Παρασκευή 31 Μαΐου 2019

Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Podgorsky. Ημέρα Μνήμης: 19 Σεπτεμβρίου.

Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Podgorsky. Ημέρα Μνήμης: 19 Σεπτεμβρίου.


Eίναι ένα Αυγουστιάτικο πρωϊνό και ή ομίχλη, έχει πέσει πάνω στα όμορφα χωράφια του χωριού. Μιά ξύλινη εκκλησία προβάλλει. Μπαίνω μέσα κι ακούω τις όμορφες μελωδίες ψάλλουν τρεις ηλικιωμένες γυναίκες μέ καθαρές και ζεστές φωνές. Ή Θεία Λειτουργία τελείται μέσα σε μιά ήσυχη ατμόσφαιρα. Βρίσκoμαι στην περιοχή του Μordvinian πού απέχει 220 μίλια νοτιοανατολικά της Μόσuχας. Στο χωριό ΒOLSHOYE IGNATOVO υπάρχει ή εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Είναι ένα χωριό ξεχασμένο στο χρόνο, μέ σπιτάκια φτωχικά και μικρά κι όμως, σ' αυτό τό χωριό, μακριά άπό τις μεγάλε πόλεις, συρρέουν πολλοί πιστοί. Τί άραγε τραβούσε τόσους πιστούς νά 'ρθούν νά εκκλησιαστούν σε αύτη τή μικρή, φτωχική, ξύλινη εκκλησία; Είναι τό σκήνωμα ενός νεομάρτυρα. Στις άρχές τού εικοστού αιώνα έζησε εκεί ό πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Podgorsky, πού υπηρέτησε ώς εφημέριος στο γειτονικό χωριό Kirzhemany. Υπήρξε ζηλωτής εφημέριος ό όποιος, αν και είχε στην κατοχή του πολλά χωράφια, δέν δι­έθεσε ποτέ τα χρήματα πού κέρδιζε στά δέκα του παιδιά, αλλά στήν ανέγερση σχολείων, στα οποία μάλιστα δίδασκε ό ίδιος ανάγνωση και γραφή. Τό­σο ό π. Κωνσταντίνος όσο και ή πρεσβυτέρα του ήταν πολύ αγαπητοί άπό τούς κατοίκους της πε­ριοχής. Λέγεται ότι ό ίδιος είχε προικισθή μέ τό διορατικό χάρισμα νά βλέπει τις κρυμμένες αμαρ­τίες των εξομολογουμένων, νά τις αποκαλύπτει και έτσι νά τούς φέρνη όλους σέ μετάνοια. Ή Όκτωβριανή επανάστασι έφτασε και στήν Τransvolga.. Ό ειλικρινής και ευθύς π. Κωνσταν­τίνος δέν άλλαξε τίποτα άπό τή ζωή του μπρο­στά στούς νέους άρχοντες και όταν πληροφορή­θηκε τον φρικτό θάνατο της βασιλικής οικογένει­ας αποφάσισε νά τελέση παννυχίδες. Οί απεσταλμένοι του κόμματος ενημερώθηκαν αμέσως γιά τήν κίνησί του αυτή.


Ό π. Κωνσταντίνος ήταν προφανώς ένας από τούς άνθρώπους πού θά τούς δημιουργούσε πρόβλημα στά σχέδια πού είχαν προκειμένου νά κατεδαφίσουν τις έκκλησίες.

Έκτος όμως άπό τά μνημόσυνα πού τέλεσε, συνέβη κάτι άκόμη, τό οποίο έξώργισε τούς αντιπροσώπους τής εξουσίας. Ήταν ή θεία λειτουρ­γία πού τελέσθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1918. Εκείνη τήν ήμέρα οι απεσταλμένοι των επαναστατών είχαν έρθει στο Κirzhemany όχι μόνο γιά νά γιορτάσουν τήν πρώτη επέτειο τής Όκτωβριανής επαναστάσεως, αλλά κάι γιατί είχαν τήν έντολή νά συλλέξουν ένα μέρος από τή σοδειά των αγροτών γιά τις ανάγκες των επαναστατών. Οί περισσότεροι κάτοικοι του χωριού δέν ενθουσιάστηκαν μέ τήν ιδέα τής γιορτής αυτής, και έτσι παρευρέθηκαν στήν Θ. Λειτουργία προς τιμήν του άγιου Δημητρίου. Ήταν τέτοια ή μανία των απεσταλμένων όταν έμαθαν τό συμβάν, πού έ­φτασαν στο σημείο νά συλλέξουν όλη τή σο­δειά των αγροτών, ακόμα κι αύτών πού οί γυιοί τους υπηρετούσαν στον κόκκινο στρατό. Τήν επόμενη μέρα τό στρατιωτικό προλετα­ριάτο ώρμησε στήν έκκλησία και σχίζοντας τά ρούχα του π. Κωνσταντίνου τον έσυραν έξω στούς δρόμους μέ τά εσώρρουχα και άρχισαν νά τον ξυλοκοπούν βιαίως. Τον χτύπησαν γιά αρκετές ώρες, όπως χαρακτηριστικά διηγήθηκαν αργότερα στά παιδιά και στά εγγόνια τους κάτοικοι του χωριού. Άν και ό π. Κωνσταντίνος ήταν αρκετά δυνατός και θά μπορούσε τουλάχιστον ν' αντισταθή, έν τούτοις επέλεξε νά υπομείνη ώς τό τέλος τό μαρτύριο.

Λίγο αργότερα, μετά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα τον εξανάγκασαν νά ζευτή ό ίδιος ένα κάρρο και τον περιέφεραν έτσι σ' ολόκληρο τό χω­ριό. Όλοι οί κάτοικοι του χωριού από τό φόβο κλείστηκαν στα σπίτια τους και δεν τολμούσαν νά βγούν ούτε καν έξω άπ' τήν πόρτα τους.

Όταν ό π. Κωνσταντίνος δεν είχε άλλες δυ­νάμεις γιά νά συνέχιση νά σέρνη τό κάρρο, του φόρεσαν ένα κολλάρο αλόγου στο λαιμό και τον ωδήγησαν στο χωριό, χωρίς βέβαια νά σταματή­σουν νά τον χτυπούν αλύπητα μ' ένα μαστίγιο άλλά και με οτιδήποτε άλλο βρισκόταν μπρο­στά τους. Τέλος, τον έσυραν κρατώντας τον άπ' τά μαλλιά μέχρι τήν αυλή της εκκλησίας και τον σταύρωσαν στις πόρτες της.

Τό σώμα του πα­τρός Κωνσταντίνου είχε εμφανή τά σημάδια του ξυλοδαρμού (τό κρανίο του σπασμένο, ένα δάχτυλο αποκομμένο από τό πολύ ξύλο και πολλά σημάδια άπό τις μαστιγώσεις).

Τήν έπόμενη μέρα ό νεωκόρος και ό φύλα­κας της εκκλησίας βρήκαν τό σώμα του καρφω­μένο στήν πόρτα και τό κατέβασαν. Τον έντυ­σαν μέ τά ιερατικά του άμφια και τον εναπόθε­σαν μέσα σ' ένα ξύλινο φέρετρο, βάζοντας μέ­σα ένα Εύαγγέλιο και τά καρφιά μέ τά όποια τον είχαν σταυρώσει.
Οί απεσταλμένοι του κόμματος απαγόρευσαν τήν ταφή του στο κοιμητήριο, και έτσι τον έθαψαν σ' ένα χωράφι. Ή δικαιοσύνη του Θεού όμως ενήργησε γρήγορα γιά τις απάνθρωπες πράξεις τών απεσταλμένων κ' έτσι δεν πρόλα­βαν νά επιστρέψουν στο προορισμό τους· σκο­τώθηκαν πέφτοντας μέσα στον πάγο μαζί μέ τήν αμαξά τους.

Αυτή ή φρικτή ιστορία είχε σχεδόν σβηστή από τις μνήμες τών άνθρώπων. Ή πλειονότη­τα τών αυτοπτών μαρτύρων φοβούνταν ακόμα και νά κάνουν κάποια νύξι γιά τό γεγονός. Όμως τήν ίδια στιγμή υπήρχαν κάποιοι πού διηγήθη­καν τήν ιστορία στα παιδιά και στά εγγόνια τους, δείχνοντάς τους τό σημείο τής ταφής. Υπήρξαν πολλοί Όρθόδοξοι Χριστιανοί πού κατά καιρούς τοποθετούσαν κάποιο σταυρό στο ση­μείο πού ετάφη ό π. Κωνσταντίνος, αλλά οί αρχές κάθε φορά τον έβγαζαν.

Τό 1992 ό πατήρ Αλέξανδρος Nikitin, εφημέ­ριος του ναού τών Αρχαγγέλων, ήθελε νά βρή τον τάφο τοΰ πατρός Κωνσταντίνου, γιατί ειχε άκούσει διάφορες διηγήσεις. Τελικά, κατάφερε νά βρή τήν τοποθεσία τό 2001, όταν ή ανεψιά μιάς πνευματικής κόρης του π. Κωνσταντίνου υπέδειξε τό μέρος τής ταφής.

Δεν θυμόνταν βέβαια τό άκριβές μέρος, άλ­λά στις 13 Ιουνίου συνέβη κάτι θαυμαστό. Μετά από τήν τέλεσι μιάς παννυχίδας, βρήκαν άμέσως τό σημείο τής ταφής του. Είχαν απομακρύνει μόνο τήν πρασινάδα από τον τόπο, όταν ξεχύ­θηκε μιά θεσπέσια ευωδία. Τότε αντίκρυσαν τό εξής καταπλητικό θέαμα· μπροστά τους, σέ βά­θος έξι ποδιών, βρίσκονταν ανέπαφο ολόκληρο τό φέρετρο.

Όταν τό άνοιξαν, βρήκαν τό σώμα του πατρός Κωνσταντίνου, από τό οποίο αναδύονταν ή ευωδία αυτή, άθικτο, ντυμένο μέ τά ιερατικά του άμφια, και κρατώντας στά χέ­ρια του ακέραιο τό Εύαγγέλιο. Τά σημάδια από τά χτυπήματα ήταν ακόμη εμφανή στο σώμα του, και στά χέρια του υπήρχαν οί τρύπες από τά καρφιά. Μέσα στο φέρετρο βρέθηκαν επί­σης και τά τέσσερα μεγάλα καρφιά μέ τά οποία τον είχαν σταυρώσει. Ό ιατροδικαστής, πού βρέ­θηκε εκεί, διαπίστωσε μέ ευκολία, άν και είχαν περάσει 83 όλοκληρα χρονιά, την αιτία θανά­του, πού ήταν ή ακατάσχετη αιμορραγία.

Ή ευωδία συνέχιζε νά υπάρχη μετά από αρκετό καιρό και τό μόνο πού άλλαξε ήταν τό χρώμα του σκηνώματος, τό όποιο από λευκό έγινε σκούρο καφέ, κάτι τό όποιο συμβαίνει με όλα τά άγια λείψανα. "Υστερα άπό μικρό χρο­νικό διάστημα και με την ευλογία του επισκό­που, τό σώμα του π. Κωνσταντίνου ετάφη στο ιερό βήμα της εκκλησίας του Αρχαγγέλου Μι­χαήλ, στο Bolshoye Ignatovo. Τό σπασμένο δάχτυλο του όμως κρατήθηκε ξεχωριστά και το­ποθετήθηκε μέσα σε μιά ειδική μικρή λειψανο­θήκη, ή οποία φυλάσσεται στο ιερό του ναού τοϋ Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Όταν επισκέφθηκα τό ναό, ό π. Αλέξανδρος μου έφερε τή λειψανοθήκη και έγώ έπεσα στά γόνατα νά προσκυνήσω, άν και δεν είχε αγιοποιηθή επίσημα από τήν Εκκλησία. Αισθάνθη­κα τήν ευωδία νά εξέρχεται από τό λείψανο (μιά ευωδία πού, όπως μάς είπε ό π. Αλέξαν­δρος, έχει μείνει αναλλοίωτη από τήν πρώτη μέρα) και είχα τήν αίσθησι οτι προσκυνούσα τό δάχτυλο ενός ζωντανού άνθρώπου, αφού ήταν ακόμη μαλακό.
Τά λείψανα του πατρός Κωνσταντίνου άρχι­σαν νά θεραπεύουν ακόμη και άνθρώπους πού έπασχαν άπό μή ιάσιμες άσθένειες, όπως παι­δική εγκεφαλική παραλυσία, επιληψία και καρ­κίνο. Ό π. Άλεξάνδρος διηγείται ένα περιστα­τικό πού συνέβη μπροστά στά μάτια του. Ένα παιδάκι πού έπασχε άπό εγκεφαλική παραλυ­σία μεταφέρθηκε με τό αναπηρικό του καρροτσάκι μπροστά στο φέρετρο γιά νά προσκυνήση τά λείψανα. Μόλις προσκύνησε και απομακρύνθηκε λίγα μέτρα από τό σκήνωμα, τό παιδί σηκώθηκε άπό τό καρροτσάκι και περπά­τησε πηγαίνοντας τώρα μόνο του νά προσκυνήση τά λείψανα γιά δεύτερη φορά.

Ό π. Αλέξανδρος έχει γίνει μάρτυρας πολ­λών τέτοιων περιστατικών πού ύπήρχε θαυμα­τουργική επέμβασι και ίασι πολλών ασθενών και μέχρι στιγμής έχει καταγράψει 1.024 τέτοι­ες περιπτώσεις.

Τό μοναδικό εμπόδιο πού υπάρχει ώστε νά αγιοποιηθή ό π. Κωνσταντίνος είνε ή έλλειψι έγγράφων πού νά μαρτυρούν οτι ήταν θύμα του διωγμού τού 1918. Υπάρχει μόνο ή προ­φορική παράδοσι, αλλά ό π. Αλέξανδρος δεν ανησυχεί- «όταν επιτρέψη ό Θεός, όλα θά γί­νουν», λέει χαρακτηριστικά. Ή άλήθεια μιλά μόνη της...

Πηγή: αγγλόφωνο περιοδικά «ORTHODOX WORD» - μετάφρασις- Ιερά Μονή Άγίου Αυγουστίνου Φλωρίνης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου