλά Δευτέρα Παρουσία, Περί Πνευματικοῦ Ἀγῶνος 2, ΕΚΔ. ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (2108220542 - 6978461846), ΑΘΗΝΑ 2011

Πηγή:


HOLY VIRGIN MARY MOTHER OF GOD

Η Υπεραγία Θεοτόκος

Αγία Ίτα (St Ita) του Killeedy Ιρλανδίας της Κομητεία Limerick, Πρώτη ιδρύτρια Νηπιαγωγείου στην Ιρλανδία (+570). Ημέρα Μνήμης: 15 Ιανουαρίου.

Αγία Ίτα (St Ita) του Killeedy Ιρλανδίας της Κομητεία Limerick, Πρώτη ιδρύτρια Νηπιαγωγείου στην Ιρλανδία. Ημέρα Μνήμης: 15 Ιανουαρίου.


Η Αγία Ίτα (St Ita) ή όπως ονομάζεται στα Ιρλανδικά Αγία Íte ingen Chinn Fhalad (+570), επίσης γνωστή ως Ida ή Ides, είναι μία Ορθόδοξη Αγία της Ιρλανδίας του 6ου αιώνα, όταν ολόκληρη η Ιρλανδία ήταν Ορθόδοξη και είναι η Πολιούχος Αγίας του Killeedy (Cluain Credhail). Η Αγία Ίτα (St Ita) είναι γνωστή ως η “ανάδοχη μητέρα των Αγίων της Ιρλανδίας”. Το όνομα Ita (“δίψα για αγιότητα”) της έχει δωθεί λόγω της δίψας της για την τήρηση των εντολών του Χριστού, λόγω της δίψας της για την αγιότητα. Η εορτή της είναι στις 15 Ιανουαρίου.

Ο Άγιος της Σρι Λάνκα, της Ινδίας, της Κίνας & του Θιβέτ Ιερομάρτυς Νικόλαος Ντρομπιάζκιν (+1924) Η Ευχή του Ιησού σταματάει ομαδικό δαιμονικό όραμα ενός φακιρη στη Σρι Λάνκα.


Ο Άγιος της Σρι Λάνκα, της Ινδίας, της Κίνας & του Θιβέτ Ιερομάρτυς Νικόλαος Ντρομπιάζκιν (+1924) Η Ευχή του Ιησού σταματάει ομαδικό δαιμονικό όραμα ενός φακιρη στη Σρι Λάνκα.


Ἅγιος Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, ἐφημέριος σέ διάφορους Ναούς πρεσβειῶν καί ἡγούμενος μερικῶν Μονῶν καί Ἰσαπόστολος Ἰνδίας, Θιβέτ, Κίνας, Σρί Λάνκα κλπ. καί ἱερομάρτυρας στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (+1924)

(Σύναξι 25/1 καί 19/10)

Ἦταν ἀντιπλοίαρχος τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ καί ἀποκρυφιστής. Σέ ναυάγιο σώθηκε θαυματουργικά ἀπ’ τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καί πῆγε γιά προσκύνημα στή Μονή τοῦ Σάρωφ.  Ὕστερα ἔγινε ἱερέας καί ἱεραπόστολος στήν Ἰνδία, Κίνα, Θιβέτ καί Σρι Λάνκα. Μετά τό 1914 ἔζησε στή Μονή τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί ἔκανε συχνά ὁμιλίες κατά τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Τό φθινόπωρο τοῦ 1924 ἕνα μήνα μετά ἀπό ἐπίσκεψι κάποιου ἀποκρυφιστή βρέθηκε δολοφονημένος στό κελλί του μέ μαχαίρι πού γιά λαβή εἶχε ἀποκρηφιστικό σύμβολο (Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ἐκκλησία καί Μαγεία, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2012, 14).

«Ὁ αὐτόπτης μάρτυρας καί ἀφηγητής τοῦ κατωτέρω περιστατικοῦ, ἀρχιμανδρίτης Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς νεομάρτυρες κληρικούς τῆς ἐπαναστατικῆς περιόδου τῆς Ρωσίας. Στήν κοσμική του ζωή εἶχε μιά λαμπρή σταδιοδρομία σάν ἀντιπλοίαρχος τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ καί παράλληλα ἀναμίχθηκε βαθειά μέσα στον ἀποκρυφισμό ἐκδίδοντας τό ἀποκρυφιστικό περιοδικό Rebus. Μετά τή σωτηρία του ἀπό σχεδόν βέβαιο θάνατο στή θάλασσα διά θαύματος τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ πραγματοποίησε προσκύνημα στό Σάρωφ καί στή συνέχεια ἀπαρνήθηκε τήν κοσμική του καρριέρα καί τούς δεσμούς του μέ τόν ἀποκρυφισμό καί ἔγινε μοχαχός. Χειροτονήθηκε ἱερεύς καί ὑπηρέτησε ὡς ἱεραπόστολος στήν Κίνα, τήν Ἰνδία καί τό Θιβέτ, ὡς ἐφημέριος σέ διαφόρους ναούς πρεσβειῶν καί ὡς ἡγούμενος μερικῶν μονῶν. Μετά τό 1914 ἔζησε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Στούς νέους πού τόν ἐπισκέπτονταν ἐκεῖ μιλοῦσε συνεχῶς γιά τήν ἐπίδρασι τοῦ ἀποκρυφισμοῦ στά διαδραματιζόμενα τότε στή πολιτική σκηνή τῆς Ρωσίας. Τό φθινόπωρο τοῦ 1924, ἕνα μῆνα ἀφοῦ δέχθηκε τήν ἐπίσκεψι κάποιου κυρίου ὀνόματι Τουχόλξ, συγγραφέως βιβλίου μέ τίτλο Μαύρη Μαγεία, δολοφονήθηκε στό κελλί του “ἀπό ἀγνώστους”, μέ τή φανερή ἀνοχή τῶν Μπολσεβίκων. Τό ὄργανο τοῦ ἐγκλήματος ἦταν ἕνα μαχαίρι μέ εἰδική λαβή σέ σχῆμα συμβόλου ἀποκρυφιστικῆς σημασίας. Τό περιστατικό τό ὁποῖο μᾶς ἀφηγεῖται ἐδῶ ὁ π. Νικόλαος ἀποκαλύπτει τήν πραγματική φύσι τῶν πνευματιστικῶν φαινομένων πού συναντᾶ κανείς στίς διάφορες ἀνατολικές θρησκεῖες. Ἔλαβε χώρα λίγο πρίν ἀπό τό 1900, κατεγράφη γύρω στό 1922 ἀπό τόν ἰατρό Δρα Ἀ. Π. Τιμοφέγιεβιτς καί δημοσιεύτηκε ἀπό τόν ἴδιο σέ ρωσικό περιοδικό τῆς διασπορᾶς (“Ὀρθόδοξος Ζωή”, 1956, ἀρ. 1)».

Διηγεῖται ὁ σύγχρονος ἱεραπόστολος τῆς Κίνας, τοῦ Θιβέτ καί τῆς Σρί Λάνκα ἱερομάρτυρας Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν:

«Εἶχε κιόλας βραδιάσει ὅταν ἀφήναμε πίσω μας τούς θορυβώδεις δρόμους τῆς πόλεως [Κολόμπο τῆς Κεϋλάνης, Σρί Λάνκα] καί παίρναμε ἕνα θαυμάσιο δρόμο πού διέσχιζε τή ζούγκλα. Δεξιά καί ἀριστερά παιχνίδιζαν οἱ λάμψεις ἑκατομμυρίων πυγολαμπίδων. Πρός τό τέλος του ὁ δρόμος φάρδαινε ἀπότομα. Βρεθήκαμε μπροστά σ᾽ ἕνα μικρό ξέφωτο περικυκλωμένο ἀπό ζούγκλα. Σέ μιά ἄκρη του κάτω ἀπο ἕνα μεγάλο δένδρο ὑπῆρχε κάτι σάν καλύβα καί δίπλα της σιγόκαιγε μιά μικρή φωτιά. Ἕνας λεπτός, ἀποστεωμένος γέρος μέ τουρμπάνι στό κεφάλι καθόταν σταυροπόδι μέ τό βλέμμα του ἀκίνητο καί στραμμένο πρός τή φωτιά. Παρά τόν θόρυβο τῆς ἀφίξεώς μας ὁ γέρος συνέχιζε νά κάθεται τελείως ἀκίνητος δίχως νά μᾶς δίνη τήν παραμικρή προσοχή. Κάπου μέσα ἀπό τό σκοτάδι ἐμφανίσθηκε ἕνας νεαρός καί πηγαίνοντας κοντά στόν συνταγματάρχη [πού τούς ὁδήγησε στό φακίρη] τόν ρώτησε κάτι χαμηλόφωνα. Σέ λίγο ἔβγαλε μερικά σκαμνιά καί ἡ ὁμάδα μας κάθησε σέ ἡμικύκλιο κοντά στή φωτιά… Ὅλοι σώπασαν ἄθελά τους καί περίμεναν νά δοῦν τί θά συμβῆ.

“Κοιτάξτε! Κοιτάξτε ἐκεῖ στό δένδρο!”, ψιθύρισε ταραγμένα ἡ δεσποινίς Μαίρη. Ὅλοι στρέψαμε τό κεφάλι πρός τήν κατεύθυνσι πού ἔδειξε. Καί πράγματι, ὁλόκληρη ἡ ἐπιφάνεια τῆς τεράστιας φυλλωσιᾶς τοῦ δένδρου πού κάτω του καθόταν ὁ φακίρης ἦταν σάν νά κυμάτιζε ἤρεμα μέσα στο ἁπαλό φεγγαρόφωτο, ἐνῶ τό ἴδιο τό δένδρο ἄρχισε βαθμιαῖα νά διαλύεται καί νά χάνη το περίγραμμά του. Κυριολεκτώντας θά ἔλεγα ὅτι κάποιο ἀόρατο χέρι εἶχε ρίξει πάνω του ἕνα ἀέρινο κάλυμμα, πού ἀπό στιγμή σέ στιγμή γινόταν ὅλο καί πυκνότερο. Πολύ σύντομα ἐμφανίσθηκε ὁλοκάθαρα μπροστά στό ἔκπληκτο βλέμμα μας ἡ κυματιστή ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Μ᾽ ἕνα ἐλαφρό βουητό τό ἕνα κῦμα ἐρχόταν πίσω ἀπό τό ἄλλο σχηματίζοντας λευκούς ἀφρούς. Ἀνάλαφρα σύννεφα πετοῦσαν σ᾽ ἕναν οὐρανό πού εἶχει γίνει γαλανός. Θαμπωμένοι δέν μπορούσαμε νά ξεκολλήσουμε τό βλέμμα μας ἀπό αὐτή τήν καταπληκτική εἰκόνα.

Καί τότε φάνηκε μακρυά ἕνα ἄσπρο πλοῖο. Παχύς καπνός ξεχύνονταν ἀπό τίς δύο μεγάλες καμινάδες του. Μᾶς πλησίαζε γοργά σχίζοντας τά νερά. Μέ μεγάλη κατάπληξι ἀναγνωρίσαμε τό πλοῖο μας, αὐτό πού μᾶς ἔφερε στό Κολόμπο! Ἕνας ψίθυρος διαπέρασε ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τό ὑπαίθριο θεωρεῖο μας, ὅταν διαβάσαμε στή πρύμνη μέ χρυσά ἀνάγλυφα γράμματα τό ὄνομα τοῦ πλοίου μας: Λουΐζα. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού μᾶς κατέπληξε περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα ἦταν αὐτό τό ὁποῖο εἴδαμε πάνω στό πλοῖο —ἐμᾶς τούς ἴδιους! Ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι τόν καιρό πού συνέβησαν ὅλα αὐτά ὁ κινηματογράφος δέν εἶχε κἄν ἐπινοηθῆ καί ἦταν ἀδύνατο ἀκόμη καί νά συλλάβη κανείς κάτι παρόμοιο. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του στό κατάστρωμα τοῦ πλοίου ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους πού γελοῦσαν καί συζητοῦσαν. Αὐτό ὅμως, πού ἦταν ἰδιαίτερα ἐκπληκτικό ἦταν τό ἑξῆς: Ἔβλεπα ὄχι μόνο τόν ἑαυτό μου, ἀλλά ταυτόχρονα καί ὅλο τό κατάστρωμα τοῦ πλοίου, μέχρι καί τίς μικρότερες λεπτομέρειες, σάν σέ μιά πανοραμική κάτοψι —κάτι πού φυσικά εἶναι ἀδύνατο στήν πραγματικότητα. Σέ μιά καί τήν αὐτή στιγμή ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου ἀνάμεσα στούς ἐπιβάτες, τούς ναυτικούς πού ἐργάζονταν στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ πλοίου καί τόν πλοίαρχο στήν καμπίνα του· ἀκόμη καί τόν πίθηκο Νέλλυ, τή συμπάθεια ὅλων μας, νά τρώη μπανάνες ἀνεβασμένη πάνω στόν κεντρικό ἱστό. Τήν ἴδια ὥρα ὅλοι οἱ σύντροφοί μου καί μέ διαφορετικό τρόπο ὁ καθένας ἦταν ἐξαιρετικά ἀναστατωμένοι μέ ὅσα ἔβλεπαν καί ἐξωτερίκευαν τά συναισθήματά τους μέ σιγανά ἐπιφωνήματα καί ἀναστατωμένους ψιθύρους.

Εἶχα τελείως ξεχάσει ὅτι ἤμουν ἱερομόναχος καί προφανῶς δέν εἶχα καμμία δουλειά νά συμμετέχω σ᾽ ἕνα τέτοιο θέαμα. Ἡ γοητεία ἦταν τόσο δυνατή, πού ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά εἶχαν σωπάσει. Ἡ καρδιά μου ἄρχισε νά κτυπᾶ δυνατᾶ σέ συναγερμό. Ξαφνικά βρέθηκα ἐκτός ἑαυτοῦ. Ἕνας φόβος κατέλαβε ὅλη μου τή ὕπαρξι.

Τά χείλη μου ἄρχισαν νά κινοῦνται καί νά λένε: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν!”. Ἀμέσως ἔνοιωσα ἀνακούφισι. Ἦταν σάν κάποιες μυστηριώδεις ἁλυσίδες νά πέφτουν ἀπο πάνω μου. Ἡ προσευχή γινόταν ὅλο καί πιό συγκεντρωμένη καί μαζί μ᾽ αὐτή ξαναγύριζε καί ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μου. Συνέχιζα νά κοιτάζω πρός τό δένδρο καί ξαφνικά, σάν νά τήν ἔδιωχνε κάποιος ἄνεμος, ἡ εἰκόνα θόλωσε καί διαλύθηκε. Δέν ἔβλεπα τίποτε πιά ἐκτός ἀπό τό μεγάλο δένδρο μέσα στό φεγγαρόφωτο καί τό φακίρη καθισμένο δίπλα στή φωτιά καί σιωπηλό. Οἱ σύντροφοί μου, ὅμως, συνέχιζαν νά ἐξωτερικεύουν αὐτά τά ὁποῖα αἰσθάνονταν, καθώς ἀτένιζαν στήν εἰκόνα, πού γι᾽ αὐτούς δέν εἶχε χαθῆ.

Τότε, ὅμως, πρέπει κάτι νά συνέβη καί στό φακίρη. Ἔχασε τήν ἰσορροπία του καί κύλησε στό πλάι. Ὁ νεαρός ἔτρεξε ἀλαφιασμένος. Ἡ πνευματιστική συγκέντρωσι διακόπηκε ἀπότομα.

Βαθειά ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν ἐμπειρία τους οἱ θεατές σηκώθηκαν συζητώντας ζωηρά τίς ἐντυπώσεις τους καί χωρίς καθόλου νά καταλαβαίνουν γιά ποιό λόγο διακόπηκαν ὅλα τόσο ξαφνικά καί ἀναπάντεχα. Ὁ νεαρός τό ἀπέδωσε στήν ἐξάντλησι τοῦ φακίρη, ὁ ὁποῖος τώρα καθόταν ὅπως καί πρίν μέ τό κεφάλι χαμηλωμένο καί μή δίνοντας τήν παραμικρή προσοχή στούς παρισταμένους.

Ἡ ὁμάδα μας, ἀφοῦ μέσῳ τοῦ νεαροῦ ἀντάμειψε γενναιόδωρα τό φακίρη γιά τή δυνατότητα συμμετοχῆς σ᾽ ἕνα τόσο καταπληκτικό θέαμα, ἀνασυντάχθηκε γρήγορα γιά τήν ἐπιστροφή. Καθώς ξεκινούσαμε, ἄθελά μου γύρισα πάλι νά κοιτάξω, γιά νά ἐντυπώσω στή μνήμη μου τό ὅλο σκηνικό. Ξαφνικά ἀνατρίχιασα ἀπό μιά δυσάρεστη αἴσθησι. Τό βλέμμα μου συνάντησε τό βλέμμα τοῦ φακίρη, πού μέ κοίταζε γεμάτος ἀπό μίσος. Αὐτό κράτησε μόνο μιά στιγμή καί μετά ἐκεῖνος πῆρε πάλι ἀμέσως τή συνηθισμένη του στάσι. Ὅμως ἐκείνη ἡ ματιά ἄνοιξε μιά γιά πάντα τά μάτια τῆς ψυχῆς μου καί συνειδητοποίησα ἀμέσως τίνος δύναμι ἦταν αὐτή πού προκάλεσε ἐκεῖνο τό “θαῦμα”».

Ἀπό τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ, ἐκδ. Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός (2108220542), Ἀθήνα 2012

Πηγή:



SRI LANKA OF MY HEART



Η Ορθοδοξία στη Σρι Λάνκα 

Άγιος Καλημέριος, Επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου). Ημέρα Μνήμης: 31 Ιουλίου.

Άγιος Καλημέριος, Επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου). Ημέρα Μνήμης: 31 Ιουλίου.


Το μόνο που είναι γνωστό και επιβεβαιωμένο για τον Άγιο Καλημέριο είναι ότι ήταν επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) του οποίου τα λείψανα στεγάζονται στη Βασιλική του Αγίου Καλημερίου στο Μιλάνο μετά το θάνατό του. Πιθανόν δεν ήταν σύγχρονος και μαθητής του Πάπα Τελεσφόρου (τιμάται 22 Φεβρουαρίου/2ος αιώνας), όπως συχνά αναφέρεται, αλλά έζησε τον τρίτο αιώνα και ήταν Επίσκοπος από το 270 έως το 280.

Άγιοι Μάρτυρες Επιπόδιος και Αλέξανδρος των Λουγδούνων (Λυών). Ημέρα Μνήμης: 22 Απριλίου.

Άγιοι Μάρτυρες Επιπόδιος και Αλέξανδρος των Λουγδούνων (Λυών). Ημέρα Μνήμης: 22 Απριλίου.


Κατά τους διωγμούς του Μάρκου Αυρηλίου (177), όταν οι ειδωλολάτρες θεώρησαν ότι όλοι οι χριστιανοί της Λυών είχαν εξαλειφθεί μετά το μαρτύριο του Αγίου Ποθεινού και των συν αυτώ (τιμώνται 2 Ιουνίου), ο Αλέξανδρος και ο Επιπόδιος, οι οποίοι από παιδικής ηλικίας συνδέονταν με στενή πνευματική φιλία, διέφυγαν από την πόλη και βρήκαν καταφύγιο στα περίχωρα, στο σπίτι μιας χριστιανής χήρας. Τους ανακάλυψαν όμως και τους έριξαν στην φυλακή, εν αναμονή της ανάκρισής τους.

Αγία Μάρτυς Γκρέκα​ (Ελληνίς) η εν Σαρδηνία. Ημέρα Μνήμης: 12 Ιανουαρίου.

Αγία Μάρτυς Γκρέκα​ (Ελληνίς) η εν Σαρδηνία. Ημέρα Μνήμης: 12 Ιανουαρίου.


Η Αγία Γκρέκα γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου του 284 μ.Χ. από χριστιανούς γονείς, πιθανόν καταγόμενους από την Ελλάδα, οι οποίοι εξωρίσθηκαν στη Σαρδηνία, αρνούμενοι να αλλαξοπιστήσουν.

Δε γνωρίζουμε βάσιμες πληροφορίες για τη γέννησή της, εφόσον υπάρχουν διάφορες εκδοχές και μερικές από αυτές αντίθετες. Η παράδοση λέει, ότι οι γονείς της έδωσαν στην κόρη τους το όνομα Γκρέκα, εις ενθύμησιν της καταγωγής τους.

Άγιος Μολάγγα (St Molagga), ιδρυτής και ηγούμενος Μονής στο Timoleague της Ιρλανδίας & άλλων 2 Μονών στην Κομητεία Cork Ιρλανδίας (+665). Ημέρα Μνήμης: 20 Ιανουαρίου.

Άγιος Μολάγγα (St Molagga), ιδρυτής και ηγούμενος Μονής στο Timoleague της Ιρλανδίας & άλλων 2 Μονών στην Κομητεία Cork Ιρλανδίας (+665). Ημέρα Μνήμης: 20 Ιανουαρίου.


Ο Άγιος Μολάγγα (St Molagga / Molacus / Laicin) ο Ιρλανδός ιεραπόστολος της Ιρλανδίας και της Μεγάλης Βρεταννίας ήταν μαθητής του Αγίου Δαυϊδ της Ουαλλίας και ιδρυτής και ηγούμενος της Μονής του Fermoy της Ιρλανδίας, στην Κομητεία Cork και κοιμήθηκε στην Ιρλανδία το 665.

Ο πατέρας του Αγίου Μολάγγα (St Molagga) ονομαζόταν Dubhligh και η μητέρα του Mioncolla, οι οποίοι ζούσαν ταπεινά στο (Cloch)-Liathmhuire, κοντά στο Fermoy, στην Κομητεία του Cork της Ιρλανδίας. Οι γονείς του ήταν αρκετά μεγάλοι σε ηλικία και χωρίς παιδιά, όταν o Άγιος Cuimin Fada (12 Νοεμβρίου) με τον αδελφό του Άγιο Comdhan και την συνοδεία τους πέρασαν από το σπίτι του Dubhligh και της Mioncolla και ζήτησαν βοήθεια η οποία και τους δόθηκε.

Άγιος ερημίτης Μέινραντ (St Meinrad) του Einsiedeln της Ελβετίας και το θαυματουργικό Ορθόδοξο Άγαλμα της Παναγίας (+861). Ημέρα Μνήμης: 21 Ιανουαρίου.

Ο Άγιος ερημίτης Μέινραντ (St Meinrad) του Einsiedeln της Ελβετίας και το θαυματουργικό Ορθόδοξο Άγαλμα της Παναγίας (+861). Ημέρα Μνήμης: 21 Ιανουαρίου.


Ο Άγιος Μέινραντ (St Meinrad) ο οποίος είναι γνωστός ως “Μάρτυρας της Φιλοξενίας” ήταν ένας Ορθόδοξος ερημίτης της Ελβετίας και έζησε τον 9ο αιώνα, όταν ολόκληρη η Δυτική Ευρώπη ήταν Ορθόδοξη.

Ο Άγιος Μέινραντ (St Meinrad) γεννήθηκε το 797 στην Ελβετία, στην οικογένεια των Κόμηδων του Hohenzollern και εκπαιδεύτηκε στο σχολείο της Μονής της Νήσου Reichenau, ενός νησιού στη λίμνη Constance της Ελβετίας, κοντά στους συγγενείς του, τους Βενεδεκτίνους Μοναχούς Hatto και Erlebald. Εκεί έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε ιερέας.

Όσιος Μαύρος, μαθητής του Αγίου Βενεδίκτου. Ημέρα Μνήμης: 15 Ιανουαρίου.

Όσιος Μαύρος, μαθητής του Αγίου Βενεδίκτου. Ημέρα Μνήμης: 15 Ιανουαρίου.


Γεννημένος το 512 στη Ρώμη, ο Άγιος Μαύρος ανήκε σε πλούσια και επιφανή οικογένεια της Συγκλήτου. Σε ηλικία δώδεκα ετών τον εμπιστεύτηκαν στη φροντίδα του Αγίου Βενέδικτου, που οργάνωνε τότε την κοινοβιακή ζωή των μαθητών του στο Σουμπιάκο (τιμάται 14 Μαρτίου). Το αγόρι πρόκοψε γρήγορα σε όλες τις αρετές της μοναστικής ζωής, τόσο που ο Δάσκαλος μπορούσε να τον προτείνει ως παράδειγμα εγκράτειας, σιωπής και προσήλωσης στην προσευχή, και τον έκανε τον πιστό του συνεργάτη.

Άγιος Αιγίδιος/Giles ο Αθηναίος, ο Ερημίτης. Ημέρα Μνήμης: 1η Σεπτεμβρίου.

Άγιος Αιγίδιος (Giles) ο Αθηναίος, ο Ερημίτης. Ημέρα Μνήμης: 1η Σεπτεμβρίου.


Γόνος μιας από τις πλουσιώτερες οικογένειες των Αθηνών ήταν ο Άγιος Αιγίδιος. Οι θεοσεβείς γονείς του, Θεόδωρος και Πελαγία, του ενέπνευσαν τα ευγενέστερα θρησκευτικά αισθήματα και όλες τις χριστιανικές αρετές. Προώδευσε δε τόσο στην τελειότητα, ώστε απέκτησε το χάρισμα να θαυματουργή.

Όσιος Ιωσήφ ο Νέος, ο εν Καππαδοκία. Ημέρα Μνήμης: Κυριακή μετά τα Φώτα.

Όσιος Ιωσήφ ο Νέος, ο εν Καππαδοκία. Ημέρα Μνήμης: Κυριακή μετά τα Φώτα.


α. Γόνος της Καππαδοκίας

Ο Άγιος Ιωσήφ γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1820 – 1830. Πατρίδα του ήταν το Κερμίρ της Καππαδοκίας, πλησίον της Καισαρείας και ονομαζόταν Ιωσήφ Κιοσεϊρκογλου. Υψηλός, λεπτός, ωχρός πολύ ωραίος και αγγελικός στην μορφή, συνήθιζε, όταν εθύμιαζε να φοράει ένα μακρύ ένδυμα σαν ράσο και ένα μικρό γιλέκο. Ο ιερός Ιωσήφ ήταν πραγματευτής και προσκυνητής, άνθρωπος πολύ της προσευχής και παντού έσπερνε τον λόγο του Θεού. Σε ένα από τα ταξίδια του, εκοιμήθη ξαφνικά σε ηλικία τριάντα περίπου ετών και μετά την ταφή του, οι Τούρκοι έβαλαν φύλακα για να μην κλέψουν οι Χριστιανοί το Λείψανό του, επειδή παρουσιάσθηκε φως επάνω από τον τάφο του πολλές φορές.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019

Άγιος Παυλίνος Επίσκοπος Νόλας. Ημέρα Μνήμης: 23 Ιανουαρίου και 22 Ιουνίου.

Άγιος Παυλίνος Επίσκοπος Νόλας. Ημέρα Μνήμης: 23 Ιανουαρίου και 22 Ιουνίου.


Ο Άγιος πατέρας μας Παυλίνος γεννήθηκε στο Μπορντώ περί το 353. Η οικογένειά του ανήκε στην ανώτερη ρωμαϊκή αριστοκρατία και κατείχε απέραντες εκτάσεις στη Γαλατία, την Καμπανία και την Ισπανία. Έλαβε υψηλή μόρφωση κοντά στον Αυσόνιο, τον μεγαλύτερο ρήτορα της εποχής του, και τόσο διακρίθηκε στην ποιητική τέχνη ώστε τιμάται ως ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της λατινικής Χριστιανοσύνης.

Μόλις ενηλικιώθηκε του ανατέθηκαν υψηλές πολιτικές θέσεις: έγινε μέλος της Συγκλήτου, έλαβε το αξίωμα του υπάτου και χρημάτισε μάλιστα διοικητής της Καμπανίας (380). Διαμένοντας ένα διάστημα στην Ισπανία για υποθέσεις του, νυμφεύθηκε εκεί την πλούσια αρχόντισσα Θηρασία, κατόπιν δε εγκαταστάθηκε στην Ακουϊτανία στα κτήματά του μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στη διαχείριση των υποθέσεών του και στις λογοτεχνικές δραστηριότητές του.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Άγιος Ουλρίκιος (Ulrich), Επίσκοπος Άουγκσμπουργκ (Augsburg) Γερμανίας. Ημέρα Μνήμης: 4 Ιουλίου.

Άγιος Ουλρίκιος (Ulrich), Επίσκοπος Άουγκσμπουργκ (Augsburg) Γερμανίας. Ημέρα Μνήμης: 4 Ιουλίου.


Παιδικά χρόνια.

Πολλές από τις πληροφορίες που αφορούν τον βίο του Αγίου Ουλρίκιου (Ulrich) προέρχονται από το βιβλίο "Ο Βίος του Αγίου Ουλδάρικου Επισκόπου Άουγκσμπουργκ, Γερμανίας" που γράφτηκε από τον Γεράρδο (Gerhard) του Άουγκσμπουργκ μεταξύ του 982 και του 993. Ο Άγιος Ουλρίκιος γεννήθηκε το 890 στο Κόμπουργκ (Kyburg) της Ζυρίχης στην σημερινή Ελβετία.

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Άγιος Μάρτυς Φλωριανός. Ημέρα Μνήμης: 4 Μαΐου.

Άγιος Μάρτυς Φλωριανός. Ημέρα Μνήμης: 4 Μαΐου.


Γεννήθηκε το 250 μ.Χ. και πέθανε το 304 μ.Χ. Η μνήμη του εορτάζεται στις 4 Μαίου.

Γύρω στο 268 μΧ ο Άγιος Φλωριανός στρατολογείται από το Ρωμαϊκό στρατό και η στρατολόγησή του συμπίπτει με τις μεγάλες αλλαγές του Αυτοκράτορα Γαλληινού (218 μ.Χ. – 268 μ.Χ.) που επιθυμεί να μετατρέψει το στρατό σε μία αποτελεσματική και γρήγορης αντίδρασης δύναμη έτοιμη να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των ταραγμένων συνόρων της αυτοκρατορίας.

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2019

Saint Moses the Ethiopian, Monk and Priest-Martyr in Egypt (+405). Commemoration Day: August 28.

Saint Moses the Ethiopian, Monk and Priest-Martyr in Egypt (+405): Commemoration Day: August 28.


Saint Moses the Ethiopian (330–405), (also known as Abba Moses the Robber, the Black, the Abyssinian, the Ethiopian and the Strong) was an ascetic monk and priest in Egypt in the fourth century AD, and a notable Desert Father.

Moses was a servant of a government official in Egypt who dismissed him for theft and suspected murder. A large, imposing figure, he became the leader of a gang of bandits who roamed the Nile Valley spreading terror and violence.

On one occasion, a barking dog prevented Moses from carrying out a robbery, so he swore vengeance on the owner. Weapons in his mouth, Moses swam the river toward the owner’s hut. The owner, again alerted, hid, and the frustrated Moses took some of his sheep to slaughter. Attempting to go In front of local authorities, he took shelter with some monks in a colony in the desert of Wadi El Natrun, then called Sketes, near Alexandria. The dedication of their lives, as well as their peace and contentment, influenced Moses deeply. He soon gave up his old way of life, became a Christian, was baptized and joined the monastic community at Scetes.

Moses had a rather difficult time adjusting to regular monastic discipline. His flair for adventure remained with him. Attacked by a group of robbers in his desert cell, Moses fought back, overpowered the intruders, and dragged them to the chapel where the other monks were at prayer. He told the brothers that he did not think it Christian to hurt the robbers and asked what he should do with them. Moses was zealous in all he did, but became discouraged when he concluded he was not perfect enough. Early one morning, Saint Isidore, abbot of the monastery, took Moses to the roof and together they watched the first rays of dawn come over the horizon. Isidore told Moses, “Only slowly do the rays of the sun drive away the night and usher in a new day, and thus, only slowly does one become a perfect contemplative.”

Moses proved to be effective as a prophetic spiritual leader. The abbot ordered the brothers to fast during a particular week. Some brothers came to Moses, and he prepared a meal for them. Neighboring monks reported to the abbot that Moses was breaking the fast. When they came to confront Moses, they changed their minds, saying “You did not keep a human commandment, but it was so that you might keep the divine commandment of hospitality.” Some see in this account one of the earliest allusions to the Paschal fast, which developed at this time.

When a brother committed a fault and Moses was invited to a meeting to discuss an appropriate penance, Moses refused to attend. When he was again called to the meeting, Moses took a leaking jug filled with water and carried it on his shoulder. Another version of the story has him carrying a basket filled with sand. When he arrived at the meeting place, the others asked why he was carrying the jug. He replied, “My sins run out behind me and I do not see them, but today I am coming to judge the errors of another.” On hearing this, the assembled brothers forgave the erring monk.

Moses became the spiritual leader of a colony of hermits in the Western Desert. Later, he was ordained a priest

At about age 75, about the year 405 AD, a group of Berbers planned to attack the monastery. The brothers wanted to defend themselves, but Moses forbade it. He told them to retreat, rather than take up weapons. He and seven others remained behind and were martyred by the bandits.

His feast day is on August 28.

Source:

http://africaofmyheart.wordpress.com

AFRICA OF MY HEART - ORTHODOX AFRICA

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2019

Saint Innocent of Alaska, Equal-to-the-Apostles and Enlightener of North America (+1879). Commemoration Day: March 31.

Saint Innocent of Alaska, Equal-to-the-Apostles and Enlightener of North America (+1879). Commemoration Day: March 31.


Our father among the saints Innocent of Alaska, Equal-to-the-Apostles and Enlightener of North America (1797-1879), was a Russian Orthodox priest, bishop, archbishop, and Metropolitan of Moscow and all Russia. He is known for his missionary work, scholarship, and leadership in Alaska and the Russian Far East during the 1800s. He is known for his great zeal for his work as well as his great abilities as a scholar, linguist, and administrator. He was a missionary, later a bishop and archbishop in Alaska and the Russian Far East. He learned several native languages and was the author of many of the earliest scholarly works about the natives and their languages, as well as dictionaries and religious works in these languages. He also translated parts of the Bible into several native languages.

Life

St. Innocent, né Ivan (John) Evseyevich Popov-Veniaminov, was born on August 26, 1797, into the family of a church server in the village of Anginskoye, Verkholensk District, Irkutsk province, in Russia. His father died when John was six.

In 1807, John entered the Irkutsk Theological Seminary. In 1817 he married, and on May 18, 1817 he was ordained deacon of the Church of the Annunciation in Irkutsk. He completed his studies in 1818. He was appointed a teacher in a parish school, and on May 18, 1821 he was ordained priest to serve in the Church of the Annunciation.

At the beginning of 1823, Bishop Michael of Irkutsk received instructions to send a priest to the island of Unalaska in the Aleutian Islands of Alaska. Father John Veniaminov volunteered to go, and on May 7, 1823, he departed from Irkutsk, accompanied by his aging mother, his wife, his infant son Innocent, and his brother Stefan. After a difficult one-year journey, they arrived at Unalaska on July 29, 1824.

After John and his family built and moved into an earthen hut, he undertook the construction of Holy Ascension Church on the island and set about studying the local languages and dialects. He trained some of his parishioners in construction techniques and with them undertook the construction of a church, which was finished the following July.

Father John’s parish included the island of Unalaska and the neighboring Fox Islands and Pribilof Islands, whose inhabitants had been converted to Christianity before his arrival, but retained many of their pagan ways and customs. Father John often traveled between the islands in a canoe, battling the stormy Gulf of Alaska.

His travels over the islands greatly enhanced Father John Veniaminov’s familiarity with the local dialects. In a short time he mastered six of the dialects. He devised an alphabet of Cyrillic letters for the most widespread dialect, the Unagan dialect of Aleut and, in 1828, translated the Holy Gospel of St. Matthew and other church materials into that dialect, which were eventually published in 1840 with the blessing of the Holy Synod of the Russian Orthodox Church. In 1829, he journeyed to the Bering Sea coast of the Alaskan mainland and preached to the people there. In 1836, his travels even extended to the south, to the Ross Colony north of San Francisco and to the Spanish missions of northern California. At Ross Colony he conducted services at its small, wooden chapel.

In 1834, Father John was transferred to Sitka Island, to the town of Novoarkhangelsk, later called Sitka. He devoted himself the Tlingit people and studied their language and customs. His studies there produced the scholarly works Notes on the Kolushchan and Kodiak Tongues and Other Dialects of the Russo-American Territories, with a Russian-Kolushchan Glossary.

In 1838, Father John journeyed to St. Petersburg and Moscow, Russia, and Kiev, Ukraine, to report on his activities and request an expansion of the Church’s activities in Russian America. While he was there, he received notice that his wife had died. He requested permission to return to Sitka. Instead, it was suggested that he take vows as a monk. Father John at first ignored these suggestions, but, on November 29, 1840, made his vows. He chose the name Innocent in honor of Bishop Innocent of Irkutsk.

On December 15, 1840, Archimandrite Innocent Veniaminov was consecrated Bishop of Kamchatka and Kuril Islands in Russia and the Aleutian Islands in Russian America. His see was located in Novoarkhangelsk, which he returned to in September 1841. He spent the next nine years in the administration of his see as well as on several long missionary journeys to its remote areas. On April 21, 1850, Bishop lnnocent was elevated to Archbishop. In 1852, the Yakut area was admitted to the Kamchatka Diocese, and in September 1853, Archbishop Innocent took up permanent residence in the town of Yakutsk. Innocent took frequent trips throughout his enlarged diocese. He devoted much energy to the translation of the scriptures and service books into the Yakut (Sakha) language.

In April 1865, Archbishop Innocent was appointed a member of the Holy Governing Synod of the Church.

On November 19, 1867, he was appointed the Metropolitan of Moscow, replacing his friend and mentor, Filaret, who had died. While there, he undertook revisions of many Church texts that contained errors, raised funds to improve the living conditions of priests and established a retirement home for priests.

Innocent died on March 31, 1879. He was buried on April 5, 1879, at Troitse-Sergiyeva Lavra.

Glorification

On October 6, 1977, the Church of Russia, acting on the official request of the Orthodox Church in America, proclaimed Innocent a saint. His feast day is celebrated twice a year — on October 6 and March 31.

In 1994, during excavations on the grounds near the Holy Ghost Church at the Troitse-Sergiyeva Lavra, St. Innocent’s relics were discovered and are now venerated by the faithful both in Russia and America.

Source:

http://alaskaofmyheart.wordpress.com

ALASKA OF MY HEART - ORTHODOX ALASKA

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2019

Chính thống giáo Đông phương - Vietnamese Orthodox Web 1

Chính thống giáo Đông phương - Vietnamese Orthodox Web 1


Chính thống

Phái chính thống (theo văn tự Hi vănː “órthos”, “đúng” và “dóxa”, “quan điểm”, “giáo nghĩa”) có nghĩa ý vị là “giáo nghĩa chính xác được nhất trí thừa nhận” và ý vị hơn: “giáo nghĩa phù hợp” hay “tôn trọng phong tục”. Chính thống còn là một giáo nghĩa kiến lập coi mình là quy phạm chân thật.

<>

Bạn có biết rằng Thiên Chúa yêu thương bạn?

<>

Phúc âm giúp đỡ em trong mọi phương diện của cuộc sống của em

Phúc âm giúp đỡ em trong mọi phương diện của cuộc sống của em. Thánh thư là điều mặc khải từ Cha Thiên Thượng của chúng ta. Em biết đây là Giáo Hội chân chính, và em biết rằng Chúa Giê Su Ky Tô hằng sống.

<>

Chúa Kitô là Chúa:

“Em-ma-nu-ên; nghĩa là: Ðức Chúa Trời ở cùng chúng ta”

(Ma-thi-ô 1:23)

“Nầy, một gái đồng trinh sẽ chịu thai, và sanh một con trai, Rồi người ta sẽ đặt tên con trai đó là Em-ma-nu-ên; nghĩa là: Ðức Chúa Trời ở cùng chúng ta”.

—Ma-thi-ô 1:23

<>

Chính Thống giáo tại Việt Nam

Chính Thống giáo ở Việt Nam đại diện bởi giáo xứ Đức Mẹ Kazan (thuộc Giáo hội Chính thống giáo Nga) ở thành phố Vũng Tàu, nơi sinh sống và làm việc của vài trăm chuyên gia nói tiếng Nga của Công ty Liên doanh Vietsovpetro.

Ý kiến ủng hộ việc mở giáo xứ được đưa ra vào ngày 17 tháng 7 năm 2002 tại phiên họp của Hội đồng Thượng Phụ Giáo hội Chính thống giáo Nga.

Các đại diện của Bộ phận liên lạc các giáo xứ ở ngoại quốc của tòa Thượng Phụ ở Moskva thường xuyên thăm giáo xứ ở thành phố Vũng Tàu để tổ chức các thánh Lễ theo lịch phụng vụ Lễ Phục sinh