Άγιος Μάρτυς Μέδικος του Οτρίκολι, ο Ανάργυρος Ιατρός. Ημέρα Μνήμης: 26 Ιουνίου.
Αυτός ο ένδοξος Μάρτυς υπήρξε και στο όνομα και στο επάγγελμα γιατρός. Γεννήθηκε στην πόλη του Οτρίκολι (Otricoli) της Ιταλίας και ελκύστηκε στην χριστιανική πίστη από τα πολλά θαύματα που εγίνοντο στο ναό, όπου υπήρχαν τα Ιερά Λείψανα ενός άλλου παλαιού μάρτυρα, του Αγίου Βίκτωρος, και είχαν μεταφερθεί εκεί από την πόλη της Δαμασκού το 171.
Κατηγορήθηκε ότι είναι χριστιανός στον Έπαρχο του Οτρίκολι Τερενζιανό, επί αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου.
Εκείνος αφού είδε το αμετάβλητο της πίστεως του Μέδικου και επειδή ο Άγιος έλεγε ότι τα είδωλα είναι δαίμονες τον έβαλε σε φυλακή, διατάζοντας κανείς να μην του πάει ούτε φαγητό, ούτε νερό, ώστε ή να αναγκαστεί να αρνηθεί την πίστη του ή να πεθάνει από την πείνα.
Αυτός ο ένδοξος Μάρτυς υπήρξε και στο όνομα και στο επάγγελμα γιατρός. Γεννήθηκε στην πόλη του Οτρίκολι (Otricoli) της Ιταλίας και ελκύστηκε στην χριστιανική πίστη από τα πολλά θαύματα που εγίνοντο στο ναό, όπου υπήρχαν τα Ιερά Λείψανα ενός άλλου παλαιού μάρτυρα, του Αγίου Βίκτωρος, και είχαν μεταφερθεί εκεί από την πόλη της Δαμασκού το 171.
Κατηγορήθηκε ότι είναι χριστιανός στον Έπαρχο του Οτρίκολι Τερενζιανό, επί αυτοκράτορος Μάρκου Αυρηλίου.
Εκείνος αφού είδε το αμετάβλητο της πίστεως του Μέδικου και επειδή ο Άγιος έλεγε ότι τα είδωλα είναι δαίμονες τον έβαλε σε φυλακή, διατάζοντας κανείς να μην του πάει ούτε φαγητό, ούτε νερό, ώστε ή να αναγκαστεί να αρνηθεί την πίστη του ή να πεθάνει από την πείνα.
Αφού πέρασαν 12 ημέρες, σκεφτόταν ο Έπαρχος ότι ο Άγιος θα είχε πεθάνει. Ρώτησε λοιπόν να μάθει γι'αυτόν και όταν του είπαν οι φύλακες ότι είναι υγιής και ζωντανός και ότι ακόμα προτιμάει να πεθάνει παρά να λατρέψει τους θεούς των ειδώλων, χρησιμοποίησε άλλους τρόπους για να τον μεταπείσει.
Τον κάλεσε εκ νέου μπροστά του και του υποσχέθηκε αξιώματα και τη φιλία του αυτοκράτορα εάν θυσίαζε στους δικούς τους θεούς. Ο Άγιος όμως διακήρυξε δημοσίως ότι δε θέλει να λατρέψει ούτε να θυσιάσει σε πρόσωπα κουφά, μουγκά και τυφλά τα οποία έχουν κατασκευασθεί από ανθρώπους, ούτε ήθελε μία άλλη φιλία, ακόμη και αυτή του αυτοκράτορα, παρά μόνον αυτή του Θεού και των πιστών υπηρετών Του.
Τότε ο Τερενζιανός διέταξε να τον δέσουν σε ένα μεγάλο ξύλο και να του δέσουν τα χέρια και τα πόδια με αιχμηρούς και χοντρούς κόμπους από σίδερο. Σ'αυτό το μαρτύριο ο Άγιος ευχαριστούσε το Θεό, ο οποίος τον έκρινε άξιο να βασανιστεί για την αγάπη Του και τον περιέλαβε ανάμεσα στους πιστούς Του λέγοντας: «Ελπίζω στο Θεό μου και δεν φοβάμαι τίποτα». Στην συνέχεια ο Έπαρχος τον κατέβασε από το ξύλο, τον έβαλε στη γη και έδωσε εντολή σε 5 στρατιώτες να τον χτυπούν με χοντρά ξύλα. Συγχρόνως του έλεγαν να θυσιάσει στους θεούς που λατρεύει ο αυτοκράτορας.
Ο Άγιος απαντούσε: «Ο Θεός μου είναι Αυτοκράτωρ των αυτοκρατόρων και όποιος θυσιάσει στους ψεύτικους θεούς θα πεθάνει από αιώνιο θάνατο». Ο Τερενζιανός γεμάτος θυμό τον κρέμασε στη στρέβλη και με αναμμένες φωτιές τον έκαιγαν και με αγκίστρια και σιδερένια νύχια του έσκιζαν τις σάρκες. Ο Άγιος σε εκείνο το αποτρόπαιο βασανιστήριο, ήταν ενωμένος με το Θεό και παρακαλούσε να του δώσει δύναμη για να μπορέσει να υποφέρει αρκετά για την αγάπη Του και απευθυνόμενος στον τύραννο είπε: «δε βλέπεις φτωχέ ότι η εχθρότητά σου με κάνει να αποκτώ περισσότερο την αγάπη του Θεού μου;».
Ο Έπαρχος προσπάθησε τότε με ωραία λόγια να τον μεταπείσει. Τον βρήκε όμως πολύ χαρισματικό και φωτισμένο και διερωτόταν: «Λες η πίστη προς το Χριστό να είναι η πραγματική και η δική μας να είναι μία τρέλα;». Έμεινε σαστισμένος αλλά όχι όμως πεπεισμένος και επειδή δεν ήταν δυνατόν να τον ξεπερνούσε κάποιος στην επιστήμη, τον πέταξε σε μια τεράστια φωτιά, και επειδή βγήκε ανέπαφος, τον γύμνωσε, και αφού τον έδεσε με μεγάλες σιδερένιες αλυσίδες τον χτυπούσε σαν τρελός και στην συνέχεια τον έριξε στη φυλακή. Μετά όμως από 5 ημέρες τον βρήκε υγιή να αποδίδει ευχές στο Θεό. Τότε του είπε: «που έμαθες ω Μέδικε την μαγική τέχνη; εάν δεν την απαρνηθείς για να λατρέψεις τους δικούς μας θεούς θα σε βασανίσω τόσο πολύ που θα γίνεις το παράδειγμα για όλους τους Χριστιανούς».
Ο Άγιος του απάντησε: «Δεν είναι μαγική τέχνη, αλλά πιστεύω στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού που είναι ζωντανός και μου δίνει τη δύναμη να ξεπερνώ τους πόνους σε κάθε μαρτύριο. Γι'αυτό δε φοβάμαι τις απειλές σου και τα μαρτύρια και ούτε πρόκειται να θυσιάσω σε ψεύτικους θεούς». Τότε οργίστηκε τόσο πολύ ο Έπαρχος ώστε διέταξε αφού χτυπήσουν με ραβδιά τον Άγιο να του κόψουν το κεφάλι. Όταν άκουσε την απόφαση ο Άγιος απέδωσε ατελείωτες ευχαριστίες στο Θεό, γιατί αφαιρώντας του τη ζωή με τέτοιο τρόπο, θα μπορούσε πολύ νωρίς να συναντήσει όλους εκείνους τους μάρτυρες που είχαν υποστεί μαρτύρια και είχαν πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Μετεφέρθει τότε από τους επικεφαλής έξω από τα τείχη της πόλεως και ο δήμιος του έκοψε το κεφάλι.
Έτσι αποκτά τον ένδοξο φοίνικα του μαρτυρίου και η ψυχή του μετεφέρθει στους Ουρανούς από τους Αγγέλους το 172 στις 26 Ιουνίου.
Το σώμα του ετάφη τη νύχτα σε μία σπηλιά κοντά στην εκκλησία του Αγίου Βίκτωρα, από κάποιον χριστιανό ονόματι Ελάζιμο που ήταν ιερέας, έξω από την πόλη και αργότερα μετεφέρθει στην υπόγεια εκκλησία και εκτέθηκε για πολύ καιρό σε δημόσια λατρεία κάτω από την Αγία Τράπεζα ενός παρεκκλησίου. Προς τιμήν του τους προηγούμενους αιώνες χτίστηκε ένας ναός στην πόλη του Οτρίκολι και ονομάστηκε Κάμπο ντι Σαν Μέντικο (Campo di San Medico). Ο Πάπας Ευγένιος Γ' στην πόλη του Βιτέρμπο (Viterbo) στις 27 Φεβρουαρίου του 1148, επιβεβαιώνει σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Αυγουστίνου, όπως και ο Πάπας Ονόριος Γ' το 1221 και ο Πάπας Γρηγόριος Θ' και τέλος ο Πάπας Αλέξανδρος Δ' την ύπαρξη αυτού του χώρου και του Αγίου Λειψάνου.
Το 1611, στις 5 Σεπτεμβρίου ο Τζίο Μπατίστι Τόσκο ντα Ρέτζιο (Gio Battisti Tosco da Regio), Επίσκοπος του Νάρνι (Narni), βρήκε πίσω από μία παλιά αποθήκη την εκκλησία του Αγίου Μέδικου και το Άγιό του Λείψανο ενταφιασμένο μαζί με άλλους Αγίους Μάρτυρες. Έτσι λοιπόν τον Ιούλιο του 1612 έκανε λαμπρή ανακομιδή και μετέφερε το Άγιο Λείψανο από την έξω εκκλησία, στη νέα μέσα στην πόλη του Οτρίκολι
Αργότερα στις 18 Μαΐου του 1613 τοποθέτησε το λείψανο του Αγίου σε μία υπόγεια κρύπτη, κάτω από την Αγία Τράπεζα, στον κεντρικό ναό του Οτρίκολι, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Τεμάχιο από το Ιερό Λείψανο του Αγίου Μάρτυρος και Ιαματικού Μεδίκου φυλάσσεται στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Νίκαιας.
Απολυτίκιον
Ἧχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Θεραπείαν παρέχεις, ἰατρός ὡς ἀνάργυρος, Μέδικε ἀεί τοῖς νοσοῦσιν, ρωστικῇ συμπαθείᾳ σου· πικρίας γάρ καί ἄλγη αἰκισμῶν, ὑπέμεινας γενναίῳ λογισμῷ, μαστιγώσεις τάς ἐτάσεις τήν φυλακήν, καί ξίφους τήν ἀναίρεσιν. Χαίροις τῆς Ἰταλίας ἀπαρχή, χαίροις σφραγίς τῆς πίστεως· χαίροις ὁ θησαυρίσας ἐν Θεῷ, τόν πλοῦτον τόν αἰώνιον.
(Ποίημα Καθηγουμένης Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης).
Πηγή: Αρχιμανδρίτη Επιφανίου Δημητρίου Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπολέως Δημητριάδος.
Τον κάλεσε εκ νέου μπροστά του και του υποσχέθηκε αξιώματα και τη φιλία του αυτοκράτορα εάν θυσίαζε στους δικούς τους θεούς. Ο Άγιος όμως διακήρυξε δημοσίως ότι δε θέλει να λατρέψει ούτε να θυσιάσει σε πρόσωπα κουφά, μουγκά και τυφλά τα οποία έχουν κατασκευασθεί από ανθρώπους, ούτε ήθελε μία άλλη φιλία, ακόμη και αυτή του αυτοκράτορα, παρά μόνον αυτή του Θεού και των πιστών υπηρετών Του.
Τότε ο Τερενζιανός διέταξε να τον δέσουν σε ένα μεγάλο ξύλο και να του δέσουν τα χέρια και τα πόδια με αιχμηρούς και χοντρούς κόμπους από σίδερο. Σ'αυτό το μαρτύριο ο Άγιος ευχαριστούσε το Θεό, ο οποίος τον έκρινε άξιο να βασανιστεί για την αγάπη Του και τον περιέλαβε ανάμεσα στους πιστούς Του λέγοντας: «Ελπίζω στο Θεό μου και δεν φοβάμαι τίποτα». Στην συνέχεια ο Έπαρχος τον κατέβασε από το ξύλο, τον έβαλε στη γη και έδωσε εντολή σε 5 στρατιώτες να τον χτυπούν με χοντρά ξύλα. Συγχρόνως του έλεγαν να θυσιάσει στους θεούς που λατρεύει ο αυτοκράτορας.
Ο Άγιος απαντούσε: «Ο Θεός μου είναι Αυτοκράτωρ των αυτοκρατόρων και όποιος θυσιάσει στους ψεύτικους θεούς θα πεθάνει από αιώνιο θάνατο». Ο Τερενζιανός γεμάτος θυμό τον κρέμασε στη στρέβλη και με αναμμένες φωτιές τον έκαιγαν και με αγκίστρια και σιδερένια νύχια του έσκιζαν τις σάρκες. Ο Άγιος σε εκείνο το αποτρόπαιο βασανιστήριο, ήταν ενωμένος με το Θεό και παρακαλούσε να του δώσει δύναμη για να μπορέσει να υποφέρει αρκετά για την αγάπη Του και απευθυνόμενος στον τύραννο είπε: «δε βλέπεις φτωχέ ότι η εχθρότητά σου με κάνει να αποκτώ περισσότερο την αγάπη του Θεού μου;».
Ο Έπαρχος προσπάθησε τότε με ωραία λόγια να τον μεταπείσει. Τον βρήκε όμως πολύ χαρισματικό και φωτισμένο και διερωτόταν: «Λες η πίστη προς το Χριστό να είναι η πραγματική και η δική μας να είναι μία τρέλα;». Έμεινε σαστισμένος αλλά όχι όμως πεπεισμένος και επειδή δεν ήταν δυνατόν να τον ξεπερνούσε κάποιος στην επιστήμη, τον πέταξε σε μια τεράστια φωτιά, και επειδή βγήκε ανέπαφος, τον γύμνωσε, και αφού τον έδεσε με μεγάλες σιδερένιες αλυσίδες τον χτυπούσε σαν τρελός και στην συνέχεια τον έριξε στη φυλακή. Μετά όμως από 5 ημέρες τον βρήκε υγιή να αποδίδει ευχές στο Θεό. Τότε του είπε: «που έμαθες ω Μέδικε την μαγική τέχνη; εάν δεν την απαρνηθείς για να λατρέψεις τους δικούς μας θεούς θα σε βασανίσω τόσο πολύ που θα γίνεις το παράδειγμα για όλους τους Χριστιανούς».
Ο Άγιος του απάντησε: «Δεν είναι μαγική τέχνη, αλλά πιστεύω στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού που είναι ζωντανός και μου δίνει τη δύναμη να ξεπερνώ τους πόνους σε κάθε μαρτύριο. Γι'αυτό δε φοβάμαι τις απειλές σου και τα μαρτύρια και ούτε πρόκειται να θυσιάσω σε ψεύτικους θεούς». Τότε οργίστηκε τόσο πολύ ο Έπαρχος ώστε διέταξε αφού χτυπήσουν με ραβδιά τον Άγιο να του κόψουν το κεφάλι. Όταν άκουσε την απόφαση ο Άγιος απέδωσε ατελείωτες ευχαριστίες στο Θεό, γιατί αφαιρώντας του τη ζωή με τέτοιο τρόπο, θα μπορούσε πολύ νωρίς να συναντήσει όλους εκείνους τους μάρτυρες που είχαν υποστεί μαρτύρια και είχαν πεθάνει για την αγάπη του Χριστού. Μετεφέρθει τότε από τους επικεφαλής έξω από τα τείχη της πόλεως και ο δήμιος του έκοψε το κεφάλι.
Έτσι αποκτά τον ένδοξο φοίνικα του μαρτυρίου και η ψυχή του μετεφέρθει στους Ουρανούς από τους Αγγέλους το 172 στις 26 Ιουνίου.
Το σώμα του ετάφη τη νύχτα σε μία σπηλιά κοντά στην εκκλησία του Αγίου Βίκτωρα, από κάποιον χριστιανό ονόματι Ελάζιμο που ήταν ιερέας, έξω από την πόλη και αργότερα μετεφέρθει στην υπόγεια εκκλησία και εκτέθηκε για πολύ καιρό σε δημόσια λατρεία κάτω από την Αγία Τράπεζα ενός παρεκκλησίου. Προς τιμήν του τους προηγούμενους αιώνες χτίστηκε ένας ναός στην πόλη του Οτρίκολι και ονομάστηκε Κάμπο ντι Σαν Μέντικο (Campo di San Medico). Ο Πάπας Ευγένιος Γ' στην πόλη του Βιτέρμπο (Viterbo) στις 27 Φεβρουαρίου του 1148, επιβεβαιώνει σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Αυγουστίνου, όπως και ο Πάπας Ονόριος Γ' το 1221 και ο Πάπας Γρηγόριος Θ' και τέλος ο Πάπας Αλέξανδρος Δ' την ύπαρξη αυτού του χώρου και του Αγίου Λειψάνου.
Το 1611, στις 5 Σεπτεμβρίου ο Τζίο Μπατίστι Τόσκο ντα Ρέτζιο (Gio Battisti Tosco da Regio), Επίσκοπος του Νάρνι (Narni), βρήκε πίσω από μία παλιά αποθήκη την εκκλησία του Αγίου Μέδικου και το Άγιό του Λείψανο ενταφιασμένο μαζί με άλλους Αγίους Μάρτυρες. Έτσι λοιπόν τον Ιούλιο του 1612 έκανε λαμπρή ανακομιδή και μετέφερε το Άγιο Λείψανο από την έξω εκκλησία, στη νέα μέσα στην πόλη του Οτρίκολι
Αργότερα στις 18 Μαΐου του 1613 τοποθέτησε το λείψανο του Αγίου σε μία υπόγεια κρύπτη, κάτω από την Αγία Τράπεζα, στον κεντρικό ναό του Οτρίκολι, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Τεμάχιο από το Ιερό Λείψανο του Αγίου Μάρτυρος και Ιαματικού Μεδίκου φυλάσσεται στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Νίκαιας.
Απολυτίκιον
Ἧχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Θεραπείαν παρέχεις, ἰατρός ὡς ἀνάργυρος, Μέδικε ἀεί τοῖς νοσοῦσιν, ρωστικῇ συμπαθείᾳ σου· πικρίας γάρ καί ἄλγη αἰκισμῶν, ὑπέμεινας γενναίῳ λογισμῷ, μαστιγώσεις τάς ἐτάσεις τήν φυλακήν, καί ξίφους τήν ἀναίρεσιν. Χαίροις τῆς Ἰταλίας ἀπαρχή, χαίροις σφραγίς τῆς πίστεως· χαίροις ὁ θησαυρίσας ἐν Θεῷ, τόν πλοῦτον τόν αἰώνιον.
(Ποίημα Καθηγουμένης Ισιδώρας Μοναχής Αγιεροθεϊτίσσης).
Πηγή: Αρχιμανδρίτη Επιφανίου Δημητρίου Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπολέως Δημητριάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου